น้ำตาลซ่อนเปรี้ยว (ไอมาลิน)

“ไม่ตื่นขึ้นคาน...ไม่ตื่นขึ้นคาน...”

เสียงนาฬิกาปลุกเนิบนาบแต่ความหมายชวนผวาดังขึ้นข้างเตียง เหมือนเช่นทุกเข้า

ต่างก็ตรงที่เช้านี้เจ้าของเครื่องถูกฤทธิ์แอลกอฮอล์ ตกค้างเข้าครอบงำจนเกินเยียวยา

มะนาวยื่นมือข้ามตัวนํ้าตาลไปปิดเสียงนาฬิกาหลังจากเขย่าตัว

เพื่อนสาวจนหมดปัญญาแล้ว เมื่อนาฬิกาหยุดทำงาน ความเงียบก็

มาเยือนนานสองนาน จนกระทั่งแสงอาทิตย์เริ่มสาดลำผ่านม่านผืนบาง

เข้ามาภายในห้องนอนบนคอนโดมิเนียมชั้นตีติดสถานีรถไฟฟ้าอ่อนนุช

 แสงแดดที่แยงหนังตาทำให้นํ้าตาลรู้สึกตัวอย่างมึนงง เธอกลอกตา มองไปทั่วห้องแล้วพยายามปะติดปะต่อเรื่องราว

“เมื่อคืนไปเที่ยวผับกับมะนาว ใช่ ฉันจำได้” นํ้าตาลพึมพำ

คนเดียว “ปัญหาอยู่ตรงที่ฉันกลับมาตอนไหน”

หญิงสาวรบหันขวับไปหาเพื่อนที่ยังนอนหลับสบายอยู่ข้างๆ

“มะนาว ตกลงฉันกลับมาไค้ยังไง แล้วเรากลับห้องมาตั้งแต่

เมื่อไหร่ แล้วทำไมเธอไม่ไปนอนห้องนอนของตัวเอง” หญิงสาวเขย่า

คนข้างๆ แรงขึ้นเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมตื่นขึ้นมาตอบคำถามคาใจ อีกทั้งยัง

ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปงเหมือนไม่ต้องการรับรู้อะไรอีกแล้ว “อะไรกัน

นอนขี้เซาแบบนี้ใครจะอยากได้ไปเป็นลูกสะใภ้ยะ”

เธอพูดอย่างนึกฉุนก่อนมองสำรวจทั่วห้องอีกครั้ง...ทั้งรองเท้า

ส้นเข็มและกระเป้าถือยังวางกระจัดกระจายไม่รู้ทิศทาง พอก้มลงมอง

ตัวเอง ชุดเกาะอกสีเขียวมะกอกที่สวมก็จวนเจียนจะหลุดอยู่รอมร่อ ชายกระโปรงสั้นเลิกขึ้นสูง ดีที่สวมกางเกงรัดรูปสีดำเอาไว้อีกชั้น ไม่อย่างนั้นตอนนอนคงหวือหวาอย่าบอกใคร เหลือบมองมะนาวผู้เป็น ทั้งเพื่อนสนิทและเพื่อนร่วมห้องก็มีสภาพไม่ต่างกัน ชุดที่สวมยังเป็น ชุดเดียวกันกับเมื่อคืน ต่างหูระย้าและผ้าคาดผมยังไม่ทันได้ดึงออก ด้วยซ้ำ หญิงสาวเดาว่าเมื่อคืนพวกเธอคงเที่ยวดึก อีกทั้งยังดื่มหนัก เอาการ ไม่อย่างนั้นคงไม่กลับมาในสภาพดูไม่ได้แบบนี้เป็นแน่

หญิงสาวถอนหายใจอย่างไม่รู้จะทำอะไรต่อไป ก่อนจะบังเอิญ เหลือบไปเห็นเสื้อกาวน์สีขาวที่วางพาดไว้บนเก้าอี้ทำงานของตัวเอง

ดวงตาคมโตจึงค่อยๆ เบิกกว้างเหมือนเพิ่งนึกอะไรขึ้นได้ เธอรีบหันกลับ

ไปมองนาฬิกาปลุกที่¹วางอยู่ข้างเตียง ก่อนจะโวยวาย

“ซวยแล้ว!”

หญิงสาวลุกพรวดพราด กระโจนลงจากเตียงก้าวเดียวแทบถึง

ประตูห้องน้ำ อาการเชื่องซึมมึนงงเปลี่ยนเป็นร้อนรนจนลนลาน เธอหาย

เข้าไปในห้องน้ำได้ไม่ถึงห้านาทีก็โผล่ออกมาในสภาพผ้าเข็ดตัวผืนเดียว

แถมบนศีรษะยังเต็มไปด้วยฟองมากมายจากยาสระผม หญิงสาววิ่งลิ่ว

ไปรื้อค้นกระเป้าถือที่วางเกะกะอยู่บนพื้นห้อง จนกระทั่งพบกระเป้าเงิน

จึงถอนใจอย่างโล่งอก แต่สบายใจได้ไม่ถึงวินาทีก็นึกขึ้นได้ว่านี่ไม่ใช่

เวลามาสบายอารมณ์เธอหยิบกระเป้าถือไปวางไว้บนโต๊ะกระจกข้างเตียง จากนั้นจึงถลาไปดูกระดาษจดตารางเวรที่แปะติดผนังข้างโต๊ะทำงาน โดยที่ฟองบนศีรษะหยดลงบนพื้นห้องเป็นทาง

“บ้าจริง มีเวรเข้าจริงๆ ด้วย” พูดจบเธอก็รีบหายเข้าไปในห้องน้ำ

อีกครั้ง

มะนาวได้ยินเสียงแห่งความวุ่นวาย จึงเยี่ยมหน้าออกจากผ้าห่ม

เพื่อชมวีรกรรมของเพื่อนสาว ก่อนจะส่ายหน้าอย่างระอาใจ แล้วผลุบ

หายเข้าไปใต้ผ้าห่มอีกครั้ง ปล่อยให้ความวุ่นวายและเสียงโครมคราม

ในห้องน้าดำเนินต่อไปตามยถากรรม

เพียงไม่นานน้าตาลก็ออกมาจากห้องน้า นี่เป็นครั้งแรกทีเดียวที่

เธอเสียเวลาอาบน้า'ไม่ถึงสิบนาที หญิงสาวเหลือบมองนาพีกาอีกหน

เธอมีเวลาแต่งหน้าแต่งตัวไม่เกินสิบห้านาที รวมกับเวลาเดินทาง

โดยรถไฟฟ้าจากสถานีอ่อนนุชไปถึงสถานีเพลินจิตก็ราวๆ ครึ่งชั่วโมง

พอดี โชคดีที่โรงพยาบาลเอกชนซึ่งเธอทำงานอยู่อยู่ติดสถานีรถไฟฟ้า ไม่อย่างนั้นวันนี้เธอมีอันต้องหาเรื่องลาป่วยแบบปัจจุบันทันด่วนเพื่อ

ไม่ให้เสียประวัติการทำงานเป็นแน่

“เอาละ มีเวลาแต่งตัวสิบนาที เหลือเฟือ อันนี้ของถนัด ส่วน

แต่งหน้าไปแต่งบนรถไฟฟ้าก็ไต้” เธอยิ้มอย่างภาคภูมิใจอยู่หน้าห้องน้ำ

ก่อนจะสาวเท้าออกมาอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้เสียเวลา แต่ดูเหมือน

โชคชะตาจะไม่เข้าข้าง เพราะเธอเผอิญเหยียบรอยชื้นแฉะที่ตัวเองทิ้งไว้ มากมายหน้าห้องน้ำพอดี

“กรี๊ด!” หญิงสาวร้องลั่น สะโพกกลมกลึงกระแทกพื้นแข็ง

เธอบิดตัวไปมาแล้วร้องโอดโอย

ดูเหมือนจะไม่ต้องหาข้ออ้างสำหรับการไปทำงานสายเสียแล้ว

เสียงของโทรศัพท์รูปทรงโบราณแต่ดูหรูหราด้งขึ้นขณะที่

เภสัชกรสาวจ่ายยาให้คนไข้คนล่าสุดเสร็จพอดี เธอส่งยิ้มหวานเป็นการ

ส่งท้าย ก่อนเอื้อมมือยกหูโทรศัพท์บนเคาน์เตอร์จ่ายยาด้วยท่วงท่า

แบบคุณนายไฮโซ

“สวัสดีค่ะ ห้องยาแผนกผู้ป่วยนอก โรงพยาบาล...” หญิงสาว

ตัดเสียงก่อนหยุดพูด เธอขมวดคิ้วแล้วโพล่งออกมาด้วยน้าเสียงจับผิด

'น้ำตาล นั่นหล่อนใช่ไหม ฉันจำเสียงหล่อนได้ แล้วเมื่อไหร่หล่อนจะเข้า

งานเสียที ฉันจะได้กลับไปนอนให้สะใจ เมื่อคืนเข้าเวรแทนเจ้าเพชรพงษ์

จนปานนี้ยังไม่ได้นอนเลย ง่วงจะตายอยู่แล้ว ว่าแต่ตอนนี้อยู่ไหนแล้ว

ล่ะ”

เภสัชกรหญิงวัยสามสิบปลายๆ บ่นเป็นชุดก่อนหันมองไปรอบตัว โดยหวังว่าคนที่คุยโทรศัพท์ด้วยอาจจะกำลังเดินมาจากประตูด้านหน้า โรงพยาบาล

“ว่าไง หล่อนอยู่ไหนแล้ว” เธอว่าต่อก่อนโค้งศีรษะทักทายแพทย์ อาวุโสที่เดินผ่านมาพอดี “สวัสดีค่ะอาจารย์ วันนี้ตื่นแต่เข้าเลยนะคะ”

“กำลังจะกลับบ้านต่างหาก เมื่อคืนมีเคสผ่าตัดด่วน” อาจารย์

แพทย์ตอบเสียงเรียบแล้วแอบอมยิ้ม ก่อนจะเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว

หญิงสาวที่ถือหูโทรศัพท์ค้างอยู่หัวเราะแห้งๆ ก่อนจะหันมาสนใจ

พูดโทรศัพท์ต่อ

“อะไรนะ ลื่นล้มหน้าห้องน้ำ!” เภสัชกรหญิงร้องเสียงตังก่อน

ลดเสียงลง “คงไม่ใช่ตื่นสายแล้วหาข้ออ้างหรอกนะยะ ถ้าโกหกจะแช่ง

ให้ผีในโรงพยาบาลเราหลอกตอนอยู่เวรดึกๆ ชะเลย”

เธอเริ่มจับผิด แต่เมื่อได้ฟังคำตอบของอีกฝ่ายจึงค่อยๆ คลาย ความคิดในแง่ลบลง

“นั่นสิ เธอเป็นพวกนอนเร็วไม่ชอบเที่ยวกลางคืนอยู่แล้วนี่นะ

จะตื่นสายได้ยังไง แถมคอนโดฯ ของเธอก็อยู่ติดสถานีรถไฟฟ้า อยู่

ไม่ไกลจากที่ทำงานด้วยซ้ำ เอาละ ในฐานะหัวหน้าห้องยา เหนื่อยแค่ไหน

ฉันก็จะรอจนกว่าเธอจะลากสังขารมาได้ แต่หวังว่าคงไม่ถึงกับสายเป็น

ชั่วโมงหรอกใช่ไหม”

เมื่ออีกฝ่ายตกปากรับคำ เธอจึงวางหูโทรศัพท์ได้อย่างเบาใจ

น้ำตาลกดปมวางสายโทรศัพท์มือถือแล้วระบายลมหายใจ

ออกมาอย่างโล่งอก

“เป็นยังไงบ้างล่ะน้ำตาล” มะนาวนอนเท้าคางอยู่บนเตียงด้วย

เสื้อผ้าชุดเดิม

“ไปสายได้แล้ว แต่น่าเสียดายที่ลางานไม่ได้ พี่นาเข้าเวรแทน

คนอื่นทั้งคืนเลย ยังไม่ได้พัก”

“หัวหน้าเธอขยันขนาดนั้นเลยเหรอ แบบนี้รวยแย่เลยสิ”

“มันจำเป็นมากกว่า ก็ตั้งแต่พี่หนิงกับพี่นุ้กลาไปคลอดลูก จากนั้น

แป๊บเดียวน้องปอก็ลาออก¹ไปแต่งงาน คุณเอ้ขอลางานไปทำหมันถาวร

ส่วนเจ้าทวิชกับเจ้าบายก็แต่งงานกันเองแล้วพากันลาออกไปเปิดร้าน

ขายยา ส่วนพี่เจี๊ยบนี่สิยิ่งแล้วใหญ่...อกหักหนีไปบวชชีที่ไหนก็ไม่รู้ ช่วงนี้

ที่โรงพยาบาลก็เลยขาดคน ต้องจัดตารางเวรใหม่ให้วุ่นทั้งแผนก”

“ขนาดนั้นเลยเหรอ เป็นเภสัชกรโรงพยาบาลนี่ก็ลำบากเหมือนกัน

นะ เรียนก็ยากแล้วยังต้องเหนื่อยอีก” มะนาวมองเพี่อนอย่างทึ่งจัด

“ใครจะไปสบายเหมือนเธอ นางแบบสาวสวย เดินไปเดินมา ไม่เท่าไรก็ได้เงินเป็นกอบเป็นกำ” น้ำตาลล้อเลียนก่อนบิดตัวสำรวจ ความเสียหายของร่างกาย

“โอ๊ย แรกๆ ก็ได้ค่าตัวนิดเดียว พอตังแล้วนั่นแหละถึงเรียกค่าตัว

ได้สูงขึ้น กว่าจะสบายอย่างนี้ได้ก็ลำบากมาก่อนนะยะ” มะนาวเชิดหน้า

แบบติดตลก “ว่าแต่เธอเจ็บมากไหม หวังว่าคงไม่ถึงขั้นกระดูกร้าว

สะโพกเคลื่อนหรอกนะ”

“จะบ้าเหรอ สะโพกฉันแข็งแรงอย่างกับอะไร ไม่เชื่อคอยดู”

น้ำตาลบิดเอวโพสท่าราวกับเป็นนางแบบ ก่อนอยู่ๆ จะร้องออกมาตังลั่น

“นั่นไง แบบนี้เขาเรียกว่าไม่เจียมตัว” มะนาวเข้ามาช่วยประคอง

เพื่อนลงนั่ง แต่กลับถูกอีกฝ่ายร้องปราม

“นิดหน่อยเองน่า ขอกินยาแก้ปวดสักเม็ดก็ไปทำงานได้แล้ว”