มนตราสีกุหลาบ (สะมะเรีย)

                                  เมื่อคนรักเปลี่ยน

 

หลังจากอาบน้ำอีกครั้งเพื่อล้างคราบเหงื่อไคล หญิงสาวก็ล้ม

ตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยอ่อน เธอพลิกตัวนอนตะแคง ดึงหมอนอีกใบ

มากอดไว้แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ดาวที่วาดี รัมสวยเหลือเกินใน

ความรู้สึกของหญิงสาว ทว่าเธอกลับมิได้ชื่นชมความงามมันอย่างเต็มอิ่ม

เมื่อเหตุการณ์ร้ายๆ ที่พบเจอทำให้เธอต้องคิดถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เธอต้อง

เดินทางมาไกลถึงจอร์แดน

ยี่สุ่นในวัยเบญจเพสดูเหมือนจะดวงตกถึงขีดสุด ขนาดหนีมาไกล

ขนาดนี้แล้ว เธอยังถูกโจรวิ่งราวเสียได้ ทว่ามันกลับเทียบไม่ได้เลยกับ

สิ่งที่หญิงสาวเพิ่งพบเจอ เมื่อคนรักที่คบหากันมานานถึงสี่ปีแปรเปลี่ยน

และเขาจะไม่มีวันย้อนกลับมา ไม่ว่าเธอจะทำวิธีใดก็ตาม

หญิงสาวใช้ชีวิตเหมือนคนหนุ่มสาวทั่วไป หลังจากเรียนจบ ความ

สนุกในวัยเรียนก็ถูกแทนที่ด้วยหน้าที่การงานพร้อมความรับผิดชอบที่มาก

ขึ้นเป็นเงาตามตัว เธอทำงานในเมืองหลวงเพราะหางานง่ายและสะดวก

 สบายไปเสียทุกอย่าง แต่ความเจริญก็ทำให้คนกรุงห่างไกลจากธรรมชาติ

ไปเรื่อยๆ ทุกคนมีแต่ความเคร่งเครียดและเร่งรีบ คนส่วนใหญ่ทำงานอย่าง

หนักตั้งแต่วันจันทร์ถึงวันศุกร์ และเฮฮาอย่างบ้าคลั่งในวันเสาร์กับวันอาทิตย์

แต่คนส่วนน้อยรวมทั้งเธอด้วยไม่มีโอกาสได้หยุดวันเสาร์กับวันอาทิตย์

อย่างใครเขา แต่ต้องสลับกันหยุดในวันธรรมดาแทน เพราะงานของเธอ

เป็นงานบริการ ดังนั้นวันเสาร์ วันอาทิตย์และวันหยุดนักขัตฤกษ์ต่างๆ จึง

ไม่มีสิทธิ์หยุดโดยเด็ดขาด

ยี่สุ่นซึ่งสะพายกระเป๋าหนังแบรนด์ระดับกลางที่เหมาะกับฐาน

เงินเดือนเพราะมีนิสัยไม่ฟุ้งเฟ้อ แม้เพื่อนๆ มักจะค่อนขอดว่าเธอขี้งกก็ตาม

เดินทอดน่องออกมาจากโรงแรมอย่างเมื่อยล้า เธอยังไม่ได้ซื้อรถเพราะ

เห็นว่าจะทำให้รายจ่ายเพิ่มขึ้นและสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุ เธอจึงยังใช้บริการ

ระบบขนส่งมวลชนของประเทศไทย แม้จะลำบากบ้างแต่เธอก็กัดฟันทน

เพราะมันเป็นการประหยัดนั่นเอง

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก่อนที่หญิงสาวจะเดินออกจากโรงแรมเพื่อไป

ยังป้ายรถเมล์ เมื่อควานหาโทรศัพท์เจอแล้วเธอก็กดรับทันที

‘ยี่สุ่นตอนนี้แกอยู่ที่ไหน’ เสียงแหลมดังออกมาจากโทรศัพท์มือถือ

ไม่ใช่ใครที่ไหน เพื่อนคนหนึ่งในแก๊งเพื่อนสาวขาลุยที่มีทั้งสาวแท้และ

สาวเทียมนั่นเอง

เพิ่งเลิกงาน มีอะไรหรือเปล่ากิ๊ฟซี่ ถ้าจะชวนไปเที่ยวละก็ ฉันขอ

ปฏิเสธเลยนะ วันนี้ฉันทำงานเหนื่อยมาก มากถึงมากที่สุดเลยละ ยืนแล้ว

ก็ยิ้มทั้งวันจนเหงือกแห้ง อยากจะล้มตัวลงนอนเสียเดี๋ยวนี้เลยเชียว’ ยี่สุ่น

ตอบเสียงยานคาง

เธอต้องวิ่งวุ่นทั้งวันเพราะเธอคือผู้จัดการดูแลส่วนหน้า ซึ่งมีหน้าที่

ดูแลรับผิดชอบแผนกบริการส่วนหน้า ประสานงานกับแม่บ้านเรื่องการ

จัดเตรียมห้องพัก และประสานงานกับช่างต่างๆ ให้แก้ไขปัญหาในห้องพัก

อีกทั้งยังเป็นฝ่ายแก้ปัญหาและรับหน้าเมื่อถูกลูกค้าต่อว่า

งานของหญิงสาวค่อนข้างยุ่งและเครียด โรงแรมขนาดกลางที่เธอ

ทำงานอยู่ยังจัดระบบได้ไม่ดีนัก นักท่องเที่ยวที่มาพักส่วนใหญ่เป็นกรุ๊ป

 ทัวร์จากจีนและเกาหลี เธอจึงต้องวิ่งวุ่นสายตัวแทบขาด เมื่อถึงบ้านก็

แทบจะหลับเป็นตาย

                ‘แกต้องมานะยี่สุ่น ทำงานงกๆ จนแทบไม่ดูแลแฟนตัวเองบ้างเลย

นี่พวกฉันกำลังขับรถจะถึงหน้าโรงแรม แกรออยู่หน้าโรงแรมนั่นละ ห้าม

ขยับไปไหนทั้งนั้น อีกแป๊บเดียวพวกฉันก็ถึงแล้ว’ กิ๊ฟซี่เพื่อนสาวประเภท

สองโวยวายแล้ววางสายไป ยี่สุ่นจึงได้แต่มองโทรศัพท์ด้วยความแปลกใจ

เกี่ยวกับพี่วินงั้นหรือ...จะมีเรื่องอะไรเกี่ยวกับเขาในเมื่อเขาเพิ่ง

โทรศัพท์มาหาเธอเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมานี่เอง เธอกับกวินคบหาดูใจกัน

เกือบสี่ปีแล้วตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย

                กวิน...ชายหนุ่มเรียนเก่ง หน้าตาดีและมีท่าทางสุภาพ เขาตามจีบ

หญิงสาวอยู่เกือบปี จนในที่สุดเธอก็แพ้ความดีเสมอต้นเสมอปลายของ

เขา ระยะเวลาสี่ปีได้พิสูจน์ความรักที่เขามอบให้เธอ ทำให้เธอเชื่อมั่นใน

ตัวเขา หญิงสาวจึงตั้งใจว่าเมื่อเก็บเงินสร้างตัวได้เมื่อไร จะตกลงแต่งงาน

กับเขาเพื่อสร้างครอบครัวด้วยกัน

ครอบครัวที่หญิงสาวโหยหาที่จะมีเป็นของตัวเองมาตลอด...

บิดามารดาของยี่สุ่นหย่าร้างกันตั้งแต่เธอยังเด็ก บิดาแต่งงานใหม่

และมีลูก ส่วนมารดาแต่งงานกับสามีชาวจอร์แดนและย้ายไปอยู่จอร์แดน

โดยที่ท่านไม่มีลูกเพราะสามีใหม่เป็นหมัน เธอโตมาในครอบครัวใหม่ของ

บิดา มารดาเลี้ยงมองเธอเป็นส่วนเกินของบ้านที่มีน้องตัวเล็กๆ วิ่งซนเต็ม

ไปหมด เมื่อเธอเรียนจบปริญญาตรี มารดาก็ซื้อทาวน์เฮาส์เล็กๆ ที่ใจกลาง

เมืองให้ หญิงสาวจึงย้ายออกมาอยู่คนเดียว

 ความเหงาเป็นเช่นไรเธอตอบไม่ได้ เพราะเธออยู่กับมันจนชาชิน

ราวกับมันเป็นเพื่อนสนิท แต่ยี่สุ่นก็มีเพื่อนฝูงเพราะเป็นคนอารมณ์ดีและ

ทำกิจกรรมมหาวิทยาลัยมาตลอด

กวินทำให้ชีวิตเธอมีความหวัง แม้ครอบครัวเธอจะแตกแยก แต่

หญิงสาวก็เชื่อมั่นในความรัก ใฝ่ฝันที่จะสร้างครอบครัวที่อบอุ่นของเธอ

เอง เมื่อมีคนรักและลูกๆ ที่น่ารัก เธอคงไม่ต้องทนเหงาอีกต่อไป

เสียงแตรทำให้หญิงสาวตื่นจากภวังค์ รถยนต์สัญชาติญี่ปุ่นสีเลือด

หมูแล่นมาจอดข้างหน้าเธอ คนขับเลื่อนกระจกลงแล้วร้องเรียกหญิงสาว

‘มาสินังสุ่น ฉันจะพาแกไปดูอะไรบางอย่าง แกจะได้ตาสว่างเสียที’

เพื่อนสาวประเภทสองแบะปากนิดหน่อยแล้วปิดกระจก

หญิงสาวเดินขึ้นไปนั่งบนรถซึ่งมีเพื่อนสาวแท้และสาวเทียมนั่งอยู่

ข้างหลังอีกสองคน ทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเรียน

มหาวิทยาลัย และเพื่อนทั้งสามคนของเธอไม่ค่อยชอบกวินนัก อีกทั้งยัง

ยุแยงให้เธอเลิกคบกับกวินมาโดยตลอด

ทว่ายี่สุ่นก็ยังคงคบหากับชายหนุ่มโดยไม่ฟังคำคัดค้านของเพื่อน

เพราะว่ากวินเป็นคนขยันทำงาน เสมอต้นเสมอปลาย ตั้งแต่คบกันมา

เขาไม่เคยล่วงเกินเธอ มากสุดก็แค่กอดและจูบปากเบาๆเท่านั้น ผู้ชาย

แสนดีแบบนี้จะไปหาที่ไหนได้อีก นี่ละผู้ชายที่หญิงสาวหมายมั่นปั้นมือให้

เป็นพ่อของลูกเธอ

‘ถ้าพวกแกพาฉันเถลไถลไปเที่ยวถึงเช้า พรุ่งนี้ฉันคงมีสภาพเป็น

ผีดิบทั้งวัน อย่าลืมนะว่าพรุ่งนี้เป็นวันทำงานไม่ใช่วันหยุด’ ยี่สุ่นพูดติดตลก

ทว่าเพื่อนกลับไม่ขำอย่างเคย

‘พวกแกเป็นอะไรกัน หน้าตาซีเรียสเชียว’ ยี่สุ่นเหลียวมองคนนู้นที

คนนี้ทีด้วยความไม่เข้าใจ รถติดไฟแดงพอดี กิ๊ฟซี่ซึ่งเป็นคนขับก็ยื่นมือมา

วางลงบนหลังมือยี่สุ่น

‘ถึงเวลาที่แกต้องรู้ได้แล้ว ว่าลับหลังแกพี่วินแสนดีของแกทำเรื่อง

อะไรไว้บ้าง แกต้องไปดูให้เห็นกับตา เพราะต่อให้ฉันตะโกนบอกแกจน

ปากฉีกไปถึงใบหู แกก็คงไม่ฟัง แล้วยังหลงคิดว่าพี่วินของแกนั้นดีแสนดี

อยู่นั่นเอง ทั้งที่ตาวินน่ะเลวตัวพ่อเลยนะฉันจะบอกให้’ กิ๊ฟซี่พูดจบก็หัน

ไปเบื้องหน้าเมื่อไฟสัญญาณจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว

‘พวกแกก็แบบนี้ตลอด พี่วินเขาไปทำอะไรให้พวกแก ถึงได้เกลียด

พี่วินนักหนา’ ยี่สุ่นส่ายหน้าอย่างเห็นขัน ปกติหากกวินว่าง เขาจะมารับ

เธอกลับบ้านเพราะไม่อยากให้เธอโหนรถเมล์ เขามักบ่นว่ากลัวหญิงสาว

จะได้รับอันตรายอยู่เสมอ แต่สองวันมานี้เขาต้องเดินทางไปภูเก็ต กว่าจะ

กลับก็คงอีกสี่ห้าวันเป็นอย่างน้อย

‘ก็ถึงบอกไงว่าไม่อยากพูด ให้เห็นเองดีที่สุด’

ทั้งรถตกอยู่ในความเงียบ จนกระทั่งรถแล่นมาจอดที่ลานจอดรถ

ของคอนโดแห่งหนึ่ง ทั้งหมดลงจากรถด้วยท่าทางขึงขัง เพื่อนอีกคนซึ่งนั่ง

มาด้วยจูงมือเธอให้เดินตามกิ๊ฟซี่ซึ่งเดินนำลิ่วไปไกลเพราะขายาวและ

ใจร้อนกว่าเพื่อน

‘พวกแกจะรีบไปไหน ฉันตามไม่ทัน ฉันไม่ได้ขายาวเหมือนพวกแก

นะ’ ยี่สุ่นบ่นอุบเพราะเธอสูงเพียงหนึ่งร้อยหกสิบเซนติเมตร ในขณะที่

เพื่อนเธอสูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร และเพื่อนสาวประเภทสองอีกสอง

คนสูงเกือบหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตรเลยทีเดียว

‘ไม่ได้หรอก ชักช้าจะไม่ทันได้เห็นของดี’ กิ๊ฟซี่ซึ่งเป็นแกนนำในการ

จับผิดกวินครั้งนี้เดินเข้าไปในลิฟต์แล้วกดหมายเลขชั้นอย่างคล่องแคล่ว

เมื่อออกจากลิฟต์ก็เดินตรงมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องห้องหนึ่ง

‘สุ่น ที่ฉันทำแบบนี้เพราะฉันรักแกนะ จำไว้ไม่ว่าแกจะเห็นอะไร

จะเสียใจแค่ไหน แกยังมีพวกฉันที่รักแกมาก’ กิ๊ฟซี่ดึงเพื่อนสาวตัวเล็ก

เข้าไปกอด เพื่อนคนอื่นๆ ก็โผเข้ามากอดเธอด้วยจนเธอแทบหายใจไม่ออก

‘นี่มันเรื่องอะไร ฉันงงไปหมดแล้วนะ’

หญิงสาวถามทว่าเพื่อนไม่ตอบ กิ๊ฟซี่หยิบกุญแจจากในกระเป๋า

ออกมาไขแล้วเปิดประตูเข้าไปทันที มันเป็นห้องพักแบบหนึ่งห้องนอนที่

ค่อนข้างรกทีเดียว กิ๊ฟซี่เดินตรงไปหาห้องนอนแล้วเปิดประตูออก เพื่อน

สาวประเภทสองอีกคนดันยี่สุ่นให้ไปยืนที่หน้าประตู

ยี่สุ่นรู้สึกเหมือนพื้นห้องโคลงเคลง เมื่อเห็นกวินนอนกอดอยู่กับ

สาวประเภทสอง!

‘พี่วิน!’

ชายหนุ่มบนเตียงรีบผละออกจากสาวประเภทสองหน้าตาสะสวย

ด้วยความตกใจ แต่เมื่อพบว่าตนเองเปล่าเปลือยก็รีบดึงผ้าห่มมาปิดแล้ว

 คว้าผ้าเช็ดตัวมาพันท่อนล่างอย่างรวดเร็ว เขาสาวเท้าเข้าหาหญิงสาว

หมายจะปรับความเข้าใจ ทว่าหญิงสาวกลับเงื้อมือขึ้นแล้วตบหน้าเขา

สุดแรง

เผียะ!

หยาดน้ำตาแห่งความเสียใจไหลริน หญิงสาวเหยียดยิ้มอย่าง

ดูแคลนอีกฝ่าย

‘โสโครกที่สุด’

‘เดี๋ยวสิยี่สุ่น ฟังพี่ก่อน’

 ‘ขนาดนี้แล้วยังต้องให้สุ่นฟังอะไรอีกเหรอคะ’ ยี่สุ่นตัวสั่นเทิ้มด้วย

ความโกรธและเสียใจ กวินเดินเข้ามาหาเธอ แต่เธอกลับถอยหลังด้วย

รังเกียจสัมผัสชายหนุ่ม

‘สุ่นต้องฟังพี่นะ มันต้องเป็นแผนของเพื่อนสุ่นแน่ๆ พี่ไม่รู้เรื่อง

เลยนะ เพื่อนสุ่นเกลียดพี่อย่างกับอะไรดี พี่โดนใส่ร้ายนะสุ่น สุ่นต้องเห็นใจ

พี่นะ’ ชายหนุ่มรีบแก้ตัวเป็นพัลวัน

ยี่สุ่นเบือนหน้าหนีเพราะไม่อยากรับฟัง กกกอดด้วยร่างเปลือย

เปล่ากันอยู่บนเตียงอย่างนั้น ยังกล้าพูดว่าไม่รู้เรื่องอีก หน้าด้านหน้าทน

เกินไปแล้ว

‘อย่ามาปรักปรำเพื่อนสุ่น พี่วินจะทำเลวทำชั่วยังไงก็เชิญ แต่อย่า

คิดว่าคนอื่นจะชั่วเหมือนพี่’ หญิงสาวกำมือแน่น ทั้งแค้นทั้งผิดหวัง หลง

ดีใจว่าฝ่ายชายเป็นสุภาพบุรุษ รักและทะนุถนอมตนเพื่อรอจนกว่าจะถึง

วันแต่งงาน แต่ที่ไหนได้ ความจริงเขาเป็นชายรักชาย คงหวังจะแต่งงาน

กับเธอเพื่อบังหน้าสินะ

‘สุ่นต้องเชื่อพี่นะ เรื่องราวในวันนี้ทั้งหมดเป็นการจัดฉาก พี่โดน

หลอกนะสุ่น’ กวินพยายามอธิบาย ในขณะที่สาวประเภทสองรูปร่างอรชร

เดินมาเกาะแขนเขาอย่างออดอ้อน

 

                ‘แหมคุณวินจะไปสนใจอะไรกับอีแค่ชะนีคนเดียว ยังไงคุณวินก็ยัง

มีซินดี้อยู่ทั้งคนนะคะ’

                ‘ปล่อย! อีบ้า!’ กวินสะบัดแขนเต็มแรงจนคู่ขาเซล้มลงไปบนเตียง

นาทีนี้เขาแทบไม่สนใจใคร สายตาของเขาจับจ้องเพียงใบหน้าแดงก่ำของ

ยี่สุ่นเท่านั้น

‘พอเถอะค่ะพี่วิน ถ้าพี่ไม่อายสุ่นก็อายตัวเองบ้างเถอะค่ะ’ ยี่สุ่น

หมุนตัวจะเดินออกจากห้อง แต่กวินรวบร่างหญิงสาวเข้าไปกอดไว้ไม่ยอม

ปล่อย ‘ปล่อยสุ่นเดี๋ยวนี้ สุ่นรังเกียจพี่ สุ่นขยะแขยงพี่เต็มทนแล้ว’

หญิงสาวสะบัดตัวให้หลุด เธอไม่ได้พูดประชดเพื่อให้ชายหนุ่มง้องอน เธอ

รังเกียจเขาจริงๆ รังเกียจผู้ชายจอมโกหกคนนี้จนแทบอยากอาเจียน

‘สุ่นต้องเชื่อพี่ สุ่นจะปล่อยให้คนอื่นมาทำลายความสัมพันธ์

ของเราไม่ได้นะ’ กวินงอนง้อ แสดงความจริงใจด้วยการนั่งคุกเข่าข้างหน้า

หญิงสาว ‘ได้โปรดฟังพี่อธิบายเถอะนะสุ่น’ เขาหวังว่าคนรักจะยอมฟัง

เพราะที่ผ่านมายี่สุ่นเชื่อมั่นในตัวเขามาตลอด ไม่ว่าจะมีข่าวอะไรไม่ดี

เกี่ยวกับเขายี่สุ่นก็ไม่เคยสนใจ และครั้งนี้เขาจะต้องทำให้หญิงสาวเชื่อให้ได้

‘สุ่น ความจริงแล้วเหตุการณ์ในวันนี้พวกฉันมีส่วน’ กิ๊ฟซี่สารภาพ

สร้างความงุนงงให้ยี่สุ่นเป็นอย่างมาก เธอมองหน้าเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ

‘แกพูดว่าอะไรนะกิ๊ฟซี่’ ยี่สุ่นถาม แต่เมื่อลองคิดดูแล้ว เพื่อนๆ ของ

เธอน่าจะมีส่วนรู้เห็นกับเรื่องราวในวันนี้ เพราะกิ๊ฟซี่พาเธอมาถึงที่นี่ได้

อย่างไม่ลังเล อีกทั้งยังมีกุญแจไขเข้ามาในห้องนี้โดยพลการอีกด้วย

‘นี่ไงสุ่น เห็นมั้ยว่าเพื่อนสุ่นจงใจทำให้เราเกลียดกัน ทั้งที่เรารักกัน

มากขนาดนี้’

กวินลุกขึ้นยืน ดึงมือหญิงสาวมาหมายจะกุมไว้ แต่หญิงสาวกลับ

สะบัดมือเขาออก จ้องมองเขาด้วยแววตาเคลือบแคลง เธอยกมือ

ขึ้นห้ามเพื่อให้เขาหยุดอยู่ตรงนั้น ไม่ต้องการให้เขาก้าวเข้ามาใกล้เธออีก

แม้แต่ก้าวเดียว เพราะเธอไม่แน่ใจว่าเธอจะอดใจไม่ทำร้ายทุบตีเขาได้หรือไม่

 

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)