พนันสวาท (อัญจรี)

  พนันรัก

 

               

เก้าโมงครึ่ง บริษัท SK เลิฟบุ๊ค

ภายในห้องทำงานของผู้มีอำนาจสูงสุด ร่างงามสง่าราวเทพบุตร

ของผู้ดูแลผลประโยชน์ชั่วคราวนั่งทำมาดเท่อยู่บนเก้าอี้ประจำตำแหน่ง

วงหน้าคมขาวอย่างบุรุษยุโรปหล่อเหลาไม่มีที่ติ ดวงตาคมสีน้ำตาล

ทองรับกับคิ้วเข้มได้รูป จมูกโด่งรับกับริมฝีปากหยักพอดิบพอดี เขา

สวมชุดสูทสีดำที่ไร้เนกไท เสื้อตัวในสีขาว สาบเสื้อแบะออกเล็กน้อย

เผยแผงอกเซ็กซี่ให้สาวๆ ในบริษัทได้ลอบมองกันตาปรอย

เลโอ โบวิเยร์ หนุ่มลูกครึ่งไทย-ฝรั่งเศสกำลังนั่งยิ้มเผยเขี้ยว

แหลมเล็กราวแวมไพร์เจ้าเสน่ห์พร้อมจดจ้องผู้หญิงตรงหน้า ชายหนุ่ม

เข้ามาบริหารบริษัทนี้ชั่วคราว แซม ญาติสนิทที่สุดของเขาประสบ

อุบัติเหตุรถชน ต้องรักษาตัวเนื่องจากได้รับบาดเจ็บที่ขาทั้งสองข้าง

แซมต้องรักษาด้วยการทำกายภาพบำบัด ทำให้เลโอต้องมาติดแหง็ก

อยู่ในบริษัทขนาดกลางแห่งนี้กว่าครึ่งปีแล้ว หนุ่มลูกครึ่งไม่ได้มีหัว

ทางบริษัทสิ่งพิมพ์ก็จริงอยู่ แต่บริษัทส่งออกน้ำหอมของเขาที่ฝรั่งเศส

ก็สอนให้เขาเป็นนักบริหารที่ยอดเยี่ยม และนั่นคงทำให้แซมไว้ใจให้

ญาติคนนี้มาช่วยพยุงบริษัทไว้จนกว่าเจ้าตัวจะหายดี

“เอาละค่ะคุณเลโอ ดิฉันคิดว่าเราน่าจะมาพูดกันอย่างตรงไป

ตรงมาดีกว่านะคะ”

ลิลนา ฤทธิ์ธำรง หรือ บก. ลิล บรรณาธิการคนเก่งแห่งบริษัท

SK เลิฟบุ๊คเอ่ยกับเจ้านายชั่วคราวอย่างอึดอัด ใบหน้าสวยสดใส แต่

แววตาเริ่มดุกร้าว เส้นผมเงางามถูกมัดเป็นหางม้าสูง ดึงใบหน้างาม

ให้เรียบตึงขึ้นไปอีกเท่าตัว ดวงตากลมโตดำขลับวับวาวอยู่ใต้แว่น

สายตาหนาเตอะ ทว่าแว่นสายตาก็ไม่สามารถบั่นทอนความงามของ

หล่อนไปได้ พวงแก้มสีชมพูอ่อนยังเรื่อเรืองราวกับกำลังเปล่งออรา

ริมฝีปากอวบอิ่มเคลือบสีชาดมันวาวน่าจุมพิต

หลายครั้งที่เลโออดใจไม่ไหว เลื่อนสายตาจดจ้องอยู่แต่กับ

ริมฝีปากของหล่อน

“เชิญครับป้าลิล ผมรอฟังอยู่” ชายหนุ่มเอ่ยเป็นภาษาไทย

เสียงดังฟังชัด เขายิ้มทะเล้นราวกับเห็นทุกอย่างเป็นเรื่องสนุก

ลิลนาหลับตาลงอย่างต้องการระงับอารมณ์ ริมฝีปากอิ่มเม้ม

เข้าหากันอย่างต้องการยุติความโกรธ

“อย่ามาเรียกฉันว่าป้านะ ฉันไม่มีหลานตัวเท่าคุณแน่ๆ” ลิลนา

ว่า แต่เขายักไหล่ใส่ ไม่ยี่หระต่อสิ่งที่เธอชี้แจง

“ผมเรียกเพราะป้าอายุมากกว่าผม หึๆ”

“เสียมารยาท!” เธอแหวกลับเสียงเขียว เจ้านายคนนี้ชอบกวน

ประสาทเธอจริง

“ขอบคุณ นั่นมันคงเป็นนิสัยของผมเสียแล้วละครับ” เขาว่า

พลางอมยิ้ม แต่ลิลนาเริ่มควันออกหู

“โอ๊ย! ฉันอยากจะบ้าตาย ฉันจะไม่พูดเรื่องบ้าๆ นี่อีกแล้ว เบื่อ

เรามาคุยเรื่องสำคัญกันต่อเถอะ คุณโกรธแค้นอะไรฉันเป็นการส่วนตัว

หรือเปล่า ถึงได้ระงับต้นฉบับที่ฉันส่งให้คุณอนุมัติ สามเดือนมานี้

ต้นฉบับที่ส่งมาถูกตีกลับไปเกือบครึ่งแล้ว ทีมงานของฉันอึดอัดนะคะ

เรารู้สึกว่าทำงานไม่ได้ตามที่คุณต้องการ”

                “นั่นมันเป็นเรื่องจริง” เขาตอบ ทำให้ลิลนาชักสีหน้าใส่ “ผม

หมายถึงเรื่องหลังน่ะ งานมันยังไม่น่าตีพิมพ์ ป้าลิลไม่น่าให้ผ่าน” เขา

แก้ต่าง มองหน้าคนที่กำลังโกรธด้วยความถูกอกถูกใจ

“คุณไม่ชอบอ่านนิยาย แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าเรื่องไหนมันควรได้

ตีพิมพ์หรือไม่ได้ตีพิมพ์” เธอเถียง ใบหน้างามบูดบึ้ง อยากจะตบโต๊ะ

ระบายอารมณ์ใส่เด็กเมื่อวานซืนคนนี้

“ก็ดูจากยอดขายไงป้า” เขาชี้แจงสีหน้าจริงจัง

“แต่เราเพิ่งเริ่มตีตลาดนวนิยายหมวดโรมานซ์ มันยังไม่ถึงครึ่งปี

ด้วยซ้ำ คุณจะมาทำอย่างนี้ไม่ได้ คุณต้องอนุมัติงานให้ฉันอย่างน้อย

สิบเรื่องต่อเดือน ไม่อย่างนั้นมันก็มองไม่เห็นกำไร” ลิลนาอธิบาย ถ้า

แซมอยู่เธอคงไม่ต้องปวดหัวอย่างนี้

“ทำไมผมต้องเอาเงินของบริษัทไปเสี่ยงด้วย ป้าน่าจะลองทำ

นิตยสารนะ แบบนิตยสารเกี่ยวกับผู้หญิง เครื่องสำอาง เสื้อผ้า ซุบซิบ

นินทาอะไรพวกนี้ หรือไม่ก็แมกาซีนที่เจาะตรงเรื่อง...บนเตียง ผมว่า

มันขายได้แน่ๆ”

“ทุเรศ! ฉันไม่ทำหรอกย่ะ นี่มันประเทศไทยนะ ไม่ใช่เมืองนอก

แมกาซีนแบบนั้นไม่มีใครอ่านกันหรอก” เถียงไปใบหน้าก็แดงก่ำ ทั้ง

เขินและโกรธ จะให้เธอทำนิตยสารปลุกใจเสือป่าหรืออย่างไร

“มันไม่ใช่นิตยสารลามกนะป้าลิล แต่เป็นนิตยสารที่จะช่วยให้

ชายหญิงสามารถสื่อความรู้สึกถึงคนที่แอบรัก ช่วยให้คู่รักมีความสุข

เมื่ออยู่ร่วมเตียง หรือเป็นแนวทางให้คู่สามีภรรยาได้ปรับตัวเข้าหากัน

อันนี้คร่าวๆ นะ” เขาอธิบายบ้าง ถ้าทำนิตยสารแนวที่แปลกออกไป

อาจทำให้ยอดขายเพิ่มมากขึ้น และบริษัทของแซมก็น่าจะได้กำไร

“หรือไม่ก็ทำให้เด็กไทยใจแตกตอนอ่านแมกาซีนที่ว่า” ลิลนา

ประชด

เลโอโคลงศีรษะ รู้สึกว่าบรรณาธิการคนสวยจะไม่ชอบนิตยสาร

รักๆ ใคร่ๆ หรือนิตยสารเกี่ยวกับสุภาพสตรี เอาง่ายๆ ว่าหล่อนยังปัก

หลักอยู่ที่ตลาดวรรณกรรมที่หล่อนดูแลอยู่ อาจใช่ที่ว่าวรรณกรรม

หมวดอื่นๆ กำลังไปได้สวย แต่หมวดโรมานซ์ที่เพิ่งตีตลาดไป เขาว่า

มันยังไม่เวิร์กพอ จากรายงานพบว่านิยายหมวดนี้มีออกเกลื่อนแผง

ลิลนาไม่น่าหลวมตัวไปทำเลย

“ป้าลิลนี่มองโลกในแง่ร้ายนะ สงสัยจะไม่เคยมีความรัก ว่ากัน

ว่าความรักจะทำให้สาวๆ มองโลกในแง่ดี แต่ดูเหมือนว่าสิ่งนั้นจะ

ไม่เคยเกิดขึ้นกับป้า...เฮ้อ...น่าสงสารจัง” ปากบอกน่าสงสาร แต่ยิ้ม

ทั้งตาและปาก

“นั่นเพราะฉันอยู่ได้โดยไม่ต้องมีมนุษย์ผู้ชายมาอยู่ใกล้ให้รกหู

รกตา”

หญิงสาวโต้กลับน้ำเสียงราบเรียบ มองหน้าเขาพร้อมกับกอดอก

อย่างขัดใจ

“อาฮะ ผมเดาถูก ป้าลิลยังไม่เคยมีคนรัก หรือไม่ก็ถูกทิ้งมา

แน่ๆ”

“นี่! มันจะมากไปแล้วนะ เรื่องอะไรมาวิพากษ์วิจารณ์ฉันไม่

ทราบ” ลิลนาชักโมโห เลโออายุน้อยกว่าเธอตั้งสามปีนะ อย่างน้อย

เขาก็น่าจะให้เกียรติเธอบ้าง ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเจ้านายก็เถอะ

“โอ...ขอโทษทีครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ”

“แก้ตัว ตัวเองดีนักละ เที่ยวหักอกสาวๆ ไปค่อนเมืองเนี่ย น่า

ภูมิใจนักหรือไง”

เมื่อถูกวิจารณ์ลิลนาก็เอาคืนบ้าง แม้ไม่ได้ตั้งใจจะติดตามข่าว

แต่ชื่อเสียงของเขาก็โด่งดังใช่ย่อย เขาเป็นเศรษฐีเมืองน้ำหอม มาที่

ประเทศไทยเพื่อช่วยบริหารบริษัทให้ญาติของเขาเท่านั้น แน่นอนว่า

สาวๆ ค่อนประเทศรู้เรื่องนี้ดี และต่างก็ตบเท้าเข้ามาให้เขาเลือกควง

ไม่เว้นแต่ละวัน

                “ก็ผมยังไม่เจอที่ถูกใจ” เขาว่าแล้วยักไหล่อย่างสบายอารมณ์

“นั่นแสดงว่าคุณเองก็ยังไม่รู้จักความรัก” เธอโต้กลับ

คราวนี้เลโอนิ่งไป เรื่องความรักอันเจ็บปวดจะมีใครรู้จักดีเท่า

เขาเล่า แต่ช่างเถอะ เขาก็ไม่ได้อยากให้ใครมารู้ ในเมื่อความรักที่เขา

มีไม่ทำให้ใครเป็นสุข เขาก็จะเก็บไว้แค่ในใจแล้วกัน

“เอาอย่างนี้ไหมล่ะ เรามาพนันกัน” เขากล่าวเนิบๆ นึกสนุก

ขึ้นมา

“ว่ามา” คนจริงอย่างบรรณาธิการคนสวยไม่มีทางหงอเพราะ

คำท้าทายใดๆ อยู่แล้ว

“ลองคบกับผมสิ ทำให้ผมรู้จักความรัก ทำให้ผมรักคุณ ทำให้

ผมรู้จักมันในแง่อื่นที่ไม่ใช่เซ็กซ์” เขาอธิบายกติกาการพนัน

ลิลนามองเขาตาวาววับ “ไม่มีทาง! ฉันไม่ทำบ้าๆ อย่างนั้น

หรอก”

“โธ่...ตายแล้วๆ ป้าลิลกลัวหรือนี่”

“กลัวอะไร” เธอโต้กลับเสียงสูงปรี๊ด

“ก็กลัวจะรักเด็กไงล่ะ” เขาพูดยิ้มๆ ทำเอาลิลนาคอแข็งใน

บัดดล เลโอมีเสน่ห์มาก เธอยอมรับ ถ้าอยู่ใกล้กันทุกวันในฐานะอื่นที่

ไม่ใช่เจ้านายกับลูกน้อง มีหวังหัวใจไขว้เขวเอาง่ายๆ

“ฉันไม่ตกหลุมรักเด็กเมื่อวานซืนอย่างคุณแน่นอนเลโอ”

หญิงสาวประกาศ เธอไม่มีวันหลงรักเขาหรอก...ไม่มีวัน!

“แสดงว่าป้าลิลรับคำท้า งั้นเราจะเริ่มเดตกันวันพรุ่งนี้”

“หา! นี่ฉันยังไม่ได้ตกลงนะ”

“สามเดือนครับป้าลิลที่รัก ถ้าป้าทำให้ผมรักได้ เท่ากับว่าผมแพ้

ผมจะบอกแซมว่าไม่สามารถทำงานที่นี่ได้อีกและจะกลับฝรั่งเศสทันที”

ชายหนุ่มบอกสิ่งที่ลิลนาจะพอใจหากเขาเพลี่ยงพล้ำรักหล่อนเข้า

“และระหว่างที่เรายังพนันกัน คุณต้องอนุมัตินิยายโรมานซ์ให้

ฉันเพื่อตีพิมพ์เดือนละสิบเรื่อง” เธอต่อรองเมื่อถูกมัดมือชกซึ่งๆ หน้า

“เจ็ดพอ” เขาต่อรองคืนบ้าง

ลิลนาเม้มปากแน่น แต่เจ็ดเรื่องก็ยังดีกว่าสามเรื่องเหมือนที่ผ่าน

มาละนะ

“ก็ได้ ขอบคุณ ฉันไปทำงานแล้วค่ะ” บอกเสียงห้วนแล้วเธอก็

ลุกขึ้นจะเดินออกไปจากห้อง

“เดี๋ยวสิป้า แล้วถ้าป้าแพ้ผมล่ะ ผมจะได้อะไร”

ลิลนามองเขาแล้วแบะปากใส่ “คุณไม่ต้องรู้หรอก เพราะฉัน

ไม่มีวันแพ้ ฉันไม่นิยมกินเด็ก เชอะ!” บรรณาธิการสาวสะบัดก้นออก

จากห้องทำงานของเลโอ โดยมีเจ้าของห้องมองตามจนประตูบานหนา

ปิดลง

“ช่างมั่นใจเหลือเกินนะ ป้าลิลคนสวย นึกว่าตัวเองอายุมากกว่า

แล้วชั่วโมงบินจะสู้ผมได้งั้นหรือ หึๆ เจอผมไซ้ซอกคอเข้าหน่อยรับรอง

จะลืมไม่ลงเลย คุณป้าลิลที่รัก”

ชายหนุ่มเอ่ยกับตัวเองอย่างมาดหมาย วาดภาพถึงวินาทีที่จะ

ได้คลุกวงในยายป้าแก่แล้วร่างกายก็คึกขึ้นมาอย่างประหลาด บางที

การได้ร่วมเตียงกับผู้หญิงที่อายุมากกว่าก็น่าจะดีเหมือนกัน เปลี่ยน

บรรยากาศเสียบ้างคงน่าสนุกไปอีกแบบ

“เสร็จผมแน่ๆ ป้าลิล...หึๆ”

 

ขณะที่เลโอกระหยิ่มยิ้มย่องด้วยความพออกพอใจ ฝ่าย

ลิลนา บรรณาธิการสุดเฉี่ยวก็หาได้มีความสุขไม่ หญิงสาวกำลังร้อน

ใจด้วยเรื่องที่ดันไปรับปากเจ้านายจอมชีกอเข้า

“ยายลิล คุณเลโอว่าไงบ้าง ตกลงเดือนนี้จะมีนิยายวางแผง

ไหม”

เพื่อนสาวมาดเซอร์ พ่วงตำแหน่งบรรณาธิการฝ่ายคัดสรร

ต้นฉบับเอ่ยถามเพื่อนรักที่มีศักดิ์เป็นหัวหน้าตัวเอง

เจนจิราหรือเจนเข้ามารอฟังข่าวที่ห้องทำงานของเพื่อนรักซึ่งอยู่

ข้างๆ ห้องทำงานของเลโอ หล่อนเป็นหญิงสาวหน้าตาดี แต่ไม่ค่อย

ชอบแต่งหน้าสักเท่าไร สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวยาวคลุมสะโพกกับกางเกง

ยีนสีซีดเป็นชุดฟอร์มประจำตำแหน่ง เส้นผมหยิกเป็นลอนเล็กที่เหมือน

ไม่ได้หวีตอนออกจากบ้านถูกมัดลวกๆ ไว้บนศีรษะ รับกันได้ดีกับ

ใบหน้ามันแผล็บของเจ้าของ โดยรวมแล้วดูเซอร์อย่างที่สุด เซอร์จน

บางทีลิลนาก็เรียกว่าซกมก

“วางสิ แกให้เรื่องไหนผ่านก็ให้เขาทำสัญญามาเลย ฉันจะเซ็น

ให้” ลิลนาบอกอย่างเซ็งๆ แล้วเดินเข้าไปนั่งบนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน

“กี่เรื่องวะแก เท่าเดิมไหม” เจนจิราถามอีก คาดเอาไว้ว่าน่าจะ

เท่าเดิมคือสามเรื่องเท่านั้น

“เจ็ดเรื่อง”

“หา! อัยยะ แกไปโชว์ขาอ่อนท่าไหนวะ คุณเลโอเด็กน้อยน่า

เขมือบของเราถึงได้ใจป้ำทุ่มซะขนาดนั้น”

เจนจิราตาแทบถลน โถมกายครึ่งตัวพาดบนโต๊ะเพื่อจะได้จ้อง

หน้าลิลนา ประหนึ่งว่าเรื่องที่ได้ฟังเป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่สุดตั้งแต่หล่อน

ได้เกิดมาเป็นมนุษย์

“ฉันทำยิ่งกว่าโชว์ขาอ่อนอีก เฮ้อ...กลุ้มว่ะ” ลิลนาบ่น ถอด

แว่นตาหนาเตอะออกแล้วนวดคลึงระหว่างดวงตาทั้งสองแรงๆ

“ทำไรวะแก” เจนจิราถามอย่างใคร่รู้ ปกติลิลนาไม่เคยมี

ความลับกับเธออยู่แล้ว

“พนัน”

“หือ พนันอะไร” เพื่อนซักไซ้ตามนิสัยคนช่างจ้อ ทำเอาลิลนา

ทำหน้าบูดใส่เพราะยังไม่อยากเล่า

“พรุ่งนี้จะเล่าให้ฟัง ตอนนี้ขอทำใจก่อน”

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)