ทรายเสี่ยงรักเจ้าสาวกำมะลอ (สิริมินตรา)

ความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนกับบุรุษแปลกหน้า เธอคิดว่าเรื่องราวทุกอย่างจะจบเมื่อก้าวลงจากเตียง...

เวลาผ่านไป รามิลกลับมาปรากฏตัวต่อหน้าเธออีกครั้งในฐานะหลานชายเจ้าผู้ครองนครรัฐกาตาร์ผู้ร่ำรวยและทรงอิทธิพลที่สุดในอ่าวอาหรับ เขาตามมาทวงสิทธิของการเป็นสามีชั่วข้ามคืนนั้น รจนาได้เรียนรู้ว่าสิ่งที่เธอทำตามใจปรารถนาคือความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่  ซ้ำร้ายบุรุษที่อ้างสิทธิว่าเป็นเจ้าของตัวเธอนั้นคือคนที่ซื้อกิจการโรงแรมที่กำลังประสบภาวะขาดทุนของบิดา

เธอแต่งงานกับเขาแลกกับการไม่ต้องถูกฟ้องล้มละลายให้เสียหน้า!

สำหรับเขา การแต่งงานกับเธอ คือชัยชนะอันแสนหวาน!

 

“คุณน่ารักจัง” เสียงกระซิบนุ่มนวล “ผิวขาวสวยยังกับไวท์โรส คงจะนุ่มมาก...”

สายตาของชายหนุ่มไล่ระไปตามผิวผ่องที่โผล่พ้นผ้าขนหนูเนื้อนุ่ม อ้อยอิ่งอยู่ตรงเนินอกที่ถูกผ้ารัดไว้แน่นอย่างมีเลศนัย ร่างสูงสง่าก้าวเข้ามายืนจนชิดร่างเพรียวบาง ยื่นมือมาแตะที่ไหล่ขาวนวลเนียน

“นุ่ม...เนียนมือเหลือเกิน” เสียงแหบพร่ากระซิบบอก

รจนาหน้าตื่น เงยหน้าขึ้นสบดวงตาคมที่มองมาอยู่ก่อน แก้มร้อนผ่าวและคงจะแดงจัดลงมาถึงลำคอ อะไรที่คิดไว้ดูเหมือนจะมาถึงตัวเร็วกว่าที่คาดไว้ รู้สึกใจสั่นหวิวคล้ายจะเป็นลม  ริมฝีปากแห้งผากจนต้องแลบลิ้นไร้ริมฝีปากให้ความชุ่มฉ่ำ ระดับความร้อนในร่างกายดูจะสูงขึ้นเรื่อยๆ เนื้อตัวสั่นเทาแทบจะยืนไม่ติดเมื่อนิ้วแข็งแรงนั้นลูบไล้มาถึงเนินอกและทำท่าจะแทรกผ่านเนื้อผ้าเข้าไปสัมผัสดอกบัวตูมที่ซ่อนอยู่ด้านใน ท้องไส้พากันหดเกร็งกลั้นใจรอคอยสัมผัสจากมือของชายหนุ่ม

“ผมอยากเอาเจ้านี่ออก” เขาก้มลงกระซิบแนบลำคอขาวผ่อง “อยากเห็นคุณชัดๆ ว่าเหมือนกับในจินตนาการที่ผมวาดไว้หรือเปล่า”

“มะไม่ได้นะ...รามิล...” กระซิบเสียงแหบแห้ง

“ทำไมไม่ได้ล่ะ มีอะไรที่น่ารังเกียจจนให้ดูไม่ได้เหรอ ผมจะตัดสินเอง” พูดจบมือเรียวทว่าแข็งแรงกระตุกผ้าขนหนูหลุดออกจากร่างเพรียวบาง ก่อนจะปล่อยให้ผ้าเนื้อนุ่มปลิวลงไปกองกับพื้น

หญิงสาวยืนนิ่งขึงทำอะไรไม่ถูก

ดวงตาคมดุจตาเหยี่ยวจ้องมองร่างขาวเนียนสมส่วนราวกับเป็นเจ้าของ สูดหายใจเข้าแรง อดกลั้นความต้องการที่พลุ่งขึ้นสูงราวกับลูกศรวิ่งออกจากคันธนู

“คุณมีรูปร่างสวยมาก ผิวสวย หน้าสวย สวยงามไปทั้งตัว ถ้าต้องอดใจรอจนกว่าคุณจะเซย์เยส ผมคงเป็นบ้าไปเสียก่อน โรส...ตอบคำถามผม....คุณแต่งงานหรือยัง”

“ยัง...” เธอตอบคำถามเหมือนคนตกอยู่ในห้วงละเมอ

ดวงตาคมวาววับเมื่อได้ฟังคำตอบ

“มีบอยเฟรนด์หรือเปล่า”

“มะ...ไม่...”

“มีใครเคยเห็นคุณอย่างที่ผมเห็นหรือเปล่า” เสียงที่ถามเข้มขึ้น

รจนาเม้มปาก เมื่อสติเริ่มกลับมาครบ ย่อตัวลงคว้าผ้าเช็ดตัวมาปิดคลุมร่างเปลือยของตัวเองด้วยท่าทางมั่นใจ

“ไม่...แล้วคุณล่ะ แต่งงานหรือยัง มีคู่หมั้นหรือเปล่า” รจนาถามกลับ ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าเอาความกล้ามาจากไหน

รามิลหรี่ตามองหญิงสาว เข้าใจเจตนาของหญิงสาวก่อนจะตอบคำถาม “ไม่ทั้งสองอย่าง เราต่างก็โสดไม่มีพันธะด้วยกันทั้งคู่”

คำตอบของชายหนุ่มทำให้เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ ต่างฝ่ายกำลังประเมินเสียงเรียกร้องในใจตัวเอง