หนึ่งนาง ณ กลางใจ (ชุด สุดดวงใจ ตอนพิเศษ) (ศศิภา)

ดรีมแคชเชอร์หรือตาข่ายดักฝัน ใครๆ ก็บอกว่าสิ่งนี้จะช่วยดัก ฝันร้าย พ่อแม่ของหล่อนก็เช่นกัน พวกท่านเคยนํามันมาแขวน ไว้บนหัวเตียงของหล่อน ในวันที่หล่อนเพิ่งพ้นแปดขวบ ที่บ้านของคุณยายใน อําเภอสัตตบุรีคืนนั ้นมีพายุโหมกระหนํ่า ฟ้าร้ องครืนครั่น ยังมี แสงของสายฟ้าที่แลบแปลบปลาบเบื ้องนอก หล่อนสะดุ้งตื่น เพราะฝันร้าย ร้องห่มร้องไห้และกรีดร้องอย่างขวัญเสีย แม่ของ หล่อนเพียรพยายามปลอบเท่าไรก็ไม่ดีขึ ้น สุดท้ายผู้เป็นพ่อจึง ต้องนําตาข่ายดักฝันที่เคยทําไว้เมื่อตอนหล่อนอายุหนึ่งขวบ ออกมา สภาพของมันเก่าครํ่าเพราะเก็บไว้ในลิ ้นชักโต๊ะทํางาน เก่าที่วางแอบอยู่ตรงมุมหนึ่งในห้ องเก็บของมาเกือบสิบปีชมพูที่เคยสดใสบัดนี ้หม่นมัว มองแทบไม่ออกว่าเป็นสีอะไร กันแน่ ‘แขวนเอาไว้ แล้วลูกจะฝันดี’ หลังจากล้มตัวนอนอีกครั ้ง บังเกิดความอบอุ่นและ สบายใจอย่างน่าประหลาด แม้ยังมีฟ้าแลบเป็นระยะๆ เสียงฟ้า ร้ องก็ยังไม่เลือนหาย แต่หล่อนเสมือนถูกโอบอุ้มไว้ด้วยอ้อม กอดอันอบอุ่นของใครคนหนึ่ง ไม่ใช่อ้อมกอดของแม่ ไม่ใช่อ้อมอกของพ่อ แต่เป็น...อะไรบางอย่างที่หล่อนอธิบายไม่ได้ ‘ฝันดีนะลูก’ พ่อกับแม่ออกไปแล้ว เด็กน้อยนอนเพียงลําพัง หาก กลับไม่รู้สึกกลัวอีกต่อไป วิไลรัมภาในวัยแปดขวบวางมือประสานตรงหน้าท้อง เปลือกตาปิ ดสนิท แม้ คราบนํ ้าตายังเกรอะกรังทั่วแก้ ม แต่หล่อนกลับคลี่ยิ ้มออกมา ยิ ้มอันอ่อนหวาน ราวกับต้ องการจะส่งไปให้ ใคร คนหนึ่ง ตรงปลายเตียงของเด็กคนนั ้น ปรากฏรูปเงาโปร่งแสงของคนผู้หนึ่งเขาคนนั ้นถือตาข่ายดักฝันชิ ้นหนึ่งไว้ในมือ ลมแรง พัดปะทะหน้าต่าง ครั ้งเดียว บังเกิดเสียงตึงตัง พอครั ้งที่สาม กลอนที่สนิมเกาะจนเขรอะถูกลม กระหนํ่าจนกระเด็นหลุดร่วง บานหน้าต่างเปิดอ้า ลมด้านนอก กรูเข้ามาด้านใน ตาข่ายดักฝันในมือคนผู้นั ้นโบกสะบัดตาม แรงลม บุรุษผู้นั ้นทําเสียงประหลาดในลําคอ มือของเขายัง อ่อนแรงไปชั่วขณะ ก่อนที่รูปเงาโปร่งแสงจะเลือนหายไปกับสายลม ขนนกสีขาวเหลือบนํ ้าตาลแดงขนหนึ่งพลันร่วงหล่นลงสู่พื ้น เป็นเวลาเดียวกับที่หล่อนลืมตา ทันเห็นขนนกขนนั ้น ลอยละลิ่วร่วงลงมา วิไลรัมภาลุกนั่ง มองตาข่ายดักฝันบนพื ้นอย่างงุนงง ลมจากไปแล้ว ฝนจากไปแล้ว เสียงฟ้าร้ อง และสายฟ้าแปลบปลาบค่อยๆ ลอยห่างออกไป กลิ่นดิน กลิ่นหญ้า และกลิ่นฝนยังคงอยู่เฉกเช่นเดียวกับ...กลิ่นกํายานที่ลอยอบอวลอยู่ในห้อง อย่างไม่รู้ที่มาที่ไป!