รุ่นพี่

รีวิวจากบรรณาธิการ batorastore.com

รุ่นพี่

ผู้แต่ง - วิศิษฎ์ ศาสนเที่ยง

สนพ. - พิมพ์คำ

"จริงๆแล้ว น้ำหอมก็คือ กลิ่นวิญญาณของดอกไม้นั่นเอง"

นิยายที่มาจากปลายปากกาของนักเขียนและผู้กำกับภาพยนตร์ชื่อดัง วิศิษฏ์ ศาสนเที่ยง ที่กำลังจะเข้าฉายเร็วๆนี้

เรื่องราวของ อทิติ เป็นเด็กสาวที่สัมผัสวิญญาณได้ด้วยกลิ่น จึงดูเป็นคนประหลาดในสายตาเพื่อนๆ และอาจารย์ในโรงเรียนประจำหญิงล้วน เพราะเที่ยวดมผนังหรือสิ่งของต่างๆ ไปทั่ว ทว่าในโรงเรียนซึ่งเดิมเป็นวังเก่า ชื่อว่า วังพรรณวดี นั้น มีวิญญาณของคนที่ถูกฆ่าตายและไม่ได้รับความเป็นธรรมสิงสถิตอยู่...อย่างน้อยก็หนึ่งดวง

รุ่นพี่ คือวิญญาณชายหนุ่มซึ่งตายในโรงเรียนนี้ สมัยที่วังพรรณวดียังเป็นโรงเรียนพานิชย์ ก่อนจะกลายเป็นโรงเรียนคอนแวนต์ที่อทิติเข้ามาเรียน เขาโผล่มาหลอกหลอนตามตื๊อให้เธอช่วยสืบคดีในวังเก่า ซึ่งเกิดขึ้นเมื่อกว่า 50 ปีก่อน ช่วยหาเบาะแสในแบบผีๆ และยังคอยเป็นเพื่อนให้คำปรึกษายามอทิติรู้สึกท้อแท้ 

แต่ยิ่งอทิติสืบเข้าใกล้ความจริงเท่าไร ทั้งคนเป็นและคนตายก็ยิ่งน่าสงสัย และไม่ว่าฆาตกรจะยังอยู่หรือเป็นผีไปแล้ว มันก็ยังตามล่าเธอได้อยู่ดี!

(เรื่องย่อจากสำนักพิมพ์)

หลังจากที่อ่านเรื่องนี้ แอดน้ำตาซึมนิดๆนะ แต่ซึมเพราะเหตุใดขอยกยอดไปกล่าวไว้ทีหลัง นิยายเรื่องนี้แม้จะจั่วหัวไว้ว่าเป็นนิยายสยองขวัญ แต่เราไม่ค่อยจะรู้สึกกลัวสักเท่าไหร่ เพราะวิญญาณในเรื่องนี้ส่วนใหญ่มาในรูปของกลิ่น เพราะความสามารถพิเศษของอทิติ หรือ ม่อน คือความสามารถในการรับรู้กลิ่นของวิญญาณนั่นเอง นานๆทีจะมีผีโผล่มาสักฉากสองฉาก และจะเน้นไปทางด้านการสืบสวนสอบสวนมากกว่า แต่ก็เป็นการสืบสวนที่ใช้กระบวนการแบบเด็กๆบวกลักจำมาจากนิยายอย่างเชอร์ล๊อกโฮมส์ (เพราะในเรื่องบรรยายว่าม่อนเป็นสาวกนิยายสืบสวนสอบสวน) โดยมีผี รุ่นพี่ เป็นผู้ช่วย ทั้งเป็นเพื่อนคู่คิด และทุ่มเทช่วยเหลือม่อนเต็มที่ในยามทีเด็กสาวตกอยู่ในอันตราย อีกคนคือ แอดมินลึกลับ ในเว็บที่ทำหน้าที่ให้คำปรึกษาเกี่ยวกับคดีให้กับม่อน ซึ่งทั้ง รุ่นพี่ และ แอดมิน นั้น ม่อนก็ไม่เคยเห็นหน้าตาที่แท้จริงของเขา

ถ้าพูดถึงเรื่องความซับซ้อนของคดี ถ้าคุณเป็นแฟนนิยายของภาคินัย คุณจะร้องอ๋อและเดาตัวคนร้ายได้ไม่ยาก คำจำกัดความของนิยายภาคินัยก็คือ "สิ่งที่เห็นอาจไม่ใช่สิ่งที่คุณคิด และตัวละครไหนที่ท่าทางอ่อนแอแสนดีนั้นให้พึงระวังเอาไว้" นั่นล่ะ ที่คุณจะสัมผัสได้จากนิยายเรื่องนี้ คนร้ายที่คุณคาดว่าน่าจะเป็นคนนี้ แต่ความจริงแล้วอาจไม่ใช่ พอเรามั่นใจว่าคนนี้แหละ ตาคนร้ายดันวกกลับเป็นคนเดียวกับคนแรกที่เราคิดไว้ ตลบหลังไปมา...เออแฮะ หนุกดี!

ส่วนเรื่องหวานแหววระหว่างม่อนกับรุ่นพี่นั้นไม่ค่อยมีแฮะ มันดูคล้ายรุ่นพี่ กับ รุ่นน้องจริงๆนั่นแหละ ม่อนโดนเพื่อนๆในโรงเรียนรังเกียจเพราะพฤติกรรม ดมกำแพง ที่เจ้าหล่อนเผลอไปทำต่อหน้าคนอื่นจนถูกหาว่าบ้า แต่ม่อนเองก็ไม่เคยเอาเรื่องนี้มาใส่ใจ เธอก็ดำรงชีวิตตามปกติ (แต่อาจจะเพื่อปกปิดความเจ็บปวดที่อยู่ลึกๆในใจก็ได้นะ) พอได้มาเจอกับรุ่นพี่ที่มาแต่เสียง แต่เสียงนั้นไม่เคยเหยียดหยามหรือดูถูกเธอ ตรงข้ามกลับเอาใจใส่เธอเป็นอย่างดีจนม่อนรู้สึก ถ้าจะมีฉากหวานจริงๆเหรอ คงเป็นฉากที่รุ่นพี่เอาตัวคร่อมม่อนเพื่อป้องกันไม่ให้ผีมาทำร้ายม่อนล่ะมั้ง ทั้งสองอยู่ในระยะประชิด แม้ม่อนมองไม่เห็นแตม่อนรู้สึกได้ค่าาา

เอาล่ะ มาว่าฉากน้ำตาซึมกันดีกว่า แอดน้ำตาซึมตอนที่ แอ้น เพื่อนของม่อนเพียงคนเดียวฆ่าตัวตาย เพราะโดนแก๊งเด็กนรกรังแก แถมครูสอนเคมีที่ตัวเองหลงรักขนาดยอมมีอะไรด้วยจนถึงขนาดยอมโกหกว่าท้องยังทอดทิ้งอย่างไม่ใยดี แถมไอ้ครูบ้านั่นยังเอารูปเปลือยของเธอไปปล่อยลงเน็ตเพื่อแบล๊กเมล์อีก แบบ...เฮ้ย...เราเคยได้ยินเหตุการณ์แบบนี้นะ ตอนนั้นก็ไม่เข้าใจความรู้สึกเขานักหรอกว่าอะไรยังไง แต่คนเขียนสื่อความรู้สึกของแอ้นที่หมดหวัง สิ้นหวังแล้วทุกสิ่งทุกอย่าง จนเรารู้สึกสงสาร และเสียดายที่แอ้นเลือดจบชีวิตแบบนี้

ส่วนเรื่องคำหยาบ...มีเยอะจริงแต่แอดโอเคกะมันนะ เพราะย้อนไปสมัยเรียน อยู่กับเพื่อนเราก็พูดมึงมาพาโวยอยู่ ก็เหมือนอย่างม่อนน่ะค่ะ เวลาอยู่กับเพื่อนพูดแบบนึง แต่เวลาไปหาผู้ใหญ่ก็พูดเพราะในระดับนึงนะ ถ้ามองข้ามเรื่องนี้ไปนิยายเรื่องนี้ก็สนุกระดับนึงเลย

อ้อ ถ้าใครกลัวว่าจะไปสปอยเนื้อเรื่องในหนัง วางใจนะคะ เพราะคนเขียนบอกว่าแตกต่างจากในหนังจ้า ^^