ร่ายมนตรา นายมาเฟีย (ว. เกตุสุทธิ)

INTRO

หรัญญ์

          เจ้าหน้าที่หนุ่มวัย 32 ปีอนาคตไกล ผู้ยึดถือความยุติธรรมเป็นหลัก ขี้โมโห เก็บตัว เบื่อโลก มุมอ่อนหวานเดียวของเค้าคือ การอ่านหนังสือ

          “หยุด! อย่าขยับ”

            “เฮ้ย! หนีเร็ว พ่อมึงมากันเต็มแล้ว”

            “หยุด! กูบอกว่าอย่าหนีไง”

            “แน่จริงก็จับให้ได้ซิ”

            เจ้าหน้าที่อาวุธครบมือ นำกำลังเข้าล้อมจับแกงค์ค้าของเถื่อนข้ามชาติ ในขณะที่พวกมันกำลังส่งมอบของกลางให้สายสืบ ไอ้ตัวหัวหน้าหนุ่มเกิดไหวตัวทัน

            นอกจากจะเป็นมาเฟียหน้าหล่อแล้ว ยังท่าทางกวนประสาทใช้ได้ แถมไม่เกรงกลัวความตายอีกด้วย เมื่อรู้ว่าถูกล่อซื้อเค้าก็พร้อมจะเล่นสนุกด้วย

            “หึ! เชื่อฟังดีนิคุณภีม” เสียงหรัญญ์พูดเย้ยหยัน ตอนเห็นราชสีห์หนุ่มยืนนิ่งชูสองมือเหนือหัวเหมือนลูกแมวเชื่องๆ

            “…” หน้าตาไม่สะทกสะท้าน เหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์ตอบกลับ

            “ผมขอจับคุณ ข้อหามีอาวุธไม่ได้รับอนุญาตไว้ในครอบครอง” เสียงกึกก้องรีบพูด ราวรอโอกาสนี้มาแสนนาน

            “หรอ ไหนล่ะอาวุธที่ว่านั่น” แทนที่อีกฝ่ายจะล้นลานตามคิดไว้ กลับเล่นแง่ตอบกลับหน้าตาเฉย หรัญญ์เริ่มรู้ถึงความเสียเปรียบ

            “ก็นี่ไง! อย่าบอกนะ”

            หรัญญ์รีบตรงไปเปิดกล่องไม้ขนาดใหญ่ ที่น่าจะบรรจุอาวุธของกลางในนั้น แต่ทว่าเปิดดูกลับเป็นชุดตุ๊กตายางสาวน้อยหน้าจิ้มลิ้มใส่ชุดซีทรูนอนฉีกยิ้มราวกำลังหัวเราะเย้ย!

            “คุณอยากได้หรอ เอาไปซิ ผมยกให้” มาเฟียไม่สิ้นลาย ไขว่ไหล่ดูแคลน ตีหน้าเย้ยแสยะยิ้มมุมปากก่อนเค้นเสียงหัวเราะกวนประสาทตบท้าย

            “แก!” หรัญญ์โกรธจนตัวสั่น กำหมัดแน่นสะกดอารมณ์ ยืนนิ่งดูอีกฝ่ายเดินฝ่าดงเจ้าหน้าที่ไปหน้าตาเฉย

            ‘ชูว์!’ ยันไม่ทันเดินผ่านไปไหน มาเฟียหนุ่มก็หันมาเย้าเสียงเตือน

            “พูดกับผมดีๆ ซิครับ ถ้าคุณว่างมากจะไปเที่ยวบริษัทผมก็ได้นะ คุณจะได้รู้ว่าคนอย่างผมคบไว้ก็ไม่เสียหายตรงไหน”

            “แก!” เสียงคำรามของเสือจนมุม ปล่อยความอาฆาตออกมาจนอีกฝ่ายหยุดยิ้ม เค้าตีหน้าใสซื่อ ประหนึ่งแสร้งหวาดกลัวก่อนหมุนตัวกลับเพื่อยุติการก่อกวน แต่ดันนึกได้ว่า

            “ออ! คู่มืออยู่ในกล่องนะ เอาไปลองใช้ดู”

            “โถ่เว้ย!”

            ของขวัญสุดแสบที่จัดเตรียมไว้ปั่นหัวเจ้าหน้าที่หนุ่ม ถูกเตะทิ้งไม่เป็นท่า เสียงแผดสูงเกรี้ยวกราดทำให้คนอื่นไม่กล้าเข้าใกล้ไปด้วย คงจะมีแค่ธาธารลูกน้องคนสนิทเดินมาตบบ่า พร้อมลากออกจากที่เกิดเหตุ

            ณ. ตึกสุดโทรม ย่านชุมชนเก่าเยาวราช เสียงจอแจในยามค่ำคืนดังกลบเสียงแปลกปลอม

            ‘ปึ่ง!’

            ใครบางคนทุบโต๊ะด้วยความโมโห ทุกคนในห้องสะดุ้งอึ้งค้าง สีหน้าหงุดหงิด กระดาษเอสี่ปึกใหญ่ถูกฟาดลงโต๊ะ ราวอยากหาที่ระบายความเครียด แต่ดูเหมือนจะยิ่งทวีความกดดันให้ลูกน้องฉกรรจ์มากกว่า

            “พลาดอีกแล้ว! นี่พวกคุณทำงานกันประสาอะไร ไหนว่าแหล่งข่าวเชื่อถือได้ กะอีแค่มาเฟียปลายแถวทำไมตามจัดการมันไม่ได้สักที” คำร่ายยาวมาพร้อมสายตาด่ากราด มือชี้หน้าคาดโทษทีละคน

            เสียงเรียบกระด้างของคนเป็นเจ้านาย พยายามพูดข่มอารมณ์หงุดหงิด เสียงคำรามในลำคอราวเสือสมิงพร้อมขยำเหยื่อตลอดเวลา แต่ทว่าเหยื่อตัวนั้นกลับเป็นผู้มีอิทธิพลหาตัวจับยาก

            “มันน่าจะรู้แผนเราครับนาย” ธาธารรีบพูดขึ้น

            “ใช่ครับ! มันรู้ทันเราทุกอย่าง แถมรอตลบหลังอีกด้วย” เสริมด้วยหรัญญ์ที่เพิ่งทำงานพลาดมาสดๆ ร้อนๆ

            เหล่าลูกน้องนอกเครื่องแบบรีบแก้ต่าง ไม่ใช่ว่างานนี้จะยากกว่างานอื่น หรือแผนล่อเสือที่วางไว้จะบกพร่องตรงไหน แต่ที่มีรอยรั่ว น่าจะมีหนอนบ่อนไส้มากกว่า

            “แล้วที่นี้จะเอาไงต่อ เราเสียสายไปกับงานนี้หลายคนแล้วนะ ถ้ายังจับมันไม่ได้ คนต่อไปอาจเป็นคุณหรือผมก็ได้” เจ้านายใหญ่เริ่มเย็นลง เดินมาหยุดหน้าเจ้าหน้าที่หนุ่มไฟแรง เอ่ยถามเสียงเรียบ

            “ผมจะบุกไปอีกรอบ มันคงไม่คิดว่าเราจะลงซ้ำครับนาย” หรัญญ์รีบตอบ เค้าไม่ได้พูดเพื่อเอาใจเจ้านาย สีหน้าแววตาจริงจังนั้น ช่วยยืนยันจนคนคุยด้วยต้องถามซ้ำ

            “คิดดีแล้วใช่ไหมหรัญญ์” ท่าทางครุ่นคิดถามกลับ

            “ตอนนี้มันคงชะล้าใจอยู่ คงไม่คิดว่าเราจะกลับไปอีกหรอกครับ” สายตาแน่วแน่ราวมีแผนการอยู่ในหัว ทำให้เจ้านายนิ่งลง พยักหน้าเห็นด้วย

            “ระวังให้มากแล้วกัน ตอนนี้หน่วยเราโดนเพ็งเล็งอยู่ ผมคงออกหน้ามากไม่ได้” เจ้านายเดินไปพูดไป แล้วกลับมาทิ้งตัวนั่งหน้าเครียด เขี่ยกระดาษบนโต๊ะให้ลูกน้องแบ่งกันดู

            “ข้อมูลล่าสุดที่สายเราหามาได้ เอาไปแบ่งกันดู