บ้านไร่ปลายฝัน : ปฐพีเล่ห์รัก

‘ธารารินรีสอร์ต’ ทอดตัวตระหง่านอยู่ท่ามกลางหุบเขากว้างใหญ่ของ ภูหลวง จังหวัดนครราชสีมา

ตัวอาคารห้องพักสูงสามชั้นจำนวน ๓ หลังทอดตัวต่อเนื่องกันไปตาม พื้นที่สูงต่ำของหุบเขา กลมกลืนกับธรรมชาติ ต้นไม้เลื้อยเชียวชอุ่มยึดเกาะ

ปกคลุมตัวอาคารจนแทบมองไม่เห็นสีแท้จริงชองผนัง กระนั้นไม้เลื้อยก็ถูกตัด แต่งอย่างดีสมํ่าเสมอ เว้นตรงช่องหน้าต่างสีชาวที่มีดอกพิทูเนียสีชมพูสีม่วง

แข่งกันเบ่งบานอวดสีสดใสอยู่ใต้หน้าต่าง เช่นเดียวกับในกระถางดินเผาซึ่งห้อย อยู่เหนือระเบียงเหล็กดัดอ่อนช้อยชองแต่ละห้องพัก

อาคารทั้งสามหลังเชื่อมต่อกันด้วยทางเดินปูด้วยหินก้อนใหญ่ หลังแรก

มีขนาดใหญ่ที่สุดด้วยเป็นล็อบบีและห้องจัดเลี้ยง รวมไปถึงห้องอาหารที่บริการ อาหารทั้งไทย จีน และฝรั่ง ปฐพีลงทุนจ้างเซฟฝีมือดีจากภัตตาคารหรูใน

กรุงเทพฯ ด้วยราคาแสนแพงมาบริการลูกค้า รวมถึงร้านค้าชายชองที่ระลึก

ทั้งเสื้อผ้า สินค้าพื้นเมืองจากกลุ่มชาวบ้าน และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ผลิตกัณฑ์

จากไร่องุ่นสายลม และฟาร์มโคนมอดีควรรังสรรค์ ซึ่งตั้งอยู่ในอาณาบริเวณ เชื่อมต่อกันในหุบเขาแห่งนี้

ชั้นบนสุดของอาคารหลังแรกถูกกันไว้เป็นส่วนออฟฟิศของรีสอร์ต

 ตรงปีกรีมสุดด้านทิศตะวันออกของชั้นบนสุดถูกออกแบบให้เล่นระดับยกสูงขึ้น

ไปกว่าส่วนอื่นอีก ดูเผินๆ เหมือนหอคอยเตี้ยๆ...และส่วนนี้เองคือห้องทำงาน

ของ ‘ผู้บริหาร’

ชายหนุ่มร่างสูง ผิวขาว หากแต่ตาและคิ้วเข้ม เดินเร่งฝีเท้าขึ้นบันได

ปูกระเบื้องสีส้มห้าชั้น ผลักประตูกระจกเข้าไปในห้อง ซึ่งแม้ไม่มีป้ายติด ทุกคน ที่นี่ก็รู้ดีว่าเป็นห้องทำงานของผู้^,บริหารสูงสุด ในห้องกรุกระจกโดยรอบและ สามารถเปิดออกไปยังระเบียงด้านนอกที่ส้อมรอบอยู่ถึงสามด้าน เมื่อผู้ที่อยู่

ภายในมองออกไปจะเห็นทิวทัศน์ของรีสอร์ตกลางหุบเขาที่ถูกโอบส้อมด้วย

ยอดภูสูงเขียวขจี ซึ่งหากเป็นหน้าหนาวจะได้เห็นสายหมอกลอยต่ำเกือบทั้งวัน

เมื่อเข้ามาภายในห้อง ชายหนุ่มในชุดสูทสีเข้มเรียบหรูก็หยุดยืน มอง

เห็นชายร่างใหญ่ผิวคล้ามในเสื้อเชิ้ตพับแขน ยับนิดๆ ผมยุ่งหน่อยๆ นั่งก้มหน้า

ก้มตาง่วนอยู่กับกองเอกสารรก ๆ บนโต๊ะกลมกลางห้อง

เมื่อรู้สึกถึงผู้มาใหม่ เขาก็วางงานในมือ ลุกขึ้นยืนตรงหน้าชายหนุ่มใน

ชุดสูท...

“งานข้างล่างพร้อมแล้วครับคุณดิน ทั้งสถานที่ อาหาร เครื่องดื่ม...อีก

ไม่เกินครึ่งชั่วโมงแขกก็คงทยอยมาก้น” ผู้ค้อมศีรษะรายงานมิใช่ชายหนุ่มผมยุ่ง ในเสื้อเชิ้ตพับแขน หากแต่เป็นคนในชุดสูทนั่นต่างหาก

ชายหนุ่มหน้าเข้มที่ถูกเรียกว่า ‘คุณดิน’ พยักหน้ารับรู้ ยกมือขึ้นเสยผม ลวกๆ เดินไปที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่ ถามขรึมๆ...

“แล้วแขกที่อยู่บนห้องพักเป็นไง ?”

“เห็นบางคนก็ลงมาเดินเล่นรองานเริ่มอยู่แถวสระว่ายน้ำแล้วครับ”

“อืม เดี๋ยวนายก็ลงไปเฝ้าดูแลทุกอย่างให้เรียบร้อย อย่าให้ขาดตก- บกพร่อง งานใหญ่แบบนี้ฉันไม่อยากให้เขาไปพูดถึงรีสอร์ตเราในทางไม่ดี”

“คุณดินไม่ต้องห่วง ผมจัดการสอบถามความคิดเห็นของแขกที่มาเข้า

ร่วมประชุมและพักอยู่ที่รีสอร์ตเราตลอด ๕ รัน ร้อยละ ๙๐ บอกว่าประทับใจ

มากครับ”

“แล้วอีก ๑๐ ที่เหลือล่ะ”

“อยู่ในขั้นพอใจครับ แค่บอกว่าอากาศข้างนอกร้อนเกินไป ซึ่งก็ต้อง'โทษ ภาวะโลกร้อนไม่ใช่ความบกพร่องของรีสอร์ตเรา”

ปฐพีพยักหน้า เลือกที่จะทำหูทวนลมกับปากคอเราะรายของเลขาฯ

หนุ่มคนสนิทอย่างนที ปลายเดือนตุลาคมเช่นนี้ อากาศร้อนก็ยังดีกว่าฝนตก

“ดี จัดการให้เรียบร้อย เพราะถ้าเกิดอะไรผิดพลาดขึ้น ไม่ใช่จะเสียชื่อ

แค่รีสอร์ต แต่จะส่งผลไปถึงภาพพจน์ประเทศด้วย”

ช่วงสามวันที่ผ่านมา ทางรีสอร์ตได้รับเกียรติให้เป็นสถานที่จัดการ ประชุมนานาชาติภูมิภาคเอเชียเกี่ยวกับเรื่องอุตสาหกรรมภาพยนตร์ ซึ่งประเทศ ไทยเป็นเจ้าภาพ ด้วยความที่ต้องการให้งานออกมาดีที่สุดเพี่อหน้าตาของ

ประเทศ ทำให้ปฐพีซึ่งจริงจังกับงานเป็นทุนเดิม ยิ่งต้องเครียดเป็นพิเศษ

และนทีรู้ดี เจ้านายของเขาไม่ได้กลับบ้านมาหลายวันแล้ว เพราะต้องการ

 อยู่ควบคุมดูแลให้แน่ใจว่าทุกอย่างเป็นไปอย่างเรียบร้อยและราบรื่นที่สุด

งานเลี้ยงปิดประชุมวันนี้นับว่าเป็นโค้งสุดท้ายที่แสนสำคัญ นอกจาก ตัวแทนจากประเทศต่าง ๆ ที่มาเข้าร่วมประชุม ยังมีผู้หลักผู้ใหญ่ของบ้านเมือง

ของวงการภาพยนตร์ และคนสำคัญของจังหวัดมาร่วมอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา

ดังนั้นเขาจะให้พลาดไม่ได้

                ปฐพีกวาดกองเอกสารรก ๆ บนโต๊ะหลบไปทางหนึ่ง ดึงเสื้อสูทที่พาดไว้

ลวก ๆ บนพนักเก้าอี้ขึ้นมา มองความยับของมันซึ่งต่างจากสูทเรียบกริบที่

ลูกน้องหนุ่มใส่อยู่ราวฟ้าคับดิน แล้วส่ายหน้า

“เดี๋ยวตอนออกไปช่วยแวะสั่งแม่บ้านเอาสูทตัวใหม่มาให้ฉันด้วย”

“เอาเชิ้ตตัวใหม่ด้วยไหมครับ” นทีมองเสื้อเชิ้ตยับ ๆ ของเจ้านาย “ผมว่า ตัวที่ใส่อยู่มัน...”

“ไม่เป็นไร ใส่สูท^,ทับ’ไปก็ยับอยู่ดี อีกอย่างงานนี้ฉันให้นายออกหน้าแล้ว ด้งนั้นฉันไม่ต้องเนี้ยบเท่านายก็ได้”

“ครับ...คุณดิน” นทีอมยิ้มแล้วค้อมศีรษะให้เจ้านาย ก่อนทำทำจะเดิน ออกไป แต่ปฐพีเรียกเอาไว้ท่อนอย่างนึกอะไรได้

“ครับ ?”

“เหมือนเคย...ระวังอย่าให้ใครเข้าไปใกล้...ห้องนั้น”

“ทราบครับ คุณดินยํ้าผมแบบนี้ทุกครั้งที่โรงแรมมีงานมา ๑๘ เดือนแล้ว นะครับ”

“เออ รีบไปเลย ก่อนที่ฉันจะหมั่นไล้นายจนต้องจ้างคนอื่นมาคอยรับ คำสั่งแทน”

“ถ้าคุณดินอยากมีเลขาฯ สาว ๆ สวย ๆ มารับคำสั่งแทนเลขาฯ หล่อ ๆ อย่างผม ผมก็จะยอมหลีกทางให้ครับ” นทีหัวเราะร่วนแล้วรีบก้าวไปยังประตู

ก่อนจะออกไปยังทันได้ยินรสนา ผู้ช่วยเลขาฯ ที่นั่งอยู่ด้านนอกล่งเลียงใสแจ๋ว ออกมาจากล่าโพงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของปฐพี รายงานว่า...

“สายจากที่บ้านค่ะคุณดิน”

“โอนเข้ามา”

สั่งยังไม่ทันขาดคำ เลียงของคนที่ถูก โอนสาย’ เข้ามาก็ด้งขึ้นโหวกเหวก ตามนิสัยของเจ้าตัว

“เฮ้ย...ไอ้ดินลูกรัก !”

ปฐพีรีบคว้าหูโทรศัพท์ยกขึ้น เพี่อยุติเลียงของบิดาที่ทะลุทะลวงผ่าน ล่าโพงโทรศัพท์บนโต๊ะด้งสั่นห้อง ทำเอานทีกลั้นหัวเราะจนไหล่สั่นตอนเดิน ออกไป

“แกได้หลานสาว แล้วนะโว้ย”

“อะไรนะครับพ่อ”

“แกได้หลานสาวแล้ว หนักสามกิโลกว่า หน้าตาน่าเกลียดน่าชังเชียวโว้ย” “ฝากบอกไอ้ไฟด้วยนะพ่อว่าผมยินดีกับมันด้วย” ปฐพีตอบไปด้วย

น้ำเลียงตื่นเต้น แล้วได้ยินอัคนีตะโกนตอบแทรกมาทันควัน

“ได้ยินแล้ว”

“เออ...ดีใจด้วยโว้ย”

“แล้วนี่วันนี้มีงานเลี้ยงไฮโซใช่ไหม” เลียงมนตรีถามมา “...แม่เขาอยาก

รู้ว่า เลิกงานเลี้ยงแล้วจะกลับบ้านได้ชะทีไหมวะ แม่แกคิดถึง บ่นว่าลูกชายจะ

ขลุกตัวอยู่กับงานที่รีสอร์ตนานเกินไปแล้วนะโว้ย บ้านก็อยู่ใกล้กันแค่นี้ แต่เดาะ ไม่ยอมกลับมากินข้าวเย็นพร้อมหน้าพร้อมตากันที่บ้านหลายวันแล้ว”

“นี่ยายนํ้าก็ขออนุญาตเจ้าชายบินกลับมาดูหน้าหลานสาวด้วยนะ ตอนนี้กำลังจะขึ้นเครื่องมาแล้ว” เสียงมารดาแทรกเข้ามาอีกหลังวางโทรศัพท์จากทิพย์ธารา

“นั่นสิ ขาดลูกชายคนโตไปคนนึงมันเหงานะโว้ย”

ฟังผู้เป็นพ่อตัดพ้อแล้ว ปฐพีก็หัวเราะหึ ๆ

“ไม่เชื่อหรอกครับ พ่อมีลูกเขยกับลูกสะใภ้เพิ่มมาแล้ว แถมยังมีหลาน

ชายหลานสาวเพิ่มมาอีกต่างหาก ชาดผมไปคนนึงจะเป็นอะไรไป” พูดไปแล้ว

ก็ต้องกลั้นยิ้ม เมื่อได้ยินเสียงมนตรีหันไปพูดกับภรรยาที่คงจะยืนอยู่ข้าง ๆ

“ดูมันพูด หาว่าเราลืมมัน”

ปฐพีอมยิ้ม เขาแกล้งน้อยใจไปอย่างนั้นเอง เพราะภาพครอบครัวที่

น้อง ๆ ฝาแฝดทั้งสามของเขา ซึ่งคนหนึ่งเพิ่งหาลูกเขยคนเดียวของบ้านมาให้

แถมลูกเขยยังเป็นถึงมกุฎราชกุมารแห่งประเทศปารวัตร ส่วนน้องชายอีกคน

ก็เพิ่งแต่งสะใภ้ซึ่งเป็นลูกสาวคู่อริจากฟาร์มข้าง ๆ มาเพิ่มเป็นสมาชิกใหม่เมื่อ

ไม่นานมานี้ นึกถึงทีไรก็ชวนให้อบอุ่นใจทุกครั้ง

เหลือเพียงเขาผู้บ้างาน กับวายุภัค น้องชายซึ่งมีคำนำหน้าชื่อว่า ‘คาสโนว่า’ ตัวจริงนั่นแหละ ที่ยังคงลอยไปลอยมา

“ครับพ่อ ผมสัญญา เสร็จงานเลี้ยงคืนนี้ผมจะรีบกลับบ้าน เอาหน้าไปโชว์ให้ทุกคนหายคิดถึงทันที”

“ดีมากไอ้ลูกชาย”

“งานจะเริ่มหรือยังจ๊ะดิน?” คราวนี้เสียงหวานๆ ของสุพรรษาแทรกเข้ามาแทน

“ใกล้แล้วครับ นี่ผมก็กำลังจะลงไปดูเสียหน่อย”

“จ้ะ แต่ยังไงก็ห้ามลืมกินข้าวนะ” ต่อให้ลูกชายโตเป็นหนุ่มรัยสามสิบปี แล้ว แตกยังอดห่วงไม่ได้ตามประสาคนเป็นแม่...ก็แหม กว่าจะได้ลูกแฝดทั้ง

สี่คนมา ต้องพึ่งพาวิทยาการทางการแพทย์แทบทุกวิธีที่มีอยู่ในโลกกว่าจะสำเร็จก็ต้อง เป็นห่วงกันหน่อย

“...แล้วพรุ่งนี้เจอกันจ้ะลูก”

แล้วมารดาเขาก็วางสายไปก่อนที่บิดาซึ่งยังมันปากอยากคุยต่อจะคว้า หูโทรศัพท์เอาไว้ได้ทัน

งานเลี้ยงปิดการประชุมถูกจัดโดยแบ่งออกเป็นสองส่วน คือส่วนห้อง

จัดเลี้ยงใหญ่ของรีสอร์ตสำหรับแขกผู้ใหญ่และบุคคลสำคัญ และที่ริมสระว่ายนํ้า สำหรับผู้เข้าร่วมประชุม ครอบครัว นักข่าว และเหล่าเชเลบริตีที่เดินทางตรง

มาจากกรุงเทพฯ

ผู้ชายในชุดสูทสีเข้มสองคน คนหนึ่งดูโก้หรูเป็นทางการ อีกคนดูสุภาพ แบบเรียบ ๆ กำลังเดินลัดเลาะอยู่ริมนอกส่วนของงานเลี้ยงบริเวณริมสระว่ายนํ้า ทรงโค้งขนาดใหญ่กลางสวน และหยุดยืนตรงมุมมืดใต้ต้นไม้ จุดที่จะไม่เป็นที่ สังเกตของใคร หากแต่สามารถมองเห็นความเป็นไปได้ทั่วทั้งงาน

“อาหารเรียบร้อยไหม?” คนในชุดสูทเรียบๆ ถามขึ้น

“เรียบร้อยดีครับคุณดิน แขกติดใจรสชาติไวน์องุ่นล็อตใหม่ที่คุณลม

ส่งมาคันใหญ่”

“ชีเคียว'ริตีล่ะ ?”

“ไม่มีปัญหาครับ ผมยํ้าอย่างที่คุณดินสั่งแล้ว เรื่องตรวจบัตรเชิญคับ ตรวจอาวุธ”

“ดี...ยํ้าให้คอยสังเกตแขกในงานด้วยว่า มีใครน่าสงสัยหรือเปล่า”

“ไม่ต้องห่วงครับคุณดิน กำชับไปแล้ว ตอนนี้ยังไม่มีรายงานอะไร”

“ดี...” พูดจบเขาก็หันหลัง แต่แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อสายตาปะทะเข้ากับสาว สวยคนหนึ่ง

เธอ...อยู่ในชุดเดรสยาวเกาะอกสีน้ำตาลทอง ที่เหมือนเจ้าตัวจงใจโชว์

ผิวนวลน่ามองด้วยการไม่ใส่เครื่องประดับมากนัก นอกจากต่างหูไข่มุกประดับ เพชรเม็ดเล็ก ๆ คู่เดียว และที่คล้องกับไหล่เรียวคือกระเป๋าหนังนกกระจอกเทศ

ติดตราแบรนด์เนมรูปตัวชีไขว้กัน...

ดูแล้วเธอก็ไม่ผิดกับหญิงสาวในวงสังคมสักคน ไม่แปลกใจถ้าเธอจะ

เป็นลูกสาวนักการเมือง ผู้หลักผู้ใหญ่ในธุรกิจภาพยนตร์ไทย หรือดาราหน้าใหม่ ในวงการบันเทิง

แต่ไม่ใช่เพราะความสวยสง่ากับการแต่งตัวอันหรูหราของเธอหรอก

ที่ทำให้ปฐพีหยุดและมอง หากเพราะอากัปกิริยาที่เรียกได้ว่า ‘ด้อม ๆ มอง ๆ’

ก็ไม่ผิดนักของหญิงสาวต่างหาก

ขณะที่แขกเหรื่อคนอื่นกำลังเพลิดเพลินกับอาหารละลานตาที่เรียงราย

อยู่บนโต๊ะริมสระว่ายนํ้า เครื่องดื่มทั้งไวน์ วิสกี้ แซมเปญรสเลิศ และบท

สนทนา...หญิงสาวผู้นี้กลับยืนลับๆ ล่อๆ อยู่ข้างโต๊ะกระจกวางของหวานชิ้น

เล็ก ๆ เรียงสูงเป็นชิ้น มือเรียวง่วนอยู่กับกระเป๋าสะพายใบหรู สลับกับสอดส่าย สายตาไปรอบๆ เหมือนกำลังสังเกตลังกา

แต่น่าแปลกที่หล่อนกลับไม่ได้ ‘สังเกต’ ว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในสายตา ของปฐพี ที่ยืนอยู่ในเงามืดของต้นไม้ใหญ่ซึ่งไม่ได้ห่างไปเท่าไรนัก

หน้าขรึมของปฐพีเคร่งชิ้น เขาขยับศอกสะกิดสีข้างเลขาฯ หนุ่มคนสนิททีหนึ่ง โดยยังไม่ได้ละสายตาไปจากเธอ...

“แล้วนั่นล่ะ...”

“ครับ ?” นทีหรี่ตามองตามที่ปฐพีพยักพเยิดไป แล้วคิ้วเข้มตัดกับผิวหน้า ขาวของเขาก็ขมวดตาม เมื่อเห็นหญิงสาวผู้ท่าท่าทางมีพิรุธคนที่เจ้านายมองอยู่

เขาเห็นหญิงสาวผู้น่าสงสัยมองซ้ายมองขวาอีกที ก่อนจะท่าอาการ

เหมือน ‘ย่อง’ ผลุบหายไปทางหนึ่งซึ่งพ้นไปจากรัศมีสายตาของชายหนุ่มทั้งสอง นทีหันไปสบตาปฐพี ฝายนั้นพยักหน้านิดหนึ่ง เลขาฯ หนุ่มก็ค้อมศีรษะรับ

อย่างเข้าใจสิ่งที่ผู้เป็นเจ้านายสื่อสารในทันทีแม่ไม่ต้องพูด อย่างคนสนิทที่รู้ใจกัน

นทีเดินแยกไปอย่างเงียบ ๆ ในทิศทางที่หญิงสาวผู้น่าสงสัยเพิ่งเดินไป

ไม่นานเขาก็เห็นเธอ ขายาว ๆ ก้าวตามไปห่าง ๆ กระทั่งเธอเลี้ยวเข้าไปในมุมที่

มีป้ายชี้ไปสู่ห้องน้ำหญิง นทีต้องหยุด เพราะหากเดินตามเข้าไปในทางเดิน

แคบ ๆ และปลอดคนนั้น เธอจะต้องรู้ตัวแน่ว่าถูกตาม

เลขาฯ หนุ่มของปฐพีรู้สึกเซ็งนิดหน่อย เมื่อคิดว่าถ้าเข้าไปในห้องน้ำ

หญิงเมื่อไร เธอก็จะคลาดไปจากสายตา เขาจะย่องตามไปดูก็ไม่ได้ และในนั้น

ก็เป็นจุดที่ไม่มีกล้องวงจรปิดเสียด้วย หรือจะต้องเสี่ยงให้ รปภ.บุกเข้าไปขอตรวจค้น...

ทว่ายังไม่ต้องท่าอะไรที่ยากล่าบากขนาดนั้น เพราะไม่ทันจะเลี้ยวเข้าไป ในห้องน้ำ จู่ๆ เธอก็หยุดชะงัก ร้อง ‘อุ๊ย!’

เสียงโลหะชิ้นเล็ก ๆ หล่นกระทบพื้นหินอ่อนขัดมัน สายตาดีเป็นเลิศของนทีเห็นอย่างชัดเจนว่า มันคือตัวอักษรโลหะสีทองรูปตัวชีไขว้กันซึ่งเป็น