ซ่อนเงาปรารถนา (นีลรตา)

เวลาสายในท่าอากาศยานนานาชาติสุวรรณภูมิที่โอ่อ่า

กว้างขวางแห่งนี้เต็มไปด้วยผู้คนนับพัน ทั้งเจ้าหน้าที่ภาคพื้นดินที่ให้

บริการในส่วนต่างๆ นักท่องเที่ยว นักธุรกิจ รวมไปถึงผู้ที่มารอรับและ

ส่งผู้โดยสาร ทำให้ความใหญ่โตของสถานที่กลับดูคับแคบไปถนัดตา

ในผู้คนมากมายเหล่านั้นก็มีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังยืนคอยใคร

บางคนด้วยท่าทางกระวนกระวายอยู่ภายในอาคารผู้โดยสารขาเข้า

เนื่องจากเลยเวลาที่เที่ยวบินเข้ามาพอสมควรแล้ว และอีกไม่นานก็จะ

ถึงเวลาเที่ยวบินที่เธอต้องเดินทางต่อไปพร้อมบุคคลผู้นั้นด้วย

เส้นผมสีน้ำตาลเข้มยาวเกือบถึงเอวคอดถูกรวบเป็นหางม้าสูง

เผยให้เห็นใบหน้านวลกระจ่างราวกับเด็กสาววัยอุดมศึกษา แต่การ

แต่งตัวนั้นดูเป็นผู้ใหญ่ ด้วยเสื้อเชิ้ตแขนห้าส่วนทรงเข้ารูปสีพาสเทล

ซึ่งเข้ากันได้ดีกับกางเกงผ้าขายาวสีดำและรองเท้าส้นสูงสามนิ้ว ช่วย

ให้ร่างเล็กดูโปร่งระหงขึ้นอีกมาก

หญิงสาวขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด ยืดคอชะเง้อมองไปยังกลุ่มคน

หลากหลายเชื้อชาติเบื้องหน้า ก่อนก้มมองที่นาฬิกาข้อมือเป็นครั้งที่หก

ในขณะที่มืออีกข้างยังถือป้ายกระดาษขนาดใหญ่ซึ่งพิมพ์ชื่อสกุลบุคคล

ที่เธอมารอรับตลอดเวลา

            “ช้าจริง”

เธอก้มหน้าพึมพำท่ามกลางความสับสนวุ่นวายและเสียงจ้อกแจ้ก

จอแจจนฟังไม่ได้ศัพท์ของผู้คนรอบกาย

ทันใดนั้นเอง สายตาที่ว่องไวก็สังเกตเห็นปลายรองเท้าหนัง

สีน้ำตาลเข้มเป็นมันปลาบของผู้ชายคู่หนึ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้า ใบหน้า

รูปไข่สวยหวานเงยขึ้นทันควันพร้อมกับที่ความขุ่นเคืองทั้งหมดถูกเก็บ

ซ่อนไว้อย่างมิดชิดภายใต้รอยยิ้มเป็นมิตร สิ่งที่อยู่ในสายตาคือปลาย

คางบุ๋มที่เต็มไปด้วยไรเคราเขียวจางของอีกฝ่ายเท่านั้น

หญิงสาวมองสูงขึ้นอีกจนพบกับใบหน้าของลูกค้าคนสำคัญที่

ดวงตาถูกซ่อนอยู่ภายใต้แว่นกันแดดเคลือบปรอทยี่ห้อดัง ยื่นมือเล็ก

ออกไปเพื่อทักทายตามมารยาทสากลพร้อมกับที่ริมฝีปากบางเอ่ยด้วย

ภาษาอิตาลีชัดถ้อยชัดคำ

“สวัสดีค่ะ คุณคือเซญอร์วินเซนโซ อัลวิซิโอ ใช่ไหมคะ” หญิงสาว

ทักทายคนตัวโตที่เดินมาหยุดยืนตรงหน้าอย่างยิ้มแย้มแจ่มใสราวกับ

ว่าก่อนหน้านี้เธอไม่ได้หงุดหงิดเลยแม้แต่น้อย

“ฉัน ณิชา วัฒนเมธา ค่ะ”

ชายหนุ่มเจ้าของชื่อกวาดตามองคนพูดตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้า

อย่างรวดเร็วก่อนที่เขาจะถอดแว่นกันแดดออกเผยให้เห็นดวงตาสีเขียว

อ่อนอมน้ำตาล หรือเรียกอีกอย่างว่าสีเฮเซล คิ้วดกหนาเหนือกรอบตา

ลึกขมวดมุ่นด้วยความไม่ชอบใจเมื่อได้เห็นใบหน้าที่แต่งแต้มเครื่อง-

สำอางเพียงเล็กน้อยอย่างเต็มตา

เขาไม่ใส่ใจจะยื่นมือไปจับทักทาย กลับแบมือใหญ่ตรงหน้าคน

ตัวเล็ก ก่อนเอ่ยเสียงเรียบนิ่ง

“บัตรประชาชน”

“คะ?” ณิชายิ้มค้าง หลุดคำอย่างประหลาดใจ แววตาเต็มไป

ด้วยคำถามที่ผุดขึ้นกะทันหัน

                “ผมขอดูบัตรประชาชนของคุณหน่อย เร็วๆ เข้า”

ชายหนุ่มเอ่ยช้าลงเพราะคิดว่าอีกฝ่ายฟังไม่ทัน แต่ก็เร่งรัดห้วนๆ

ในตอนท้ายด้วยท่าทีวางอำนาจจนคนที่งุนงงเมื่อครู่เริ่มหงุดหงิดขึ้นมา

อีกระลอก ทว่าหญิงสาวก็ยอมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพายที่คล้อง

ไหล่ซ้าย ดึงกระเป๋าเงินใบยาวออกมาหยิบสิ่งที่เขาต้องการส่งให้แต่

โดยดี

วินเซนโซตวัดสายตามองบัตรแข็งใบเล็กในมือ ก่อนมองใบหน้า

อ่อนใสสลับกันอยู่สองสามครั้งจนคนถูกพิจารณาอย่างโจ่งแจ้งต้อง

ท่องยุบหนอพองหนอในใจ เพื่อข่มอารมณ์ที่พลุ่งพล่านขึ้นเรื่อยๆ เนื่อง

ด้วยดวงตาสีสวยคู่นั้นฉายแววเคลือบแคลงแบบที่เจ้าตัวไม่คิดปิดบัง

เพื่อรักษามารยาทแม้แต่น้อย ไม่นานเขาก็ยื่นบัตรคืนให้เจ้าของที่

รับไปเก็บอย่างรวดเร็ว

คิ้วเข้มที่ขมวดมุ่นค่อยคลายออก ชายหนุ่มมีสีหน้าดีขึ้นหลังจาก

ได้เห็นหลักฐานยืนยันว่าคนตัวเล็กตรงหน้าจะมีอายุครบยี่สิบห้าปีเต็ม

ในอีกไม่กี่เดือนนับจากนี้ ไม่ใช่อายุยังไม่ถึงยี่สิบปีอย่างที่เขาเข้าใจไป

ในตอนแรก ออกจะเชื่อคำพูดของเพื่อนสนิทที่บอกว่าสาวเอเชียมักมี

ใบหน้าอ่อนเยาว์กว่าอายุจริงขึ้นมาเมื่อได้เห็นกับตาตัวเองอย่างนี้

น้ำเสียงที่เอ่ยออกไปจึงไม่ห้วนสั้นเหมือนก่อนหน้า

“สวัสดี ณิชา”

‘นี่สิคือคำทักทายที่ถูกต้อง’

หญิงสาวยิ้มหวานรับทั้งที่ในใจกระแหนะกระแหนคนตรงหน้า

ไปเรียบร้อยแล้ว เหลือบตามองนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง เวลาที่เหลืออยู่

ดูจะเฉียดฉิวและเสี่ยงกับการตกเครื่องเหลือเกิน

“เราจะไปกันเลยไหมคะ”

“ไปสิ”

วินเซนโซรับคำง่ายดายก่อนสวมแว่นกันแดดตามเดิม แล้วลาก

กระเป๋าเดินทางนำไปอย่างไม่มีพิธีรีตอง

ขายาวๆ ของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวต้องซอยเท้าถี่แทบกลาย

เป็นวิ่งทั้งๆ ที่กำลังสวมรองเท้าส้นสูงและลากกระเป๋าเดินทางใบโต

แถมบนไหล่ยังมีกระเป๋าสะพายอยู่อีกใบ ณิชากัดฟันกรอดมองแผ่นหลัง

กว้างในเสื้อเชิ้ตสีเข้มอย่างขุ่นใจ ดูเหมือนว่าใบหน้าอันหล่อเหลาของ

ชายหนุ่มจะไม่ได้เป็นเครื่องรับประกันว่าเขาจะมีมารยาทดีเหมือน

หน้าตาเลย

ระหว่างที่เธอกำลังตั้งหน้าตั้งตาเร่งฝีเท้าให้ทันคนขายาวพร้อม

ทั้งก่นด่าเขาในใจไปด้วย จู่ๆ วินเซนโซก็หยุดกึกแล้วหมุนตัวกลับมา

กะทันหัน จนคนตัวเล็กที่ชะลอไม่ทันชนโครมเข้ากับแผงอกแข็งๆ ทันที

หญิงสาวเสียหลักก้าวถอยหลังเพราะแรงปะทะ แต่มือใหญ่

ของชายหนุ่มก็คว้าไว้ได้ทัน เธอจึงไม่ต้องเจ็บตัวซ้ำสองจากการล้ม

กระแทกพื้น

“โอ๊ย...” ณิชานิ่วหน้า ยกมือข้างหนึ่งกุมจมูกพลางส่งเสียง

ครางแผ่ว “ขอโทษค่ะ”

“ไม่เป็นไร ผมหยุดกะทันหันเอง” วินเซนโซเอ่ยปาก ดวงตาสี

เฮเซลภายใต้แว่นกันแดดวาววับขึ้นมาฉับพลันดุจสิงโตหนุ่มได้กลิ่น

เหยื่อ เพราะไม่เพียงแค่จมูกโด่งเล็กที่ชนเข้ากับตัวเขา หากรวมไปถึง

โนมเนื้อนุ่มนิ่มใหญ่สะดุดตาคู่นั้นด้วย

“มีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอถามเสียงอู้อี้เล็กน้อย เพราะมือยัง

นวดคลึงอยู่ที่ปลายจมูกบรรเทาอาการเจ็บ

“ไม่...ผมเพิ่งนึกได้ว่าเดินเร็วไปหน่อย” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ

‘ก็เลยหยุดไม่บอกไม่กล่าวอย่างนี้นี่นะ’ หญิงสาวนึกค่อนขอด

ในใจ ถ้าเธอจมูกหักจะเรียกเงินเพิ่มให้จั๋งหนับเลยคอยดูสิ คนบ้าอะไร

ตัวแข็งชะมัด...

แต่สิ่งที่ออกจากปากกลับตรงกันข้าม เพราะณิชาถือคติที่ว่า

น้ำขุ่นไว้ในน้ำใสไว้นอก หากทำให้ลูกค้าคนสำคัญไม่พอใจตั้งแต่ไม่ถึง

ชั่วโมงแรกที่พบหน้ากัน ย่อมไม่เป็นผลดีต่อการทำงานในอีกหลายวัน

ข้างหน้าอย่างแน่นอน

“ขอบคุณมากนะคะที่นึกถึง”

“เจ็บมากหรือเปล่า” ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อเห็นปลายจมูกแดงก่ำ

“ไหนผมขอดูหน่อย เลือดออกไหม”

“นิดหน่อยเท่านั้นค่ะ ไม่เป็นไรหรอก” เธอบอกพลางเบี่ยงหน้า

หลบมือใหญ่ที่เอื้อมมาเหมือนจะจับปลายคางให้เงยขึ้น

“ฉันว่าเรารีบไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวไม่ทันขึ้นเครื่อง”

คราวนี้วินเซนโซผายมือให้คนตัวเล็กเดินนำ ณิชามองหน้าเขา

แวบหนึ่งก่อนลากกระเป๋าเดินทางก้าวฉับๆ ไปอย่างรวดเร็ว เพราะ

อยากแกล้งให้ชายหนุ่มต้องเร่งฝีเท้าตามบ้าง แต่มันไม่ได้มีผลอะไรกับ

คนที่มีช่วงขายาวราวกับนายแบบเลยแม้แต่น้อย เขายังต้องทอดจังหวะ

ก้าวลงด้วยซ้ำขณะเดินตามเจ้าของเรือนร่างที่มีส่วนสัดถูกตาต้องใจ

ผมยาวมัดรวบเป็นหางม้ากวัดแกว่งอยู่กลางแผ่นหลังเล็กบาง

ที่ลาดลงสู่เอวคอดกิ่ว ซึ่งดูเหมือนสองมือของเขาจะโอบได้รอบแล้ว

ผายออกเป็นสะโพกงอนสวยกับบั้นท้ายกลมกลึงที่ส่ายไหวยามเจ้าตัว

ก้าวเดิน ทำให้หัวใจชายหนุ่มแกว่งตามและนึกอยากเห็นยามเจ้าหล่อน

เปลือยเปล่าว่าจะยั่วตายวนใจมากมายสักขนาดไหน

สงสัยกลับไปคราวนี้ต้องตกรางวัลให้อัลฟอนโซสักหน่อยที่เลือก

สาวได้ถูกใจนัก

 

เมื่อนกเหล็กลำใหญ่ทะยานขึ้นสู่น่านฟ้าสีครามสดใส

เรียบร้อยแล้ว วินเซนโซก็หันมาสำรวจคนนั่งตรงข้ามอย่างเพ่งพิศ

อีกครั้ง เก้าอี้ตัวใหญ่ในชั้นบิซิเนสคลาสทำให้คนตัวเล็กแทบจมหายไป

ในเบาะผ้าเนื้อนุ่ม

                ใบหน้าอ่อนเยาว์แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางเพียงเล็กน้อย

แพขนตางอนยาวโดยไม่จำเป็นต้องพึ่งพาขนตาปลอมส่งให้ดวงตากลม

โตหวานซึ้ง จมูกเล็กโด่งรั้นน่าจับ ริมฝีปากบางสวยดูฉ่ำวาวเหมือน

ผลไม้เคลือบน้ำตาลด้วยลิปกลอสสีชมพูอมส้ม ยามเธอเผยอปากจิบ

เครื่องดื่มที่แอร์โฮสเตสนำมาเสิร์ฟให้ ช่างยั่วยวนชวนให้กระชากตัว

มาบดจูบเสียเหลือเกิน

และตอนนี้วินเซนโซก็อยากจะทดสอบว่าแม่สาวตัวเล็กคนนี้

จะทำให้เขาพอใจอย่างรูปร่างหน้าตาของเธอหรือไม่ สิ่งเดียวที่ดูจะ

ขัดตาชายหนุ่มคือเสื้อผ้าของเธอเพราะมันเหมือนคนทำงานออฟฟิศ

หรือครูสอนพิเศษ...ซึ่งออกจะเรียบร้อยเกินไปสักหน่อย

“ปกติคุณแต่งตัวแบบนี้หรือ”

 วินเซนโซชวนคุยเพราะไม่คิดมาก่อนว่าผู้หญิงที่จ้างมาเป็น ‘เพื่อน

เที่ยว’ จะแต่งตัวมิดชิดรัดกุมเช่นนี้ เขาคาดหวังจะได้เห็นหญิงสาว

แต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดนุ่งสั้น เปิดนั่นอวดนี่ที่เกาะติดเขาแจตั้งแต่แรกพบ

แต่คนตรงหน้าไม่ได้ใกล้เคียงกับภาพลักษณ์แบบนั้นเลยสักนิดเดียว

“ค่ะ” ณิชาตอบรับสั้นๆ โดยเข้าใจว่าอีกฝ่ายถามถึงชุดทำงาน

แม้ทางบริษัทจะไม่ได้มีข้อกำหนดเคร่งครัดมากนักเรื่องการ

แต่งกายของพนักงาน แต่หญิงสาวคิดว่าเสื้อเชิ้ตเข้ารูปกับกางเกง

ขายาวหรือกระโปรงเหมาะสมกับการทำงานมากกว่าจะแต่งตัวตาม

สบายเหมือนอยู่บ้าน ยิ่งต้องมาพบปะลูกค้าคนสำคัญด้วยตัวเอง

อย่างนี้เธอก็ยิ่งระมัดระวังเรื่องเสื้อผ้ามากเป็นพิเศษ เพราะอาจส่งผล

กระทบต่อการติดต่อประสานงานและภาพลักษณ์ของบริษัทได้

เธอไม่อยากให้ใครมองว่าไม่เป็นมืออาชีพ เนื่องจากเสื้อผ้า

หน้าผมไม่ถูกกาลเทศะ แม้จะออกทำงานภาคสนามไม่บ่อยครั้งนัก

ก็ตาม

“แล้วเตรียมเสื้อผ้าแบบอื่นมาบ้างหรือเปล่าล่ะ คุณจะแต่งตัว

แบบนี้ตลอดเวลาที่อยู่กับผมไม่ได้นะ”

ชายหนุ่มหมายถึงชุดวาบหวิวเปิดเผยเนื้อหนังมังสา หรือชุดผ้า

บางเบาแบบซีทรูที่จะทำให้อารมณ์สวาทถูกปลุกขึ้นอย่างง่ายดาย

หญิงสาวยิ้มโชว์ฟันขาวสะอาดเป็นระเบียบอวดฟันเขี้ยวเล็กๆ

น่าเอ็นดู “ค่ะ ฉันเตรียมมาหลายชุด คุณไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้น”

“ดี” เขาพยักหน้ารับคำอย่างพอใจก่อนเปลี่ยนเรื่อง “หิว

หรือเปล่า จะสั่งอะไรก็ตามสบายเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ”

“ขอบคุณค่ะ ฉันยังไม่หิว”

 วินเซนโซเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจที่เธอไม่ต้องการอะไรเป็น

พิเศษทั้งที่เขาเอ่ยปากอนุญาต สาวๆ ที่ผ่านมาของเขามักออดอ้อน

ขอนั่นโน่นนี่เพิ่มอยู่เสมอ แต่กับผู้หญิงตรงหน้านอกจากจะไม่พะเน้า-

 พะนอเอาอกเอาใจแล้ว ณิชายังมีทีท่าสงบเสงี่ยมเรียบร้อยอีกด้วย

นี่ถ้าไม่มีคำรายงานจากอัลฟอนโซก่อนหน้าที่จะได้พบกัน

เขาไม่มีทางเชื่ออย่างเด็ดขาดว่าหญิงสาวจะมีอาชีพนี้ เนื่องจากบุคลิก

ของเธอไม่ให้เอาเสียเลย

อาการของณิชาทำให้ชายหนุ่มนึกอยากทดลองชิมว่าจะหอม

หวานชวนให้ลิ้มรสต่อไป หรือจะจืดสนิทจนกลืนไม่ลง ซึ่งถ้าเป็นอย่าง

หลังละก็ ผู้ช่วยส่วนตัวของเขาจะต้องได้รับบทลงโทษที่เลือกสินค้า

แพ็กเกจจิงดีแต่คุณภาพห่วยแตกมาให้

“รินน้ำให้ผมหน่อย”

ชายหนุ่มเปรยพลางมองมือเรียวเล็กขาวผ่องที่เอื้อมหยิบขวด

น้ำแร่เย็นเฉียบในถังน้ำแข็งมารินใส่แก้วอย่างว่าง่าย สร้างความพึง

พอใจให้แก่วินเซนโซเป็นอย่างมาก หญิงสาวโน้มตัวเลื่อนแก้วน้ำให้

พร้อมรอยยิ้มอ่อนหวาน จนเห็นเงารำไรที่คอเสื้อเชิ้ต

หรือนี่จะเป็นกลยุทธ์ในการทำให้ลูกค้าได้รับความตื่นเต้นแปลก

ใหม่...สาวเรียบร้อยที่ซ่อนความร้อนแรงเหมือนลาวาเดือดไว้ภายใน

 

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)