บ่วงน้ำผึ้ง (ดาริยา)

“ทันตแพทย์ทั้งคณะ! ไม่นะคะพี่ปอง หวานเคยได้ยินแถมยัง

ประสบมากับตัวเอง พวกหมอฟันน่ะ ส่วนใหญ่ไม่ค่อยธรรมดาหรอกค่ะพี่

ทั้งละเอียดยิบย่อย เรื่องเยอะสารพัด บริการยากที่สุดเลยละ หวานคงช่วย

อะไรพี่ไม่ได้มากหรอกค่ะ พี่ปองก็รู้ว่าหวานไม่เคยเป็นไกด์มาก่อนด้วยซ้ำ

พี่ชวนผิดคนรึเปล่าคะเนี่ย”

มาธวีร้องเสียงหลง ให้เหตุผลเสียยาวเหยียด ไม่สนใจเหล่าคอกาแฟ

ที่นั่งอยู่บนโซฟาไม่ไกลกันนัก ซึ่งหันมามองหน้าตื่นๆ ก็น่าตกใจจริงๆ

นี่นา ปองรักคิดอย่างไรจึงนัดเธอมาที่นี่พร้อมขอให้ทำหน้าที่ผู้ช่วยไกด์พา

คนไปทัวร์เบลเยียมกับเนเธอร์แลนด์ซึ่งเป็นดินแดนที่เธอไม่เคยสัมผัส

โดยเฉพาะลูกค้าทุกคนเป็นหมอฟัน และสำคัญกว่านั้น นี่เป็นงานแรกใน

ชีวิตของมาธวี เธอเพิ่งเรียนจบ อย่าว่าแต่ไม่เคยเป็นไกด์เลย หญิงสาวยัง

ไม่เคยทำงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง นอกจากการทำพาร์ตไทม์ใน

ห้องสมุดคณะทันตแพทย์ทุกช่วงปิดเทอม

“อย่าเพิ่งโวยวายสิจ๊ะหวาน” คนพูดยกมือขึ้นเสยผมซอยสั้นทันสมัย

ยิ้มน้อยๆ ก่อนบอกต่อด้วยน้ำเสียงเอ็นดู “พี่เห็นว่าหวานยังไม่มีงานทำ

การเป็นไกด์อาจจะช่วยให้หวานได้ประสบการณ์นะ ระหว่างรองานที่

ไปสมัครไว้น่ะ อีกอย่างก็คิดว่าช่วยพี่แล้วกัน ไกด์ผู้ช่วยพี่เพิ่งลาออกไป

ถึงไม่ลาก็ไปทัวร์ด้วยกันไม่ไหวแน่ เพราะคุณเธอแพ้ท้องหนักมาก ทำอะไร

ไม่ได้เลยนอกจากอ้วกอย่างเดียว ทุกอย่างมันกะทันหันน่ะจ้ะ ทัวร์นี้เขา

จองล่วงหน้าไว้เป็นปีเลย คุณหมอแต่ละท่านจัดตารางว่างให้ตรงกันยาก

แล้วช่วงนี้ก็เป็นฤดูท่องเที่ยว ไกด์ทุกคนในบริษัทมีงานต้องรับผิดชอบหมด

หวานต้องช่วยพี่นะ พี่ขอร้องละ คิดซะว่าได้ไปเที่ยวไงล่ะ”

มาธวีจะบอกปองรักได้อย่างไรว่าสาเหตุหนึ่งที่เธอปฏิเสธแบบไม่

ต้องคิดก็เพราะชื่อประเทศ ‘เบลเยียม’ นี่แหละ หญิงสาวไม่อยากไปที่นั่น

แค่เฉียดเข้าใกล้หรือได้ยินชื่อก็ยังไม่อยากเลย เธอกำลังคิดหาวิธีบอกปัด

แบบนุ่มนวลลงอีกนิดพร้อมเหตุผลที่เข้าท่า แต่จู่ๆ คำพูดของยายก่อน

สิ้นลมก็ดังขึ้นมาในหัว

‘สัญญากับยายได้มั้ยว่าจะไปหาแม่แกที่เบลเยียม ไปเยี่ยมเยียน

แม่บ้างนะหวาน แม่แกไม่ได้สบายนักหรอก นี่เจ้าเมธก็เพิ่งเสียอีก

น่าสงสารเหลือเกิน รับปากยายสิว่าจะไม่ถือโกรธแม่แกแล้ว ยายจะได้ตาย

ตาหลับไงล่ะ’

วันนั้นมาธวีตกปากรับคำยายเป็นมั่นเป็นเหมาะ เพราะเห็นท่าน

อ่อนระโหยลงทุกที เครื่องช่วยชีวิตที่รายล้อมรอบเตียงคนไข้แม้จะทำงาน

อย่างเต็มที่ แต่ก็ดูจะช่วยยื้อไว้ได้อีกไม่นาน อีกสาเหตุที่ผลักดันจนต้องให้

สัญญาไปก็เพราะมาธวีคิดถึงพี่ชายมาก ไม่คิดเลยว่าเมธจะจากไปไว

ขนาดนี้ เธออยากทำตามที่เคยบอกเขาไว้ว่าจะไปหาที่เบลเยียม จึงไม่อยาก

ผิดคำพูด

ใครจะคิดว่านับจากวันที่เธอสัญญากับยายไม่ถึงปี ก็มีคนหยิบยื่น

โอกาสในการไปประเทศนั้นให้มาธวีโดยไม่ต้องพึ่งเงินจากแม่ ถึงท่านจะ

ส่งเงินเป็นค่าเล่าเรียน ค่ากินอยู่ให้เป็นประจำ แต่เธอก็ไม่อยากรบกวน

ขอเงินพิเศษใดๆ เพิ่ม โดยเฉพาะหลังเรียนจบแบบนี้ เธอบอกแม่ไปแล้ว

ตอนที่ท่านมางานศพยายว่าไม่ต้องส่งเงินมาให้อีก เพราะพร้อมเผชิญชีวิต

และรับผิดชอบตัวเอง

                “พี่ปองต้องการคำตอบเร็วหรือเปล่า หวานขอเวลาคิดหน่อยได้ไหม

คะ” มาธวียังคงแบ่งรับแบ่งสู้

“จริงๆ สารภาพเลยนะ พี่อยากรู้คำตอบวันนี้แหละ แต่ในเมื่อหวาน

ขอคิด พี่ให้เวลาหนึ่งคืนก็แล้วกัน แล้วพรุ่งนี้พี่จะโทร. หานะ หวังว่าหวาน

คงเข้าใจความหวังดีของพี่ อยากให้ได้ประสบการณ์ แล้วก็สนุกด้วยนะ

ทำทัวร์ถ้าเราทำใจให้สนุกก็เหมือนได้ไปเที่ยว แค่ต้องรับผิดชอบมากหน่อย

แต่ก็ท้าทายจ้ะ พี่รับรองว่าหวานจะได้อะไรดีๆ เพียบเลย”

“ขอบคุณค่ะพี่ปอง”

ทำไมมาธวีจะไม่รู้ว่าปองรักพยายามหาทางช่วยประคับประคอง

เธอมาตลอด เพราะความที่เป็นเพื่อนรักของเมธพี่ชายเธอ ทำให้พลอย

สนิทสนมกับมาธวีไปด้วย ไกด์สาวรู้จักเธอดีพอสมควร คาดว่าเมธคงเล่า

เบื้องหลังเบื้องลึกให้ฟังไม่น้อย ดูจากก่อนลาปองรักเข้ามาแตะบ่าเธอ

จ้องตาแล้วบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ให้อภัยน้ามุกดาเถอะจ้ะหวาน แม่หวานไม่ผิดหรอกนะ เรื่องความ

รักน่ะเข้าใจยาก ทุกคนต่างก็มีเหตุผลของตัวเอง พี่เชื่อว่าความปรารถนา

สูงสุดของน้ามุกดาคือการที่หวานไปหาท่านที่โน่นบ้าง จะได้รับรู้ความ

เป็นอยู่ของท่าน สร้างความผูกพันขึ้นมาใหม่ในระยะสั้นๆ ก็ยังดี ที่สำคัญ

วิญญาณไอ้เมธมันคงดีใจสุดๆ ละ เพราะมันคงอยากให้เป็นแบบนั้น

เหมือนกัน”

มาธวีไม่ได้รับปาก แต่คำพูดและแววตาเข้าอกเข้าใจของปองรัก

ทำให้เธอต้องคิด ยอมรับว่าเธอออกจะเชื่อฟังรุ่นพี่คนนี้ไม่น้อย ที่ผ่านมา

ปองรักไปมาหาสู่ พูดคุยกันบ่อยจนเหมือนมีพี่สาวที่รู้ใจคอยช่วยดูแล

ตลอด โชคดีที่มาธวีไม่ต้องโดดเดี่ยวเกินไป เพราะเธออ้างว้างเหลือเกิน

ตั้งแต่แม่จากไปตั้งรกรากอยู่แดนไกล ทำเอาเธอตั้งมั่นไว้ในใจอย่างมี

อคติว่าอย่างไรก็ไม่มีวันไปใช้ชีวิตในต่างประเทศ จะไม่ทำเหมือนแม่

ทิ้งชีวิตที่เมืองไทย ทิ้งเธอไว้กับยาย เจ็ดปีที่แม่กับพี่ชายจากไปได้สร้าง

ตัวตนของมาธวีขึ้นมาใหม่...เข้มแข็ง อดทน แต่ก็อ่อนไหวจนเหลือเชื่อ

“แล้วหวานจะโทร. ไปให้คำตอบเอง พรุ่งนี้นะคะพี่ปอง ขอบคุณ

มากค่ะ” หญิงสาวบอกพร้อมเดินจากมา ไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นน้ำตาที่

จู่ๆ ก็เอ่อท้นขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ จนต้องถามตัวเองว่า...

นี่เธอคิดถึงและต้องการความอบอุ่นจากอ้อมกอดแม่ขนาดนี้เชียว

หรือ

มือที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋าถือสั่นน้อยๆ หญิงสาว

กดหาเบอร์ที่ต้องการอย่างเร่งรีบ เกรงตนเองจะเปลี่ยนใจ

หลังจากคิดมาทั้งคืนมาธวีก็สรุปได้ว่าเธอควรละทิฐิบ้าๆ เสียที เธอ

อาจไม่สามารถกลับไปใกล้ชิดกับแม่ได้เหมือนสมัยยังเด็ก แต่ก็น่าจะสร้าง

ความรู้สึกดีๆ ระหว่างกันได้บ้าง คงไม่อึดอัดมากนักหรอก เธอไปทำทัวร์

คงไม่มีเวลามากมายนัก แค่แวะไปหา ไปเยี่ยมเยียนตามที่สัญญากับยาย

คงไม่รู้สึกประดักประเดิดกระไรนัก

“พี่ปองคะ หวานเองค่ะ” หญิงสาวเอ่ยเมื่ออีกฝ่ายรับสาย

“อื้อ หวาน ตกลงเอาไงจ๊ะ บอกมาเร็วๆ พี่ลุ้นนะเนี่ย”

มาธวีนึกภาพปองรักยืนถือโทรศัพท์ด้วยมือข้างหนึ่ง และยกอีกข้าง

ขึ้นเสยผมซอยสั้นเก๋ๆ ตามแบบที่เธอชอบทำ

“หวานจะไปเป็นผู้ช่วยไกด์ให้พี่ปองค่ะ ถ้าพี่ปองมั่นใจว่าหวานจะ

ไม่ไปเป็นตัวถ่วง”

“ถ่วงเถิ่งอะไรยะ ฉลาดเป็นกรด เพิ่งจบมนุษยศาสตร์หมาดๆ ด้วย

เกียรตินิยมอย่างเธอเนี่ยนะจะถ่วงใครได้ มีแต่จะช่วยให้งานพี่ราบรื่นละสิ

ไม่ว่า พี่อยากกรี๊ดนะเนี่ย ดีใจอะ มีเพื่อนไปช่วยต้อนหมอฟันแล้ว เธอไม่

ต้องทำอะไรมากเลย แค่เป็นลูกมือให้พี่อีกที มีอะไรพี่ก็คอยช่วยดูอยู่แล้ว”

“หวานจะหาข้อมูลล่วงหน้าไว้ค่ะ ไปแค่สองประเทศใช่มั้ยคะ”

มาธวียิ้มกว้าง ฝันหวานถึงการเดินทางออกนอกประเทศครั้งแรกของตัวเอง

แม้จะตะขิดตะขวงใจว่าไปทำหน้าที่ผู้ช่วยไกด์ทั้งที่ไร้ประสบการณ์ แต่ก็

มั่นใจว่าจะไม่ทำตัวมีปัญหาให้ปองรักต้องปวดหัว

“ใช่จ้ะ เบลเยียมกับเนเธอร์แลนด์ น่าจะไม่ยากนัก กรุ๊ปเล็ก เวลา

ก็เยอะ ตั้งยี่สิบวันแน่ะ ไม่มีอะไรต้องเร่งรีบ ทุกอย่างยืดหยุ่นได้หมด

อารมณ์ประมาณลูกค้าอยากได้ความรู้สึกเหมือนไปเอง แต่มีคนพาเที่ยว

นิดหน่อยน่ะหวาน คือส่วนใหญ่ไม่ใช้บริการของรถโคชเลยนะ เราต้องพา

ลูกทัวร์ขึ้นรถไฟ รถโดยสารอะไรไปตามเรื่อง ลำบากหน่อย แต่ตั๋วรถไฟ

หลักๆ เราจองล่วงหน้าไว้แล้ว แค่พาไปขึ้นให้ทัน จริงๆ พี่ชอบเที่ยว

แบบนี้นะ ได้อารมณ์ พอเราไม่ต้องดีลกับพวกคนขับรถโคชที่โน่นก็ง่ายไป

อีกแบบ แถมทางบริษัทยังมีไกด์ท้องถิ่นคอยช่วยพวกเราอีกแรงด้วยละ

ไม่ต้องห่วง”

อันที่จริงมาธวีไม่เคยห่วง เพราะมั่นใจว่าไกด์สาวซึ่งเน้นทัวร์

ประเทศเบลเยียมมาตลอดอย่างปองรักย่อมสันทัดมาก อีกอย่างบริษัท

เอแอนด์พี ทราเวลนั้น ได้ข่าวว่าเจ้าของก็เป็นชาวเบลเยียมอีกต่างหาก

ไม่น่ามีปัญหาอะไรให้ต้องแก้มากมายนัก

“หวานชักตื่นเต้นแล้วค่ะพี่ปอง”

“ไม่ต้องตื่นเลย อันดับแรกพี่จะพาไปขอวีซ่าเชงเกน ก่อน ไม่ยาก

จ้ะ บริษัทเราติดต่อทำวีซ่าเป็นประจำอยู่แล้ว ตอนสายๆ หวานว่างมั้ย”

“วันนี้เลยเหรอคะพี่ปอง”

“ใช่สิยะ ไปกลางเดือนหน้าแล้วนะ ต้องรีบด่วนเลย โชคดีที่ยาย

ผู้ช่วยเก่าของพี่รู้ตัวว่าต้องลาออกแน่ๆ เลยชิงลาแต่เนิ่นๆ ไม่งั้นพี่ดำเนิน

การอะไรไม่ทันหรอก วันนี้ที่นัดกันน่ะ พี่จะช่วยสอนให้เข้าไปขอนัดผ่าน

อินเทอร์เน็ตจ้ะ จะได้มาเตรียมเอกสารกันด้วย แต่ไม่ต้องห่วงนะ ไม่ยาก

หรอก พี่ทำเป็นปกติอยู่แล้ว”

จากนั้นไกด์สาวผู้คล่องแคล่วก็ร่ายยาวถึงขั้นตอนการทำวีซ่า ซึ่ง

ต้องเตรียมเอกสารมากมาย แถมต้องแปลเป็นภาษาอังกฤษทั้งหมดอีก

เล่นเอามาธวีเร่งรีบไปรื้อค้นเอกสารต่างๆ เพื่อเตรียมไปทำสำเนาตอน

ออกไปพบปองรักที่ร้านกาแฟร้านเดิมซึ่งเพิ่งไปมาเมื่อวาน

แม้ขั้นตอนจะดูยุ่งยาก แต่มาธวีก็เริ่มสนุก เธอตื่นเต้นดีใจเมื่อ

จะได้พบประสบการณ์แปลกใหม่ในต่างประเทศ โดยไม่รู้เลยว่าการรับปาก

ไปทำทัวร์ครั้งนี้จะมีผลให้ชีวิตเธอพลิกผันไปอย่างไม่น่าเชื่อ

 

วันที่เหน็ดเหนื่อยมักผ่านไปรวดเร็ว เพราะยุ่งจนไม่ได้สนใจ เรื่องเวลา

เมื่อมายืนอยู่หน้าห้องของตนในคอนโดมิเนียมใจกลางกรุง

ปองรักจึงเพิ่งรู้ตัวว่าเกือบหนึ่งทุ่มแล้ว เธอไม่อยากออกไปหาอะไรกินจาก

รถเข็นซึ่งเรียงรายอยู่ในซอยทางเข้า ตั้งใจว่าจะประทังชีวิตด้วยบะหมี่กึ่ง

สำเร็จรูปอีกสักมื้อ ทั้งที่ลั่นวาจามาหลายหนว่าจะกินอาหารอันตรายนี่ให้

น้อยที่สุด

ไขประตูห้องเข้าไปแล้วหญิงสาวก็ประหลาดใจ เมื่อเห็นแสงสลัว

จากโคมไฟบนเสากลาง ทั้งที่แน่ใจว่าก่อนออกจากห้องไม่เคยลืมปิด กวาด

สายตาสำรวจไปทั่วแล้วปองรักก็เบิกตาโพลง เมื่อเห็นว่าโต๊ะอาหารใกล้

ห้องครัวถูกปูด้วยผ้าลูกไม้สีขาว มีจานชามเรียงอยู่บนโต๊ะซึ่งประดับด้วย

เชิงเทียนสวยหรูจุดไฟวับแวม แวบแรกที่เธอคิดคือ...

‘เวรละ! ฉันเข้าห้องผิด’

แต่เมื่อเห็นชายร่างสูงผมสีน้ำตาลทองเดินออกมาจากห้องครัว เธอ

ก็ถึงกับอ้าปากค้าง

“เซอร์ไพรส์!”

แดเนียลบอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ขณะตรงเข้ามาโอบบ่าปองรักไว้

แล้วประทับริมฝีปากลงบนเรียวปากเธอเบาๆ หญิงสาวขืนตัวเล็กน้อย

พอเป็นพิธี ก่อนทำเสียงดุ

“คุณอยากให้ฉันหัวใจวายตายใช่มั้ย จะมาทำไมไม่บอก มาถึง

เมื่อไหร่กันเนี่ย”

เธอพูดกับเขาด้วยภาษาอังกฤษซึ่งใช้สื่อสารกันเป็นประจำ เขาตอบ

ด้วยภาษาเดียวกัน แต่น้ำเสียงนั้นอบอุ่นเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักใคร่

“ที่รัก อย่าโกรธที่ผมบุกรุกมาแบบนี้ ผมอยากให้คุณประหลาดใจ

ในวันเกิดของคุณไงล่ะ”

“วันเกิดฉัน! ตายละ นี่ฉันลืมวันเกิดตัวเองไปสนิทเลย เป็นเพราะ

มัววุ่นกับทัวร์ทันตแพทย์นี่แหละ ฉันละสยองเสียจริง”

“มีปัญหาอะไรรึเปล่า” คนถามประคองเธอมานั่งบนโซฟาตัวใหญ่

ในห้องนั่งเล่น เขานั่งลงข้างกันโดยไม่คิดจะรักษาระยะห่างเลย แขน

แข็งแกร่งโอบเอวเธอไว้อีกต่างหาก

“นิดหน่อยค่ะ คุณแน่ใจนะว่าอยากฟัง” ปองรักถาม กลิ่นน้ำหอม

ซึ่งแดเนียลใช้เป็นประจำเริ่มรบกวนจิตใจเธอให้หวิวไหวขึ้นมา

“อย่าลืมว่าผมได้รับมอบหมายให้ดูแลบริษัททัวร์ที่คุณทำงานอยู่

ผมควรจะรู้ปัญหาในบริษัทไว้บ้าง เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันไง”

“ก็ไม่มีอะไรมาก แค่ผู้ช่วยไกด์ฉันจำเป็นต้องลาออกจากงาน ฉัน

ขาดผู้ช่วยแบบกะทันหันเลย แต่ช่างมันเถอะ สรุปว่าฉันหาผู้ช่วยใหม่ได้

ว่องไวเกินคาด เป็นน้องสาวเพื่อนน่ะ” หญิงสาวไม่อยากคุยเรื่องงาน

กับเขาทันทีที่เจอหน้ากัน จึงพยายามตอบเลี่ยงไปก่อน

“ผมนึกแล้วว่าคนเก่งอย่างคุณไม่มีทางจนมุมหรอก สรุปว่าผม

ไม่ต้องช่วยอะไรเลยใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ คุณเองก็เพิ่งมาเหนื่อยๆ นี่เครื่องลงกี่โมงคะ”

“เมื่อเช้านี้ครับ ผมแอบมานอนพักที่ห้องคุณจนสบายหายเหนื่อย

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)