เรื่องสั้น วันที่รอคอย (จรัญ ยั่งยืน)

วันที่รอคอย

1

พอเรือข้ามฟากสองชั้นที่จุคนเพียบลำเรือแล่นมาถึงกลางแม่น้ำ ฝนได้โปรยปรายจากแผ่นฟ้าลงมากระทบผืนน้ำที่เอื่อยไหลมีระลอกคลื่นเล็กๆ พลิ้วไหว พอมีลมเย็นพัดวูบมา ละอองฝนก็สาดกระเซ็นจับเสื้อผ้าของผู้โดยสารที่ยืนเกาะกราบเรือ หลายคนร่นเข้าไปเบียดเสียดกลางลำ แต่มีไม่น้อยที่เลือกยืนนิ่ง ตาจ้องมองแผ่นดินที่เห็นตะคุ่มๆ ในเงาฝนเบื้องหน้า นกนางแอ่นฝูงหนึ่งบินโฉบผ่านไป ขณะที่เป้าหมายของพวกเขาใกล้ตาเข้ามาทุกขณะ ต่างคนก็ต่างเป้าหมาย ...กลับบ้าน...มาเที่ยวสนุก...มาเปิดตาเปิดใจ หรือว่ามาหาคนที่รอคอยอยู่

ห้านาทีถัดมาเรือก็เทียบท่า แม้บนแผ่นฟ้าคงเข้มขรึมขมุกขมัว เม็ดฝนคงปะพรมพื้นหล้าไม่ขาดสาย แต่ผู้คนพากันกรูลงจากเรือ พร้อมส่งเสียงจ้อกแจ้ก แข่งกับเสียงย่ำเท้ากุบกับ ใครที่มีร่มก็เอาออกมากางพึ่บพั่บ ใครที่มีหมวกก็ล้วงหมวกออกมาครอบคลุมหัว ส่วนคนที่ไม่มีทั้งหมวกทั้งร่มก็ตะโกนเรียกหาจากพ่อค้าแม่ค้าที่ถือถุงพลาสติกใบใหญ่วิ่งวุ่น

ที่โคนต้นไม้ขนาดเกินกว่าสองคนโอบ ซึ่งลำต้นกิ่งก้านที่ตะปุ่มตะป่ำและใบที่หรอมแหรมของมันบ่งชี้ถึงความโรยราของไม้ใกล้ฝั่ง หญิงชราคนหนึ่งยืนอยู่ มือข้างหนึ่งของนางกำไม้เท้าลำไผ่ อีกข้างหนึ่งท้าวบนลำต้นไม้ใหญ่ สองตาหันไปทางท่าเรือที่นางคุ้นเคยมานมนาน เสียดายที่การจ้องมองครั้งนี้กลับสูญเปล่า ตาคู่นี้มิอาจเห็นโลกอันสว่างไสวมากว่าสิบปีแล้ว แต่การมองไปทางนั้นก็ทำให้ประสาทการรับรู้ของนางตื่นตัวกว่าครั้งคราไหน

มีคนกำลังตรงมาทางนาง เสียงรองเท้ากระทบพื้นดังฉับฉับสม่ำเสมอ หญิงชราพยายามเงี่ยหูฟังและย่นจมูกสูดดมกลิ่น จมูกสัมผัสกลิ่นที่แปลกแปร่ง ไม่ใช่กลิ่นของชายที่ประทับในใจนางไม่รู้ลืม แล้วมือคู่หนึ่งก็มาโอบกุมมือที่เหี่ยวย่น มันทำให้หัวใจของนางเต้นไม่เป็นส่ำ รีบกุมมือคู่นั้นเขย่าสุดแรง ขณะที่คู่ตามีน้ำตาไหลชุ่ม