พยัคฆ์ร้ายในสายหมอก (โมรา)

 

รถปีกอัปสีดำแล่นฝ่าฝุ่นสีแดงผ่านทิวของไร่ใบซาในอาณาเขต

 

ที่กว้างขวาง ตรงเข้าไปยังกระท่อมไม้หลังใหญ่บนเนินดิน ความเร็วของรถ

ยังไม่เท่าความร้อนรุ่มในใจของร่างสูงที่ก้าวลงจากรถด้วยความกระวน-

กระวายกับข่าวที่ได้รับจากบุญลือพ่อบ้านซึ่งโทรส่งข่าวให้เขารู้

“คุณพลอยเธอไปแล้วครับ”

“ไปไหน แล้วทำไมเรื่องแค่นี้ต้องโทรบอก” เขาดุอย่างหัวเสียอยู่

กลางไร่ใบชาซึ่งกำลังถูกเด็ดเพื่อเก็บยอดในตอนเช้ามืด “เธอไม่ได้ไปคนเดียวครับ”

ยิ่งฟังยิ่งหัวเสีย เพราะเรื่องไม่ชัดเจนพอ เขาจึงต้องบอกให้พ่อบ้าน

คนสนิทพูดความจริงทั้งหมด

“คุณพลอยเธอเก็บเสื้อผ้าไปกับคุณกรกฎครับ”

แค่นั้นก็ทำให้เขาต้องเหยียบคันเร่งจนมิดเพื่อขับกลับบ้าน มาดู

ให้เห็นกับตาว่าน้องสาวคนเดียวของเขาหนีตามชายหนุ่มทายาทไร่ตรงกัน

ข้ามซึ่งเป็นไม้เบื่อไม้เมากับไร่ของเขามาตั้งแต่รุ่นปูย่า จนมาถึงพ่อแม่ และ

เขาซึ่งได้รับการสั่งสอนให้รู้ว่าห้ามผูกมิตรกับคนในไร่นี้อย่างเด็ดขาด แล้วนี่

เกิดอะไรขึ้น น้องสาวเขาถึงหนีตามศัตรูของบ้านไปได้อย่างไม่เกรงกลัว

คำสาปแช่งของคุณย่าที่ว่า หากใครปีนชะตากรรม มันผู้นั้นจะพบกับความ

 วิบัติและไร้ซึ่งความสุขไปตลอดชีวิต

ห้องนอนทางปีกซ้ายของบ้านมีพลอยใสน้องสาวเป็นเจ้าของมาตั้งแต่ เกิด หล่อนเติบโตอยู่ในไร่แห่งนี้และถูกส่งไปอยู่โรงเรียนประจำในตัวจังหวัด

เดือนละครั้งหล่อนจะกลับมาอยู่ที่ไร่ และกลับไปเรียนตามปกติ จนน้องสาว

เขาสอบเข้ามหาวิทยาลัยเชียงใหม่ได้ จึงขออยู่หอพักแทนการกลับไร่ หล่อน

อ้างว่าไม่อยากไปๆ มาๆ เพื่อจะเอาเวลาระหว่างเดินทางกลับไร่มาอ่าน

หนังสือสำหรับการเรียนในสาขาวิชาสังคมศาสตร์ สี่ปีของการเรียนเขาไม่เห็นวี่แววว่าน้องสาวจะสนใจชายคนไหน ทำให้เบาใจได้ว่าหล่อนไม่เหลวไหล

รวมไปถึงเชื่อฟังคำสั่งของตระกูลอย่างดีที่จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับคนของไร่มณฑารพ ถึงแม้จะมีข่าวกระเส็นกระสายมาตลอด¹ว่าพี่น้องฝาแฝดของไร่นั้น ทั้งสวย

ทั้งหล่อราวกับเทวดานางฟ้าจุติลงมาก็ไม่ปาน

ร่างสูงถอนใจลึกเมื่อเห็นจดหมายในชองสีน้ำตาล มันวางอยู่ตรง หัวเตียงบน'หมอนสีฟ้า มือคล้ามแดดเปิดอ่านอย่างหนักใจ

พี่เสือคะ พลอยขอโทษที่ทำเรื่องน่าอายให้พี่ชายคนเดียว แม้รู้ว่า

ผู้ชายต้องห้ามของบ้านเราคือผู้ชายจากไร่มณฑารพ แต่เหมือนโชคชะตา

ฟ้าลิขิตทำให้พลอยต้องรู้จักกับกรกฎ และความรักของเราสองคนเกิดขึ้น

ทันทีที่มีโอกาสร่วมงานคืนสู่เหย้าของชาวสังคมศาสตร์เมื่อหกเดือนที่ฝานมา พลอยรู้ว่ามันเร็วเกินไปและไม่สมควรจะคบหากับเขา ยิ่งเป็นคนของ

มณฑารพยิ่งต้องหลีกให้ไกลที่สุด แต่พลอยพยายามแล้วค่ะ พยายามที่จะ

ไม่รัก พยายามที่จะบอกตัวเองว่าหากรักกับเขาอาจพบความวิบัติตาม

คำสาปแช่งของคุณย่า แต่พลอยกับกรกฎไม่กลัวค่ะ เราตัดสินใจที่จะใช้

ชีวิตร่วมกัน จะเป็นตายร้ายดีก็ขอให้’เป็นเรื่องของโชคชะตา ดีกว่าจะอยู่

อย่างคนไร้หัวใจค่ะพี่เสือ

พลอยขอนะคะ ขอไปตามทางของพลอยกับกรกฎ อย่าตามหาและ

อย่าคิดแยกพลอยออกจากกรกฎเด็ดขาด เพราะนั่นเท่ากับว่าพี่เสือกำลัง

 ฆ่าพลอยทางอ้อมค่ะ...รัก พลอยใส

กรามของพยัคฆ์หนุ่มขบจนเป็นสัน ดวงหน้าคมเข้มเคร่งเครียดกับ

เรื่องของน้องสาว ดวงตาสีสนิมเหล็กวาววับ ปากเม้มจนเป็นเส้นตรง

โมโห เรื่องราวเมื่อหกเดือนที่แล้ว เขามัวทำอะไรอยู่ ทำไมถึงไม่ระแคะระคายถึง ความสับที่น้องสาวปิดบังไว้ เขาหลงเชื่อใจและมั่นใจว่าน้องจะไม่ทำเรื่อง

เสื่อมเสียให้วงศ์ตระกูล เขาวางใจกับความคิดของหล่อนเสมอที่รู้กฎของ

ตระกูลดีว่า ผู้ชายจากไร่มณฑารพเป็นของต้องห้ามสำหรับไร่ในสายหมอก

ยิ่งคิดยิ่งแค้นใจกับการกระทำของน้องสาว และรวมไปถึงชายหนุ่มกรกฎ

ที่เขาไม่เคยคิดข้องแวะด้วย ถึงแม้จะเคยเดินเฉียดไปมาตามตลาดค้าส่ง

หรือตามร้านขายพวกปิยต้นไม้ เขายอมรับว่าศัตรูของไร่หน้าตาหล่อเหลา

คมเข้มไม่ใช่น้อย และเขาก็ไม่เคยเห็นหน้าตาของน้องสาวนายกรกฎมั่น แต่

เชื่อว่าคงหน้าตาดีไม่แพ้กันเพราะเป็นฝาแฝดที่เกิดห่างกันแค่ห้านาที ตาม

คำบอกเล่าของคนงานในไร่ที่เล่าสู่กันฟัง

“นายเสือครับ” สำเนียงชาวเหนือที่คุ้นเคยของบุญลือพ่อบ้านเก่าแก่

ทำให้พยัคฆ์ต้องหันไปสบตารอคำรายงาน หลังเห็นสีหน้าอิหลักอิเหลื่ออยู่ ตรงหน้าประตูห้อง

“มีคนมาหาครับ”

“ไล่กลับไป !” เขาสั่งเสียงห้วน ไม่มีอารมณ์พอจะต้อนรับแขกหรือ

พ่อค้ารับชื้อใบชาคนไหนอีก เมื่อเขามีเรื่องร้อนใจรอให้จัดการ

“ผมไล่เธอกลับแล้วครับ แต่เธอยืนกรานว่าจะขอพบนายให้ได้”

“งั้นก็ไปไล่ใหม่อีกครั้ง” คนสั่งยังเดินวนเวียนดูข้าวของเครื่องใช้ของ น้องสาวไม่รักดือย่างขัดเคืองในอารมณ์

“ผมพยายามแล้วครับ แต่เธอยืนยันจะขอพบนายท่านให้ได้”

ยิ่งฟังยิ่งฉุนเฉียว เขากวาดรูปถ่ายของน้องสาวในกรอบไม้อย่างดีลง

จากโต๊ะจนแตกกระจาย ตวาดสำทับไปอีกว่า “งั้นก็จับโยนออกไป ผมไม่

อยากพบใครตอนนี้ !”

“แต่เธอสั่งให้บอกว่าเธอมาจากไร่มณฑารพครับ !”

ร่างสูงไม่อยู่รอให้เสียเวลา เขาก้าวยาวๆ ลงบันไดมายังห้องรับแขก

ของบ้านไม้สนหลังใหญ่ ดวงตาสีสนิมเหล็กแทบจะเคลือบไปด้วยสีแดงของ

เพลิงโทสะ หากว่ามันสามารถเปล่งประกายออกมาเป็นเปลวไฟได้ ร่างระหง

ของหญิงสาวที่ยืนอยู่ในห้องรับแขกคงมอดไหม้เป็นผงธุลีไปในชั่วพริบตา

แต่เมื่อหญิงสาวหันกลับมา ดวงตาที่เคลือบไปด้วยเพลิงโทสะกลับ

ชะงักงันกับดวงหน้ารูปไข่ที่เนียนใสกระจ่างตา เส้นผมสีน้ำตาลราวกลุ่มไหม

เนื้อนุ่มยาวเคลียไหล่ ดวงตาสีอำพันกลมโตแวววาว แผงขนตางอนยาว

จมูกโด่งได้รูป ปากสีแดงเต็มอิ่มจนน่าสัมผัสลูบไล้

เขาหวนนึกถึงคำบอกเล่าของเหล่าคนงานในไร่ที่ว่า หญิงสาวผู้เป็น

ลูกสาวคนเดียวของไร่มณฑารพนั้นงดงามราวนางฟ้า มันเป็นเช่นดังคำ

ร่ำลือจริง ๆ !

“ฉันชื่อกรพินธุ์” แม้เสียงที่เปล่งออกมาจะบอกให้เขารู้ว่าหล่อนเป็น

คนเสียงนุ่ม ไพเราะ แต่หางเสียงห้วน ๆ ผิดกับใบหน้าแสนหวานทำให้พยัคฆ์

ไม่คิดจะพูดดีด้วย และยิ่งเป็นคนของไร่มณฑารพ การที่หล่อนยืนอยู่ในไร่

ของเขาเกินลิบนาที เขาถือว่าเสียเชิงมากพอแล้ว

“คุณกล้ามากนะที่มาเหยียบอาณาจักรของผม”

หล่อนเบ้หน้ายักไหล่ ทำท่ายโสจนเขานึกอยากจับโยนออกทาง

หน้าต่างให้รู้แล้วรู้รอด

“นึกหรือว่าฉันอยากจะมาเหยียบที่นี่ ฉันมาตามพี่ชายฉันกลับบ้าน

หรอก”

“ถ้าพี่ชายคุณอยู่ที่นี่ละก็ ปานนี้มันเป็นผีไม่มีญาติไปแล้วละ” เขา

ตวาดเสียงเข้ม นึกโมโหกับวาจาโอหัง หล่อนกล้าดีอย่างไรถึงคิดว่าเขาอยาก

ได้พี่ชายหล่อนมาเป็นน้องเขย