เจ้าหงิญ

อ้วนแกะ |
05/03/2015

เจ้าหงิญ โอ๊ย เล่มนี้ เป็นเวรเป็นกรรมของเรามากที่ไปอ่านตอนที่ยังเด็กๆ สกิลการอ่านยังง่อยๆ การตีความยังไม่พัฒนาเท่าที่ควร ทำให้ทั้งการรับสารและอรรถรสในการอ่านหายไปเยอะ กลายเป็นหนังสืออีกเล่มที่เราเกือบจะชิงชังตอนนั้นน่ะนะ เพราะมันเข้าถึงยาก เพราะมันตีความยาก บางเรื่องเราอ่านจบแล้วกลับเกิดคำถามว่า...ต้องการจะสื่ออะไร เรารู้สึกว่าบินหลา สันกาลาคีรี ไม่ใช่นักเขียนนิทานเด็ก เขาคือนักเขียนเรื่องสั้น และเรื่องสั้นของเขา เสพผ่านๆ ไม่ได้ ตามมีตามเกิดไม่ได้ หนังสือของบินหลา ส่วนใหญ่จะลึกซึ้ง ผ่านกระบวนการคิดมาแล้วหลายตลบ เน้นการเดินนำคนอ่าน คือเราเคยไปเข้าค่ายนักเขียนกับมติชน แล้วพี่ต้อ บินหลาไปเป็นวิทยากร เราเลยเข้าใจงานเขียนของเขามากขึ้น (ก็ตอนนั้นเอง) คือพอเรารู้กระบวนวิธีคิดของเขา รู้ขั้นตอนว่ากว่าจะได้ออกมาเรื่องหนึ่ง คนๆ หนึ่งมีแนวคิดยังไงที่จะสื่อความหมายของสารที่ตัวเองปั้นขึ้นมา คือนักเขียนบางคน อยากเขียนให้คนอ่านสนุก เดินเคียงข้างกันไป หรือบางคน อยากเดินนำคนอ่านพอเป็นพิธี เว้นที่ไม่ให้กว้างเกินไปจนคนอ่านเข้าไม่ถึง คือให้มีการแฝงความนัยอบางอย่าง ให้คนอ่านได้ใช้กระบวนการคิดบ้างเพื่อการเข้าถึงและเข้าใจจริงๆ แต่นักเขียนบางคน ก็อยากฉลาด ให้คนอ่านรู้สึกว่า ยิ่งอ่านแล้วเข้าไม่ถึง คนเขียนยิ่งฉลาด หรือถ้าคนอ่านเข้าถึง คนอ่านคนนั้นก็จะต้องรู้สึกว่า ตัวเองฉลาดมาก เราไม่อยากจะฟันธงว่าบินหลาเป็นนักเขียนประเภทไหน อันนี้คงต้องแล้วแต่วิจารณญาณของแต่ละบุคคล การอ่านหนังสือของบินหลา จะต้องไม่ใช่แค่การอ่านตัวหนังสือ แต่ต้องอ่านระหว่างบรรทัด อ่านในสิ่งที่มองไม่เห็นด้วย มันท้าทายนะ ก็เพราะกระบวนการเขียนออกมามันยาก ซับซ้อน คิดแล้วคิดอีกหลายตลบ ดังนั้น กระบวนการอ่านเพื่อเข้าถึง ก็อาจต้องใช้สกิลที่ใกล้เคียงกันหน่อย แต่นั่นคือการอ่านแล้วตีความ หาสารที่แท้จริงที่ต้องการจะสื่อ ซึ่งบางทีมันไม่จำเป็นหรอก เอาแค่ว่าสนุกหรือไม่สนุกก็พอ

Doraemon |
08/12/2014

นิทานแบบอินดี้ (ขอใช้คำนี้แล้วกัน) ที่คว้ารางวัลซีไรต์ปี 2548 เลือกหยิบมาอ่านเพราะชื่อเรื่องเก๋ดี แปลกๆไม่เคยเจอ ให้ความรู้สึกว่าเป็นนิทานที่ต้องมีอะไรสักอย่างที่แปลกใหม่ให้สัมผัส แล้วก็เป็นอย่างที่คิด เพราะเจ้าหงิญเป็นนิทานที่ผสมผสานความรู้สึกของผู้ใหญ่เอาไว้แต่นำเสนอแบบน่ารัก น่าหยิก โดยในหนังสือแบ่งย่อยเป็นตอนๆ จะเหมือนเทพนิยายก็ใช่ หรือจะว่าเหมือนนิทานปรัชญาก็ใช่อีก หรือง่ายๆคือเอาเทพนิยายมาใส่ปรัชญาและแฝงมุกตลกอีกด้วย เสน่ห์ของหนังสือเล่มนี้คือ คุณจะไม่มีทางเดาเรื่องในแต่ละตอนได้ถูก แม้แต่บทสนทนาการตอบคำถามของตัวละครก็เป็นอะไรที่เก๋ไก๋ ซึ่งเราชอบมากๆ บางตอนเหมือนคนเขียนเอาประสบการณ์ที่เคยพบเจอมามาเล่าในแบบนิทาน แล้วน่ารักมากๆ อีกทั้งที่ชอบที่สุดคือเราอ่านเราจะรู้สึกได้เลยว่า คนเขียนเขามีอะไรจะบอกจะเล่านะ และเขาก็เล่าเรื่องโน้นเรื่องนี้ที่เขาคงพบเจอมาในชีวิต ผ่านนิทานแต่ละตอนนั่นแหละ ตอนที่เราชอบที่สุดก็คือตอนลูกหามนั่นแหละ เรารู้สึกว่ามันตรงกับสังคมเราดี แอบประชด และเสนอความคิดได้แหวกแนว ทั้งภาษายังสละสลวย ไม่น่าเบื่อ เป็นตัวอย่างที่แสดงให้เห็นว่า ภาษาสวยภาษาดีไม่จำเป็นต้องเวิ่นเว้อ อ่านยาก เจ้าหงิญมีข้อดีอีกอย่างคือผู้ใหญ่ควรอ่านและเด็กก็ควรอ่าน คือหมายถึงว่าอ่านได้ทุกเพศทุกวัยนั่นแหละ เล่มที่เราซื้อเป็นเล่มที่มติชนพิมพ์ มีภาพการ์ตูนประกอบด้วย เด็กๆน่าจะชอบ เพราะลูกชายเราก็ชอบ พ่อแม่คนไหนมองหานิทานให้ลูกก็ลองหยิบมาพิจารณาได้เลยนะ เพราะเล่มนี้แนะนำมากๆ

วนิดา |
09/10/2013

เจ้าหงิญ เป็นอีกเรื่องนะค่ะที่อ่านแล้วประทับใจสุดๆเลยค่ะ ขนาดอ่านจบแล้วยังยิ้มไม่หุบเลยค่ะ เป็นผลงานการเขียนโดย บินหลา สันกาลาคีรี เจ้าของรางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอาเซียน (ซีไรต์) ประจำปี พ.ศ. 2548 ได้รับการตีพิมพ์เป็นครั้งที่ 26 กับสำนักพิมพ์อันพูค่ะ ฉันเองก็เหมือนกับเด็กน้อยที่รอคอยจะฟังนิทานของบินหลาอย่างใจจดใจจ่อเรื่องสั้น 8 เรื่องของเขาที่เริ่มจากชายเดียวดายแห่งภูเขาภาคเหนือ เล่าถึงความหวังของผู้ชายคนหนึ่งที่จะไปฉลองวันเกิดกับหลานสาว และนำของขวัญสุดแสนวิเศษไปมอบให้เธอด้วยแต่ระหว่างเดินทางนั้นมีเหตุการณ์ประหลาดเกิดขึ้นทำให้การเดินทางของเขาช้าลง แม้ว่าการเดินทางจะช้าลงแต่ชายเดียวดายก็ได้สร้างสิ่งมหัศจรรย์ไว้กับการเดินทางตลอดสายของเขา และแล้วชายเดียวดายก็มาทันงานวันเกิด เพียงแต่ว่าผมที่เคยดำขลับในวันเริ่มต้นเดินทาง กลับกลายเป็นปุยขาวเช่นเดียวกับขนกระต่าย หลานสาวตัวน้อยตอนนี้ก็เติบโตเป็นสาวและมีเจ้าหญิงตัวน้อยๆที่ครบรอบวันเกิดในวันนี้ด้วย หลังจากวันนั้นชายเดียวดาย ไม่สิ เขาไม่เดียวดายอีกต่อไปแล้ว ในทุกๆปีจะมีเด็กๆ มาหาเขามิได้ขาด มาช่วยปลูกผัก มาฟังนิทาน มาให้จูงมือน้อยๆพาไป… แม้จะก้าวเตาะแตะแท้เท้าเล็กๆหลายคู่นั้นก็ไม่มีวันหลง จะยากอะไร ก็แค่มาตามเส้นทางสายเล็กๆ ที่มีต้อยติ่ง สพรั่งสองข้างทางเท่านั้นเอง นอกจากความหวังแล้วบินหลายังเล่าถึงการรอคอย ความเศร้า คนที่…ใช่ การเติบโตและการเรียนรู้ จุดมุ่งหมาย ความรักของแม่และลูก แต่ที่ชอบที่สุดคือบินหลาใช้การเล่าที่เหมือนเรื่องจะจบแบบให้คิดเองแต่ก็เผลอเฉลยตอนจบจนได้แสดงให้เห็นถึงอารมณ์ขันของเขาที่ซ่อนอยู่ในนิทานซ้อนนิทานเล่มนี้ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงติดหนังสือเล่มนี้ เพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาถ่ายทอดออกมา เขาจะมองว่ามันเป็นเรื่องละเอียดอ่อน ใช้สไตล์การเล่าที่อ่อนโยน แม้กระทั่งเรื่องราวชีวิตของเขาที่สอดแทรกเข้ามาได้อย่างลงตัว และเรื่องราวในหนังสือเล่มนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นคนละตอนแต่สุดท้ายทุกเรื่องราวก็มาบรรจบกันได้พอดี นอกจากจะอ่านสนุกประทับใจแล้วหนังสือเล่มนี้ยังมีแง่คิดเกี่ยวกับการใช้ชีวิตซ่อนอยู่ บินหลาได้กล่าวทิ้งท้ายในหนังสือเล่มนี้ว่า นิทานของข้าพเจ้ามิใช่แค่เพียงนิทานหลอกเด็ก ทั้งยังหลอกตัวเอง และให้ข้อคิดที่ว่าบางทีการเล่านิทานก็เป็นเสมือนการร้องไห้อย่างหนึ่งกับความสูญเสียที่เขาเคยได้รับ จากสิ่งที่เกิดขึ้นที่สันกาลาคีรี ถ้าเราอ่านดีๆเราก็จะเข้าใจความเหงา ความเศร้าของบินหลาได้มากขึ้น อีกทั้งมุมมองการมองชีวิตของเขาเป็นสิ่งที่น่านับถือยิ่ง