สามีร้อนเสน่า (เทียนธีรา)

๑

แมทธิว ไครซ์ตัน นักรักเลือดร้อน

 

ความมืดของรัตติกาลกำลังสยายปีกปกคลุมทั่วทุกอาณาบริเวณยามเมื่อพระอาทิตย์เริ่มลาลับขอบฟ้า รถปอร์เช่คาร์เรร่าจีทีสีบรอนซ์ตะกั่วถูกควบให้แล่นฉิวออกจากเมาท์เทนเกลนฟาร์มของผู้เป็นพี่ชาย มุ่งหน้าไปยังสนามบินเมืองคลีฟแลนด์เพื่อขึ้นเครื่องบินเจ็ทส่วนตัวเดินทางต่อไปยังประเทศรัสเซีย

ความเร็วของรถค่อนข้างสูง แม้จะผ่านเข้าสู่ย่านชุมชนแล้วก็ตาม ทั้งนี้ก็เพราะจวนเจียนเวลาที่เครื่องจะได้เวลาบินแล้วตัวเลขดิจิตอลสีเขียวเบื้องหน้าเริ่มกะพริบถี่ๆ เป็นสัญญาณว่าอีกไม่ถึงหนึ่งวินาทีมันจะลาหายไป แล้วมีไฟสีเหลืองปรากฏขึ้นแทน คนขับไม่รอช้ารีบเหยียบคันเร่งจมลงกว่าเดิม โดยหวังว่าจะผ่านสัญญาณไฟตรงหน้านั้นทันเวลา เขาไม่ชอบไอ้สัญญาณไฟสีแดงในเวลาที่เร่งรีบแบบนี้เลย พับผ่าสิ! แต่กระนั้นการเป็นพลเมืองที่ดียามที่อยู่บนท้องถนน ยังไงซะก็ต้องเคารพกฎหมาย แม้ว่าเวลาที่ไม่ได้อยู่บนถนนเขาจะเคย...

‘ฝ่าไฟแดง’ มาบ้างก็เถอะ!!!

สัญญาณไฟสีเหลืองอำพันสว่างพรึบขึ้น ก่อนที่รถจะแล่นถึงสี่แยกซึ่งมีทางม้าลายเพียงเสี้ยววินาที แต่ความเร็วของรถก็ยังคงที่ เขา มั่นใจว่ายังไงซะรถก็ต้องแล่นผ่านทางม้าลายทันก่อนไฟแดง ทว่าเท้าที่เหยียบคันเร่งจนแทบจะมิดก็ต้องเปลี่ยนมากระทืบเบรกลงจนเต็มเท้าแทน เมื่อจู่ๆ ก็มีหญิงสาวก้าวพรวดพราดออกมายืนขวางถนนราวกับอยากฆ่าตัวตาย

เอี๊ยดดด!

เบรกเอบีเอสสมรรถนะสูงสมราคารถทำงานเต็มประสิทธิภาพทันที แต่กระนั้นมันก็ยังไม่ดีพอที่จะไม่ทำให้ร่างของผู้หญิงคนนั้นล้มลงไปกองกับพื้น

“บ้าชะมัด!”

‘แมทธิว ไครซ์ตัน’ มหาเศรษฐีวัยสามสิบสามสบถออกมาก่อน จะเปลี่ยนเกียร์เป็นเกียร์หยุด ดึงเบรกมือขึ้น แล้วผลักประตูออกไปอย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยง หล่อนอยากตายหรือไง ถึงได้กล้าเดินมาให้รถชนแบบนี้ หรือว่าหล่อนคิดจะฆ่าตัวตาย แต่ทำไมไม่เลือกเป็นรถคันอื่นวะ!

“นี่คุณ! ถ้าอยากฆ่าตัวตายทำไมไม่เลือกรถคันอื่น หรือว่าคิดจะใช้วิธีนี้รีดไถเงินเหมือนในคลิป”

แทนที่จะไถ่ถามอาการคนเจ็บซึ่งกำลังนอนคลุกฝุ่นอยู่บนถนน ทว่าแมทธิวกลับพ่นผรุสวาทใส่แบบไม่ยั้งทันที เขามั่นใจว่ารถไม่ได้กระแทกใส่มนุษย์ผู้หญิงคนนี้เลยแม้แต่นิด เพราะถ้าเป็นเช่นนั้นสภาพศพของหล่อนคงไม่สวยแบบนี้แน่ แต่นี่ร่างกายของหล่อนยังอยู่ครบทั้งสามสิบสองส่วน มิหนำซ้ำยังสามารถตะเกียกตะกายลุกขึ้นนั่งได้เองอีก แบบนี้จะให้คิดว่ายังไง ถ้าไม่ใช่พวกมิจฉาชีพแบบใหม่ในบางประเทศที่เขาเคยเห็นผ่านตาในคลิป แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นในประเทศสหรัฐอเมริกา และที่สำคัญมันเกิดขึ้นกับพ่อค้าความตายอย่างเขา

สาวน้อยวัยยี่สิบเอ็ดที่ยังคงช็อกกับเหตุการณ์เฉียดตายของตัวเอง อยู่ในอาการมึนงงเพราะทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วมาก เธอ กำลังคิดว่าตัวเองเป็นคนหรือเป็นวิญญาณไปแล้วกันแน่ แต่น้ำเสียงห้วนๆ ดุๆ ที่ตะคอกใส่อยู่ตอนนี้ทำให้แน่ใจว่าตัวเองยังไม่ตาย

“คุณนั่นแหละที่ผิด คันอื่นหยุดหมดแล้วคุณไม่เห็นหรือไง!”

เลือดนักสู้ที่มีอยู่ในตัวทำให้เรียวปากอิ่มขยับตอบโต้ออกไป ทั้งๆ ที่ตัวเองยังไม่สามารถจะลุกขึ้นต่อกรได้เลย

พ่อค้าความตายหยิบเอานามบัตรจากกระเป๋าเสื้อออกมาส่งให้คู่กรณีอย่างหงุดหงิด เพื่อหวังจะจบปัญหาให้เร็วที่สุด ถ้าในยามปกติอย่าหวังเลยว่าเขาจะยอมให้คนพวกนี้หากินด้วยวิธีแบบนี้

“นี่นามบัตรของผม อยากได้เท่าไหร่ไปคุยกับทนายของผมที่บริษัท แต่กรุณาลุกขึ้น อย่านอนขวางถนนอยู่แบบนี้เพราะผมรีบ!”

...เธอกำลังถูกเขาเอาเงินฟาดหัว...

ความคิดนั้นทำให้ ชญาดา ชัยจินดา หันขวับมาดูคู่กรณีที่ขับรถเกือบชนตัวเอง พร้อมกับตอบโต้ออกมาด้วยวาจาไปอีกชุดใหญ่อย่างเคืองขุ่นทันที

“ฉันต้องการให้คุณรับผิดชอบ ไม่ใช่ให้คุณเอาเงินฟาดหัว นี่คุณเองเหรอ! ไอ้เศรษฐีแก่บ้าตัณหา!”

เสียงก่นด่าเปลี่ยนเป็นเสียงอุทานในตอนท้าย เมื่อเห็นคู่กรณีของตัวเองเต็มตา ไม่ว่าจะนานแค่ไหน เธอก็จำเขาได้แม่นยำทีเดียว

“นี่เธออีกแล้วเหรอ ยัยเด็กแสบ ยัยตัวซวย!”

แมทธิวเองก็คำรามลั่นออกมา ยัยเด็กเสิร์ฟตัวแสบที่กล้าอวดดีสาดกาแฟใส่เขาในร้านสเต๊กนี่เอง ต่อให้เคยเจอกันครั้งเดียวเขาก็จำเจ้าหล่อนได้อย่างแม่นยำ โดยไม่ต้องเห็นหน้า ไม่ต้องเห็นขาอ่อนด้วยซ้ำ แค่เห็นไฝที่อยู่เหนือริมฝีปากด้านขวาซึ่งกำลังพูดฉอดๆ อยู่เท่านั้น ก็รู้แล้วว่าเด็กคนนี้เป็นใคร!!??

“คุณต่างหากล่ะที่เป็นตัวซวยของฉัน ไอ้เศรษฐีบ้าตัณหาปากเสีย”

“หุบปากนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะหักคอเธอเดี๋ยวนี้”

การโต้เถียงเกิดขึ้นกลางสี่แยกไฟแดงทันที เมื่อคู่ปรับซึ่งไม่มีอะไรสมน้ำสมเนื้อสักนิดเจอหน้ากันโดยไม่ได้ตั้งใจอีกครั้ง

“ก็เอาสิ! ฉันจะได้แจ้งตำรวจว่าคุณตั้งใจขับรถชนและพยายามฆ่าฉัน”

ชญาดาเชิดหน้าขึ้นอย่างท้าทาย สถานการณ์เช่นนี้เธอเป็นฝ่ายได้เปรียบ อย่าหวังเลยว่าจะรังแกกันได้ง่ายๆ เหมือนครั้งที่แล้ว

“เธอจะเอาเท่าไหร่ก็ว่ามา...ฉันรีบ”

“นี่คุณเอาเงินฟาดหัวฉันเหรอ? คิดว่าฉันจะยอมให้จบเรื่องง่ายๆ เพราะเงินของคุณอย่างนั้นเหรอ ไม่มีทางเสียหรอก วันนี้เป็นไงเป็นกัน ฉันสู้ตายโว้ย!”

“บ้าชะมัด!”

แมทธิวขบกรามขึ้นจนใบหน้าหล่อเหลานูนเป็นสัน ดวงตาสีเทอร์ควอยซ์แทบจะกลายเป็นสีแดงก่ำด้วยความโกรธจัดเมื่อถูกท้าทายเช่นนั้น

“เอาเป็นว่า...เธอจะไม่ยอมจบเรื่องง่ายๆ ใช่มั้ย” เสียงทุ้มเค้นลอดไรฟันออกมา

“ใช่!” ชญาดาเชิดคางขึ้น

“โอเค ถ้าเธอไม่ยอมจบตอนนี้ เราไปคุยกันต่อบนเครื่องบินของฉันก็แล้วกัน”

ว่าแล้วแมทธิวก็ไม่รอช้า เขาจัดการอุ้มร่างชญาดาขึ้นไปยัดใส่หน้ารถโดยปราศจากคำว่าอ่อนโยนโดยสิ้นเชิง ท่ามกลางสายตาของคนนับสิบที่มองมาอย่างสนใจ จากนั้นพ่อค้าความตายก็ไม่รอช้า เพราะเขาเสียเวลามามากแล้ว รถสปอร์ตคันหรูทะยานต่อไปยังสนามบินทันที

“นี่คุณจะพาฉันไปไหน หยุดรถเดี๋ยวนี้นะฉันจะลง ไม่อย่างนั้นก็พาฉันไปส่งโรงพยาบาลแล้วฉันจะไม่เอาเรื่องคุณ!”

ทั้งที่ตอนนี้ตนตกอยู่ในสถานการณ์ที่เสียเปรียบเอามากๆ แต่สาวน้อยก็ยังขู่ฟ่อ เรื่องอะไรจะยอมง่ายๆ ถ้าเขาพูดดีๆ ด้วยและยังไม่เคยมีกรณีพิพาทกันมาก่อนก็ว่าไปอย่าง

“เงียบ! เธอทำให้ฉันเสียเวลามามากแล้ว ถ้ายังไม่หุบปากฉันจะพาเธอไปส่งยมบาลแทน” แมทธิวหันมาตวาดด้วยความหงุดหงิด ครั้งนี้เขาจะไม่ยอมปล่อยให้ยัยเด็กแสบนี่ลอยนวลเหมือนครั้งที่แล้วแน่ พ่อจะจัดให้แสบสัน เอาให้ต้องจดจำผู้ชายที่ชื่อ ‘แมทธิว ไครซ์ตัน’ ไปจนวันตายทีเดียว!

“แล้วคุณกำลังจะพาฉันไปไหน จอดนะ ฉันจะกลับไปทำงาน”

ชญาดายังโวยวายใส่เขาไม่เลิก...ไม่คิดจะกลัวคำขู่ใดๆ ของเศรษฐีขี้เต๊ะนี่สักนิด

“เธอมีงานทำแล้วเหรอ”

อารมณ์ฉุนเฉียวชะงักลงชั่วขณะ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย ใครกันที่กล้าท้าทายอิทธิพลของเขาด้วยการรับยัยเด็กแสบคนนี้เข้าทำงาน ทั้งๆ ที่เขาใช้ทั้งพระเดชและพระคุณสั่งห้ามเจ้าของกิจการในย่านเมืองคลีฟแลนด์ไว้หมดแล้วตั้งแต่ยัยเด็กนี่บังอาจเอากาแฟสาดใส่หน้าหล่อๆ ของเขาในร้านสเต๊กวันนั้น

“แล้วทำไมฉันถึงจะมีงานทำไม่ได้ หรือว่าตอนนั้นที่ไม่มีใครรับฉันเข้าทำงานเลยก็เพราะคุณใช้อิทธิพลกลั่นแกล้งฉัน” ชญาดาย้อนถาม ดวงตาเรียวสีน้ำตาลวาววับขึ้นอย่างเอาเรื่องเช่นกัน

“ใช่…แต่นั่นมันยังน้อยไปหากจะเทียบสิ่งที่เธอบังอาจทำกับฉัน” แมทธิวทำเสียงกรรโชกใส่คืน

“ก็สมควรแล้วกับความปากเสียและบ้าตัณหาของคุณ” สาวน้อยตอบโต้ไม่ลดละ

“สงสัยเธอจะยังไม่รู้จักฉันดีสินะแม่หนูน้อย เอาเป็นว่าคราวนี้เธอจะได้รู้ซึ้งว่าแมทธิว ไครซ์ตัน คือผู้ชายที่เธอไม่ควรแม้แต่คิดจะต่อกรด้วย”

“คุณเป็นใครฉันไม่อยากรู้จัก รู้แต่ว่าหน้าคุณไม่เหมือนหน้าบุพการีของฉันสักคน เพราะฉะนั้นฉันไม่กลัวคุณหรอก”

“จำคำของเธอไว้ให้ดี แล้วอย่ามาคุกเข่าขอความปรานีจากฉันก็แล้วกัน”

“ไม่มีทาง” ใบหน้าเรียวเชิดขึ้นอย่างหยิ่งๆ ถึงเธอจะเป็นหนูหริ่งตัวน้อย แต่ก็อย่าหวังว่าจะยอมให้ราชสีห์ขี้เต๊ะมาข่มเหงเอาง่ายๆ

“ถ้าฉันไม่รีบ อย่าหวังเลยว่าเธอจะได้ลอยหน้าลอยตาต่อปากต่อคำกับฉันแบบนี้”

แมทธิวได้แต่ขบกรามแน่นเพื่อระงับอารมณ์ขณะเหยียบคันเร่งจนเกือบมิด และไปถึงสนามบินได้ทันเวลาที่เครื่องจะขึ้นอย่างฉิวเฉียด

บรรดาลูกน้องซึ่งรออยู่ที่เครื่องพากันแปลกใจไปตามๆ กัน เมื่อเห็นเจ้านายอุ้มสาวน้อยที่เนื้อตัวมอมแมมขึ้นมาในห้องผู้โดยสาร โดยที่สาวน้อยคนนั้นทั้งดิ้นรนขัดขืนและทุบตีเจ้านายของพวกเขาตลอด เวลา ทว่าก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากถาม ต่างก็ได้แต่คอยอำนวยความสะดวก และรอปฏิบัติตามคำสั่งจากผู้เป็นเจ้านายเท่านั้น

“แดริลบอกกัปตันให้เอาเครื่องขึ้น... แล้วไปเรียกหมอโยฮันมาหาฉันที่ห้องนี้ด้วย”

“ได้ครับเจ้านาย”

บอดี้การ์ดคนสนิทรับคำสั่ง แล้วรีบก้าวออกไปยังส่วนระหว่างห้องผู้โดยสารทั่วไปที่ถูกแยกออกจากส่วนห้องวีไอพีซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเจ้านาย ไม่ถึงนาทีหมอโยฮันก็เข้ามาในห้องพร้อมกับกระเป๋าอุปกรณ์การแพทย์ เพราะแดริลบอกเอาไว้ล่วงหน้าแล้วว่าเจ้านายอาจจะมีคนไข้ให้หมอตรวจ

“เจ้านายมีอะไรหรือเปล่าครับ” โยฮันถามตามมารยาททั้งที่มองเห็นคนไข้ที่ตัวเองต้องตรวจอยู่ในห้องกับเจ้านายแล้ว

“ผมอยากให้หมอช่วยตรวจแม่เด็กสิบแปดมงกุฎนี่หน่อย พอดีเด็กนี่วิ่งมาตัดหน้ารถผม อยากรู้ว่ามีอะไรบุบสลายบ้าง จะได้ประเมินค่าเสียหายได้ถูก หรือถ้าไม่มีเลย ผมจะได้แจ้งตำรวจลากคอเข้าคุกข้อหากรรโชกทรัพย์ซะให้เข็ด... ฮึ!” แมทธิวสั่งคนของตัวเอง โดยประโยคหลังตั้งใจขู่สาวน้อยที่นั่งหน้าบึ้งอยู่บนเบาะหนังให้กลัว แต่ชญาดากลับตวัดตามามองขวางๆ

“นี่คุณจะพาฉันไปไหน” ชญาดาไม่ได้นึกกลัวคำขู่ของเขาแม้แต่น้อย แต่นึกหวาดหวั่นต่อการมาอยู่ในอาณัติของผู้ชายที่ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษตรงหน้ามากกว่า

“เธอไม่มีหน้าที่ถาม หน้าที่ของเธอคือนั่งนิ่งๆ ให้หมอตรวจเท่านั้น” แมทธิวตอบมาเสียงห้วนๆ

“แต่สิ่งที่คุณกำลังทำ มันคือการลักพาตัวฉันนะ”

“ฉันจะทำยิ่งกว่าลักพาตัว ถ้าขืนเธอยังไม่หุบปาก”

สีหน้าและท่าทางที่เข้มดุนั้นบ่งบอกว่าผู้ชายนิสัยเสียคนนี้ทำจริงแน่ ชญาดาจำต้องเงียบก่อน แต่อย่าหวังเลยว่าคนอย่างชญาดาจะยอมเงียบแล้วล่าถอยไปเฉยๆ ถ้ามีโอกาสเมื่อไหร่เธอเอาคืนแน่

เมื่อเห็นว่าคนไข้ของเจ้านายอยู่ในอาการสงบแล้ว หมอโยฮันจึงเข้าไปตรวจและสอบถามอาการอย่างละเอียด หลังจากตรวจเสร็จเขาก็รายงานผลตรวจให้กับเจ้านายได้รับรู้ โดยผลปรากฏว่าชญาดามีบาดแผลถลอกที่ฝ่ามือ หัวเข่า และข้อเท้าเคล็ดเล็กน้อย

 “กำชับมิสให้กินยาและทายาตามที่หมอจัดให้นะครับ สักสองวันก็น่าจะดีขึ้น” หมอโยฮันบอกเจ้านายอีกครั้งหลังจากที่จัดการล้างแผลและจัดยากินยาทาให้กับชญาดาเรียบร้อยแล้ว

“ขอบใจมากหมอ...เท่านั้นล่ะ ที่เหลือเดี๋ยวผมจะจัดการต่อเอง”

“ครับ”