ตุ๊กตาหลงเงา (เรณู)

เจ้าหน้าที่ค่อยแง้มเปิดโลงขัดมันสีดำมะเมื่อให้ดูว่าร่างในนั้น คือญาติของพวกเขาหรือไม่ เด็กสาวถึงกับเบือนหน้าหนี แม้ว่าทางโน้นจะ แต่งศพมาให้เรียบร้อยแล้ว แต่ร่างไร้ลมหายใจที่นอนแข็งทื่ออยู่ในโลงไม้ ขัดมันช่างแตกต่างจากพี่ภัทรผู้หล่อเหลาของเธอราวกับไม่ใช่คนคนเดียวกัน ความเจ็บปวดพุ่งขึ้นสู่ศีรษะหญิงวัยกลางคน รูปร่างหน้าตาสะสวย เครื่องแต่งกายบ่งบอกว่ามีฐานะ จนหล่อนต้องเกาะขอบโลงไม้ด้วยมืออัน สั่นเทา

บ้านฉัตรทองไม่เคยเตรียมใจรับความสูญเสียอย่างกะทันหันเช่นนี้ ลูกชายคนโตต้องมาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ณ แดนไกล ข่าวร้ายที่ คนในครอบครัวฉัตรทองอยากจะเชื่อว่ามันเป็นเพียงความฝัน ฝันร้ายที่ กระชากหัวใจออกจากขั้ว หล่อนได้แต่กระชับมือน้อยซึ่งเย็นเฉียบของ ลูกสาวคนเล็กแน่นเพี่อเป็นที่พึ่งทางใจ

เด็กสาวร่างบางยกมือข้างหนึ่งขึ้นกุมหน้าอกด้านซ้าย เหมือนใคร กำลังยื่นมืออันปราศจากความเมตตามาบีบหัวใจเธอจนแหลกคามือ เธอ ทนไม่ไหว ทนความเจ็บปวดแบบ'น!ไม่ไหวอีกแล้ว พี่ภัทรผู้สง่างาม เปรียบ เสมือนเจ้าชายของน้อง รอยยิ้ม เสียงหัวเราะนุ่มนวลอ่อนโยน บัดนี้!ไม่มี อีกแล้ว

แม่ของเธอรวบตัวเธอมากอดแน่น นัยน์ตาแดงกํ่า ดูเหมือนผู้เป็น มารดาจะพยายามกลั้นน้ำตาไว้อย่างสุดความสามารถ

บิดาผู้ดำรงยศนายพลตำรวจ ทั้งที่เขานับได้ว่าเป็นภูผาแกร่ง ใจแข็ง ยิ่งกว่าหิน หากแต่เวลานี้ใบหน้าซีดขาวปราศจากสีเลือด ความทุกข์ครั้งนี้ เล่นงานนายพลใหญ่จนน้ำตาคลอ ริมฝีปากหนาเม้มเป็นเส้นตรง

ปิยฉัตรดำรงกายไม่อยู่ หล่อนเซเข้าหาสามี น้ำตาไหลพรากออก จากดวงตาคู่งาม

“คุณคะ ฉันจะอยู่ต่อไปยังไง ฉันไม่อยากอยู่อีกแล้ว อยากตายตาม ลูกไปเดี๋ยวนี้’

นายพลกัมปนาทโอบภรรยาแสนสวยและลูกสาวอันเป็นที่รักด้วย แขนอันกำยำทั้งสองข้าง

“ปิ๋มต้องอยู่เพื่อขนมยังไงจ๊ะ เรายังเหลือลูกอีกคนหนึ่ง ปีมอย่าลืมสิ”

“พี่กัน ถ้าปิ๋มต้องเสียลูกไปอีกคน ปิ๋มคงอยู่ไม่ได้จริงๆ แล้วคราวนี้ พี่กันสัญญานะคะว่าจะดูแลขนมอย่างดี ไม่ให้แกคลาดสายตา ไม¹ให้แก ต้องจากเราไปอีก”

“แน่นอน เราสองคนจะเลี้ยงขนมอย่างทะนุถนอม คอยปกป้อง ระวังภัยให้แก ไปจนตลอดชีวิต”

เด็กสาวแทบไม่ได้ยินที่พ่อกับแม่พูด เธอหูอื้อตาลาย บัดนี้หมอก ควันหนาทึบแห่งความโศกเศร้าปกคลุมครอบครัว พี่ชายคนเดียวของเธอ ประสบอุบัติเหตุรถตกเขาในระหว่างไปเข้าโครงการนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ ต่างประเทศ เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร

ภัทรภรปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร เสียงคร่ำครวญสะอึก สะอื้นบาดลึกเข้าในจิตใจของคนเป็นแม่

“แม่ขา ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับเรา ไม่ยุติธรรมเลย ทำไมคะ ทำไม ทำไม ทำไม!”

ม.ล. ปิยฉัตรชาไปทั้งตัว เธออ่อนแรงทั้งกายและใจเกินกว่าจะ ปลอบประโลมลูกสาวว่า เกิด แก่ เจ็บ ตาย คือธรรมดาโลก ไม่เลือกว่าจะ รวยล้นฟ้า ยากจนติดดินแค่ไหน ไม่มีใครห้ามได้ทั้งนั้น

“แม่ขา ไม่มีพี่ภัทรแล้ว ขนมจะอยู่ยังไง”

“โธ่...ลูก”

ไม่มีใครเอื้อนเอ่ยปลอบกันและกันได้อีก ในเมื่อไม^่มีใครสามารถ ทำใจยอมรับความตายของลูกชายคนโต และพี่ชายผู้เป็นเสมือนหลักให้ น้องสาวได้ยึดเหนี่ยว

ภัทรภรหูอื้อตาลาย ได้ยินเสียงพ่อไม่ชัดเหมือนมันล่องลอยจาก ดินแดนไกลแสนไกล หัวสมองมีแต่ภาพในอดีตของพี่ภัทรวนเวียนเต็มไป หมด

พี่ภัทร ชายคนเดียวที่เป็นฮีโรของน้อง คอยรักคอยสอนคอยปกป้อง เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ ภาพพี่ชายที่แสนดีปรากฏขึ้นกระทุ้งนํ้าตาให้ ไหลพราก

“โตขึ้นขนมจะแต่งงานกับพี่ภัทร”

ชายหนุ่มหน้าสวยหัวเราะหึๆ รู้ว่าเด็กสาวพูดไปตามประสาเด็กที่ยัง ไม่รู้เดียงสา “จะแต่งได้ยังไง เราเป็นพี่น้องคลานตามกันมา ฟ้าผ่าตาย หึๆ” ผู้เป็นพี่ลูบผมน้อง “อีกหน่อยขนมโตขึ้น จะได้เจอผู้ชายดีๆ ที่รักขนม”

“ไม่มีใครดีเท่าพี่ภัทรหรอก ขนมรู้ พี่ภัทรทั้งหล่อ ทั้งเก่ง ใจดี เอางี้ ดีกว่า ขนมจะแต่งกับคนที่เหมือนพี่ภัทรที่สุด”

ชายหนุ่มหัวเราะร่า ยกร่างบางขึ้นแนบอก ภัทรภรกอดคอพี่ชาย ผู้เป็นดั่ง เสาหลักไว้แน่น

ไม่มีพี่ภัทรแล้ว ขนมจะอยู่อย่างไร...ชีวิตที^่เหลือหล่อนคงไม่สามารถมีความสุขได้อีก

ห้าปีต่อมา...

หญิงสาวเจ้าของนิ้วเรียวเคาะโต๊ะไม้ถี่ๆ พลางเหม่อมองออกไปนอก หน้าต่างห้องเรียน รอให้อาจารย์บอกเลิกชั้นอย่างกระสับกระส่าย ภัทรภร เกลียดการมามหาวิทยาลัยที่สุด แม้จะมีหนุ่มสาวรุ่นราวคราวเดียวกันล้อม รอบกายเป็นร้อย แต่เธอเหมือนอยู่ลำพัง

เพียงเพราะไม่ได้ไปร่วมกิจกรรมรับน้องกับเพื่อนรุ่นเดียวกันที^่ต่างจังหวัด หญิงสาวเลยกลายเป็นคนแปลกแยก เพื่อนๆ ของเธอดูจะ สนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว นอกจากพวกเขาจะทำความคุ้นเคยกันตอนไป รับน้องแล้ว ยังอยู่ร่วมกิจกรรมเชียร์ทุกเย็น

ภัทรภรไม^่เคยอยู่ร่วมกิจกรรมใดๆ กับเพื่อนหรือรุ่นพี่ เธอมี จดหมายชี้แจงจากผู้ปกครองเสร็จสรรพ โชคดีที่ระบอบซีเนียริตีใน มหาวิทยาลัยเอกชนไม่ได้เข้มข้นเหมือนมหาวิทยาลัยของรัฐ นักศึกษา หลายคนก็สนใจเพียงมาเรียนอย่างเดียว

“เอาละ วันนี้พอแค่นี้” เลียงอาจารย์ปล่อยเลิกชั้นราวกับเลียงสวรรค์ ภัทรภรคว้ากระเป๋าสะพายทันที เธอแอบเก็บหนังสือเรียนลงกระเป๋า สะพายเรียบร้อยตั้งแต่ลิบนาทีก่อนอาจารย์บอกเลิก

หญิงสาวหลบออกหลังห้อง รีบปรู๊ดออกประตูหลังเงียบๆ โดยไม่มี ใครลัง เกต แท้ที่จริง แล้วไม่มีใครสนใจ เธอด้วยซํ้า

ภัทรภรเตร็ดเตร่มารอคนขับรถที่ม้าหินหน้าตึกคณะอย่างเคย ได้ กลับบ้านลักที หากวันนี้บรรยากาศโดยรอบตัวน่าแปลกใจ ดูเหมือนว่า นักศึกษาโดยเฉพาะพวกสาวๆ จะมาออกันแน่นขนัดอยู่ตรงสนามฟุตบอล กว้างหน้าตึกเรียน

“แก แก ไปดูเขาถ่ายโฆษณากันไหม นายแบบหน้าใหม่ เขาว่าหล่อ ขาวกิ๊ก”

น้ำเลียงกรี๊ดกร๊าดของสาวๆ เรียกความสนใจจากภัทรภรได้ไม่น้อย ในเมื่อหญิงสาวใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับบ้าน เพื่อนที่ดีที่สุดจะเป็นอะไรได้

นอกจากโทรทัศน์ และอะไรที่เกี่ยวกับรายการทีวีเธอมักจะใคร่รู้เป็นพิเศษ “รถยังไม่มา แอบไปดูหน่อยดีกว่า”

หญิงสาวผูไม่เคยพยายามทำสิ่งใดด้วยตนเองเพราะเมือพ่อกับแม่ คอยจัดหาให้ทุกสิ่ง อุตส่าห์เบียดเสียดยัดเยียด ชะเง้อชะแง้มองการถ่าย โฆษณาในสนามฟุตบอล นายแบบร่างสูงผอมที่หล่อนเห็นเพียงไกลๆ สะดุดตาอย่างแรง

“ใครน่ะ ดาราใหม่แน่ๆ เพราะเราไม่เคยเห็น” หญิงสาวพูดกับตัวเอง ตามประสาแพ่นพันธุแห้ละครทีวี เธอได้ยินเสียงผู้กำกับสั่งผ่านโทน้ช่ง

“เดี๋ยวเป้ง วิ่งแช่งกับน้องเอกซ์ตรา เพื่อไล่เก็บผ้าเช็ดหน้าที่น้อง แพตตี้ปล่อยลงพื้นนะ พี่จะใช้พัดลมเป่าให้มันค่อยๆ ลอย”

แน่นอนภัทรภรรู้จักแพตตี้ หน้าตาชองนางเอกโฆษณาคนนี้ดูปราด เดียวก็รู้ว่าเป็นลูกครึ่ง แต่ภัทรภรจำชื่อจริงๆ ชองดาราวัยรุ่นตรงหน้าไม่ได้ เด็กสาวหน้าใสอายุน้อยกว่าเธอ เพิ่งจะมาเล่นละครรับบทเป็นลูกสาวหรือ น้องสาวพระเอกนางเอกรุ่นใหญ่

“แอกชัน!” สิ้นเสียงผู้กำกับ น้องแพตตี้ก็เดินนวยนาดผ่านสนาม ฟุตบอลระหว่างที่นายแบบสองคนกำลังแย่งลูกบอลกันอย่างเอาเป็น เอาตาย ชายตาไปทางกล้อง ดูๆ แล้วตลกดีเพราะไม่ได้ล่งสายตาให้หนุ่ม น้อยทั้งสองเหมือนที่น่าจะเห็นในความเป็นจริง นางแบบวัยกระเตาะทั้ง ผ้าเช็ดหน้าสีชมพูลายจุดสุดน่ารัก ให้ตกพื้น แต่แรงจากพัดลมตัวใหญ่ ที่ทางทีมงานหามา ช่วยพยุงให้มันลอยคว้างต้านแรงดึงดูด

นายแบบทั้งสองเลิกแย่งลูกฟุตบอล ทำทำเหมือนได้กลิ่นหอมแรง สุดต้านทาน ออกวิ่งแย่งผ้าเช็ดหน้าทันที

คงจะเป็นชะตาฟ้าลิขิตในมุมมองภัทรภร แต่คนอื่นคงจะเห็นเป็น คราวเคราะห์เสียมากกว่า จู^่ๆ ลมฝนก็พัดแช่งกับแรงพัดลม กระชาก ผ้าเช็ดหน้าให้ปลิวไปยังทิศทางตรงข้าม ล่องลอยมาหากลุ่มคนดู

“ว้าย” บรรดาสาวๆ ที่ล้อมรอบแตกฮือ เพราะนายแบบหนุ่มสองคน

ควบแข่งกันมาอย่างไม่คิดชีวิต ในเมื่อผู้กำกับยังไม่สั่งคัต

ใครๆ ต่างก็แหวกทางให้เพราะกลัวโดนม้าหนุ่มสองตัววิ่งเข้าใส่ แต่ ภัทรภรกลับเงอะงะยืนเซ่อทำอะไรไม่ถูกอยู่ตรงนั้น

ดูเหมือนนายแบบสองคนนั่นคงจะทุ่มเทกับการทำงานอย่างเต็มที่ หรือไม่ก็ซื่อจนเซ่อ วิ่งตามผ้าเช็ดหน้าไม่ยอมหยุด จนกระทั่งเห็นว่ามีสาว ร่างเล็กขวางทางอยู่นั่นแหละ

“เฮ้ย ถอยไป!” สองหนุ่มตะโกนพร้อมกันแบบไม่ต้องนัด คนที่ผิว คลํ้ากว่าหักศอกเลี้ยวหลบไปได้อย่างหวุดหวิด แต่คนผิวขาวถลาเข้าไป ราวกับจรวดมิสไซล์พุ่งเข้าหาเป้าหมาย

แต่แทนที¹ภัทรภรจะถอย เธอกลับตะลึงค้างอยู่ตรงนั้น เพราะ นายแบบคนที่วิ่งนำหน้ามา หน้าตาเขา รูปร่างเขา หรือแม้กระทั่งน้ำเสียง ช่างคล้าย...

“พี่ภัทร!” ภัทรภรตะโกนสั่น “พี่ภัทรของขนม”

ในสายตาภัทรภรเห็นว่าชายหนุ่มหน้าตาดีสูงชะลูดวิ่งเข้าหาเธอดั่ง ภาพสโลว์โมชัน

โครม!

พสั่ก!

ในเมื่อไม่ถอย นายแบบหน้าขาวจึงกระแทกภัทรภรเข้าเต็มรัก หญิง สาวล้มตึง หงายหลัง นายแบบสุดหล่อยั้งขาไวได้ หยุดขาสองข้างไว้ทัน ไม่เสียศูนย์ลงล้มทับหญิงสาว พอตั้งหลักได้เขายืนมองด้วยสายตากึ่ง รำคาญปนสมเพช

เหมือนมีดาวระยิบระยับวิบวับเป็นร้อยลอยอยู่ตรงหน้า ภัทรภร ลืมตาแต่ทว่าภาพที่เห็นพร่าพราย

“ปรเมศวร์ เกิดอะไรขึ้น” เสียงผู้กำกับดังมาแต่ไกล ทีมงานกรูกันเข้ามา รู้ว่าเกิดอุบัติเหตุร้ายแรงขึ้นแล้ว “เฮ้ย ตายแล้ว น้องๆ เป็นอะไรมากไหม”