ลิงคอล์น มหาบุรุษ (Lincoln the Unknown) โดย เดล คาริเนกี

อ้วนแกะ |
03/01/2015

ลิงคอล์น มหาบุรุษ โดยเดล คาร์เนกี เข้มข้น ถึงพริกถึงขิง ละเอียดในด้านข้อมูล และครบครันเรื่องอารมณ์ของบุคคลต่างๆ ที่ปรากฏชื่ออยู่ในเรื่องราวตลอดทั้งหนังสือเล่มหนาๆ เล่มนี้ มีจุดที่การพิสูจน์อักษรขาดตกบกพร่องไปพอสมควร แต่ความผิดพลาดเหล่านั้น เทียบกับคุณค่าของหนังสือเล่มนี้ เลยทำให้พออภัย พอหยวนๆ ไปได้บ้าง เราติดตามเรื่องราวของอดีตประธานาธิบดีของสหรัฐอเมริกาท่านนี้มาพอสมควร อ่านจากหนังสือต่างๆ เท่าที่จะสามารถหาอ่านได้ และในบรรดาเล่มที่ได้รับการแปลเป็นภาษาไทย เล่มนี้ถือว่าละเอียดมากที่สุด โดยเฉพาะในช่วงชีวิตของลิงคอล์น ขณะที่เขาดำรงตำแหน่งประธานาธิบดี ข้อเท็จจริงที่ปรากฏในหนังสือเล่มนี้ค่อนข้างเชื่อถือได้ เพราะมาจากการรวบรวมหลายแหล่งที่อ้างอิงที่มาได้ มีการตรวจพิสูจน์ได้ แต่ในบางจุด จุดที่เป็นเรื่องอารมณ์ความรู้สึกนึกคิดของตัวละคร เราว่าบางทีก็เหมือนพยายามใส่สีสันเติมแต่งมากเกินไป มันทำให้เราเกิดคำถามขึ้นว่า...ผู้เขียนรู้ได้อย่างไร เช่น ตอนท้ายของเล่ม ที่เป็นเรื่องราวชีวิตของนางลิงคอล์น หรือแมรี ทอดด์ ลิงคอล์น หลังจากสามีถูกฆาตกรรมและตัวเองต้องระหกระเหเร่ร่อน ประสบชะตากรรมอันยากลำบากที่เกิดจากการกระทำอันน่ารังเกียจของตัวเอง บั้นปลายสุดท้ายก่อนจะสิ้นลมหายใจ หนังสือบบรรยายไว้ว่า “หล่อนปล่อยความคิดของหล่อนให้แล่นกลับไปสู่ความทรงจำอันโหดร้ายทารุณในระหว่างเวลาหลายปีที่ผ่านมาแล้ว และครั้งสุดท้ายปล่อยให้ความคิดนั้นล่องลอยไปสู่ความทรงจำอันแสนหวานเมื่อครั้งหล่อนยังอยู่ในวัยสาว มองเห็นภาพของหล่อนกำลังลีลาศเพลงวอลตซ์กับสตีเฟ่น เอ. ดักลัส อีกครั้งหนึ่ง รู้สึกจับใจในกิริยาอันละมุนละไมของเขา...” ซึ่งฉากการบรรยายที่ว่านี้ คือช่วงที่นางลิงคอล์นขังตัวเองอยู่ในห้องอันมืดทึบเพียงลำพัง และไม่ปรากฏหลักฐานว่าได้มีการบันทึกหรือเขียนไว้โดยตัวนางเอง (ตอนนั้นแพทย์และศาลได้ลงความเห็นว่านางเป็นผู้วิกลจริตไปแล้ว) เพราะฉะนั้น คำถามคือ ผู้เขียนไปรู้ความคิด ไปเห็นการเพ้อของนางลิงคอล์นได้อย่างไร เราว่านี่คือสิ่งที่นักเขียนเรื่องสารคดี ไม่ว่าจะเป็นสารคดีประเภทไหน โดยเฉพาะอัตชีวประวัติของบุคคล จำเป็นต้องระวัง ไม่ใส่อะไรที่พิสูจน์ไม่ได้ลงไปมากนัก เพราะมันคือเรื่องจริงที่มีบุคคลที่เกี่ยวข้องจริงๆ มีผลกระทบต่อใครหลายคนบนโลกนี้จริงๆ ชีวิตจริงไม่ใช่นิยายที่เราจะมีสิทธิไปปั้นแต่งให้ใครได้ นอกจากนี้ การเรียบเรียงของเดล คาร์เนกี พยายามดึงดูดผู้อ่านด้วยคำว่า "ที่สุด” มากเกินไป ใช้คำนี้พร่ำเพรื่อจนเรารู้สึกว่า อะไรๆ ก็ที่สุดไปหมดจนไม่รู้ว่าอะไรคือที่สุดกันแน่ เห็นได้ชัดจากการบรรยายสงครามระหว่างฝ่ายเหนือกับฝ่ายใต้ที่ยืดเยื้อ มีการยกทัพปะทะกันหลายครั้ง และในเกือบทุกๆ ครั้ง ผู้เขียนมักจะบรรยายด้วยคำว่า นองเลือดที่สุด ร้ายแรงที่สุด เสียหายที่สุด จนกลายเป็นว่า มันก็ที่สุดในทุกๆ ครั้งที่รบกันนั่นแหละ และผลของการรบแต่ละครั้งมันก็เสียหายยิ่งหย่อนกว่ากันไม่เท่าไหร่ ตายครั้งละหลายพัน หลายหมื่นคน แต่ก็บรรยายว่าที่สุดทุกครั้ง เราว่ามันเป็นการใช้ภาษาที่พิสดารพอสมควร เราพับไว้หลายหน้า เกี่ยวกับวาทะและการกระทำของลิงคอล์น เขาคือบุรุษที่อ่อนโยนที่สุด ไม่มาดร้ายต่อใคร และไม่ตอบโต้คนที่มาดร้ายต่อเขา ข้อนี้คือข้อที่ยกย่องที่สุด มันเป็นจุดแข็งและเป็นจุดใหญ่ที่ทำให้ใครๆ รักเขา แต่ก็นั่นเอง ด้วยความที่ให้โอกาสคน ไม่ตัดสินคน มันก็เลยทำให้เขาตกเป็นจำเลยสังคม เพราะเป็นผู้นำที่ไม่กล้าตัดสินใจ ทำให้สงครามยืดเยื้อ ทำให้เกิดความสูญเสียมากมายตามมา อันนี้คงต้องแล้วแต่ว่าใครจะชังหรือจะชอบเขา แต่โดยส่วนตัว เราชอบ เป็นหนังสืออีกเล่มที่ควรอ่าน อ่านเอาเรื่อง เอาแนวคิดบางประการมาย้อนดูตัวเราเอง อ่านเพื่อให้รู้ว่า มหาบุรุษคนหนึ่งที่มีคนรักมากที่สุดคนหนึ่งของโลก เขามีความคิดอ่านต่อผู้อื่นอย่างไร กระทำต่อผู้อื่นด้วยความเมตตา สงสาร และเห็นใจอย่างไร