กลกามเทพ (วิฬาร)

 

สายลมต้นฤดูหนาวหอบเอากลิ่นอายของทะเลลอยขันมา

กระทบฝัง ร่างบางของหญิงสาวที่ยืนเด่นเป็นสง่าราวกับรูปปันของเทพธิดา อยู่ที่ริมระเบียงนั้นสั่นสะท้านด้วยความเย็นยะเยือก ทว่าแสงแรกของอรุณ รุ่งซึ่งฉายทาบทาอยู่ที่เส้นขอบฟ้านั้นยังพอช่วยสร้างความอบอุ่นได้บ้างทำให้ ใบหน้าสวยหวานยังคงมีรอยยิ้ม และอีกหนึ่งความอบอุ่นที่ได้รับ คือท่อน แขนแข็งแรงที่โอบรัดอย่างหลวมๆ จากด้านหลัง ก่อนที¹ใบหน้าคมเข้มของ ชายหนุ่มจะเลื่อนลงมาชุกที่ด้นคอ เพื่อสูดกลิ่มหอมของเส้นผมสีดำขลับ

“ขอบคุณมากนะครับ มีนา ขอบคุณสำหรับความอดทนของคุณ

ที่ทำให้ทุกอย่างจบลงด้วยดี” ชายหนุ่มกระซิบแผ่วเบา ทว่าฝ่ายที่ถูกกอด กลับไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ดวงตาดู่สวยยังคงจ้องเบื้องหน้านึ่งอย่างไร้ จุดหมาย ก่อนที่คิ้วบางได้รูปจะขมวดเข้าหากันจนเป็นปม จากนั้นก็เอ่ยขึ้น

ด้วยนาเสียงขัดใจว่า

“คัต!”

ทันทีที่สิ้นเสียงของกัญญาพัชร รอบๆ บริเวณก็บังเกิดความวุ่นวาย

ขึ้นทันที กลุ่มคนทีมจำนวนราวสิบกรูเข้าห้อมล้อมเธอ บ้างก็วุ่นวายอยู่กับ ใบหน้า บ้างก็วุ่นวายอยู่กับเสื้อผ้า ในขณะที่บางคนก็เข้ามาพร้อมกับอุปกรณ์ ตรวจเซ็กอะไรต่อมิอะไรกันวุ่นวายไปหมด กระทั่งเมื่อหนุ่มใหญ่ร่างท้วม

เดินเข้ามาถึงเป็นคนสุดท้าย ทุกความวุ่นวายจึงยุติลง

“มีอะไรเหรอ พัชร” ผู้มาใหม่เอ่ยถามด้วยท่าทางเกรงอกเกรงใจ

“พัชรว่า...พัชรไม่รู้สึกค่ะ” หญิงสาวเอ่ยเสียงนุ่ม ก่อนจะหันไปพูด

กับชายหนุ่มคนที่กอดเธอว่า

“ช่วยกอดให้แน่นกว่านี้หน่อยได้ไหมคะ พัชรว่าอารมณ์มันยังไม่ค่อย

ถึงน่ะค่ะ” ยิ้มหวานของเธอทำให้ใบหน้าที่สวยอยู่แล้วดูมีเสน่ห์ยิ่งขึ้น

“โอเคครับ” อีกฝ่ายตอบพลางพยักหน้าอย่างว่าง่าย เพราะในชั่วโมงนี้

ไม่มีใครกล้าปฏิเสธ กัญญาพัชร เกริกก้องสกุล นักแสดงสาวที่ดังที่สุด

แห่งยุค เพราะไม่ว่าจะละคร โฆษณา หรือแม้แต่นิตยสาร ต่างก็อยากได้

หญิงสาวมาร่วมงานด้วยทั้งนั้น ด้วยว่าเธอเป็นทีสุดของขวัญใจมหาชน

ทั้งในด้าน!!เมือการแสดง การวางตัวในสังคมที่แทบจะไม่เคยมีข่าวในทาง

ลบเลย บวกกับนิสัยส่วนตัวที่นิ่งๆ เป็นมิตร ยิ้มง่าย และอ่อนโยน ไม่ค่อย

มีปากมีเสียงกับใคร จึงไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่ใครๆ จะพากันยกย่องให้เธอ

เป็นเจ้าหญิงแห่งวงการบันเทิงไทย

 “ถ้าอย่างนั้นก็ขออีกทีแล้วกันนะ” ผู้กำกับฯ ใหญ่ดัดบท จากนั้นจึง

ไล่ทีมงานทุกคนออกจากฉาก แล้วเขาก็วิ่งกลับไปนั่งหลังมอนิเตอร์ที่อยู่

ด้านในตัวบ้านตามเดิม ก่อนจะสั่งงานผ่านวิทยุสื่อสารเครื่องจิ๋ว

“ห้า...สี่...สาม...สอง...แอ็กชัน!”

หลังจากนั้นนักแสดงทั้งสองคนก็เริ่มต้นทำหน้าที่ของตัวเองอีกครั้ง

และครั้งนี้ทั้งเขาและเธอต่างก็สามารถถ่ายทอดอารมณ์ของตัวละครที่

ตัวเองสวมบทบาทอยู่ได้อย่างสมบูรณ์แบบ จนช่วยให้ฉากนั้นผ่านพ้นไปได้ ด้วยดี ก่อนจะเปลี่ยนเป็นฉากต่อไป...และต่อไป กระทั่งเสียงสั่งตัตครั้ง

สุดท้ายจากผู้กำกับฯ ตังขึ้น ซึ่งเป็นสัญญาณว่าการถ่ายทำได้เสร็จสิ้นลง

แล้ว ทีมงานจึงพากันโห่ร้องแสดงความยินดี ด้วยทุกคนต่างก็รู้ดีว่าการ

ทำงานอันยาวนานและหนักหน่วงได้สิ้นสุดลงแล้ว และต่อจากนี้ไปคือช่วง

เวลาแห่งการเลี้ยงฉลองความสำเร็จที่ละครของพวกเขาจะโกยความนิยม

จากคนดูจนเรตติ้งทะยานขึ้นเป็นอันดับหนึ่งได้อย่างไม่ยากเย็น ซึ่งส่วนหนึ่ง

นั้นต้องยกความดีความชอบให้กับนางเอกของเรื่อง ที่แสดงได้ดีเสียจน

เรียกน้ำตาจากคนดูได้อย่างท่วมท้น ในบทของหญิงสาวที่ต้องยอมแต่งงาน กับชายหนุ่มที่ตัวเองไม่ได้รักเพียงเพื่อตอบแทนผู้มีพระคุณ

ทว่าขณะที่ใครต่อใครพากันเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงฉลองปิดกล้อง

แต่กัญญาพัชรกลับเตรียมตัวให้พร้อมอยู่เสมอ เนื่องจากเธอยังมีงานอีก

มากมายจ่อคิวรออยู่

“คืนนี้คุณพัชรก็คงจะไม่ไปกับพวกเราอีกตามเคย” ช่างแต่งหน้า

สาวเทียมเปรยออกมาด้วยความเสียดาย ขณะลบเครื่องสำอางออกจาก

ใบหน้าของนักแสดงใหญ่

“ก็คงต้องเป็นแบบนั้นละค่ะ เพราะเดี๋ยวพัชรมีสัมภาษณ์ถึงตอนค่ำ

แล้วพรุ่งนี้ก็ด้องบินไปเชียงรายตั้งแต่เช้า อุย!” คนถูกถามอธิบายด้วย

น้ำเสียงเศร้าสร้อย สีหน้าและแววตาบ่งบอกถึงความเสียใจอย่างสุด

ประมาณ ก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายนั้นมือหนักเกินไป

“ตายจริง! พี่ขอโทษนะคะ คุณพัชร เจ็บมากหรือเปล่าคะ” คนมือ

หนักแทบจะก้มลงกราบกรานแทบเท้าหญิงสาว เมื่อเห็นว่าแวบหนึ่งของ

ดวงตาดู่กลมสวยนั้นส่อแววดุตันแบบนางร้ายในละคร

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่มัชซี่ แค่นิดเดียวเอง” หญิงสาวเอ่ยพลางยิ้ม

หวานอย่างเป็นมิตรจนอีกฝ่ายเกิดอาการลังเลใจในสิ่งที่ได้เห็น ก่อนจะดึง

บทสนทนากลับมาที่เรื่องเดิม

“ว่าแต่น่าเสียดายตังเลยนะคะ ร่วมงานกันมาก็ตั้งหลายครั้ง แต่ยัง

ไม่มีโอกาสได้ไปเลี้ยงฉลองด้วยกันเลย”

“พี่เข้าใจค่ะว่าคุณพัชรงานเยอะ แหม! แต่ทำงานหนักแบบนี้ ระวัง

จะไม่สบายเอานะคะ” สาวเทียมแสร้งทำเป็นแสดงความห่วงใยเพี่อหวัง

ไถ่โทษ ครั้นเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามยิ้มตอบด้วยสายตาปลาบปลื้มอย่างสุดซึ้ง

ในความปรารถนาดีของตน จึงคลายความกังวลลงได้ ทว่าไม่ทันที่จะได้

กล่าวอะไรต่อ ผู้จัดการส่วนตัวสุดเฮี้ยบของนางเอกสาวก็ปรากฏตัวขึ้น

พร้อมด้วยน้ำเสียงเย็นชาเสียก่อน

“ไปกันได้แล้ว พัชร พี่ไม่อยากไปนั่งแกร่วตอนรถติด”

กัญญาพัชรหันมาตีสีหน้าโอดครวญกับช่างแต่งหน้าแบบพอ

เป็นพิธีแล้วก็เก็บรวบรวมของใช้ส่วนตัวใส่กระเป้าถือใบย่อม ก่อนจะหันไป

เอ่ยพลางยิ้มหวานกับทีมงานทุกคนที่อยู่ในบริเวณนั้นว่า

“พัชรขอตัวก่อนนะคะทุกคน” จากนั้นก็เดินออกไปขึ้นรถ และทันทีที่

ปิดประตูรถ นางฟ้าในสายตาของใครๆ ก็แปลงร่างทันที

“นังกะเทยยักษ์เอ๊ย! แรงยังกะช้าง หน้าฉันจะพังไหมเนี่ย” กัญญา-

พัชรบ่นเสียงเขียวขณะสำรวจใบหน้าของตัวเองกับกระจกมองหลัง โดย

เฉพาะตำแหน่งที่ถูกช่างแต่งหน้ากระแทก

“นี่ถ้าไม่ติดว่าต้องรักษาภาพลักษณ์นะ แม่ด่าเปิงไปแล้ว”

“น้อยๆ หน่อย พัชร อย่าให้มันเยอะไปนัก อย่าลืมสิว่าเธอเป็นใคร”

สารถีมาดเนี้ยบเอ่ยเสียงเรียบขณะปรับกระจกมองหลังให้เข้าที่

“ก็เพราะไม่ลืมไง พัชรถึงต้องยิ้ม ทั้งที่ความจริงอยากจะคว้ามีด

มากะชวกให้มิดด้าม โทษฐานที่บังอาจมาแตะต้องใบหน้าสวยๆ ของ

พัชร” กัญญาพัชรสวนคำหน้าเครียด ก่อนจะคว้ากระจกแบบพกพาบาน

ใหญ่ออกจากกระเป้าถือ ด้วยว่ายังไม่วางใจในใบหน้าของตัวเอง

 “แต่พีว่าเธอน่าจะยิ้มให้มันกว้างกว่านี้อีกหน่อยนะ มันยังดูไม่ค่อย

...ดีชักเท่าไหร่เลย”

“โอ๊ย! ใครจะมัวมานั่งสนใจ พัชรอยากฆ่ามันจะตายอยู่แล้ว” หลัง

จากสำรวจจนแน่ใจแล้ว กัญญาพัชรก็เก็บกระจกลงกระเป้าถือ และบรรจง

วางมันไว้ที่เบาะหลังอย่างทะนุถนอม ก่อนจะปรับเบาะให้เอนราบ แล้ว

ทำท่าเหมือนจะเข้าสู่ภวังค์ไปอย่างง่ายดาย

ทว่าเมื่อมีเหล่าแฟนคลับมายืนออเพี่อขอลายเซ็นอยู่ด้านนอกรถ นักแสดงสาวเจ้าบทบาทก็ออกอาการเซ็งในทันที