ปาฏิหาริย์บันดาลรัก (นภาสรร)

เป็นโสดมันผิดตรงไหนคะ

หากให้หาวลีมาอธิบายคำว่า ‘กรุงเทพฯ’ ปรีติยามั่นใจว่าคนไทย

มากกว่าหนึ่งล้านคนต้องเติมคำว่า ‘รถติด’ อย่างแน่นอน เพราะหลายคน

ใช้ชีวิตอยู่บนท้องถนนมากกว่าอยู่บ้านเสียอีก ยิ่งเวลาประมาณห้าถึงหกโมง

เย็นอย่างในตอนนี้ อย่าหวังเลยว่ารถจะขยับไปไหนได้คล่องตัว อย่างน้อย

ก็อีกราวชั่วโมงเศษ กว่าการจราจรจะไม่ติดขัด

ปรีติยาถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย แม้อยากไปให้ถึงร้านอาหารซึ่ง

เป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงรุ่นไวๆ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ จึงหยิบไอแพดจาก

กระเป๋ามาเช็กอีเมลเพื่อฆ่าเวลา อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์สมัยใหม่ก็ดี

แบบนี้ ไม่ว่าอยู่ที่ใดก็สามารถรับส่งข้อมูลข่าวสารกันได้ตลอดเวลา ใครจะ

คาดคิดว่าอุปกรณ์รูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าละม้ายกระดานชนวนของไทย

จะทำงานได้ประหนึ่งคอมพิวเตอร์ขนาดพกพา และมีประสิทธิภาพน่าทึ่งถึงเพียงนี้

ในกล่องข้อความมีอีเมลเข้ามาเพียงฉบับเดียว หัวข้ออีเมลเขียนไว้ว่า

‘กรุณาอ่านรายงานการประชุมโฆษณาโทรศัพท์มือถือยี่ห้อโนก้าด่วน’ ผู้ส่งอีเมล

ฉบับนี้ถึงปรีติยาคือศศิภา เออีสาวประจำบริษัทโฆษณาที่หล่อนทำงานอยู่

เมื่ออ่านรายงานการประชุมที่โหลดจากอีเมลจบ ปรีติยาก็ขมวดคิ้วมุ่น

ก่อนจะสบถออกมา

“นี่คิดจะให้ทำโฆษณาการกุศลหรือไงยะ”

มีอย่างที่ไหน ลูกค้าต้องการให้หล่อนทำโฆษณาสุดอลังการ แต่ให้

งบประมาณแค่สามล้านบาท ซ้ำยังตั้งเงื่อนไขให้จ้างรติกานต์ นายแบบชื่อดัง

เป็นพรีเซนเตอร์ ปกติค่าจ้างขั้นต่ำในการถ่ายโฆษณาของรติกานต์ก็ปาเข้าไป

สามล้านบาทแล้ว นี่ยังไม่รวมค่าใช้จ่ายอื่นๆ แค่อ่านรายละเอียดความต้องการ

ของลูกค้าหล่อนก็รู้ว่างานนี้มีแต่ขาดทุน

หากเป็นสมัยก่อนตอนเริ่มทำงานใหม่ๆ ปรีติยาคงตื่นเต้นเมื่อรู้ว่า

จะได้ร่วมงานกับบริษัทใหญ่หรือแบรนด์ดัง แต่เมื่อเริ่มเจนจัดในวงการโฆษณา

หล่อนก็รู้ซึ้งแก่ใจว่าบริษัทใหญ่ๆ อาจไม่ได้เป็นลูกค้าชั้นดีเสมอไป เพราะบริษัท

เหล่านี้มักใช้ความดังกับอิทธิพลทางธุรกิจเป็นข้อได้เปรียบ เพื่อต่อรองและ

กดราคาค่าจ้างของบริษัทโฆษณาขนาดเล็กและกลาง ซึ่งมีความจำเป็นต้อง

พึ่งบารมีบริษัทยักษ์ใหญ่เหล่านี้ในการสร้างชื่อเสียง ในขณะที่ลูกค้าบริษัทเล็กๆ

กลับไม่เรื่องมาก และจ่ายค่าเหนื่อยให้อย่างสมน้ำสมเนื้อ

เสียงไซเรนรถตำรวจที่ดังจากโทรศัพท์มือถือทำให้ปรีติยาสะดุ้ง

เพราะเสียงเรียกเข้านี้หล่อนตั้งขึ้นเป็นพิเศษ เพื่อให้รู้ว่ามาติกา ผู้อำนวยการ

ใหญ่ของบริษัทโฆษณาโทร. มา แน่นอนว่าทุกครั้งที่มาติกาโทร. มามัก

มีเรื่องด่วน ทำให้หล่อนต้องตั้งสติก่อนกดรับสาย

“สวัสดีค่ะคุณมาติกา มีอะไรให้เชอร์รี่รับใช้หรือเปล่าคะ” ปรีติยา

เรียกแทนตัวเองว่า ‘เชอร์รี่’ ซึ่งเป็นชื่อเล่นของหล่อน และปรับน้ำเสียงให้

ฟังดูกระตือรือร้น ต่างกับสีหน้าสุดเซ็ง

“ฉันต้องการให้ทีมของเธอคิดโฆษณาของโทรศัพท์มือถือโนก้าที่

ศศิภาส่งรายละเอียดงานมาให้ ถึงลูกค้าจะงบน้อย แต่เราจำเป็นต้องได้งานนี้

ได้กำไรน้อยหน่อยก็ไม่เป็นไร เพราะงานนี้จะสร้างชื่อเสียงให้เราได้ ลองคิดดู

สิว่า ถ้าโฆษณามือถือยี่ห้อโนก้าออนแอร์เมื่อไหร่ คนจะต้องถามแน่ๆ ว่าใคร

เป็นคนทำ ลูกค้าบริษัทใหญ่เจ้าอื่นก็จะแห่มาใช้บริการเรามากขึ้น”

“แต่...” ปรีติยาอ้าปากจะเถียง แต่มาติกาก็ชิงพูดเสียก่อน

ไม่มีแต่...ถ้าเธอรับงานนี้ ฉันจะพิจารณาโบนัสให้ทีมของเธอเพิ่มอีก

สามเดือน แต่ถ้าเธอไม่อยากทำ ฉันจะให้ทีมของลันตาทำแทน รายนั้นสั่งให้

ทำอะไรก็ไม่เคยขัดใจ ยังไงคนที่แต่งงานมีครอบครัวแล้วอย่างลันตาก็มี

ความอดทน และสู้งานกว่าผู้หญิงโสดลั้ลลาอย่างเธอวันยังค่ำ”

ปรีติยาอยากกรี๊ดใส่โทรศัพท์ดังๆ แต่ก็พยายามท่องพุทโธ...พุทโธ

ในใจ เวลามาติการู้สึกขัดเคืองมักหยิบยกเรื่องที่หล่อนเป็นสาวโสดมาโจมตี

ทว่าเหตุผลที่บอกว่าหญิงโสดอย่างหล่อนอดทนและสู้งานน้อยกว่าผู้หญิง

แต่งงานแล้วนั้นฟังไม่ขึ้นเลยจริงๆ เพราะตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา

ปรีติยาได้พิสูจน์ให้มาติกาเห็นแล้วว่าหล่อนถวายชีวิตทุ่มเทให้แก่งานเกินร้อย

หากไม่ใช่เพราะปรีติยาอุทิศชีวิตให้งาน ป่านนี้หล่อนอาจจะแต่งงาน และ

มีลูกสองคนเช่นเดียวกับเพื่อนรุ่นเดียวกัน

“เชอร์รี่ไม่เกี่ยงงานหรอกค่ะ แค่คิดคอนเซปต์โฆษณามือถือแค่นี้เรื่อง

จิ๊บๆ ทีมของเชอร์รี่ทำได้สบาย ลันตาคงไม่มีเวลาหรอกค่ะ เพราะเพิ่ง

คลอดลูกคนที่สอง ไหนจะต้องให้นมลูก แล้วจะต้องปรนนิบัติผัว เอ๊ย...สามี

อีก คุณมาติกาไม่ต้องห่วงนะคะ สาวโสดลั้ลลาอย่างเชอร์รี่จะสร้างงาน

จนกลายเป็นทอล์กออฟเดอะทาวน์ให้สนั่นวงการโฆษณาเลยคอยดู” ปรีติยา

เน้นเสียงตรงคำว่า ‘สาวโสดลั้ลลา’ ซึ่งถูกมาติกาแดกดันให้ชัดเจนเป็นพิเศษ

“ได้ยินแบบนี้ฉันก็สบายใจ ฉันก็แค่อยากเตือนเธอว่า ผู้หญิงทำงาน

อย่างเราๆ ถึงจะเก่งกาจเรื่องงานแค่ไหน แต่การมีครอบครัวก็เป็นเรื่อง

สำคัญ เธอเองก็อย่ามุ่งมั่นกับเรื่องงานให้มากเกินไป ไม่อย่างนั้นชีวิตของเธอ

จะขาดๆ เกินๆ ไม่มีชีวิตที่สมบูรณ์กับเขาเสียที อ้อ...แล้วอีกอย่าง ผู้หญิง

อายุเกินสามสิบแล้วมดลูกจะฝ่อ ทำให้มีลูกยาก รีบๆ หาแฟนแต่งงานมีลูก

ก็ดีนะจ๊ะ ที่ฉันเตือนก็เพราะหวังดีและเป็นห่วงเธอจริงๆ เพราะอายุของเธอ

ก็เฉียดเลขสามแล้ว”

ปรีติยายื่นโทรศัพท์ออกจากหู และขยับปากพูดตามมาติกา เพราะ

จำคำพูดเหล่านี้ได้ขึ้นใจ มาติกามักพูดจากรอกหูหล่อนแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ราวกับความโสดของหล่อนเป็นปัญหาระดับชาติที่ควรแก้ไขอย่างเร่งด่วน

“ขอบคุณค่ะ คุณมาติกา”

ปรีติยารีบตัดบทก่อนวางสาย แล้วกรี๊ดออกมาดังๆ ในรถด้วย

ความอัดอั้นตันใจ ความโสดของหล่อนไม่ได้ทำให้พระอาทิตย์เปลี่ยนทิศ

หรือไม่ได้ทำให้กรุงเทพฯ มีหิมะตกสักหน่อย หากคิดให้ดีๆ ผู้หญิงที่แต่งงาน

และมีลูกแล้วควรขอบคุณผู้หญิงโสดอย่างหล่อน ที่ช่วยลดจำนวน

ประชากรโลก ทำให้ไม่ต้องแย่งกันกิน แย่งกันอยู่ ทรัพยากรของโลกก็จะ

ไม่ขาดแคลน และเกิดภาวะโลกร้อนอย่างทุกวันนี้

หญิงสาวเปิดเพลงฟังเพื่อดับอารมณ์คุกรุ่น คลื่นวิทยุที่หล่อนเปิดฟัง

เป็นประจำคือคลื่นพิงค์เวฟ ซึ่งมีสโลแกนว่า ‘ถ้าคุณเหงา...เราคือเพื่อน’

แม้เพลงจะเชยพอๆ กับสโลแกน แต่หล่อนก็ชอบฟังเพลงคลื่นนี้อยู่ดี เพราะ

มักเปิดเพลงสมัยหล่อนยังเป็นวัยรุ่น วันนี้ดีเจผู้รับหน้าที่เปิดเพลงคือดีเจ

เจ๊แฮม หนุ่มใหญ่ใจสาว ซึ่งมีแฟนเพลงติดกันงอมแงม เพราะดีเจเจ๊แฮม

เป็นคนพูดจาสนุกสนาน และเปิดเพลงกระแทกใจบรรดาคนโสด

“คืนนี้พลพรรคคนโสดไปซิ่งที่ไหนกันบ้างครับ ถึงเราจะไม่มีคนรู้ใจ

อยู่ข้างกายก็อย่าได้แคร์ สะบัดบ๊อบ สวยเลิศเชิดเข้าไว้ และเพื่อเป็นการเอาใจ

คนโสด เจ๊แฮมขอเปิดเพลง ‘คนไม่มีแฟน’ ของพี่เบิร์ด ธงไชย ขอให้มี

ความสุขลั้ลลาเริงร่ากันทุกคนนะครับ” ดีเจเจ๊แฮมกล่าวนำ ก่อนจะเปิดเพลง

“คนไม่มีแฟน” ที่แสนจะบาดลึกในหัวใจของคนโสดทุกคน โดยเฉพาะ

ท่อนฮุกซึ่งร้องว่า

‘ฉันเหมือนคนโชคร้าย ที่โดนสาปไว้ ให้พบแต่ผิดหวัง ขอเป็นเธอ

ได้ไหม ช่วยปลดคำสาปร้ายคำนั้น ให้ฉันได้เจอรักเสียที’

ความโสดเป็นคำสาปจริงๆ อย่างนั้นเหรอ ปรีติยาไม่เชื่อ จะบอกว่า

เป็นเพราะพรหมไม่ลิขิตให้พบรักก็คงฟังเป็นนิยายเกินไป แต่ถ้าอ้างว่าเป็น

เรื่องบุญกรรมก็อาจเป็นไปได้ บางทีการที่หล่อนไม่คิดจะมีคนรักหรือแต่งงาน

อาจเป็นเพราะไม่ได้ทำบุญร่วมกับใครในอดีตชาติกระมัง

เสียงบีบแตรไล่จากรถคันหลังทำให้ปรีติยาสะดุ้งตื่นจากภวังค์

รถข้างหน้าเริ่มขยับแล้ว หล่อนเหยียบคันเร่งและรีบมุ่งหน้าไปยังร้านอาหาร

คุกกิงวิทเลิฟ (Cooking With Love) ซึ่งเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงรุ่น ทันที

ที่รถโฟร์วีลไดรฟ์สีดำเคลื่อนเข้าสู่ย่านทองหล่อ ปรีติยาก็ชะลอรถเพื่อมอง

หาร้าน โชคดีที่ป้ายไฟของร้านมีขนาดใหญ่ทำให้มองเห็นชัดเจน จึงไม่ต้อง

เสียเวลาในการหาร้านหรือโทร.ไปถามทาง

เมื่อหาที่จอดรถได้แล้ว ปรีติยาก็แต่งแต้มสีสันบนใบหน้าเพิ่มเติม

ก่อนลงจากรถ หล่อนเป็นคนแต่งหน้าเข้ม แม้หลายคนบอกว่าหล่อนมี

เครื่องหน้าสวยอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องแต่งแต้มสีสันอะไรมากมาย แต่หล่อน

ก็ชอบแต่งหน้าด้วยสีสันจัดจ้านมากกว่าแต่งอ่อนๆ เป็นธรรมชาติอย่างที่

สาวสมัยนี้นิยมแต่งตามกระแสของสาวเกาหลีกับญี่ปุ่น

ปรีติยาไม่ชอบทำตามใคร และเป็นตัวของตัวเองสูง ดังนั้นการแต่งหน้า

จึงเป็นการแสดงออกถึงความเป็นตัวเองอย่างหนึ่ง หญิงสาวมักแต่งแต้ม

เปลือกตาแบบสโมกกีอาย สีแก้มกับริมฝีปากเป็นสีนูด จมูกสวยโด่งเป็น

ธรรมชาติโดยไม่ต้องอาศัยการทำศัลยกรรม แต่สันจมูกคดเล็กน้อย

เนื่องจากมีเชื้อสายมอญ ผิวหน้าเนียนละเอียดเป็นสีน้ำผึ้ง โดยรวมแล้ว

หล่อนจัดได้ว่าเป็นผู้หญิงที่มีใบหน้าสวยเก๋ชวนมองเลยทีเดียว

เมื่อส่องกระจกจนมั่นใจว่าสวยแล้ว ปรีติยาก็ก้าวลงจากรถ วันนี้

หล่อนสวมเสื้อยืดสีดำเรียบๆ แต่เว้าตรงช่วงหัวไหล่ ตัวเสื้อยาวลงมาถึง

ต้นขา กับกางเกงผ้ายืดลายกราฟิก และสะพายกระเป๋าหนังสีม่วงแบรนด์ดัง

ซึ่งดาราสาวจากฮอลลีวูดกำลังนิยม ส่วนรองเท้าเป็นส้นหนา และมีหมุดทอง

ประดับสไตล์ร็อกเกอร์ ผมรวบเป็นมวยสูงแลดูทะมัดทะแมง

ปรีติยามีความสุขกับการจับจ่ายเพื่อตัวเอง ในเมื่อหล่อนทำงานหนัก

มีรายได้ดี ก็ควรให้รางวัลแก่ตัวเอง ที่สำคัญหล่อนยังเป็นสาวโสด ไม่มี

ภาระค่าใช้จ่ายของครอบครัว นอกจากช่วยบิดามารดาจ่ายค่าน้ำค่าไฟ

เพื่อแบ่งเบาภาระในฐานะที่ยังอาศัยอยู่ร่วมบ้านกับบิดามารดาจนถึงทุกวันนี้

ลานจอดรถอยู่ไม่ไกลจากร้านอาหารนัก ตัวร้านมีลักษณะเป็นบ้านไม้

หลังเล็กสองชั้นทาสีเขียวมะกอกตัดกับขอบหน้าต่างสีขาว ทางเข้าร้านโรย

ด้วยกรวด และมีสวนหย่อมเล็กๆ ช่วยสร้างบรรยากาศให้รู้สึกราวกับว่า

กำลังเดินเข้าไปในร้านอาหารโฮมเมดแถบชานเมืองยุโรป ตรงกลางสวน

มีน้ำพุออกมาจากรูปปูนปั้นซึ่งมีนกตัวเล็กๆ เกาะอยู่ ด้านนอกมีโต๊ะอาหาร

ตั้งอยู่สี่ห้าตัวสำหรับผู้ที่ต้องการรับประทานอาหารกลางสวนหรือนั่งรับลม

เวลาอากาศดี แต่ที่นั่งส่วนใหญ่จัดไว้ในตัวร้านซึ่งเปิดเครื่องปรับอากาศไว้เย็นฉ่ำ

“สวัสดีครับ...คุณผู้หญิงมาร่วมงานเลี้ยงรุ่นมัธยมโรงเรียนสตรี

ศรีสกุลหรือเปล่าครับ” พนักงานต้อนรับหนุ่มซึ่งแต่งกายด้วยเครื่องแบบ

ของร้านเดินมาต้อนรับด้วยใบหน้าแจ่มใส

ปรีติยาพยักหน้า พนักงานผู้นั้นจึงนำทางหล่อนไปยังห้องจัดเลี้ยง

ซึ่งอยู่บริเวณชั้นสอง โรงเรียนสตรีศรีสกุล เป็นโรงเรียนสตรีขนาดเล็ก เปิดสอนในระดับชั้น

ประถมถึงระดับชั้นมัธยมปลาย ปรีติยาเป็นนักเรียนรุ่นแรกๆ แต่ละระดับ

ชั้นมีห้องเรียนเพียงแค่ห้องเดียว และมีนักเรียนในแต่ละห้องเพียงสามสิบ

คน ดังนั้นเวลารวมรุ่นจึงไม่มีปัญหาเรื่องการจัดหาสถานที่จัดเลี้ยงเหมือน

โรงเรียนอื่นๆ

รุ่นของหล่อนมีการจัดงานเลี้ยงปีละหน แม้มีเพื่อนร่วมรุ่นอยู่เพียง

ไม่กี่คน แต่การรวมตัวนัดเจอกันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะเมื่อเริ่มทำงาน

และมีครอบครัว ต่างคนก็วุ่นวายกับภาระหน้าที่และชีวิตส่วนตัว จะได้รวมตัว

กันก็ต่อเมื่อมีใครสักคนแต่งงาน แต่ช่วงสองสามปีที่ผ่านมา เพื่อนร่วมรุ่น

ของปรีติยาก็แต่งงานกันเกือบหมดแล้ว เหลือเพียงหล่อนกับเพื่อนอีกไม่กี่คน

รวมทั้งเพื่อนทอมซึ่งเป็นข้อยกเว้น

เสียงพูดคุยเจี๊ยวจ๊าวเหมือนนกกระจอกแตกรังดังมาถึงชั้นล่าง เพราะ

ทุกคนแย่งกันพูด เวลานัดพบกันทีไร เพื่อนๆ ของปรีติยาก็แย่งกันคุยชนิดที่

ไม่มีใครยอมฟังใครตามประสาคนไม่ได้พบกันมานาน

ทันทีที่ปรีติยาก้าวขึ้นมาที่ห้องจัดเลี้ยง ก็มีก้อนกลมๆ แข็งๆ ลอย

มากระแทกแก้มหล่อนอย่างแรงจนรู้สึกแสบและชา เมื่อก้มลงมองบนพื้น

ก็เห็นว่าสิ่งที่กระแทกหน้าหล่อนคือลูกเทนนิส

ภายในห้องเงียบกริบ ปราศจากเสียงพูดคุย เมื่อปรีติยาส่งสายตา

อำมหิตมองหาตัวการปาลูกเทนนิส ทันใดนั้นหล่อนก็สบกับดวงตาเล็กหยี

ของเด็กชายหน้ากลมเหมือนซาลาเปาซึ่งหลบอยู่ด้านหลังมารดา

ก่อนที่ปรีติยาจะปรี่ไปหาเด็กชายผู้นั้น หญิงสาวผู้เป็นมารดาก็กางปีก

ปกป้องลูกทันที

“แหม...มาเงียบๆ ไม่ให้สุ้มให้เสียงเลยนะเชอร์รี่ เมื่อกี้น้องกันดั้ม

กำลังเล่นลูกเทนนิสเพลินๆ เลยไม่ทันเห็นว่าเธอเดินขึ้นมา ลูกเทนนิสก็เลย

กระเด็นไปโดน อย่าถือโทษโกรธเด็กเลยนะ กันดั้มไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ดูซิ

ยืนตัวสั่นน่าสงสารเชียว”

ปรีติยายกมือลูบแก้มตรงที่ถูกลูกเทนนิสกระแทกด้วยความโกรธ

ซึ่งตอนนี้บวมแดงแล้ว แต่เมื่อรู้สึกตัว หล่อนก็พยายามปรับอารมณ์ของนางมาร

เกลียดเด็กให้กลายเป็นหญิงสาวผู้อ่อนหวานและใจดี หล่อนจะแยกเขี้ยวใส่เด็ก

แสบคนนั้นก็ใช่ที่ ในเมื่อเอมอร ผู้เป็นมารดาของกันดั้มออกปากแทนลูกเสียขนาดนั้น

เมื่อเจ้าเด็กแสบเห็นหล่อนไม่เอาเรื่อง แถมมารดายังเข้าข้าง ก็ยิ่งได้ใจ

จึงแลบลิ้นปลิ้นตาให้หล่อนอย่างเยาะเย้ย ทั้งยังยื่นมือป้อมๆ มาแตะหน้าอก

หล่อนแล้วร้องปิ๊นๆ เหมือนกำลังบีบแตรรถ

ปรีติยาโกรธจนหน้าแดงจัด แต่ก็พยายามระงับอารมณ์และท่อง

พุทโธ ธัมโม สังโฆ ยุบหนอ พองหนอ ในใจ

“ฉันขอโทษแทนลูกด้วยนะเชอร์รี่ กันดั้มคงล้อเล่น บางทีเด็กอาจ

จะเห็นจากในละครก็เลยเลียนแบบ เธออย่าดุลูกฉันเลยนะ” เอมอรแก้ตัวแทนลูก

ปรีติยาได้แต่รำพึงในใจ...สมัยนี้พ่อแม่ส่วนใหญ่มักโอ๋ลูกจนเกินเหตุ

ทำผิดก็ไม่ดุหรือสั่งสอน เพราะกลัวลูกจะไม่รัก แม้เด็กจะบริสุทธิ์และเป็น

เหมือนผ้าขาว อาจทำผิดโดยไม่เจตนา แต่การไม่อบรมสั่งสอนก็จะทำให้

เด็กเสียคนได้ หากมีลูก...ปรีติยาตั้งใจว่าจะสอนให้ลูกเข้าใจว่าสิ่งไหนควรทำ

หรือไม่ควรทำ และกล่าวขอโทษเมื่อทำผิด ไม่ใช่คอยแก้ตัวแทนลูกแบบนี้

“เธอให้ลูกดูละครหลังข่าวด้วยเหรอยายเอม...ฉันว่าน้องกันดั้มคง

จะเลียนแบบพ่อมากกว่า สารภาพมาซะดีๆ ว่าสามีเธอเคยบีบแตรเธอให้ลูก

เห็นละสิ” เพื่อนสาวคนหนึ่งแซว

“บ้า...ทุเรศ ใครจะทำแบบนั้นต่อหน้าลูกกัน ไม่อยากจะเล่าว่าสามี

ฉันทำอะไรเร้าใจกว่านั้นเยอะ”

                          (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)