ภรรยารับจ้าง (บุหลันราตรี)

ณ สถานที่แห่งเดิม หญิงสาวกลับมาเยือนที่นี่ด้วยจุดประสงค์

เดียวกันกับเมื่อหกเดือนก่อน และมั่นใจว่าใครคนนั้นต้องอุทานว่า ‘ให้ตาย!

 เซอร์ไพรส์จะแย่!’ ออกมาแน่ๆ

รอยยิ้มที่ผสมกันระหว่างความอารมณ์ดีกับความสะใจประดับอยู่

บนใบหน้าของหญิงสาว หล่อนพยักหน้าน้อยๆ ให้พนักงานเปิดประตูซึ่ง

ค้อมศีรษะนอบน้อม เขาทำตามหน้าที่ และหล่อนก็ไม่ได้ทักทายเขามาก

ไปกว่านั้น...แน่ละ ชายในชุดผ้าไทยแขนกระบอกนั่นคงจะสบายใจกว่า

ที่ไม่รู้จักหล่อน

เพราะหลังจากนี้ไม่ถึงชั่วโมงต้องมีการสืบสาวราวเรื่องหาคนที่

เกี่ยวข้องกับหล่อนแน่ๆ

พ้นประตูกระจกใสแจ๋วเข้าไปคือล็อบบีกว้างขวาง คนออกแบบ

จงใจทำให้ที่นี่หรูหราสมระดับโรงแรมห้าดาว ดูทันสมัยด้วยเส้นสาย

ลวดลายที่ประดับผนัง เคาน์เตอร์ทรงสี่เหลี่ยม แชนเดอเลียร์ยักษ์เก๋ๆ

ที่ห้อยลงมาจากเพดาน และโคมทรงกระบอกที่วางอยู่บนพื้นคล้าย

ไม่ตั้งใจ โดยไม่ลืมเพิ่มกลิ่นอายความเป็นไทยเบาๆ ด้วยตั่งสำหรับนั่งรอ

ซึ่งทำจากไม้สักสีเข้มตัดกับหมอนอิงหุ้มผ้าไหมสีสด

รัฟฟินโฮเต็ล คือสถานที่ซึ่งสามารถแลกความหรูหราฟุ่มเฟือยได้

ด้วยการยื่นบัตรเครดิตให้พนักงานและรอเซ็นชื่อ คนที่เข้าพักที่นี่มีแต่คน

ที่ใช้เงินได้อย่างไม่รู้สึกรู้สาเท่านั้น หล่อนรู้เรื่องนั้นดี อย่างน้อยก็จากใคร

คนหนึ่งที่เลือกพักในห้องสวีตราคาแพงระยับ

หญิงสาวดันแว่นกันแดดสีชาซึ่งปิดบังใบหน้าไปเกือบครึ่งให้กระชับ

กับดั้งจมูกเรียวเล็ก มืออีกข้างถือแฟ้มเอกสารรูปกระต่ายหน้าตาบ้องแบ๊ว

ที่หยิบของเพื่อนสนิทมาโดยไม่ยืม ซึ่งหล่อนก็รู้สึกว่ามันไม่ได้ดูขัดกับ

กระเป๋าแบรนด์หรูสีดำที่คล้องอยู่บนแขนด้านเดียวกันนัก

“สวัสดีค่ะ” พนักงานต้อนรับเอ่ยทักทายพร้อมกับยกมือไหว้อย่าง

 อ่อนช้อย ยิ้มสยามน่าประทับใจเสมอแม้กระทั่งกับคนไทยด้วยกันเอง

“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวหยิบกระเป๋าสตางค์ใบยาวออกมา รูดซิป

เปิดเอาบัตรประชาชนขึ้นมาวางบนเคาน์เตอร์ “ดิฉันชื่อ แพรพลอย

วินสตัน ค่ะ ดิฉันต้องการขึ้นไปพบคุณแพทริค วินสตัน สามีของดิฉัน

ที่พักอยู่ที่ห้องรอยัลสวีต”

รอยยิ้มของพนักงานต้อนรับสาวเจื่อนลงเล็กน้อย ฝ่ายนั้นมองหน้า

แพรพลอยสลับกับข้อมูลในบัตรประชาชน ดูก็รู้ว่าฝันสลายพอๆ กับที่

ไม่อยากเชื่อ...แน่ละ หล่อนกำลังแสดงตัวว่าเป็นภรรยาของ แพทริค

วินสตัน ชายหนุ่มผู้มีเสน่ห์เหลือล้นที่ลบคำว่า ‘รักนวลสงวนตัว’ ออกจาก

สมองของสาวๆ ได้ทันทีที่เขาเดินผ่าน

แต่...ชิ! ไม่ใช่กับหล่อนอีกแล้ว

“คือ...” พนักงานสาวอ้ำอึ้ง บางทีหล่อนอาจจะอยากร้องว่า ไม่จริ๊ง

...ไม่จริง เสียมากกว่า

“ดิฉันมีเรื่องด่วนมาก เป็นเรื่องคอขาดบาดตายเกี่ยวกับสามีดิฉัน

ให้บัตเลอร์หรือใครสักคนพาดิฉันไปพบสามีที่ห้องเดี๋ยวนี้เลยได้ไหมคะ”

แพรพลอยมองอีกฝ่ายที่ยังคงอ้าปากน้อยๆ เลนส์สีชาของ

แว่นกันแดดช่วยพรางไม่ให้ใครเห็นหล่อนหรี่ตา

ประสบการณ์ครั้งก่อนสอนว่าแค่นี้ไม่พอ หญิงสาวจึงรีบยกมือขึ้น

ปิดปาก แสร้งขยับตัวอย่างกระวนกระวาย พนักงานสาวเห็นดังนั้นจึง

บอกหล่อนว่า

“ดิฉันจะโทร. ขึ้นไปหาคุณแพ...”

“อย่าค่ะ!”

แพรพลอยเอื้อมสุดตัวไปกดมือพนักงานสาวที่กำลังจะยกหู

โทรศัพท์ เท้าลอยขึ้นนิดๆ ขณะที่ตัวเกยอยู่บนเคาน์เตอร์ หญิงสาวเม้มปาก

ก่อนจะค่อยๆ ปล่อยให้แรงโน้มถ่วงดึงตัวเองลงมายืนบนพื้นตามเดิม

หล่อนหายใจเข้าลึกๆ

“มีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้รึเปล่าครับ”

หล่อนหันไปมองชายวัยกลางคนสวมชุดสูทสีทึมผู้มีใบหน้าเป็น

มิตร อันที่จริงถึงไม่เลื่อนสายตาลงไปยังป้ายสีเงินเล็กๆ ที่อกเสื้อ แพรพลอย

ก็จำได้ว่าเขาคือผู้จัดการทั่วไปของรัฟฟินโฮเต็ล กรุงเทพฯ

“คุณผู้หญิงคนนี้บอกว่าเป็นภรรยาของมิสเตอร์วินสตัน แขกวีไอพี

ที่พักห้องรอยัลสวีต เธอต้องการขึ้นไปพบสามีเธอค่ะ”

แพรพลอยชี้ไปที่พนักงานต้อนรับสาว พร้อมกับพยักหน้ายืนยัน

คำพูดนั้น

“มิสซิสวินสตัน เราพบกันครั้งสุดท้ายเมื่อหลายเดือนก่อน”

“หกเดือนค่ะ คิดว่า...” หล่อนเหลือบดูป้ายชื่อของเขาให้แน่ใจ

พลางชูแฟ้มขึ้น “คุณกรณ์อาจจะจำไม่ได้ ดิฉันเลยเอาเอกสารเกี่ยวกับ

การสมรสมาด้วยเพื่อยืนยัน”

“ผมคงต้องโทร.ไปบอกคุณแพทริคก่อนนะครับ”

“ไม่ได้นะคะ!” หล่อนยกมือห้าม ทำให้เขาชะงักทันที “สามีฉัน

กำลังตกอยู่ในอันตราย ถ้าคุณโทร.ไปเขาต้องไม่ปลอดภัยแน่ๆ”

“รัฟฟินโฮเต็ลมีการรักษาความปลอดภัยที่ดีเยี่ยม โดยเฉพาะกับ

แขกระดับวีไอพีของเรา”

ใช่...รัฟฟินโฮเต็ลขึ้นชื่อในเรื่องนี้ เป็นที่ที่มหาเศรษฐีระดับโลกวางใจ

ได้ว่าพวกเขาจะปลอดภัยโดยไม่ต้องมีบอดีการ์ดคอยติดตาม ถ้าขึ้นไป

ถึงห้องสวีตชั้นบนสุดได้ง่ายๆ หล่อนคงไม่ต้องปั้นเรื่องเป็นคุ้งเป็นแควอยู่

ตรงนี้หรอก

“แต่การลอบสังหารเศรษฐีระดับโลกสักคนคงไม่ได้ทำได้ด้วยการ

ถือปืนเดินท่อมๆ เข้ามาในนี้ให้ รปภ. ของคุณเห็น” แพรพลอยยกมือ

ขึ้นปิดปากอีกครั้ง “โอ...แพทริคที่รักของฉัน”

“ใจเย็นๆ นะครับคุณนายวินสตัน”

“คุณแพทริคสั่งให้คุณโทร. ไปบอกก่อนใช่ไหมคะถ้าใครมาขอพบ

โดยเฉพาะถ้าคนคนนั้นเป็นฉัน”

“เป็นมาตรการของเราอยู่แล้วครับที่ต้องแจ้งให้แขกที่มาพักทราบ

และต้องรอการอนุญาตก่อนถึงจะได้พบ”

“โดยเฉพาะฉัน” แพรพลอยย้ำอีกครั้ง ทำให้ผู้จัดการยิ้มจืดเจื่อน

เป็นการยอมรับ

 หึ...แพทริค วินสตัน เขารู้จัก แพรพลอย วินสตัน น้อยไป!

“เป็นเรื่องจริงสินะ โอ...แพทริคที่น่าสงสาร” หล่อนแกล้งปล่อยโฮ

เสียงดัง ล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ามาซับน้ำตาที่ไม่มีสักหยด “คนของ

วินสตันรายงานมาว่าอาจจะมีผู้หญิงคนใดคนหนึ่งวางยาแพทริค และ

ตอนนี้ไม่มีใครเข้าถึงตัวเขาได้นอกจากฉัน...แพรพลอย วินสตัน...ภรรยา

ที่ถูกต้องตามกฎหมาย ผู้ซึ่งพร้อมจะดื้อดึงเพื่อช่วยสามีที่รัก”

แพรพลอยค้างอยู่ในท่ากำผ้าเช็ดหน้าแนบอก ริมฝีปากเคลือบ

ลิปสติกสีหวานเผยอน้อยๆ เมื่อเห็นว่าผู้จัดการและพนักงานสาวมอง

มาด้วยความรู้สึกยากจะบรรยาย...หล่อนคงออกท่าทางมากไปหน่อย

หญิงสาวกระแอมเบาๆ แก้เก้อ

“เอ่อ...ถ้าคุณยืนยันอย่างนั้นผมจะไปตาม รป...”

“ไม่ต้องค่ะ แค่ใครสักคนพาฉันไปที่ห้องของเขา หรือไม่ก็ขอคีย์การ์ด

ห้องนั้นให้ฉันสักใบ” เมื่อเห็นอีกฝ่ายเลิกคิ้วสงสัย หล่อนก็ยกผ้าเช็ดหน้า

ึ้นซับใต้ตาอีกครั้ง แล้วพูดเสียงสั่นเครือ “น่าอายจริงๆ ที่ต้องให้ใครรู้ว่า

สามีฉันนอกลู่นอกทางแค่ไหน แพทริคมีความต้องการทางเพศที่ร้อนแรงค่ะ

เขาไม่เคยพอ น่าอัปยศจริงๆ ที่ฉันต้องปล่อยให้เขาพาผู้หญิงที่เหมือน

แม่ม้าพันธุ์ดีมาหลบๆ ซ่อนๆ ควบกันอยู่บนเตียง”

หญิงสาวกลอกตาขึ้น ช่วงหลังนี้มีแต่เรื่องแย่ๆ ของ แพทริค

วินสตัน โผล่เข้ามาในหัวบ่อยๆ และหล่อนก็ไม่มั่นใจเท่าไรนักว่าพูดเรื่อง

 ดีๆ เกี่ยวกับสามีตัวเองออกไป

แต่ช่างเถอะ ถึงอย่างไรแพรพลอยก็ไม่ได้มาเพื่อเทิดทูนเขาอยู่แล้ว

“เร็วเข้าเถอะค่ะ” หล่อนเบี่ยงตัวไปทางลิฟต์ ซ่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

ไว้ “ขืนช้ากว่านี้น่ากลัวว่าทางวินสตันจะฟ้องเอาผิดคุณ”

แพทริค วินสตัน ยืนเท้าเอวอยู่ที่ปลายเตียง เหยียดริมฝีปาก

ออกเล็กน้อยด้วยความพอใจในตัวหญิงสาวที่สวมเพียงเสื้อชั้นในกับ

กางเกงในจีสตริงสีดำตัวจิ๋ว

เขาชอบรูปร่างบอบบางของผู้หญิงเอเชีย หลงใหลแขนขาเรียว

เล็ก โดยเฉพาะเมื่อมันกระหวัดรอบกายเขาในช่วงเวลาหฤหรรษ์

นางแบบสาวที่นอนบิดตัวอยู่บนเตียงมองมาด้วยดวงตาหรี่ปรือฉ่ำเยิ้ม

ลูบมือไปตามทรวงอกอิ่มอย่างยั่วยวน

“คุณแพทริค...” ฟังเหมือนหล่อนกำลังครางมากกว่าเรียกชื่อ

“มาสิคะ”

แพทริค วินสตัน คิดว่าหล่อนต้องเป็นนางแบบที่เร่าร้อนที่สุด

บนเตียงของเขาในเดือนนี้แน่ๆ ผู้หญิงเอเชียใจกล้าเป็นอะไรที่น่าทึ่ง

เร้าอารมณ์ และลดความยับยั้งชั่งใจที่ไม่ค่อยมีของเขาให้เหลือศูนย์ได้

ง่ายๆ ร่างสูงใหญ่คุกเข่าลงคร่อมขาเรียว ปล่อยให้หล่อนลูบไล้แผงอก

กว้างลงมาจนถึงขอบเข็มขัด

“คุณเหมาะจะอยู่บนเตียงมากกว่าบนแคตวอล์ก เคยมีใครบอกคุณ

ไหม”

หญิงสาวหัวเราะชอบใจ โน้มคอเขาให้ก้มลงไปหา...สาบานได้ว่า

เขาจะจูบหล่อนให้หนำใจก่อนจะเริ่มบทรักอันดุเดือด

ใช่ มันต้องเป็นแบบนั้นแน่ถ้าไม่มีใครกดกริ่งรัวๆ หน้าห้อง

คนที่นอนอยู่ใต้ร่างเขาส่ายหน้า ยกขาขึ้นกระหวัดรอบเอว แพทริค

ลูบไปตามขาเนียนเบาๆ ก่อนจะดันออก กระซิบเสียงวาบหวามใกล้หู

อีกฝ่าย

“ผมจะรีบกลับมา”

ให้ตาย!...ชายหนุ่มกระโจนลงจากเตียง ก้าวอาดๆ ไปเปิดประตู

สีหน้าของเขานิ่งสนิทแต่แววตาเอาเรื่อง ความไม่พอใจของ แพทริค

วินสตัน เป็นปัญหาใหญ่เสมอ ชายในชุดสูทสีทึมที่ยืนอยู่หน้าประตูคงรู้ดี

ถึงได้ฝืนยิ้มอย่างคนที่หายใจไม่ออก

“ผมบอกคุณแล้วว่าห้ามใครรบ...เฮ้!”

แพทริคคว้าต้นแขนหญิงสาวที่วิ่งสวนเข้ามาในห้อง ดึงทีเดียว

หล่อนก็เซถอยมาปะทะอกกว้าง ทีแรกเขาจำหล่อนไม่ได้ แต่เมื่อเจ้าของ

เรือนผมสีน้ำตาลดัดลอนโตๆ เงยหน้าขึ้น ยิ้มและหลิ่วตาอย่างแสดงถึง

ความเป็นผู้ชนะ ชายหนุ่มก็แทบจะคำรามออกมา

“เซอร์ไพรส์ค่ะ”

“ให้ตาย! เซอร์ไพรส์จะแย่!”

นั่นไงล่ะ แพทริค วินสตัน ต้องพูดแบบนี้ แพรพลอยเดาไว้ไม่มีผิด

เขาหันไปทางชายอีกคนที่ยืนอยู่หน้าห้อง แล้วกระแทกเสียงหนัก

“ห้ามใครรบกวนโดยเฉพาะผู้หญิงคน...”

แพรพลอยไม่ยอมให้ชายหนุ่มพูดจบ หล่อนตะครุบปากเขาไว้

แต่แล้วก็ต้องรีบปล่อยมือเมื่อสิ่งที่นุ่มและอุ่นซึ่งแตะอยู่กลางฝ่ามือให้

ความรู้สึกจั๊กจี้พิลึก

หญิงสาวกางแขน ถอยไปยังประตูอย่างจะปกป้องคนที่ยืนอยู่

ข้างหลัง

“เป็นความผิดของฉันเองค่ะที่รัก” หล่อนพูด แล้วเอี้ยวตัวไปข้างหลัง

เล็กน้อย เปลี่ยนจากภาษาอังกฤษเป็นภาษาไทยเพื่อกระซิบบอกผู้จัดการ

โรงแรม “ขอบคุณมากนะคะ ตรงนี้ฉันจัดการเอง”

ประตูปิดลงแล้ว และแพรพลอยก็เลือกเดินไปยืนกลางห้องนั่งเล่น

เพื่อป้องกันไม่ให้แพทริคจับหล่อนโยนออกไป ชายหนุ่มกอดอก สีหน้า

บึ้งตึง ดวงตาที่มองมาเต็มไปด้วยความขัดเคือง น่าแปลกที่ทั้งหมดนั้น

กลับทำให้ความหล่อเหลาชนิดสมบูรณ์แบบของเขาดูมีชีวิตชีวา เป็น

ผู้ชายอารมณ์ร้ายที่ทรงเสน่ห์และเร้าใจอย่างถึงที่สุด

แพรพลอย!...หญิงสาวตะโกนเตือนตัวเองในใจ การหวั่นไหวไป

กับเขาเป็นเรื่องที่น่ากลัวนัก

“ผมไม่ต้อนรับคุณ”

“คุณหยาบคายกับภรรยาคุณเกินไป” หล่อนเผยอปากนิดๆ เผลอ

ค้อนโดยไม่ตั้งใจ

“ภรรยา เฮอะ!” แพทริคแค่นเสียงขึ้นจมูกขณะก้าวเข้ามาหา

หล่อน “ตอนนี้ผมอยากมีคุณเป็นภรรยาตายละ”

แพรพลอยยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ มองคนตรงหน้าด้วยสายตาท้าทาย

วันนี้หล่อนไม่ได้เทิดทูนเขาอีกแล้ว และหัวใจที่เคยไหวเอนเพียงเพราะ

สบตาคู่นั้นก็กระด้างขึ้นหลังจากที่มันถูกทำลายจนย่อยยับไปเมื่อปีก่อน

ที่สำคัญคือหล่อนไม่กลัวเขา...แพรพลอยบอกตัวเอง ถึงอย่างนั้น

หล่อนก็ยังถอยกรูดเมื่อแพทริคขยับเข้ามาใกล้อย่างคุกคาม หล่อนปฏิเสธ

ไม่ได้ว่าความสูงใหญ่ของเขาทำให้หล่อนวิตกพอสมควร แต่สิ่งที่ทำให้

หล่อนรู้สึกกริ่งเกรงอย่างแท้จริงคือดวงตาสีเทาปนน้ำตาลซึ่งเต็มไปด้วย

ความเอาแต่ใจ และริมฝีปากเหยียดตรงอย่างถือดีนั่นต่างหาก

หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อหลังชนกำแพง ยกมือขึ้นดันอกกว้าง

ของอีกฝ่ายทันทีเพื่อไม่ให้เขาเบียดหล่อนแบนติดผนัง อันที่จริงแพทริค

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)