ดมได

อ้วนแกะ |
28/11/2014

ดมได หนังสือชื่อประหลาดๆ แต่ก็พอจะเดาความหมายออกได้ไม่ยาก ก็มาจาก อุดม ไดอารี่ นั่นแหละ สาวกของโน้ส อุดม แต้พาณิชน่าจะรู้กันดี เล่มนี้ติดอันดับขายดี และเป็นอีกเล่มที่เราชอบมากๆ ตอนแรกคิดว่าจะเหมือนการอ่านแบบให้อารมณ์คล้ายเรานั่งฟังเดี่ยวไมโครโฟนของเขา แต่เมื่อได้อ่านจริงๆ อารมณ์ของหนังสือ การเล่าเรื่องราวต่างๆ ซึ่งก็คือการจดบันทึกเหตุการณ์ต่างๆ ที่เขาไปเจอมา มันไม่ได้เปี่ยมไปด้วยอารมณ์ขันอย่างเช่นเดี่ยวไมโครโฟนเลย อุดมไม่ใช่คนตลก เราคิดอย่างนั้นนะ เขาเป็นผู้ชายที่อารมณ์โคตรจะเป็นศิลปินเลย คือจริงจังในการใช้ชีวิต และ sensitive มากๆ โดยเฉพาะบางเรื่องที่เขาซีเรียส น้ำเสียงของเขาในไดอารี่ที่เป็นส่วนตัวนั้น ฉายออกมาอย่างชัดเจนว่า เฮ้ย ฉันไม่ได้ตลกตลอดเวลาอย่างที่พวกแกคิดหรอกนะ อย่ามาตลกกับฉันให้มาก เราชอบบันทึกของเขายามเมื่อเขาออกเดินทางไปเปิดประสบการณ์ยังต่างประเทศ เขาเหมือนจะเก็บอะไรๆ ได้มากมาย สายตาของเขามองโลกแทบจะทุกอณู มองอย่างละเอียดและลึกซึ้ง แน่นอนว่าเหล่านั้นแหละ ที่จะมาถูกบ่มเพาะ ถูกใช้เป็นวัตถุดิบในการย่อยเพื่อนำเสนอออกมาให้เราได้มองเห็นอย่างง่ายๆ และด้วยวิธีการที่ทำให้เรารับเข้าไปอย่างสบายๆ คือใช้เสียงหัวเราะเป็นตัวนำ เรานับถือเขาตรงที่เขาสามารถทำให้เราหัวเราะในเรื่องราวที่เขาเจ็บปวดได้นั่นแหละ น้ำเสียงและมุมความเป็นส่วนตัวของเขาที่แสดงออกมาในดมได ทำให้เราเห็นด้านอ่อนโยนของเขา เห็นด้านจริงจังที่ไม่ตลกโปกฮา เห็นด้านที่ต่อต้านโลก ชิงชังผู้คนอยู่บ้าง และก็แน่นอน บางด้านของเขา เราก็เข้าไม่ถึง เช่น รูปวาด งานศิลปะจากฝีมือของเขานั่นแหละ ฮ่าๆ อ่านเถิดจะเกิดผล ไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง