ภารกิจปราบพยศ (กรรัมภา)

ชีวิตที่พลิกผัน

 

                หลายสัปดาห์ก่อนหน้านั้น

‘จะมีวันไหนบ้างไหมนะที่นิวยอร์กจะไม่วุ่นวาย’ เจ้าของเสียงเล็ก

โอดครวญอยู่ในใจ ขณะที่เจ้าตัวกำลังฝ่าผู้คนที่แสนพลุกพล่านรีบเข้ามา

ในตึกสำนักงานใหญ่ของยูเอ็น5 สถานที่ทำงานของเธอ หญิงสาวทำงาน

ในฐานะล่ามและนักแปลเอกสาร ครั้งหนึ่งพวกเจ้าหน้าที่ชั้นผู้ใหญ่เคยบอก

เธอ ว่าส่วนมากจะมีคนไปสอดส่องเด็กระดับหัวกะทิตั้งแต่สมัยไฮสกูล

และเธอเองก็อยู่ในเป้าหมายของพวกนั้น เหตุเพราะเธอสื่อสารได้มากกว่า

ห้าภาษา ทั้งอ่าน เขียน ฟังไม่ผิดพลาดเลยแม้แต่นิดเดียว มิหนำซ้ำยัง

เข้าขั้นอัจฉริยะอีกด้วย พอเรียนจบก็ถูกเรียกตัวมาทำงานที่นี่ทันที

จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็เป็นเวลาหลายปีแล้วที่ อังควิภา ลอว์เรนซ์

หญิงสาวลูกครึ่งอเมริกัน-ไทยทำงานอยู่ที่นี่ ปัจจุบันเธออายุยี่สิบหกปี เป็น

นักแปลและล่ามคนสำคัญที่มักถูกเรียกใช้งานอยู่บ่อยๆ เงินเดือนของ

หญิงสาวจึงสูงลิบลิ่ว ชีวิตการเป็นอยู่ของเธอจึงพลอยสุขสบายไปด้วย

หญิงสาวมีรูปร่างสูงโปร่งเพรียวบางเสียจนนางแบบระดับโลกยัง

ต้องอิจฉา ดวงตากลมโต จมูกโด่งรั้นน้อยๆ แต่พองาม สองแก้มกลมแดง

ระเรื่อชวนมอง เครื่องหน้าแบบปากนิดจมูกหน่อยคล้ายแม่ของเธอซึ่งเป็น

คนเอเชียทำให้หญิงสาวดูสวยโฉบเฉี่ยวดุจนางพญา อังควิภามักแต่งตัว

ด้วยเสื้อผ้าแบรนด์ดัง และใช้เครื่องสำอางดีๆ เธอมักจะแต่งหน้าอ่อนๆ

แต่กลับทาลิปสติกสีแดงตลอดเวลาจนเป็นที่ชินตาของผู้คน ถ้าริมฝีปาก

ไม่ใช่สีแดงสดแล้วละก็...ต้องเป็นอังควิภาตัวปลอมแน่นอน

‘วันนี้หัวหน้าให้เธอออกนอกสถานที่ด้วยนะแอง อย่าสายล่ะ’ เสียง

ของเลขาฯ ฝ่ายเอกสารดังหลอกหลอนในหัวเธอตลอดเวลา ทำให้อังควิภา

ต้องรีบเร่งฝีเท้า เธอวิ่งไปหอบไปจนกระทั่งอีกไม่กี่บล็อกก็ถึงทางเข้าเขต

สำนักงานใหญ่ของยูเอ็น ทว่าขณะข้ามถนนและรอรถคันหนึ่งซึ่งแล่น

ตัดหน้าผ่านไป เธอกลับเห็นสิ่งผิดปกติบางอย่าง

หญิงสาวมองเห็นเงาผู้ชายคนหนึ่งที่เธอจำได้ว่าเห็นเขาเดินตามมา

ตั้งแต่ตอนขึ้นรถไฟใต้ดินจากที่พักมาแล้วบนกระจกรถยนต์คันนั้น และ

ตอนนี้เขาก็ยังตามเธออยู่ด้วย

หรือว่าจะหลงเสน่ห์...

สาวสวยฉีกยิ้มมั่นใจ สะบัดผมสีน้ำตาลยาวถึงกลางหลังใส่แล้ว

เดินจากไปอย่างมาดมั่น กระทั่งมาถึงสำนักงานใหญ่ของยูเอ็น

“ท่านเลขาฯ ให้เธอตามไปด้วยนะ วันนี้มีออกนอกสถานที่” ทันที

ที่ไปถึงโต๊ะทำงาน เพื่อนโต๊ะข้างๆ ก็บอกพร้อมทั้งยื่นเอกสารให้

“ทำไมเมื่อวานไม่เห็นท่านเลขาฯ พูดอะไรเลย”

“ฉันจะรู้เหรอ เธอรีบไปเถอะ เขาจะให้เธอออกไปพร้อมเขาเลย”

“ได้สิ ขอบใจมาก” หญิงสาวร่างเพรียวระหงคว้าเอกสารปึกใหญ่

แล้วหมุนตัวเดินออกไปทันที อังควิภาก้าวเท้าฉับๆ แต่ละก้าวบ่งบอกถึง

ความมั่นใจเต็มเปี่ยม จนกระทั่งมาถึงห้องทำงานของหัวหน้าเธอ

“วันนี้ต้องออกนอกสถานที่หรือคะ”

“ใช่แล้วมิสลอว์เรนซ์ ออกไปเดี๋ยวนี้เลย”

“พอจะบอกได้ไหมคะว่าไปไหน”

“สถานทูตของประเทศแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ทางยุโรปตะวันออกน่ะ” เขา

หลีกเลี่ยงที่จะพูดชื่อประเทศออกมาตรงๆ “รู้ใช่ไหมว่าตั้งแต่รัฐประหาร

เรามีเรื่องต้องจัดการนิดหน่อย เขาต้องการคนที่คล่องภาษารัสเซียด้วย

และเธอก็เป็นคนที่เก่งที่สุดของเรา”

คนถูกชมยืดตัวขึ้นทันที รอยยิ้มภูมิใจปรากฏบนใบหน้าสวยโฉบเฉี่ยว

ของเจ้าหล่อน แล้วพยักหน้าน้อยๆ ราวกับจะถ่อมตน ทั้งที่ความจริงแล้ว

เธอแทบจะลอยได้เพราะคำชมของหัวหน้า

“ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเถอะค่ะ”

“นี่เอกสารข้อมูลเรื่องที่เราจะต้องคุยกัน ทั้งด้านการทหารและการ

ต่างประเทศ ไปอ่านบนรถก็ได้”

 

“ค่ะ”

อังควิภาเดินไปขึ้นรถลีมูซีนของท่านเลขาฯ ไป ระหว่างทางจาก

สำนักงานใหญ่ยูเอ็นไปยังสถานทูตดังกล่าวใช้เวลาพอสมควร ดังนั้น

หญิงสาวจึงถือโอกาสนั่งอ่านเอกสารเรื่องที่จะต้องไปคุยงาน อย่างน้อย

จะได้รู้แนวทางว่าจะมีเรื่องอะไรบ้างสำหรับวันนี้

ข้อมูลของประเทศนี้ก็อย่างที่ทราบกันตามข่าวทั่วไป เกิดการ

รัฐประหาร ประชาชนบางส่วนอยากจะรวมดินแดนนี้เข้ากับอีกประเทศ

แน่นอนว่าองค์การสหประชาชาติต้องยื่นมือเข้าไปช่วยอยู่แล้ว ดังนั้นจะ

ต้องมีการปรึกษาหารือกันก่อนเล็กน้อย

อังควิภานั่งอ่านเอกสารไปเพลินๆ จู่ๆ ลีมูซีนก็เบรกกะทันหัน พร้อม

กับกระสุนที่สาดใส่รถที่เธอนั่ง

“ก้มหัวลง คุ้มครองท่านเลขาฯ!” หนึ่งในบอดีการ์ดตะโกน แล้ว

คุ้มกันท่านเลขาฯ ไปยังที่ปลอดภัย

แล้วเธอล่ะ!

อังควิภาได้แต่เข่นเขี้ยว เธออยากจะบ้าตายเสียให้ได้ ตอนนี้พวก

บอดีการ์ดช่วยท่านเลขาฯ ไปแล้ว แต่ทิ้งเธอไว้แทนนี่นะ ขอสาปส่งให้พวกนี้

อะไรได้อีกแล้ว หญิงสาวรีบสาวเท้าเร็วๆ ลงจากรถไฟใต้ดิน แต่แล้วก็ถูก

ใครบางคนจับต้นแขนไว้ แล้วกระชากเข้าไปในห้องเก็บของทันที

ผู้ชายสวมแจ็กเกตดำ!

อังควิภากลัวจนตัวสั่น เธอพยายามอ้าปากร้องแต่กลับไม่มีเสียง

เล็ดลอดออกมาเลย ร่างแบบบางสั่นสะท้าน มองผู้ชายตรงหน้าด้วยความ

หวาดหวั่น

“รายชื่อสภาสิบสองอยู่ที่ไหน!” ชายสวมแจ็กเกตดำคำรามใส่จน

หญิงสาวเบ้หน้า นี่เขาพูดเรื่องบ้าบออะไรกัน เธอไม่รู้จักสภาสิบสอง

บ้าบออะไรทั้งนั้น ทั้งชีวิตนี้ก็รู้จักแต่สภาคองเกรสเท่านั้นแหละ

“ตอบมา ว่าสภาสิบสองอยู่ที่ไหน!” คราวนี้ไม่พูดเปล่า ชายสวม

แจ็กเกตดำกดปลายมีดลงที่หน้าท้องแบนราบของเธอ จนอังควิภาทน

ไม่ไหว เธอร้องออกมาอย่างเสียขวัญ

“ฉันไม่รู้ว่าแกพูดถึงอะไร”

“อย่ามาไขสือ บอกมาว่าอยู่ที่ไหน”

“ฉันไม่รู้!” ให้ไปสาบานที่ไหนก็ได้ เธอไม่รู้จักสิ่งที่เขาพูดเลย แต่

ชายสวมแจ็กเกตดำกลับไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูดเลยแม้แต่น้อย ทั้งยังกด

ปลายมีดลงอีก

“สาบานได้เลยคนสวย ถ้าเธอไม่ยอมบอกฉันแล้วละก็ คอสวยๆ

ของเธอจะไม่มีอยู่กับตัวอีกต่อไป”

กลิ่นคาวเลือดที่โชยเข้าจมูก ยิ่งทำให้อังควิภาหวาดกลัวหนักกว่า

เก่า เธอรู้ดีว่าการทำงานให้ยูเอ็นมีความเสี่ยงอยู่บ้าง แต่ทำงานมาตั้ง

หลายปีก็ยังไม่เคยสัมผัสกับตัวสักครั้ง ที่สำคัญคือเธอไม่รู้ว่าเธอไปทำอะไร

ให้ใครตั้งแต่เมื่อไร แล้วจะตอบได้อย่างไรว่าสิบสองสภา หรือสภาสิบสอง

ที่เขาต้องการรู้คืออะไร

“ไม่พูดแน่นอนใช่ไหม ได้...ฉันยังมีวิธีทรมานเชลยอีกเยอะ รับรอง

ว่าเธอไม่ได้กลับบ้านของเธอแน่นอน...จะพูดได้หรือยังว่ารายชื่อสภา

สิบสองอยู่ที่ไหน!”

“ฉันไม่รู้” หญิงสาวร่างบางยังยืนยันคำตอบเดิม แต่แล้วก็ต้อง

กรีดร้องจนสุดเสียงเมื่อชายสวมแจ็กเกตดำยกมีดขึ้นจ่อลำคอเธอจนได้

เลือด

“ถ้าอย่างนั้นเรามาเล่นกับความกลัวของเธอหน่อยดีกว่า” คมมีด

บาดผิวตรงลำคออังควิภาช้าๆ ทว่าหนักแน่นมั่นคง ร่างบางสั่นสะท้าน

ความหวาดกลัวแทรกซึมเข้ามาทุกขณะจิต ตอนนี้เองที่เสียงโทรศัพท์

มือถือเธอดังขึ้น ความหวังใหม่จุดประกายขึ้นแล้ว หญิงสาวกำลังจะกด

รับสาย ทว่ากลับถูกชายสวมแจ็กเกตดำฉวยไว้แล้วปามันทิ้งลงพื้น ก่อน

จะใช้เท้าบดขยี้มัน

ดวงตาคู่ดำขลับวาววับ เธอรอโอกาสนี้มานานแล้ว จึงรวบรวม

กำลังทั้งหมดที่มีสะบัดแขนออกจากมือเขาสุดแรงเกิด ด้วยความที่ชาย

สวมแจ็กเกตดำไม่ทันตั้งตัว เธอจึงหลุดออกมาได้ ไม่อย่างนั้นแล้วหญิงสาว

คงต่อกรกับผู้ชายท่าทางดุดันคนนี้ไม่ได้แน่นอน

อังควิภากลับออกมาเดินปะปนกับฝูงชนอีกครั้ง แล้วรีบสาวเท้าหนี

จากบริเวณนั้นให้เร็วที่สุด แต่ก็ยังอดระแวงหลังไม่ได้อยู่ดี

หญิงสาวหนีหัวซุกหัวซุนออกมาจากสถานีรถไฟใต้ดินแล้วตัดสินใจ

ต่อรถเมโทรบัส หนทางเบื้องหน้ามืดมิดไปทุกด้าน ไม่รู้ว่าจะก้าวเดินไป

ทางไหนจึงจะรอดพ้นเรื่องบ้าๆ นี้ ดีที่มีแค่โทรศัพท์อย่างเดียวเท่านั้นที่พัง

ไป แต่กระเป๋าสะพายของเธอยังอยู่ อังควิภารีบเดินหาตู้โทรศัพท์สาธารณะ

ในที่ลับตาคนหน่อย แล้วโทร. หาเพื่อนสนิทของเธอ ตอนนี้หญิงสาวไม่มี

สติมากพอจะคิดทำอะไรอีกแล้ว คนแรกที่คิดถึงก็คือเพื่อนที่รักกันราวกับ

พี่น้องแท้ๆ เท่านั้น

“เกิดเรื่องกับฉันแล้วโรส เธออยู่บ้านไหม ฉันจะไปหา” ทันทีที่

ติดต่อคนปลายสายได้ หญิงสาวก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบตรงเข้าประเด็น

ทันที

                “ใจเย็นๆ ก่อนแอง บอกได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น”

“ฉัน...” อังควิภาเหลียวซ้ายแลขวา แม้จุดที่เธอยืนจะห่างไกลจาก

จุดสุดท้ายที่อยู่กับชายสวมแจ็กเกตดำ แต่ก็ยังอดระแวงไม่ได้อยู่ดี ผู้ชาย

คนนั้นดูมีฝีมือมาก ถ้าสู้กันเธอคงตายไปตั้งแต่นาทีแรกแล้ว

“ว่ายังไงแอง บอกฉันได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น”

“เดี๋ยวฉันเล่าให้เธอฟังทีหลัง แต่ว่าฉันไปหาเธอที่บ้านได้ไหม”

“ตอนนี้ฉันอยู่ข้างนอก ออกไปส่งแอนดรูว์มาน่ะ อีกนานกว่าจะถึง

บ้าน ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน”

“ตู้โทรศัพท์สาธารณะที่ดาวน์ทาวน์”

“เอายังไงดี ฉันอยู่มิดทาวน์ ทำธุระอีกหน่อยก็จะเสร็จแล้ว เธอกลับ

พร้อมฉันเลยไหม”

“ได้สิ ถ้าฉันไปก่อนแล้วฉันจะเข้าบ้านเธอได้ยังไงล่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นเธอไปรอฉันที่มิดทาวน์ได้ไหม...ที่เซ็นทรัลปาร์กก็ได้

เดี๋ยวฉันไปรับ”

“ตกลงโรส ถ้าฉันไปถึงแล้วจะรีบโทร. หาเธออีกทีนะ”

“บอกได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น เธอไม่เคยร้อนรนขนาดนี้นี่นาแอง”

“ฉันบอกตอนนี้ไม่ได้ ไว้เจอกันที่เซ็นทรัลปาร์กนะ” หญิงสาวมี

ท่าทางลุกลี้ลุกลนอย่างเห็นได้ชัด เธอเลือกเซ็นทรัลปาร์กเพราะที่นี่เป็น

สวนสาธารณะขนาดใหญ่ ถ้าผู้ชายคนนั้นตามรอยเธอได้จริงๆ อย่างน้อย

เขาก็จะหาเธอได้ยากลำบาก มันมีที่ให้เธอซ่อนมากมายจนเขาคาดไม่ถึงแน่

อังควิภารีบกระชับกระเป๋าในมือแล้วสาวเท้าเร็วๆ กลับไปยังสถานี

รถไฟใต้ดิน แต่เธอไม่ประมาทอีกแล้ว หญิงสาวมองหน้ามองหลังทุกฝีก้าว

ที่เธอก้าวเดิน จนกระทั่งกลับขึ้นรถไฟใต้ดินได้อีกครั้ง แต่ละสถานีที่ผ่าน

ไปนั้นช่างบีบรัดหัวใจเหลือเกิน กลัวว่าเขาจะตามมาเจออีกครั้ง

หญิงสาวได้แต่คิดอย่างทดท้อพลางกอดกระเป๋าแน่น ตอนนี้มันคือ

สิ่งมีค่าที่สุดในชีวิตเธอ เพราะมีกุญแจบ้าน กุญแจรถ และของสำคัญอยู่

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)