ความเชื่อคือเข็มทิศ ชีวิตเป็นของเรา

อ้วนแกะ |
16/12/2014

เล่มนี้ ของพี่ตุ้ม หนุ่มเมืองจันท์ เราว่าครบรสนะ มีหลายกรณีศึกษาให้เราอึ้ง ทึ่ง และต้องย้อนกลับมาดูตัวเองอย่างจริงจัง เฮ้ย เราไม่หนักหนาเท่าเขาเลยนะ มีหน้ามาท้อแท้สิ้นหวังอีกหรอ คนอื่นเขาลำบากกว่าเราตั้งเท่าไหร่เขายังกัดฟันสู้ สู้จนในที่สุดก็ได้หลุดพ้นจากความทุกข์ยากลำบาก เราชอบมาก เรื่องของ "เอื้อง” และ "ชุมชนสร้างสรรค์นครรังสิต” ชุมชนที่ลืมตาอ้าปากได้จากการร่วมแรงร่วมใจกันอย่างแท้จริง เราอ่านแล้วยังนั่งนึกตั้งนาน เราไปอยู่ในกะลาอะไรขนาดนั้น ถึงไม่รู้จักชุมชนตัวอย่างนี้ ชุมชนที่ทุกคนลงขันกันเพื่อซื้อที่เล็กๆ มาแบ่งปันกันอยู่ตามส่วน ไม่มีทะเลาะเบาะแว้งขนาดเข่นฆ่ากันเพราะขัดผลประโยชน์ ทั้งที่นี่มันเป็นเรื่องของผลประโยชน์ เป็นเรื่องปากเรื่องท้องโดยแท้ทีเดียว จากชุมชนที่ทุกคนคือคนที่แทบจะไม่มีอะไรเป็นของตัวเอง ยากจนกันหมด แต่ก็สู้อุตส่าห์รวมพลังกันจนได้ที่หลับที่นอน และเมื่อได้แล้วก็ใช่ว่าอุปสรรคจะหายไป ยังมีเรื่องไฟฟ้า น้ำประปา สาธารณูปโภคพื้นฐานที่ต้องจัดสรรให้พอเพียงอีก เรานับถือพวกเขาจริงๆ นะ เราชอบที่พี่ตุ้มเขียนโฟกัสถึงหลักคิดของพวกเขาว่า “เอื้องบอกว่า หลักคิดของเธอและเพื่อนๆ คือ ไม่ว่าปัญหาจะหนักหนาแค่ไหน เราต้องเริ่มต้นแก้ปัญหาด้วยตัวเองก่อน เราไม่อยากร้องขอจากใคร อะไรทำได้เราทำก่อน ให้ออมเงินซื้อที่ดินและบ้านใช่ไหม เราทำก่อน” พี่ตุ้มบอกว่า "ฟังแล้วอึ้งเลยครับ” เราก็อยากจะบอกว่า "อ่านแล้วอึ้งเลย (เหมือนกัน) ค่ะ” คนในชุมชนนี้จัดว่าเป็นคนยากจน ไม่มีที่ดินของตัวเอง ไม่มีอะไรเลย แต่ก็นั่นแหละที่ทำให้เราอึ้ง เพราะพวกเขาไม่ได้ร้องขอ ไม่ได้ยกขบวนมาปิดถนนเพื่อบังคับให้ใครต้องเหลียวแล ต้องมาช่วยเหลือโอบอุ้มพวกเขา พวกเขายังพยายามยืนด้วยลำแข้งของตัวเอง ทั้งๆ ที่มันไม่ง่ายเลยจริงๆ อ่านตั้งแต่ต้นจนจบ เราพับไว้หลายหน้า ตามประสาเวลาอ่านหนังสือฟาสต์ฟู้ดธุรกิจแหละ ยิ่งเดี๋ยวนี้พี่ตุ้มมีโควทคำพูดมาแปะไว้ให้เป็นการคั่นระหว่างบท เราก็ง่ายต่อการพับเลย ฮ่าๆ แต่หนึ่งในหน้าที่เราพับแล้วชอบมากที่สุด เห็นจะเป็น “ลาร์รี่ คิง” สุดยอดนักพูด เคยบอกว่า ทุกครั้งที่เราพูด เราไม่เคยฉลาดขึ้นเลย เอิ้บ นี่คือคำคมที่ออกจากปากนักพูดนะ โดนสุดๆ ว่าแล้วก็ไปหามาอ่านกันเถิดจะเกิดนามสกุลพี่ติ๊ก (ผลดี) แหะๆ ทิ้งมุขเสี่ยวๆ แป้กๆ ไว้พอเป็นพิธีเนอะ