ตอนที่1 ชนวนแค้น

รีฮาน  รายา(ราชา-หรือเจ้าเมือง)แห่งเกาะนาบาวี เป็นชายหนุ่ม ผิวคร้าม เพราะกร้านแดดลม ใบหน้าเหลี่ยมนิ่งเฉยไร้ความรู้สึกใด ๆ ดวงตาคมยาวสีสนิมนิ่งดังน้ำลึกสุดหยั่ง ยืนกอดอกพิงต้นไม้ใหญ่  ด้านข้างเป็นชายหนุ่ม รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว น้องชายเพียงคนเดียวของเขา

ห่างออกไป ชาย-หญิงนับร้อยชีวิต ทั้งเด็ก และผู้ใหญ่ ต่างมีใบหน้าหม่นหมอง สายตาทุกดวงจับนิ่งไปที่ ซากไร้ชีวิตที่ถูกห่อหุ้มด้วยผ้าขาว ทอดร่างเตรียมฝังตามพิธีความเชื่อของชาวเกาะนาบาวี ที่อยู่ห่างจากชายฝั่ง 1700ไมล์ทะเล เลยฝั่งน่านน้ำไทยออกไป

ร่างไร้วิญญาณของอัยนา ค่อยถูกหย่อนลงไปในหลุม ในเวลาต่อมา ดินแต่ละกำค่อยกลบฝังด้วยมือของชายหญิงทุกคนที่มาร่วมพิธี ไม่มีใครที่กลั้นน้ำตาไว้ได้ แม้แต่รีฮาน  ชายผู้มีจิตใจแข็งแกร่งดั่งหินผา

ลำละหญิงกลางคนเกล้าผมมวยหยุดยืนตรงหน้า นางเอ่ยเสียงเครือสั่นด้วยความสะเทือนใจ

    “นายต้องควักหัวใจคนโฉดชั่วคนนั้นมาให้ได้นะคะนาย”

    เขาไม่ตอบหากกล้ามเนื้อบนใบหน้ากระตุกยิบยับ น้องชายคนรอง แตะแขนคนเป็นพี่อย่างสะกดให้พี่กลั้นความโกรธแค้นไว้ในอก อันวาร์รู้ นิสัยของพี่ชายดีว่า เวลาร้าย เขาร้ายเยี่ยงซาตาน ไม่มีใครที่อยู่ใต้อาณัติของเขาแล้วไม่กลัวเกรง อันวาร์แม้จะรู้ว่าเป็นผู้ที่พี่ชายรัก และตามใจมาก ชายหนุ่มยังกริ่งเกรงพี่ชายไม่น้อยเช่นกัน

    นางลำละยังคงคร่ำครวญด้วยความเศร้าโศก

    “นายหญิงน่าสงสารเหลือเกิน ต้องมาตายท้องกลมโดยจับมือคนร้ายไม่ได้”

    รีฮาน รู้ รู้ดีและไม่มีวันลืมภาพที่สยดสยองของน้องสาวเพียงคนเดียวได้ อัยนา น้องสาวคนสวย ร่าเริงและช่างฝัน เธอวิงวอนพี่ชายอยู่นานเป็นแรมเดือนกว่าที่พี่ชายจะยอมให้ขึ้นฝั่งไทยไปเรียนต่อ

และทุกครั้งเมื่อปิดภาคเรียน รีฮาน จะให้คนไปรับกลับบ้าน ซึ่งเขาเป็นเจ้าของ สืบทอดติดต่อกันมาหลายชั่วคน แรกเริ่มนั้นผู้นำเกาะเรียกว่ารายา (ราชา) ต่อมารีฮาน เปลี่ยนแปลงไม่ให้มีชนชั้นมากขนาดนั้น เขาจึงเป็นเจ้านายของทุกคน มีอำนาจสิทธิ์ขาดบนอาณาจักรแห่งนี้แต่เพียงผู้เดียว

ทุกคนแยกย้ายกันกลับไปยังที่พำนักของตน อันวาร์แยกจากพี่ชาย ไปที่เฮลิคอปเตอร์ส่วนตัว บินขึ้นเหนือน่านฟ้า กลับไปยังเมืองไทย ที่เขามีสัญชาติอยู่ที่นั่น

รีฮาน ยังคงมองหลุมดินที่ยังมีรอยดินใหม่กลบร่างน้องสาวผู้เป็นที่รัก เสียงของเขายังแว่วกังวาน ของผู้ที่จากไป ราวกับว่า น้องของเขายังมีชีวิตอยู่ เพียงแต่ อยู่ในใจของเขาเท่านั้น

ภาพต่างๆค่อยผุดขึ้นมาในห้วงนึก เขานั่งบนเก้าอี้ในห้องทำงาน อัยนา น้องสาวแสนสวย ดวงตาระยิบแพรวพราวเหมือนดั่งดวงดาวที่พราวแสง เธอนั่งพื้นเกาะเข่าพี่ชายราวกับลูกแมวน้อยๆ กำลังเอาใจเจ้านาย ก่อนที่จะวิงวอนพี่ชาย ด้วยน้ำเสียงหวานใส

       “ชีวิตน้องเหมือนนกน้อยในไร่ส้มเลยนะคะพี่”

        “อยากบอกพี่เรื่องอะไรกันแน่อัยนา”

 อัยนาซบหน้าลงบนตักพี่ชายก่อนรำพึง

 “อยากไปเที่ยวที่ไหนบ้าง ก็ไปไม่ได้ อย่างนี้อัยนาจะมีสมบัติร้อยล้านพันล้านไปเพื่ออะไรคะ”

    “อัยนา ถ้าน้องอยากเที่ยวจริงๆ น้องรอให้อันวาร์หรือพี่ว่างพาไปเที่ยวรอบโลกก็ได้”

“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ ถ้าเป็นเรื่องนั้นอัยนาจะขอทำไม อัยนารู้นี่คะว่าพี่รีฮาน ต้องตอบแบบนี้”

“แล้วเธอต้องการอะไรละ”

“อัยนาอยากใช้ชีวิตบนแผ่นดินอย่างพี่อันวาร์ ใช้ชีวิตที่ไม่ได้ล้อมรอบด้วยน้ำกับฟ้าอย่างนี้ไม่ได้หรือคะ”

“เธออ่อนหัดนักอัยนา “เสียงพี่ชายเข้มขึ้นมาทันที “คนบนแผ่นดินใหญ่หน้าตาของมันเป็นคนแต่หัวใจเป็นขยะ”

    “โถ” เธอครางเสียงยาว “แค่ผู้หญิงคนเดียว พี่ชายของน้องพานเกลียดคนทั้งแผ่นดินทีเดียวหรือคะ”

    “ไม่เกี่ยวกัน ไม่มีใครที่ทำให้พี่เข็ดหรือกลัวทั้งนั้น แต่พี่ห่วงเธอมากกว่า อย่าพูดอย่าขออีกอัยนา เพราะพี่ ไม่มีวันให้เธอไปเด็ดขาด”

    เขาเคยให้สัจจะกับตัวเอง หากแล้วเขาแพ้ความอ่อนหวานของน้องสาว ด้วยเหตุผลแสนดีว่า

    “อัยนาขอไปเรียนเท่านั้นเองค่ะ ไปเรียนเพื่อกลับมาสอนผู้หญิงของบ้านเราให้รู้ อัยนาไม่ได้ไปเรื่องอะไรมากกว่าอัยนาอยากเรียนรู้ เพื่อเป็นประโยชน์กับบ้านเรา กับคนของเราจริงๆนะคะ นะ นะ พี่ชายคนดี ให้อัยนาไปนะคะ”

    “ไม่ได้ พี่อนุญาตไม่ได้ อย่ามาขอให้ยากหน่อยเลย”

    ขาดคำ หญิงผู้เป็นน้องทั้งกอดทั้งหอมประจบประแจง

“อัยนา นี่เธออย่าทำอย่างนี้”

“ถ้าพี่ไม่ให้อัยนาไป อัยนาจะกอดพี่จนตายเลยค่ะ”กล่าวจบหญิงหัวดื้อกอดพี่ชายแน่น

จนพี่ชายถอนใจยาว และใจอ่อน ยอมทำตามคำของของอัยนา

“เอ้า เอาตกลง ตกลง แล้วอย่าเหลวไหลละ”

อัยนาจับชายกระโปรงบาน เต้นรำ ราวกับนกน้อยเริงร่าในเวลาเช้าตรู่ เธอเต้นไปรอบโต๊ะพี่ชาย ซึ่งส่ายหน้าด้วยความเอ็นดูในความน่ารักของน้องสาว

“อย่าดีใจไปก่อนเลย เธอไม่ได้ไปคนเดียวหรอกนะอัยนา”

หญิงสาวหยุดกึก รีบถามอย่างสงสัย

“พี่คงไม่บอกอัยนานะคะว่าพี่อันวาร์จะกลับไปเรียนมหาลัยต่อเป็นเพื่อนกับอัยนา”

รีฮาน หัวเราะเสียงดังเมื่อได้ยินเช่นนั้น อัยนาทรุดลงนั่งเกาขาพี่ชาย

“ถ้าอย่างนั้นพี่จะให้ใครไปกับอัยนา”

“พี่จะให้อันวาร์ซื้อบ้านให้ และพี่จะส่งคนไปดูแลอัยนา ให้คงไปดูแลความปลอดภัย”

“คงหน้าดุยังกับโจร ส่งคนอื่นไปไม่ได้หรือคะ”น้องสาวต่อรอง

“ถ้าเรื่องมาก ก็ไม่ต้องไป”

“ไปค่ะ ไปค่ะ ให้ใครไปคุมก็ตามใจค่ะ”อัยนารีบบอก พี่ชายจ้องมองน้องสาว ด้วยความสงสัย ว่าอะไรเป็นปัจจัยแท้จริงที่ทำให้อัยนาอยากไปเรียนมากมาย นอกจากเรื่องกลับมาช่วยสอนหนังสือเด็กบนเกาะแห่งนี้

 รีฮาน ได้เห็นเพียงดวงตาใส สุกสกาว แสนซื่อและจริงใจของน้องสาวเท่านั้น และนั่นคือสิ่งที่เขาทำตามความต้องการของน้อง...ปล่อยนกบินออกจากกรง

สามปีน้องสาวตั้งใจเรียนอย่างรีฮาน วางใจและดีใจว่าน้องสาวเป็นเด็กดี จวบจนปีสุดท้าย อัยนาหนีไปกับผู้ชาย

อันวาร์น้องชายคนรองหน้าตาตื่นมารายงานพี่ชาย ให้ได้รับรู้การหายไปของน้องสาว รีฮาน เหมือนโดนใครควักดวงตาออกไปจากร่างของเขา ชายหนุ่มเจ็บปวดเกินกว่าจะทนเฉย

เงินนับล้านๆบาท ทุ่มไปกับการตามหาน้องสาวบนผืนแผ่นดินไทย ในเวลาต่อมาจดหมายน้องสาวมาถึงมืออันวาร์ ซึ่งรีบนำมาให้พี่ชายกับมือ

รีฮาน มือสั่นขณะอ่านจดหมายด้วยลายมือของน้องสาว

    “น้องรู้จักผู้ชายที่แสนดีแล้วค่ะ เขารักน้องมาก มาก อีกไม่กี่เดือน พี่ชายจะได้เป็นลุงแล้วนะคะ รอวันพี่ชายอารมเย็นและหายโกรธน้อง น้องจะพาหลานไปกราบขอโทษค่ะ เจ้าบ่าวของน้องชื่อ วิฑูรย์ เกียรติยิ่งเจริญเศรษฐีค่ะ แล้วน้องจะติดต่อไปหานะคะ”

    เขาทั้งโกรธทั้งแค้น ขยำจดหมายนั้นทิ้งกับพื้นอย่างไม่ไยดี เขาเกือบจะขึ้นฝั่งไปยิงผู้ชายคนนั้นของน้องสาวทิ้ง แต่ เขารักอัยนามากเกินไป รักจนสามารถให้อภัยน้องสาวได้  เขาจึงส่งคนไปสืบหา นายวิฑูรย์

มีตัวตนอยู่จริงแต่ไม่เห็นว่ามีอัยนาเป็นคู่ครอง ชายคนนั้นทำธุรกิจซึ่งสืบได้ว่ากำลังมีปัญหากับกรรมการภายในบริษัท

    นายวิฑูรย์ มีคู่หมั้นแล้วกับนางสาวดวงแด ลูกสาวคนกลางของอดีตนักการเมือง ตัวนายวิฑูรย์เป็นพ่อม่ายวัยสี่สิบเศษ รีฮาน เข้าใจในตัวน้องสาว ที่หลงรักคนมาก วัยขนาดนั้น ถ้อยคำที่เล่าผ่านทางจดหมายบอกให้รู้ว่าอัยนาลุ่มหลงอีกฝ่ายมาก

ฮานครุ่นคิดด้วยความไม่อยากเชื่อ ในที่สุดชายหนุ่มจึงไปหาอัยนาที่บ้านพักของเธอ

    ชายหนุ่มรูปงามดั่งรูปปั้นดูมีวามเยือกเย็นไร้ความรู้สึก เขาทอดสายตามองสภาพบ้านพักของอัยนา แล้วเกือบทนไม่ได้

 น้องสาวบอกว่าชายแสนดีที่ชื่อวิฑูรย์ รักมาก แต่ความรักของเศรษฐีใหญ่ ทำไมจึงเลี้ยงอัยนาอยู่ในบ้านที่รีฮาน อยากเรียกว่ารังหนูเสียมากกว่าแม้จะเป็นบ้านในหมู่บ้านที่เคยมีชื่อเสียง แต่ว่าของอัยนานั้นห่างอยู่ริมสุด ค่อนข้างโดดเดี่ยว เพราะบ้านติดกันเป็นบ้านร้างประกาศขายจนป้ายผุ

โครงการหมู่บ้านี้แทบจะเป็นบ้านร้างทุกหลัง ที่ว่างยังมีการย่องเบาหองัดแงะจนขาดการเอาใจใส่

 

    ในบ้านไม่มีอัยนา นอกจากจดหมายที่เขียนไว้ในสมุด ยังไม่มีการส่ง ถ้อยประโยคแตกต่างจากสองเดือนที่ผ่านมาอย่างไม่น่าเชื่อว่าน้องสาวจะโดนมรสุมชีวิตเล่นงานเพียงนั้น         

    “ความผิดพลาดอันใหญ่หลวงของน้องคือการบินหนีจากไร่ส้มของเรา น้องขึ้นมาพบใจชายโลเล ช่างสกปรกโสมมอย่างเหลือเกิน หัวใจของคนทำด้วยสิ่งอันยากที่น้องจะหามาเปรียบได้ น้องไม่ทราบว่าจะเปรียบเขาว่าหัวใจของเขา ทำมาจาก ขยะชั้นเลว หรือคมมีดที่ตกผลึกมาจากเศษแก้วจนมีความคมเกินกว่าจะทนได้เมื่อเขาได้ประหารหัวใจของน้อง  วิฑูรย์เป็นของน้อง เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน แต่เขามีหญิงอื่นแม้น้องได้อดทนแล้ว เพราะความอับอายที่ไม่ฟังคำของพี่ชาย น้องได้ทนส่งเสียให้กับวิฑูรย์ และหญิงของเขา แต่ผู้หญิงคนนั้นยังไม่พอใจ เขาตบตีน้อง ทำร้ายน้องทุกครั้งที่ได้พบเห็นกัน เขาใจร้ายเหลือเกิน พี่ชายขา อภัยให้น้องด้วย มารับน้องกลับบ้านด้วยนะคะ น้องรู้แล้ว รู้จริงดั่งคำพี่ชายที่บอกน้อง”

 

    “อัยนา อัยนาอยู่ที่ไหน”

    รีฮาน ตามหา ตามไปจนถึงบ้านนายวิฑูรย์ หากยังไม่ทันได้เข้าไป เขาได้รับข่าวที่ทำให้เขาถึงกับทรุด

    ข่าวอาชญากรรม หญิงสาวท้องแก่ตายอย่างมีเงื่อนงำ ถูกฆ่ารัดคอศพถูกแทงพรุน สืบเค้าไม่ได้ร่องรอย สาวไปไม่ถึงนายวิฑูรย์ พยานไม่เคยเห็นสามีของคนตาย ตำรวจตามไปสืบค้นยังที่พักของอัยนา รีฮาน ออกมาก่อนแล้ว

   ข่าวพาดหัว ฆาตกรรมชิงทรัพย์ สร้างหลักฐานบิดเบือนคดี เขาอยากทำคดีให้กระจ่างอยากเปิดเผยตัวสามีของอัยนาให้ทุกคนรู้

   แต่...ความแค้นที่เหมือนไฟสุมในอกทำให้รีฮาน เกิดความรู้สึกที่เรียกได้ว่า...ไม่สาสม หากนายวิฑูรย์จะเป็นแค่ข่าวการมีสัมพันธ์กับคนตาย...นายวิฑูรย์ต้องรับผิดชอบต่อชีวิตน้องสาวของรายาแห่งเกาะ บานาวี

ร่างน้องสาวเพียงคนเดียวฝังอยู่ในดินบนเกาะถิ่นกำเนิด หากความแค้นในอกของพี่ชายของเธอนั้นไม่ถูกฝังลงไปตาม มันถมทับอัดแน่น ยิ่งคิด ยิ่งแค้นแน่นทรวง

หากการกำจัดคนด้วยวิธีแห่งความตายเขาทำได้ง่ายดั่งพลิกฝ่ามือ คนบนเกาะนี้เป็นนักโทษอาญาหลายคนที่กลับตัวกลับใจแล้ว แต่พวกเขาไม่อยากใช้ชีวิตบนฝั่ง ซึ่งพวกเขาแห่งว่าเป็นดินแดนแห่งความหลอกลวง

ถ้ารีฮาน มีคำสั่งเดียว คือ ฆ่า พวกเขาไม่ลังเลที่จะขึ้นฝั่งไปจัดการให้ทันที แต่รีฮาน บ่มความแค้นให้มันอัดแน่น อย่างรอวันที่กลายเป็นระเบิด ระเบิดซึ่งทำลายล้างได้มากกว่าคมมีหลายเท่า !

ความแค้นและคำว่าอภัย เดินคนละทางในหัวใจแข็งแกร่งและดุดันของรีฮาน  ชีวิตเดียวที่เขาสูญเสียไปต้องแลกกับอีกหลายชีวิต...นั่นคือการลิขิตของชายผู้มีไฟแค้นแน่นทรวง

                    .......................

    บริษัทผู้ค้าส่งอยู่บนอาคารพานิช ซึ่งมีอยู่หลายบริษัทด้วยกัน แต่ละบริษัทใช้พื้นที่ตามความต้องการ ส่วนบริษัทของ ไอเอ็มที อยู่ชั้นที่สิบสี่ พนักงานแต่งกายเรียบร้อย ด้วยชุดสีขาวลายทางสีฟ้า พนักงานหญิงผูกผ้าพันคอ พนักงานชายแต่งกายสุภาพ

เมื่อนายวิฑูรย์ ชายร่างสูงโปร่งผิวขาวใบหน้าคมคายดังลูกครึ่งฝรั่งริมฝีปากแดงเช่นรอยยิ้มที่สาวคลั่งไคล้แม้วัยจะ 45 ปี เดินผ่าน บรรดาพนักงานต่างให้ความเคารพเป็นรายทาง

วิฑูรย์เข้าห้องประชุมด่วน ในวาระเร่ง เพราะสถานภาพทางบริษัทกำลังโดนฮุบจากผู้ร่วมหุ้นเทขายหุ้นออกไปให้กับนายวันชัย ซึ่งรับซื้อเกือบครึ่ง ทำให้นายวันชัยมีอำนาจเข้ามาก้าวก่ายการทำงานซึ่งนายวิฑูรย์กุมอำนาจมาแต่เดิม เขามีแต่ความกลัดกลุ้มที่ไม่สามารถระดมทุนออกมาปกป้องฐานะของตัวเองได้ เขาจะหาวิธีใดมาได้ วิธีที่ดึงเม็ดเงินเข้ามาอย่างมหาศาล