บ่วงรักคำสาปทราย

 

 

นางฟ้าน้อยของแมคอีเซอร์

 

 

ตำนานเทพเจ้าปกรณัมยุโรปเหนือของชาวไวทิ้ง

หญิงสาวลูบหนังสือปกสีแดงที่ผู้เป็นแม่เล่าให้ฟังตั้งแต่เด็ก ทั้ง

ตัวเองและพี่ชายอีกสามคนของเธอต่างก็ฟังจนแทบจะจำขึ้นใจอยู่แล้ว เมื่อก่อนเธอเคยสงสัยว่าทำไมแม่ต้องเล่าให้ฟังก่อนนอนทุกคืน ทำไมเธอ

ถึงไม่เคยไต้ฟังนิทานเรื่องเจ้าหญิงนิทรา เจ้าหญิงสโนว์ไวต์หรอว่าราพัน-

เซลเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ตอนนี้หญิงสาวรู้เหตุผลทั้งหมดนั่นแล้ว

รายชื่อเทพเจ้าวงเจ้าวานอีเซอร...

หญิงสาวอ่านสารบัญหนังสือในมืออีกครั้งแล้วยิ้มออกมาอีเซอร์

เป็นชื่อวงดีวานของเทพเจ้าแถบสแกนดิเนเวีย มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่เธอ

มีนามสกุลว่าแมคอีเซอร์ (McAesir) ซึ่งหมายถึงลูกชายของอีเซอร์หรอ

ผู้สืบเชื้อสายของอีเซอร์ เพราะต้นตระกูลของเธออพยพมาจากแถบสแกน-

ดิเนเวีย ตอนนี้จึงเข้าใจแล้วว่าทำไมทั้งตัวเธอและพี่ชายทั้งสามถึงมีอะไร

 

ที่แปลกและพิเศษกว่าคนทั่วไป ซึ่งทุกคนที่นามสกุลแมคอีเซอร์ก็จะเป็น

อย่างนี้เช่นกัน

คิดมาถึงตรงนี้หญิงสาวก็ได้แต่ยิ้มขำ นึกไปถึงตอนเธอจำความได้

และเริ่มรับรู้ถึงความพิเศษของตัวเองเป็นครั้งแรก ตอนนั้นเธอแทบจะคิด

ว่าตัวเองเป็นโรคจิตไปเสียแล้วเพราะฝันเรื่องไหนก็ดู'จะเป็นจริงไปเสียหมด เธอกลัวจนไม่กล้าบอกใคร ถ้าไม่บังเอิญได้ยินบรรดาพี่ชายสามแสบคุย

กันแล้วละก็ คงจะไม่มีเฟรย่า หรอ เฟื่องลดา แมคอีเซอร์ ที่เป็นคนปกติ

เหมือนวันนี้อย่าง แน่นอน

“มาทำอะไรตรงนี้ล่ะเฟรย่า”

เสียงเข้มๆ ของใครบางคนที่ตังขึ้นด้านหลังเธออย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

นั้นไม่ได้ทำให้หญิงสาวตกใจแม้แต่น้อย เธอหันไปยิ้มกว้างให้ชายหนุ่ม

ร่างสูงใหญ่ เจ้าของใบหน้าคมคายกับดวงตาดุตัน แล้วเดินเข้าไปกอดร่าง

ใหญ่ไว้เต็มอ้อมแขนของตัวเอง

“ก็มาถึงบ้านไร่แล้วพี่ชายหายไปน่ะสิจ๊ะ” เจ้าของเสียงหวานใส

ไม่ต่างจากหน้าตาตอบแล้วหัวเราะร่วน เมื่อเห็นใบหน้าคล้ามเข้มของ

พี่ชายคนโต

“พี่ออกไปต้อนพวกวัวเข้าฟาร์มน่ะ แล้วเรามาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ

เฟรย่า”

“เพิ่งมาถึงจ้ะ พ่อ แม่ นอร์ดแล้วก็ไทร์ล่ะ จะมาถึงเมื่อไหร่ล่ะเว”

หญิงสาวถามถึงผู้เป็นพ่อแม่ และพี่ชายสุดหล่ออีกสองคนของเธอ ซึ่งเว

หรอ วรวรรธ แมคอีเซอร์ ผู้เป็นพี่ชายคนโตของเธอก็ตอบมาว่า

“ไทร์จะมาถึงคํ่าๆ นะ สวนพ่อกับแม่แล้วก็นอร์ดอาจจะมาถึง ตอนเข้า”

“ทำไมพ่อไม่มาพร้อมไทร์ล่ะ”

เธอเอียงคอถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก เพราะพ่อและแม่ทำงานอยู่

ไม่ไกลจากไทร์ หรอ ธีรวัฒน์ แมคอีเซอร์ พี่ชายคนที่สามของเธอเท่าไรนัก

ธีรวัฒน์เป็นเจ้าหน้าที่เอฟบีไอ ประจำการอยู่ที่วอชิงตัน เช่นเดียวกับ

พลอากาศเอก ธรรศ แมคอีเซอร์ พ่อของเธอซึ่งเป็นอดีตนักบินขับไล่ที่ดี

ที่สุดเท่าที่กองทัพอากาศสหรัฐอเมริกาเคยมีและแม้ว่าพ่อจะเกษียณไปแล้ว

แต่ก็ยังได้รับความไว้วางใจให้เป็นที่ปรึกษาชั้นสูงอยู่ในกระทรวงกลาโหม

“พ่อบอกว่าจะรอนอร์ดกลับมาก่อนน่ะ เจ้านั่นมันจะมาถึงที่

วอชิงตันตอนดึก พ่ออยากให้มันพักก่อนเดินทางมาที่นี่”

เฟื่องลดาพยักหน้าเข้าใจ เธอรู้ว่างานของนอรัด หรอ นิติธรรม์

แมคอีเซอร์ พี่ชายคนที่สองของเธอนั้นหนักหนาเพียงไร นิติธรรม์เป็น

ทหารสังกัดกองทัพเรอสหรัฐอเมริกา และเป็นหัวหน้าหน่วยซีลทีมหกหรอ

เดฟกรุ๊ป ซึ่งทำหน้าที่ต่อต้านการก่อการร้ายสากล แต่ละภารกิจของ

นิติธรรม์ก็เหมือนแขวนอยู่บนเล่นด้าย และแม้ว่าแม่จะพยายามขอร้องให้

นิติธรรม์ลาออกจากงานเพียงไรแตกไม่เคยเป็นผล นิติธรรม์รักงานเสี่ยง

ตายของเขามากเช่นกัน

 

“ยังไม่ได้ตอบพี่เลยนะเฟรย่า ว่ามาทำอะไรอยู่ที่นี่” วรวรรธถาม

อีกครั้งก่อนจะยิ้มให้น้องสาว

“นี่ไง” เธอยกหนังสือเล่มหนาให้พี่ชายดูพลางพูดว่า “พอดีคิดถึง

น่ะ ไม่ได้ฟังมานานแล้ว”

“งั้นพี่อ่านให้ฟังก่อนนอนไหมล่ะ”

“ได้ยังไงล่ะเว น้องโตเป็นสาวแล้วนะ” หญิงสาวบอกพลางหัวเราะ ก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง ภาพทุ่งหญ้ากว้างใหญ่และลำธารที่อยู่ ตรงหน้าทำให้เธออดยิ้มออกมาไม่ได้ หญิงสาวสูดเอาอากาศแสนบริสุทธิ์

เข้าไปเต็มปอดแล้วจึงหันมายิ้มให้พี่ชายคนโต “เวเหนื่อยไหม พี่ต้องดูแล

ทั้งทุ่งแมคอีเซอร์นคนเดียวเลยนะ”

“ไม่เท่าไหร่หรอก พี่ก็มีความสุขดี”

“ยังไม่ลืมเรื่องนั้นอีกหรอ”

“มันลืมยากมากนะเฟรย่า และพี่ก็ไม่อยากให้น้องมีประสบการณ์

ที่ล้มเหลวแบบพี่ด้วย” เขายิ้มให้น้องสาว แล้วเอ่ยตัดบททันทีว่า “ไปเถอะ

พี่จะพาไปขี่ม้าเล่นรอบๆ ฟาร์มโคนม แล้วถ้าอยากไปที่ลำธารละก็พี่จะ

พาไป”

“แล้วถ้าไทร์มาถึงแล้วไม่เจอเราล่ะ”

“เดี๋ยวไอ้เอฟปีไอบ้านั้นก็ตามรอยเรามาได้เองนั้นแหละ” วรวรรธ

ยักไหล่ สองพี่น้องหัวเราะให้กันเพราะรู้ดีว่าถึงอย่างไรธีรวัฒน์ก็ต้องรู้ว่า

พวกเขาจะไปไหน และตามไปถูกที่อย่างแน่นอน

สองพี่น้องขี่ม้าเที่ยวไปรอบๆ ทุ่งกว้างของฟาร์มแมคอีเซอร์อย่าง

มีความสุข ที่นี่เป็นเสมือนบ้านที่ใช้หลบหลีกจากความวุ่นวายภายนอก

เพราะในอาณาจักรแห่งนี้มีแต่ครอบครัวพวกเขาและคนสนิทเท่านั้น ซึ่ง

แต่ละคนก็นานๆ จะมีเวลารวมตัวกัน และพวกเขาก็ไม่เคยพลาดที่จะใช้

เวลาอยู่ด้วยกันเช่นนี้

วรวรรธพาน้องสาวคนสุดท้องที่เขาทั้งรักทั้งหวงตระเวนขี่ม้าไป

รอบๆ ทุ่งก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ลำธารสายยาวที่กั้นแบ่งระหว่างไร่แมคอีเซอร์ กับบริเวณที่เป็นแหล่งอาหารของสัตว์ในฟาร์ม เขากระโดดลงจากหลังม้า

อย่างคล่องแคล่าเช่นเดียวกับหญิงสาวร่างบาง จากนั้นจึงเดินนำเข้าไปยัง

บ้านหลังน้อยที่อยู่ตรงหน้า

“ที่นี่ยังสะอาดเหมือนเดิมเลยนะเว”

“พี่ให้คนมาทำความสะอาดเรื่อยๆ น่ะ” เขาเดินนำมานั่งเล่นที่ริม ระเบียงหน้าบ้านเพี่อรับลม ยกท่อนแขนกำยำขึ้นกอดอก แล้วใช้สายตา

คมเข้มไล่มองน้องสาวคนเก่งตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้า

“ทำไมมอง แบบนั้นล่ะเว พี่จะจับผิดฉันหรอไง”

“งานเป็นยังไงบ้างล่ะ”

“ก็เรื่อยๆ ค่ะ” เธอตอบ พลางเอื้อมมือ¹ไปเด็ดดอกลาเวนเดอร์ที่อยู่

ในกระบะหน้าบ้านขึ้นมาทัดหู แล้วหันไปยิ้มแฉ่งให้พี่ชาย “ก็เพิ่งกลับมา

จากบูดาเปสต์ค่ะ มีงานนิดหน่อย”

“ไม่ได้เป็นอะไรมากใช่มั้ย”

“ที่จริงก็กระดูกแขนหักค่ะ เจ็บตัวนิดหน่อย ใส่เฝือกอยู่นาน

เหมือนกัน”

“แล้วทำไมไม่บอก” น้ำเสียงของคนเป็นพี่เข้มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เช่นเดียวกับแววตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย และนั้นทำให้คนเป็นน้อง

รู้สึกผิดขึ้นมาทันที

“ฉันไม่อยากให้พี่ๆ แล้วก็พ่อกับแม่เป็นห่วงไง บอกแล้วว่ามันเป็น

งานที่ฉันรัก”

“เฟรย่ารู้อะไรไหม” เสียงของวรวรรธเป็นการเป็นงานขึ้นมาทันที

เขาใช้ดวงตาคู่คมดุจ้องเข้าไปในดวงตากลมโตของน้องสาว แล้วพูดว่า

“ทุกครั้งที่นอร์ดด้องออกไปปฏิบัติการช่วยเหลือตัวประกันที่เป็นสายลับ

ของซีไอเอนอรัดมันกลัวทุกครั้งว่าสักวันคนคนนั้นจะเป็นน้องนะเฟรย่า”

“ฉันรู้ค่ะเว แต่พี่ก็ต้องเข้าใจนะว่ามันเป็นงานที่ฉันรักมาก ก็คง เหมือนกับพี่ๆ ที่รักงานของพี่ไงคะ”

“แต่ถ้ามันทำให้คนอื่นต้องเดือดร้อนสูญเสีย บางทีมันก็ต้องเลิก เหมือนกัน แม้ว่ามันจะเป็นงานที่เรารักก็เถอะ ใช่มั้ย” แม้นํ้าเสียงของ

วรวรรธจะยังคงปกติ แต่สายตาของเขาก็หมองลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อนึกถึง ความทรงจำบางอย่างที่เป็นสาเหตุให้เขาต้องออกจากงานที่ทั้งรักและ ภาคภูมิใจ มาเป็นโคบาลอยู่กลางไร่ปศุสัตว์แบบนี้

“โธ่เว...”

“ช่างเถอะน่า พี่ไม่ได้เป็นอะไรแล้วละ” อ้อมแขนแข็งแรงโอบรอบ

บ่าเล็กบางของน้องสาว เดิมทีชายหนุ่มตั้งใจจะพาเฟื่องลดาไปหาอะไรกิน ก่อนที่ธีรวัฒน์จะมาถึง แต่ก็ไม่ได้ทำอย่างที่ตั้งใจ เพราะได้ยินเสียงควบม้า

ที่ดังอยู่ไม่ไกล สองหนุ่มสาวเบนสายตาไปมอง แล้วก็พบว่าเป็นบุคคลที่

พวกเขากำลังรอคอยอยู่นั่นเอง

ทั้งวรวรรธและเฟื่องลดาหัวเราะออกมาพร้อมกันอย่างไม่ได้

นัดหมาย เมื่อเห็นร่างสูงในชุดสูทเรียบร้อยควบม้าตะบึงมาถึงกระท่อมท้ายทุ่ง ทว่าคนโดนหัวเราะไม่รู้สึกตลกด้วย เพราะปกติแล้วผู้ชายที่ชื่อ ธีรวัฒน์

แมคอีเซอร์จะต้องดูดีเสมอไม่ว่าสถานการณ์'ใด และเมื่อต้องมาดูยับเยิน

แบบนี้ ทำเอาความมั่นใจที่พกมาเต็มกระเปาของหนุ่มหล่อแห่งปีหดหาย

ไปเกือบครึ่ง

“ไม่ต้องหัวเราะเลยเฟรย่า” เขาดุน้องสาวเสียงเข้มอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาแล้วดึงร่างเล็กเข้ามากอดรัดอยู่นาน จนหญิงสาว

 “พอแล้วไทร์ ฉันหายใจไม่ออกแล้วนะ”

“ก็อยากหัวเราะเยาะพี่ทำไมล่ะ”

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)

“แล้วพี่จะเอาให้ฉันตายเลยหรอไงล่ะ” เฟื่องลดาหัวเราะเสียงใส

ทันทีที่ได้รับอิสระ ส่วนธีรวัฒน์ก็เดินเข้าไปกอดพี่ชายคนโตของเขา

“สบายดีใช่มั้ยเว”

“ใช่ พี่สบายดี” วรวรรธตอบพลางยิ้มนิดๆ แล้วมองซ้ายขวาราวกับ

จะหาใครบางคน “ไหนว่าเซสก์จะมาด้วยไงล่ะ” เขาหมายถึง เซสก์ อะ-

ลอนโซ ก้องไพศาล ลูกชายคนที่สองของ ฟรานซิสโก้ อะลอนโซ โดมิงเกส พี่ชายบุญธรรมของแม่และเป็นเพื่อนสนิทของพ่อ ทำให้สองครอบครัวเป็น เหมือนญาติสนิทกัน และเซสก์ก็สนิทกับธีรวัฒน์เป็น'พิเศษด้วย

“มันติดงานนิดหน่อย พอดีอัลเบอร์โต้กำลังจะวางระบบเครื่องบิน ขับไล่รุ่นใหม่ ไอ้เชสก์มันก็เลยต้องอยู่ช่วย ไม่งั้นพี่ชายมันฆ่าตายแน่”

“ดุพอกันทั้งบ้าน” พี่ชายใหญ่ของตระกูลแมคอีเซอร์เปรยออกมา

เบาๆ เมื่อนึกถึงพวกผู้ชายตระกูลอะลอนโซแห่งสเปน ก่อนจะกล่าวตัดบท

“ถ้าอย่างนั้นเรากลับบ้านกันเถอะ วันนี้พี่จะย่างสเต๊กให้กินเอง สนใจไหม”

                ทั้งธีรวัฒน์และเฟื่องลดาต่างก็ชูสองแขนขึ้นอย่างพร้อมเพรียง วรวรรธหัวเราะออกมาเสียงตังลั่นเมื่อเห็นท่าทางของน้องๆ ที่แม้ว่า

แต่ละคนจะมีหน้าที่การงานความรับผิดชอบที่ใหญ่หลวง ทว่าเมื่อไรที่ถอด

เครื่องแบบออก น้องๆ ของเขาก็จะกลายเป็นเด็กขี้อ้อนและหาเรื่องให้เขา ปวดหัวไม่เว้นแต่ละวัน

หนุ่มสาวแมคอีเซอร์กลับมาที่บ้านไร่บนภูเขาของพวกเขา

ลานหน้าบ้านตอนนี้หอมกลิ่นเนื้อย่างฝีมือวรวรรธ ทำเอาน้ำลายสอไปตามๆ กัน

ทั้งสามนั่งคุยเรื่องงานที่ผ่านมาตลอดเวลาที่ไม่ได้เจอกันอยู่นาน จนพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว

แต่ธีรวัฒน์และวรวรรธยังคงนั่งจิบ