ต้นส้มแสนรัก

อ้วนแกะ |
16/12/2014

ใครอ่านแล้วไม่เสียน้ำตา เรายกนิ้วให้เลย เป็นหนังสือที่เรียกน้ำตาได้อย่างบ้าคลั่งจริงๆ เพราะเป็นการขยี้ลงตรงปมจิตใจที่ทุกคนต้องเคยผ่าน เคยประสบพบเจอด้วยตัวเองไม่มากก็น้อยล่ะ เพราะเราทุกคนต่างก็เคยเป็นเด็ก และต้องมีบางครั้ง หรือหลายครั้ง ที่ผู้ใหญ่ลืมไปว่า เราคือเด็กนะโว้ย ไม่ใช่ผู้ใหญ่ที่ตัวเล็ก เด็กก็คือเด็ก โดนผู้ใหญ่ตีโดยที่ไม่เข้าใจเลยว่าตัวเองทำอะไรผิดก็หลายครั้ง ในขณะที่ผู้ใหญ่ก็คือผู้ใหญ่ มีเหตุผลในการตีและลงโทษเด็กทุกครั้งนั่นแหละ เซเซ่ คือตัวแทนของเด็กทุกคนบนโลกใบนี้ เป็นตัวแทนของเราๆ ทุกคนนั่นแหละ ใสซื่อ ดูเหมือนเจ้าเล่ห์ ฉลาดแกมโกงในสายตาของใครๆ นั่นก็เพราะสภาพสังคมหล่อหลอมให้เขาเป็นแบบนั้น เซเซ่เป็นผ้าขาวที่ถูกแต้มสีสันอย่างฉูดฉาด ทำให้เห็นการสั่นสะเทือนของอารมณ์ได้ชัดเจนในสถานการณ์ต่างๆ เด็กที่ใครๆ ก็ไม่เอา เด็กที่นานๆ ทีจะมีคนเข้าใจ มีคนที่อยากกอดเขาจริงๆ คนที่พร้อมจะนั่งเป็นเพื่อน ฟังเขาเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้โดยไม่คิดว่าสิ่งที่เขาพูดคือเรื่องไร้สาระของเด็ก แล้วยังไง แล้วตอนจบของเรื่องก็ทำเอาคนบ่อน้ำตาตื้นหลั่งน้ำตากันเป็นกะละมัง อืม เราบอกว่าฉากตอนจบ เรียกน้ำตา แต่จะบอกอีกครั้ง นั่นไม่ใช่ฉากที่ทำให้ใครๆ ร้องไห้ได้จริงๆ หรอก คนที่ร้องก็อาจเพราะสงสาร เพราะเห็นใจเซเซ่ที่ต้องสูญเสียต้นส้มแสนรักของเขาไป แต่ฉากที่ทำให้ทุกคนสะเทือนใจถึงขนาดร้องไห้สะอึกสะอื้นได้ คือฉากที่เราทุกคนต้องอ่านไป แล้วเห็นภาพเซเซ่เป็นภาพตัวเราเองต่างหาก ฉากที่เซเซ่โดนตี กระหน่ำตีอย่างรุนแรงจากพ่อของตัวเอง พ่อก็คือพ่อ พ่อคือผู้ใหญ่ มีเหตุที่จะตีลูก แต่ลูกก็คือลูก คือเด็ก มันเจ็บตัวก็ว่ารุนแรงแล้ว แต่แผลในใจจะคงอยู่ตลอดไป ถ้าพวกเขาไม่สามารถหาคำตอบได้ว่า เขาโดนตีเพราะอะไรกัน เขาทำผิดอะไร และมันโดนตรงที่ ผู้ใหญ่ส่วนใหญ่ ตีเพื่อให้เด็กรู้ว่าสิ่งที่เขาทำมันผิด แต่น้อยคนจะอธิบายให้เด็กเข้าใจได้ว่า มันผิดยังไง สงสารเซเซ่ สงสารตัวเอง แง้