ภพรักเชลยเถื่อน (ผักบุ้ง)

กล่องปริศนา

 

ภายใน^,ท้นกาแฟบนห้างสรรพสินค้ารีร่อดังแห่งหนึ่งใจกลางกรุงเทพฯ

ทอดาวกับเพื่อนรัก ‘เดือนแรม สินธุพัฒน์ มัคคุเทศก์สาวที่เรียนจบมาจากคณะ

เดียวกันกับเธอกำลังนั่งคุยกันเรื่อยเปื่อยตามประสาผู้หญิง

“ฉันว่าบางทีแกก็ควรจะพักสมอง แล้วตามหาแรงบันดาลใจในการเขียน

ซะก่อนนะ” เดือนแรมเสนอไอเดียเมื่อทอดาวเล่าให้ฟังถึงเรื่องที่ บ.ก. ของเธอ

บอกให้เธอเปลี่ยนแนว

“แรงบันดาลใจเหรอ ?”

“ใช่ แรงบันดาลใจ” เดือนแรมเว้นจังหวะให้ทอดาวคิดตาม “การที่แก

เขียนไม่ออก ก็แปลว่าแกไม่มีแรงบันดาลใจไม่ใช่รึไง”

“แต่นั่นเพราะฉันไม่คิดว่านางเอกจะไปรักกับชายโฉด หรือว่าพวกโจรที่

ทำตัวป่าเถื่อน ซาดิสม์เอะอะอะไรก็จูบๆๆ ต่างหาก ผู้ชายอย่างนั้นเหมาะที่จะ

เป็นพระเอกตรงไหน”

“ฉันว่าชายโฉดเป็นผู้ชายที่น่าค้นหาจะตายไป สมัยนี้มันหมดยุคของชาย กลางแล้วนะดาว”

“ถ้างั้นฉันคงจะหาแรงบันดาลใจไม่ได้หรอก” ทอดาวถอนหายใจเมื่อเธอ

 

ยังมองไม่เห็นความน่าค้นหาของพระเอกนิยายประเภทนั้น

“นี่ๆๆ แกเคยเล่าให้ฉันฟังว่า หมู่นี้แกชอบฝันถึงทะเลทรายบ่อยๆ ไม่ใช่

เหรอ”

“แล้วไงล่ะ”

“นั้นแหละ แรงบันดาลใจของแก ผู้ชายในฝันคนนั้นไง”

“ยี้ !” ทอดาวมีสีหน้าขนลุกอย่างเห็นไค้ชัด “แกจะให้ฉันเขียนให้ผู้ชายใจ

แคบที่ไม่ให้ฉันกินน้ำสักหยดแต่เอามาสาดใส่หน้าฉันเป็นพระเอกนิยายเนี่ยนะ!”

“ก็ตรงกับคอนเซปต์ที่ บก. แกให้เขียนเป๊ะๆ เลยไม่

 

ใช่เหรอ พระเอกซาดิสม์

โหด โฉด เถื่อน โคตรเลว”

“ฉันไม่เอาด้วยหรอก ฉันรับไม่ไค้”

“เฮ้อ...งั้นเอางี้” เดือนแรมจนปัญญา “ฉันว่าแกพักเรื่องพระเอกไว้ก่อน

แล้วไปตามหาแรงบันดาลใจให้เจอ”

“แล้วไอ้แรงบันดาลใจที่แกว่ามันอยู่ไหนล่ะ”

“ทะเลทรายไงยะ”

“ฮะ !”

“ก็แกจะเขียนนิยายเกี่ยวกับทะเลทราย ถ้าแกไม่รู้จักทะเลทรายมากพอ

แกจะเขียนออกมาได้ยังไง”

“ก็จริงน่ะนะ” ทอดาวเริ่มคิดตามที่เดือนแรมพูด ขณะที่มัคคุเทศก์สาว

หยิบโบรชัวร์ของกรุ๊ปทัวร์แห่งหนึ่งออกมาวางบนโต๊ะด้านหน้าทอดาวด้วยท่าทาง ภูมิใจนำเสนอสุดๆ

“นี่เป็นแพ็กเกจใหม่ล่าสุดของบริษัทฉัน ทัวร์มองโกเลีย 5 วัน 4 คืนใน

ราคาสุดคุ้ม 51,900 บาท แต่โปรโมชันพิเศษ ซื้อวันนี้ลดทันที 5,000 บาท และ

สำหรับลูกค้าวีไอพีอย่างแก ฉันลดให้ได้อีก 5,000 เพราะฉะนั้นก็เหลือ41,900 บาท

สนใจมั้ยเพื่อนเลิฟ” เดือนแรมยิ้มยิงฟันในขณะที่ทอดาวก็เริ่มจะเข้าใจจุดประสงค์

ของเพื่อน

“ตกลงคือแกจะขายแพ็กเกจทัวร์?”

“ก็แหม... มันสุดคุ้มเลยนะ ฉันได้ลูกค้า แกไค้แรงบันดาลใจ ยิงปืนนัด

เดียวได้นกสองตัว รับรองว่าฉันจะพาแกตามหาแรงบันดาลใจให้เจอภายใน 5 วัน

เลย เพราะแพ็กเกจนี้มิลุยทะเลทรายโกบีด้วย”

“ทะเลทรายโกบีเหรอ ?” นักเขียนสาวทำหน้าฉงนก่อนจะนึกไปถึงภาพใน

อินเทอร์เน็ตเมื่อคืน

“ทำไมเหรอ ?”

“เปล่า ไม่มีอะไร” ทอดาวปฏิเสธพลางนึกในใจ ‘คงไม่ใช่โชคชะตาหรอกมั้ง’

“แล้วตกลงแกจะไปไม่ไป”

“ไปสิ แกลดแหลกแจกแถมซะขนาดนี้ฉันจะไม่ไปได้ยังไง”

“คุณตัดสินใจถูกต้องแล้วที่ใช้บริการกรุ๊ปทัวร์ของเราค่ะ” เดือนแรมกล่าว สโลแกนของบริษัทอย่างร่าเริงพลางก้มลงหยิบเอกสารการจองแพ็กเกจทัวร์ใน

กระเป๋าออกมา ขณะที่ทอดาวถอนหายใจพร้อมกับมองหน้าเพื่อนสนิทที่ตอนนี้

ยิ้มให้เธออย่างจริงใจที่สุด ถึงแม้การไปเที่ยวในครั้งนี้เธออาจจะตามหาแรง

บันดาลใจไม่พบ แต่ไปพักผ่อนสมองซะบ้างก็คงจะดีเหมือนกัน

 

ปัง!ปัง!ปัง!

ชายหนุ่มร่างสูงวัยยี่สิบหกทุบประตูห้องในคอนโดฯ หรูใจกลางเมือง

แห่งหนึ่งอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อเจ้าของห้องไม่ยอมเปิดประตูให้ทันใจตน เขายก

มือขึ้นหมายจะทุบซํ้าอิก ทว่าหญิงสาวร่างสูงเพรียวในชุดคลุมอาบน้ำก็เปิด

ประตูออกมาเสียก่อน มือหนาที่ยกด้างไว้จึงผลักไหล่ของเจ้าของห้องให้หลบ ก่อน

จะเดินเช้าไปแล้วนั่งลงบนเตียงอย่างหงุดหงิด

“ทำไมเปิดประตูช้านัก เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าฉันไม่ชอบรอนาน!” แววตาคม

จ้องมองเจ้าของห้องอย่างตำหนิ ขณะที่กิ่งกาญจน์พยายามข่มอารมณ์ของเธอ

เอาไว้แล้วปันหน้ายิ้มก่อนจะเดินมานั่งลงช้างๆชายหนุ่มอย่างใจเย็นเพื่อคลอเคลีย

“ก็กิ่งอาบน้ำอยู่นี่คะ” เธอพูดพลางลูบไล้แผ่นอกของ ‘ตะวันฉาย’ หลาน

ชายเพียงคนเดียวของนาย ‘ภาณุ พิภพเดชา’ นักธุรกิจเจ้าของโรงแรมชื่อดัง

อันดับต้นๆ ของประเทศที่เพิ่งถึงแก่กรรมไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อนด้วยโรคหัวใจ ส่วน

พ่อแม่ของตะวันฉายประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตไปตั้งแต่เมื่อ 12 ปีก่อน ดังนั้นเขา

จึงเป็นคนเดียวที่ควรจะได้รับมรดกทุกอย่างของตระกูลพิภพเดชาอย่างไม่ต้องสงลัย “ตะวันฉายอย่าเพิ่งอารมณ์เสียไปเลยค่ะวันนี้วันดีแท้ๆ”

“ดีบ้าดีบออะไรล่ะ !” ตะวันฉายผลักมือของกิ่งกาญจน์ออกก่อนจะลุกขึ้น

ยืนอย่างหงุดหงิด ขณะที่หญิงสาวทำหน้าฉงน

“ก็วันนี้วันเปิดพินัยกรรมไม่ใช่เหรอคะ ?”

“ใช่ !” เขาหันกลับมาตะคอก “แต่เธอรู้มั้ยว่าคุณปู่ล้มละลายไม่บอกฉัน

สักคำ คฤหาสน์พิภพเดชากับโรงแรมถูกธนาคารยึด! และไอ้นี้...!” เขาพูดพลาง

ชูกล่องไม้เก่า ๆ ที่กำอยู่ในมือขึ้นมาให้กิ่งกาญจน์ดู “คือมรดกที่คุณปู่ทิ้งไว้ให้

ฉัน!”

พูดจบตะวันฉายก็ระบายอารมณ์โดยการขว้างกล่องไม้ไปกระแทกผนังห้อง ของหญิงสาวอย่างแรงจนมันเปิดออก ม้วนกระดาษที่อยู่ในนั้นตกหล่นลงบนพื้น

พร้อมกับที่กิ่งกาญจน์มีท่าทางอึ้ง ๆ เมื่อเห็น ‘มรดกขึ้นสุดท้าย’ ในกล่อง

“แปลว่าตอนนี้คุณไม่เหลืออะไรเลยงั้นเหรอ!?”

“ก็ใช่น่ะสิ !” เขาหัวเสีย “ที่คุณปู่หัวใจวายตายก็เพราะว่าพิภพเดชาไม่เหลือ อะไรยังไงเล่า !”

“งั้นคุณก็รีบออกไปเลยนะ” กิ่งกาญจน์ออกปากไล่ทันควัน ส่วนตะวันฉาย

ก็มีสีหน้าอึ้งๆไปเมื่อเห็นหญิงสาวมีท่าทางแข็งกร้าว แตกต่างจากก่อนหน้านี้ลิบลับ

“ในเมื่อคุณไม่ได้เป็นทายาทเจ้าของโรงแรมแล้ว ฉันก็ไม่ใช่เลขาฯ ส่วน ตัวของคุณอีก และที่นี้...ไม่ต้อนรับทายาทเศรษฐีตกอับอย่างคุณ !”

“กิ่งกาญจน์!” ตะวันฉายจ้องหน้าหญิงสาวอย่างโมโห “นี้คุณคิดจะเขี่ย

ผมออกไปจากชีวิตเหรอ ! ? ง่ายไปหน่อยมั้ง !”

คอนโดฯ นี้เขาเป็นคนซื้อให้เธอ รถสปอร์ตรุ่นใหม่ล่าสุดเขาก็เป็นคนซื้อ

ให้เธอ แล้วไหนจะเงินในบัญชีที่เขาโอนให้เธอมาไม่รู้เท่าไรนอกเหนือจากเงินเดือน

อีกล่ะ

“เรื่องอะไรฉันจะอยู่พัวพันกับคุณให้เดือดร้อนไปด้วยล่ะ!”

ความเคียดแค้นทำให้ตะวันฉายผลักร่างของกิ่งกาญจน์ลงบนที่นอนสีขาว

นุ่มแล้วซุกไซ้ริมฝีปากบริเวณต้นคอของเธอ มือหนากระตุกสายที่ผูกเอวของชุดคลุม อาบน้ำออกอย่างแรง ก่อนจะกดแขนของหญิงสาวไว้ไม่ให้ขัดขืนถึงแม้กิ่งกาญจน์

จะเป็นสาวที่รูปร่างสูงอวบอึ๋มแต่เมื่อเทียบกับตะวันฉายแล้วเธอก็ดูตัวเล็กไปถนัดตา

 กิ่งกาญจน์พยายามดิ้นรนสุดกำลัง เพราะถึงแม้เธอกับตะวันฉายจะเคย

มีความสัมพันธ์กันอย่างลึกซึ้งแบบนี้มานานแล้วลับหลังคนในบริษัท แต่เธอก็แค่

อยาก'จับเขาเท่านั้น ไม่มีเลยสักครั้งที่รู้สึก ‘รัก’ ตะวันฉายอย่างจริงจัง

“ไอ้บ้าตะวันฉาย ! ปล่อยฉันนะ ! ไอ้เศรษฐีตกอับ !”

ผัวะ!!

“กรี๊ดดดดด !” กิ่งกาญจน์ร้องลั่นเมื่อถูกตะวันฉายตบอย่างแรงจนเลือด

กบปาก “ปล่อยฉันนะ ! ไอ้ผู้ดีเถื่อน ! ฉันขยะแขยงคนจนอย่างแก !”

แต่เธอต่อต้านเขาได้เพียงไม่นาน ร่างกายก็กลับมีปฏิกิริยาตอบสนองตาม ความเคยชิน สองมือที่ผลักไสพลันกลายเป็นโอบรัด เรียวขาของหญิงสาวแยก

ออกรองรับอารมณ์ของชายหนุ่มที่ตอนนี้กำลังลุกเป็นไฟ...

 

ตะวันฉายบีบปากหญิงสาวที่มีรอยเลือดเปรอะเปื้อนจากการถูกตบ

ในขณะที่เธอนอนน้ำตาซึมอยู่ภายใต้วงแขนของเขา หลังจากที่เขาระบายอารมณ์

กับเธอจนหนำใจเมื่อครู่

“ผู้หญิงอย่างเธออย่าคิดอวดดีกับฉัน ถ้าฉันไม่เหลืออะไร เธอก็ต้องไม่เหลือ อะไร! จำไว้!” ตะวันฉายพูดเสียงเข้มก่อนจะปล่อยมือออกแล้วลุกขึ้นใส่เสื้อ

“ไปเอากาแฟมาให้ฉันกิน”

กิ่งกาญจน์ค่อยๆลุกขึ้นพร้อมกับมองแผ่นหลังของตะวันฉายที่กำลังใส่เสื้อ

อยู่อย่างเจ็บปวดเคียดแค้น ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอต้องทนเป็นที่ระบายอารมณ์

ของตะวันฉายมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ที่ยินยอมทุกอย่างก็เพราะ ‘เงิน’ ทั้งนั้น

‘อย่าให้ถึงทีฉันบ้างแล้วกัน ไอ้ตะวันฉาย !’

 

กิ่งกาญจน์จำทนยกกาแฟร้อนมาให้ตะวันฉายที่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ที่

ระเบียง ต่อหน้าเขาเธอไม่อยากแข็งขืนอะไรมากเพราะกลัวว่าจะเจ็บตัวอีก ดังนั้น

เธอจึงคิดจะใช้ไม้อ่อนไปก่อน แล้วดัดหลังเขาให้สาสม

“เมื่อกี้กิ่งขอโทษนะคะ” หญิงสาวเอ่ยด้วยแววตารู้สึกผิด “กิ่งก็แค่ตกใจ

ก็เลยพูดอะไรไปโดยไม่คิด ตะวันฉายคงไม่โกรธกิ่งใช่มั้ย”

ชายหนุ่มมองหน้าอดีตเลขาฯ สาวอย่างรู้ทัน ผู้หญิงที่ทำทุกอย่างได้เพื่อ

เงินอย่างเธอ มีหรือที่เขาจะมองไม่ออกว่าเธอกำลังเสแสร้ง

เมื่อกิ่งกาญจน์เห็นว่าตะวันฉายมีท่าทีไม่เชื่อจึงมารยาต่อ

“ตะวันฉายไม่เชื่อกิ่งเหรอคะ เรารักกันมาตั้งนาน เรื่องแคนจะทำให้กิ่ง

รังเกียจคุณได้ยังไง อย่าโกรธกิ่งเลยนะคะ” หญิงสาวกอดร่างของชายหนุ่มหลวม ๆ

ก่อนจะซบลงไปตรงอก

 

“เอาละๆๆ” ตะวันฉายถอนหายใจอย่างรำคาญ “ช่างมันเถอะ”

กิ่งกาญจน์ยิ้ม

“ว่าแต่คุณปูของตะวันฉายใจร้ายขนาดที่ไม่เหลืออะไรไว้ให้คุณเลยเหรอ

คะ” เธอเอ่ยถามอย่างสงสัย เพราะลองคิดมาคิดไปแล้ว ถึงยังไงตระกูลพิภพเดชา

ก็ไม่ใช่กระจอก เป็นไปได้เหรอที่ทรัพย์สมบัติทุกอย่างจะถูกยึดเข้าธนาคาร

“เหลือหนี้ก้อนใหญ่ไว้ให้ไงล่ะ” ตะวันฉายเริ่มอารมณ์เสียอีกครั้ง “พรุ่งนี้

ถอนเงินออกมาให้ฉันสามล้านด้วย ฉันจะไปบ่อน”

“สามล้าน!?” กิ่งกาญจน์เผลอขึ้นเสียงอย่างตกใจ แต่พอตะวันฉายหัน

มามองหน้าเท่านั้นเธอก็อ่อนลงในทันที “จะดีเหรอคะ ถ้าหากตะวันฉายเล่นเสียเรา

มิแย่กันไปใหญ่เหรอ”

“แล้วมันมิทางอื่นที่ดิกว่านี้!^,ไง” เขาหงุดหงิด

“กิ่งว่ามรดกที่คุณปูของตะวันฉายทิ้งไว้ น่าจะมิค่าอะไรสักอย่างนะคะ

ตะวันฉายไม่สงสัยบ้างเหรอ” เธอพูดพลางเหลือบมองไปที่กล่องไม้ซึ่งตกอยู่ที่

ริมผนังห้องด้านใน รวมทั้งม้วนกระดาษสิเหลืองอ่อนที่ตกอยู่ใกล้ ๆ ด้วย

“ก็แค่เศษกระดาษบ้าๆ ไม่เห็นจะมิอะไร เฮอะ!” ตะวันฉายสบถพร้อม

กับเบนหน้าไปทางอื่นหากแต่กิ่งกาญจน์กลับสนใจม้วนกระดาษนั้นเป็นพิเศษจึง ตัดสินใจเดินไปหยิบมันขึ้นมาเปิดออกดู

กระดาษแผ่นนั้นมิลายเส้นลักษณะคล้ายแผนที่ อีกทั้งยังมิรูปดาวมาร์ก

เอาไว้บนจุดหนึ่งในแผนที่อย่างโดดเด่น กระดาษเป็นสีเหลืองอ่อนบ่งบอกให้รู้ว่า

เก่ามาก ขอบกระดาษเปราะจนสามารถหักออกได้ง่ายๆ ทำ^,ให้กิ่งกาญจน์รู้สึกถึง ความ ‘ขลัง’ ของกระดาษในมือ

“ตะวันฉายคะ” ร่างสูงเพรียวเดินกลับมาหาชายหนุ่มอีกครั้งก่อนจะยื่น กระดาษแผ่นนั้นให้ดู “คุณคิดเหมือนกิ่งมั้ยว่ามันคือแผนที่”

“แล้วไง ?” เขาถามอย่างไม่ใส่ใจเท่าไรนัก

“ตะวันฉายลองดูดี ๆ สิคะ ตรงนี้มีเครื่องหมายมาร์กเอาไว้ด้วย แสดงว่า

มันคือจุดหมายปลายทางที่คนเขียนแผนที่นี้ตั้งใจจะไป แล้วคุณลองคิดดู คุณปู่

ของคุณมอบแผนที่นี้ให้คุณก่อนตาย...”

ตะวันฉายเริ่มคิดตามขณะที่กิ่งกาญจน์ยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆ

“บางที...นี้อาจจะเป็นลายแทงขุมทรัพย์ที่คุณปูซ่อนสมบัติประจำตระกูล