ฝนสั่งรัก (ดาริยา)

ป๋องแป้งก้าวเท้าเข้ามาในบ้านหลังใหญ่อย่างประหวั่นพรั่นพรึง

จะว่าไปบ้านที่เธอจากมาก็ไม่ได้แตกต่างจากที่นี่มากนักทั้งขนาดและ

ความหรูหราทันสมัย แต่คงเป็นเพราะคำพูดของคนที่เดินนำอยู่ตอนนี้แน่ๆ

ที่ทำเอาหญิงสาวชักหวั่นๆ

‘เจ้าวรรษมันออกจะเป็นคนแปลกอยู่สักหน่อยนะหนูแป้ง มัน

ค่อนข้างเก็บตัว มีปมในใจเยอะ ยังไงก็อดทนกับมันหน่อย นึกเสียว่าเห็นแก่

อาก็แล้วกัน’

วันชาติ พ่อของวรรษบอกเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนขณะนั่งรถมา

ด้วยกันเพื่อมายังบ้านหลังใหญ่โตมโหฬารนี้

ป๋องแป้งก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเธอถึงได้ตัดสินใจทำอะไร

บ้าๆ อย่างนี้ อาจเพราะเกรงใจปองภพผู้เป็นลุงที่เลี้ยงดูเธอแทนพ่อแม่มา

ตั้งแต่เล็ก หรืออาจเป็นเพราะเห็นใจเพื่อนสนิทของลุงที่ชื่อวันชาติคนนี้

ก็ไม่รู้ จึงทำให้เธอยอมทำในสิ่งที่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าชาตินี้จะต้องทำ...

เป็นคนใช้ในบ้านหลังใหญ่!

ถ้านี่ยังไม่บ้าพอ ป๋องแป้งก็ขอต่อท้ายประโยคอีกนิดว่า “บ้าน” ซึ่ง

มีชายโสดที่ไม่ชอบสุงสิงกับใครอาศัยอยู่เพียงคนเดียว เธอต้องอยู่กับเขา

สองต่อสองในบ้านหลังนี้ โดยที่ไม่รู้อะไรมากไปกว่า เขาเป็นนักโบราณคดี

ผู้รักสันโดษ ลาออกจากราชการแล้ว และรับงานพิเศษมาทำที่บ้าน

ป๋องแป้งสูดหายใจ ยืดตัวให้ตรงเหมือนที่คุณครูเคยพร่ำสอน

นักเรียนการโรงแรมมาตลอดว่าการยืดตัวตรงเป็นหลักการสำคัญที่ทำให้

คนเราดูบุคลิกดี ถึงแม้ป๋องแป้งจะเพิ่งอายุครบยี่สิบ แต่เธอก็ยังต้องมีมาด

จะยอมให้นายจ้างที่จะได้เจอในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้ามาดูถูก โขกสับไม่ได้

เป็นอันขาด ‘เจ้านายคนใหม่’ จะต้องรู้ว่าเธอไม่ใช่สาวใช้ทั่วไป แต่เป็นแค่

คนมาช่วยดูแลบ้านที่มีดีกรีปริญญาตรีด้านการโรงแรมจากสถาบันอันมีชื่อ

ฉะนั้นจะมากดขี่ข่มเหงกันไม่ได้เชียว

“ตื่นเต้นมั้ยหนูแป้ง ไม่ต้องห่วงนะ โดยพื้นฐานแล้วเจ้าวรรษมัน

ไม่ใช่คนดุอะไรนักหรอก เพิ่งมาเปลี่ยนไปเมื่อไม่นานมานี้เอง”

ตอนแรกก็ไม่ตื่นเต้นหรอก แต่ถึงนาทีนี้ทำไมหัวใจของป๋องแป้ง

ถึงเต้นรัวเป็นกลองขนาดนี้นะ ก็ดูจากคำพูดที่เพิ่งจบลงไปสิ ถ้าฟังไม่ผิด

มันแปลว่าอีตาวรรษคนนี้กลายเป็นคนดุไปแล้วใช่ไหมในปัจจุบัน

เอาน่า...ต้องเชื่อคำพูดของวันชาติสิ ถ้าวรรษเป็นเลือดเนื้อเชื้อไข

ของชายสูงวัยคนนี้จริง เขาก็น่าจะมีความโอบอ้อมอารีอยู่บ้างละ เพราะ

วันชาติทั้งใจดี พูดจาหว่านล้อมเก่ง จนป๋องแป้งใจอ่อนเผลอตอบตกลง

ไปโดยไม่รู้ตัว ยิ่งเมื่อสามวันที่แล้ว วันชาติจับมือกับปองภพลุงของเธอ

แท็กทีมขอร้องกันอยู่สองชั่วโมงเต็ม ป๋องแป้งถึงกับยอมจำนน หยุด

ความฝันที่จะไปทำงานในโรงแรมหรูริมฝั่งอันดามันไว้ชั่วคราว เพื่อมา

ปฏิบัติภารกิจดูแลบ้านซึ่งใหญ่โตหรูหราไม่แพ้โรงแรมห้าดาวหลังนี้แทน

แต่เอ๊ะ! โรงแรมห้าดาวที่ไหนก็คงไม่มีสภาพอย่างนี้หรอก ป๋องแป้ง

กวาดสายตาสำรวจทั่วโถงชั้นล่างก็พบความสกปรก รกรุงรังอย่างไม่น่าเชื่อ

หญิงสาวขนลุกเกรียวเมื่อเห็นถ้วยชามพร้อมเศษอาหารวางอยู่บนโต๊ะ

กระจกสุดหรูในห้องรับแขก...อีตาวรรษกินข้าวในห้องรับแขก ทั้งที่มีโต๊ะ

อาหารขนาดแปดที่นั่งตั้งตระหง่านอยู่ติดห้องครัว ที่สำคัญเขาไร้ระเบียบ

ขนาดวางจานชามไว้เต็มโต๊ะโดยไม่สนใจจะเก็บไปล้าง นี่ยังไม่รวมฝุ่น

หนาเตอะบนเคาน์เตอร์อีกนะ ป๋องแป้งเอานิ้วลูบ เช็กดูตรงไหนเป็นต้อง

มีฝุ่นหนาเกรอะกรังตรงนั้น

“แป้งยังเปลี่ยนใจทันมั้ยคะคุณอา คือ...ดูจากสภาพบ้านแล้ว มัน

อาจจะเกินกำลังของแป้งก็ได้นะคะ”

หญิงสาวออกตัวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เกิดมาเพิ่งเคยเห็นบ้าน

สไตล์โมเดิร์นราคาเฉียดสิบล้าน แต่ภายในกลับสกปรกโสโครก ไม่ต่างกับรังหนู

“ใจเย็นๆ ก่อนสิหนูแป้ง ที่อาต้องขอร้องหนูให้มาช่วยดูแลบ้าน

ก็เพราะมาเห็นสภาพอย่างนี้เมื่ออาทิตย์ก่อนตอนมาเยี่ยมเจ้าวรรษมัน

อาทนไม่ไหว คิดอยู่นานว่าจะแก้ไขยังไง อาเคยขอร้องเจ้าวรรษว่าให้เอา

เด็กรับใช้มาไว้ที่นี่สักคนสองคน มันก็ไม่ยอม บอกว่าอยากอยู่เงียบๆ

คนเดียว แต่ดูสภาพบ้านสิ อารับไม่ได้จริงๆ ก็เลยตั้งใจว่าจะมัดมือชกมัน

ลูกชายอาคงไม่กล้าปฏิเสธแม่บ้านที่มีดีกรีปริญญาตรีด้านการโรงแรม

หัวดีขนาดจบมาได้ภายในสองปี ทั้งที่เขาให้เรียนได้นานสุดสี่ปีหรอกนะ”

วันชาติบอกพร้อมรอยยิ้มและแววตาอ้อนวอน แถมด้วยลูกยออีกชุดใหญ่

ทำเอาป๋องแป้งเสียงอ่อนลงทันที

“แป้งชักไม่แน่ใจค่ะคุณอา ดูจากสภาพในบ้านแล้ว แย่มากๆ เลย

นะคะ แป้งจะดูแลไหวรึเปล่าก็ไม่รู้”

หญิงสาวออกตัวขณะมองสำรวจทั่วโถงชั้นล่างอีกครั้งตั้งแต่พื้น

หินอ่อนขัดเงาสีงาช้างไล่ขึ้นไปจนถึงเพดาน รวมทั้งเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมด

ในบ้านที่เป็นสีโทนอ่อนทั้งสิ้น และสีอย่างนี้แหละที่คนดูแลทำความสะอาด

ลำบากใจที่สุด จะดูสวยเนี้ยบได้ต้องดูแลกันอย่างหนักทีเดียว

“เอาน่า นึกว่าเห็นแก่อานะ”

อีกครั้งที่ทำเอาป๋องแป้งพูดไม่ออก วันชาติเป็นเพื่อนรักของปองภพ

ซึ่งลุงของเธอถึงกับเอ่ยปากว่านี่คือ ‘เพื่อนตาย’ ของท่าน และอยากให้

เธอช่วยเหลือเพื่อนรักคนนี้สักครั้ง ให้เธอคิดเสียว่ามาฝึกงานก่อนจะไป

เริ่มงานจริงที่โรงแรม หญิงสาวได้ทีจึงรีบต่อรองว่าจะมาดูแลบ้านหลังนี้

แค่ไม่เกินสี่เดือนเท่านั้น ซึ่งทั้งสองท่านก็สัญญาแล้วว่า แค่สี่เดือนจริงๆ

“ก็ได้ค่ะคุณอา แล้วไหนล่ะคะว่าที่เจ้านายของแป้ง” ผู้ชายที่ทำบ้าน

สวยๆ ให้สกปรกได้ขนาดนี้อยู่ไหนกัน ป๋องแป้งชักอยากเห็นหน้าว่าเขาจะ

ซกมกขนาดไหน

“เดี๋ยวอาขึ้นไปดูก่อนว่าอยู่ในห้องนอนรึเปล่า หวังว่าคงยังไม่หลับ

นะ เพิ่งทุ่มกว่าเอง”

ชายสูงวัยเดินขึ้นบันไดไปอย่างกระฉับกระเฉง ปล่อยให้ป๋องแป้ง

เดินวนไปวนมาทั่วโถงชั้นล่างเพื่อสำรวจเบื้องต้นอีกครั้ง

อี๋! ฝุ่นเขลอะไปหมด ทั้งบนโต๊ะอาหาร บนเคาน์เตอร์ที่คั่นระหว่าง

ห้องอาหารกับโถงกลาง หลังตู้โชว์ หรือแม้แต่บนพื้น ทุกหนทุกแห่งมี

แต่ฝุ่นเกาะหนาเตอะ นี่มันงานกรรมกรชัดๆ กว่าเธอจะปัดกวาดเช็ดถู

โดยไม่มีลูกมือ ไม่รู้กี่วันถึงจะเสร็จ ครั้นจะขอเด็กมาช่วยสักคน ผู้ใหญ่

ก็ปิดทางไว้หมดว่าอีตาเจ้าของบ้านอนุญาตให้มีแค่เธอคนเดียวเท่านั้น

ที่ป้วนเปี้ยนอยู่ในบ้านหลังนี้ได้

เฮ้อ...ไม่รู้จะรักสันโดษไปถึงไหน อย่าบอกนะว่าอีตาวรรษคนนี้

เป็นโรคจิต ถึงได้ไม่ยอมสุงสิงกับใครขนาดนี้

กำลังนินทาอยู่ในใจได้ไม่นาน และแล้วคนถูกนินทาก็เดินลงบันได

มาพอดี ชายหนุ่มร่างสูงในเสื้อเชิ้ตลายทางสีฟ้าอ่อนก้าวตามหลังผู้เป็นพ่อ

ลงมาช้าๆ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ขนาดยืนไกลๆ อย่างนี้ยังรู้เลยว่ามัน

เกือบจะผูกกันเป็นโบอยู่แล้ว ไม่ใช่แค่คิ้วที่แสดงอารมณ์ แต่ทั้งใบหน้า

คมสันของวรรษก็ไม่เก็บความรู้สึกรำคาญและหงุดหงิดเอาไว้เช่นกัน

ผู้เป็นพ่อแนะนำลูกชายเสียงดังกังวาน

“นี่ไง เจ้าวรรษลูกชายอา เจ้านายใหม่ของป๋องแป้ง รู้จักกันไว้สิ”

ป๋องแป้งเห็นหน้าหงิกๆ นั่นแล้วไม่อยากยกมือขึ้นไหว้ แต่ก็จำใจ

ต้องทำ ใบหน้าของชายหนุ่มไม่มีรอยยิ้มสักนิด เขาไม่รับไหว้เธอด้วยซ้ำ

ไร้มารยาทจริงๆ

“นี่แกไม่คิดจะทักทายหนูแป้งสักหน่อยรึไง ทำหน้าบอกบุญไม่รับ

แบบนี้ คนมาอยู่ด้วยเขาจะไม่สบายใจรู้มั้ย”

ผู้สูงวัยดุลูกชายต่อหน้าป๋องแป้ง หญิงสาวนึกชมอยู่ในใจว่าพ่อ

ของเจ้านายเธอช่างดีเลิศเสียนี่กระไร ตรงข้ามกับลูกชายที่ยังหน้าบึ้ง

ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเบาๆ สีหน้าเหมือนไม่เต็มใจจะพูด

“ผมจำเป็นต้องทักทายคนใช้ด้วยเหรอครับพ่อ เวลาผมมีค่ามากนะ

พ่อก็รู้ว่าผมรับงานมาทำที่บ้าน ไม่ได้อยู่เฉยๆ”

คำพูดเหยียดๆ ที่เพิ่งจบลงเล่นเอาป๋องแป้งเลือดขึ้นหน้า กำลังจะ

อ้าปากตอกกลับก็ได้ยินเสียงวันชาติเอ่ยแทรกขึ้นมาก่อน

“พ่อรู้ว่าแกน่ะชอบหมกมุ่นอยู่กับถ้วย ชาม หม้อ ไห แล้วก็วัตถุ

โบราณสารพัด แต่ต้องอย่าลืมว่าแกยังอยู่ในโลกปัจจุบัน ยังต้องมีสังคม

อย่างน้อยกับคนที่อยู่ร่วมบ้านกันก็ต้องให้เขาสบายใจ ป๋องแป้งจะมาช่วย

เคลียร์บ้าน ดูแลอาหารการกินให้แกด้วย ขืนปล่อยให้อยู่คนเดียวแบบนี้

แกไม่ผอมตายเลยเรอะ หรือไม่ก็เป็นโรคที่เกิดจากความสกปรก เกิด

ติดเชื้อตายอยู่ในบ้านคนเดียว พ่อจะรู้มั้ยล่ะ โทร.มาก็ไม่ค่อยรับสาย”

วันชาติบ่นเป็นชุด ป๋องแป้งสะใจจนต้องแอบยิ้ม ทั้งที่ยังโมโหไม่หาย

กับคำว่า ‘คนใช้’ ที่ออกมาจากปากวรรษด้วยน้ำเสียงหยามเหยียด

“ยิ้มอะไร!”

เสียงตะคอกลั่นบ้านของวรรษทำเอาหญิงสาวสะดุ้งโหยง เธอไม่เคย

พบเจอใครที่ดูดุร้าย น่ากลัวแบบนี้มาก่อน แต่อย่าหวังว่าคนอย่างป๋องแป้ง

จะกลัว

“ก็ไม่ได้มีกฎนี่นาว่าอยู่บ้านหลังนี้ต้องหน้าบึ้งเหมือนเจ้าของ ฉัน

ไม่เอาด้วยหรอก ขืนทำหน้าอย่างคุณ ฉันต้องแก่ก่อนวัยแน่ๆ” หญิงสาว

เผลอยกมือเท้าสะเอว ตะโกนใส่หน้าว่าที่เจ้านาย

“เอาละๆ รู้จักกันแล้วนะ วันนี้ป๋องแป้งเพิ่งเข้ามาในบ้าน พ่อก็อยาก

คุยกันเสียตั้งแต่ต้น ต่อหน้าทั้งสองฝ่ายเลย ตกลงแกจะให้ป๋องแป้งพัก

ที่ไหน คิดไว้รึยัง” วันชาติรีบตัดบท ก่อนจะเกิดสงครามย่อยๆ ขึ้นกลางโถง

ของบ้าน

“ผมบอกพ่อไปแล้วว่าถ้ายังดึงดันจะเอาคนมาอยู่ด้วย พ่อก็ต้อง

จัดการเองทั้งหมด ผมไม่มีเวลามายุ่งด้วยหรอกครับ พ่อเอาไงก็ตามนั้น”

วรรษบอกด้วยน้ำเสียงขุ่นๆ

ป๋องแป้งอดนึกเสียดายไม่ได้ที่ใบหน้าคมสัน ผิวขาวสะอาดตานั้น

ถูกความเคร่งเครียดจริงจังบดบังความน่ามองไปจนหมด ผู้ชายคนนี้คง

ไม่รู้ตัวว่าถ้าเขาระบายยิ้มแม้เพียงนิดเดียว เขาจะกลายเป็นชายหนุ่มที่

หน้าตาดีที่สุดเท่าที่ป๋องแป้งเคยเห็นมา

“ถ้างั้นพ่ออยากให้ป๋องแป้งพักที่เรือนเล็กหลังบ้าน จำได้ว่าแกทำไว้

อย่างดีเลยนี่ หลังเล็กกะทัดรัดน่าอยู่ เดิมทีเจ้าวรรษตั้งใจจะทำไว้ให้

ป้านวลน่ะ แต่เสียดาย ป้าแกมาจากไปเสียก่อน เลยไม่เคยมีใครอยู่ที่นั่น

เรือนชั้นเดียวเล็กๆ ไม่ได้หรูหราอะไร หนูแป้งอยู่ได้รึเปล่า” ท้ายประโยค

วันชาติหันมาถามหญิงสาวพร้อมรอยยิ้ม

“สบายมากค่ะคุณอา แป้งอยู่ไหนก็ได้ ตอนเรียนการโรงแรม แป้ง

ก็อยู่หอพัก” หญิงสาวบอก

“อาเลือกหนูก็เพราะอย่างนี้แหละ ไอ้ภพเพื่อนอามันเลี้ยงหลานเก่ง

นะ ถึงได้อยู่ง่าย กินง่าย น่ารักขนาดนี้”

“คุณอาก็ ชมเกินไปแล้วค่ะ”

วรรษกระแอมให้รู้ว่าเขาเริ่มรำคาญ ผู้เป็นพ่อจึงรีบเข้าเรื่องต่อ

“เอาเป็นว่าให้หนูแป้งไปอยู่เรือนเล็กหลังบ้านก็แล้วกัน ทีนี้ก็มา

ถึงเรื่องสำคัญที่ต้องตกลงกันก่อน คือต้องไม่มีการเรียกใช้งานตั้งแต่สามทุ่ม

ถึงสิบเอ็ดโมงเช้าเพื่อให้หนูแป้งได้มีเวลาส่วนตัว ที่สำคัญนะเจ้าวรรษ

พ่อบอกไว้ก่อนนะว่าหนูแป้งกลัวฝนมาก ถ้าเป็นไปได้ เธอจะไม่โดนฝนเลย

อาพูดถูกมั้ย” ท้ายประโยควันชาติหันมาถามป๋องแป้ง หญิงสาวรีบ

พยักหน้ารับ ได้ยินเสียงบ่นเบาๆ ออกมาจากปากเจ้าของบ้าน

“เรื่องมาก! ทำเป็นดาราไปได้ กลัวโน่นกลัวนี่ไร้สาระ”

ป๋องแป้งจ้องหน้าคนปากเสีย พยายามสะกดกลั้นอารมณ์โมโหของ

ตัวเอง ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งเคยเจอคนขวางโลก ไร้มารยาท น่าเกลียดน่าชัง

ขนาดนี้ แต่เธอต้องยอมให้เขาต่อว่าเพราะข้อแม้ทั้งหมดที่ว่านั้นมันจำเป็น

สำหรับเธอจริงๆ หญิงสาวจึงจำต้องข่มใจ ไม่ต่อล้อต่อเถียง อย่างน้อย

ก็ต่อหน้าผู้ใหญ่ เอาไว้ให้ได้อยู่กันตามลำพังก่อนเถอะ จะเอาคืนให้สาสม

เลยคอยดู

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วพ่อว่าจะกลับเลย แกจะขึ้นไปทำงานต่อก็ตาม

สบาย เดี๋ยวหนูแป้งขนของไปไว้ที่เรือนเล็กข้างหลังโน่นนะ กลัวผีรึเปล่า”

วันชาติหันมาถามด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ

“ทำไมเหรอคะคุณอา ป้านวลอะไรนี่แกเคยมาหลอกหลอนเหรอ

คะ” ป๋องแป้งไม่ได้กลัวนะ แต่ทำไมจู่ๆ ขนก็ลุกซู่ขึ้นมาจนต้องกอดอก ลูบ

แขนตัวเองไปมาขณะมองคนเย็นชาเดินขึ้นบันไดไปก็ไม่รู้

“ไม่เคยหรอกจ้ะ หนูไม่ต้องกลัวนะ ป้านวลแกเป็นคนใช้เก่าแก่ของ

บ้านอา แกช่วยเลี้ยงเจ้าวรรษมาตั้งแต่เล็ก ใจดีเป็นที่สุด อามั่นใจว่าไม่มี

อะไรแน่ อีกอย่างป้านวลยังไม่ทันย้ายเข้ามาอยู่หรอก แกเสียก่อนเจ้าวรรษ

ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่อาทิตย์หนึ่ง”

ป๋องแป้งพยักหน้ารับรู้ แล้วรีบเปลี่ยนเรื่องคุย

“หนูต้องขอตัวเอาของไปเก็บก่อนนะคะ ค่ำแล้ว คุณอาเองก็จะได้

กลับไปพักผ่อน ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง แล้ว...คุณอาอย่าลืมที่สัญญา

นะคะ” หญิงสาวเอ่ยเบาๆ สีหน้าอ้อนวอน

“แน่นอน แต่ต้องเป็นพรุ่งนี้ตอนเย็นๆ นะ ช่วงเช้าอาติดงาน ดี

                                 (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)