Fervid class บทเรียนนี้มีแต่ฟัด เอ๊ย! รัก เล่ม 1 (miraclelly)

Prologue บทนำ

 

 

 

ยอดแหลมที่ชี้ตรงขึ้นฟ้าสะท้อนแสงแดดเป็นประกาย...

มองตรง...มือจับแน่น...รวบรวมสมาธิ...และ...

ออกตัว!

ขณะนี้ผู้ชายร่างสูงเกือบร้อยเจ็ดสิบซึ่งถือว่าค่อนข้างเตี้ย(?) กำลังเหวี่ยงตัวขึ้นไปบนรั้วสูงใหญ่ สองมือสาวเอาร่างขึ้นไปอย่างชำนาญการ ขาก็ไต่ขึ้นไปตามร่องรั้วโดยไม่ต้องพึ่งแสตนด์อินหรือสายรัดเอวเหมือนในภาพยนตร์แต่อย่างใด อาศัยความคุ้นเคย ความถนัดเฉพาะทาง และที่ขาดไม่ได้คือความหน้าด้าน(?) ก็สามารถขึ้นไปถึงจุดสูงสุดของรั้วโรงเรียนได้แล้ว!

เอาล่ะ แค่กระโดดลงไปผมก็จะรอดพ้นจากเงื้อมมือปีศาจแล้ว!

ฮึบ~

ร่างเพรียวบางลอยวืดพ้นขอบรั้วไปอย่างสวยงาม ท่วงท่าสง่าราวนักกีฬายิมนาสติกก็มิปาน แสงอาทิตย์ยามสายกระทบใบหน้าหวานเกลี้ยงเกลาเหมือนออร่าจับ ก่อนที่...

ตุ้บ!

…ก่อนที่ผมจะหล่นลงไปในท่าก้นกบฟีทเจอริ่งกับพื้น สองขากระแทกเสียงดังแทบหัก และตามมาด้วยเสียงร้องลั่นอย่างเจ็บปวด

“โอ๊ยย ขากู นี่โรงเรียนงบเหลือจนปูพื้นด้วยปูนซีเมนต์รึไงวะ เจ็บชิบหาย!”

ผมสบถออกมาพองาม รีบกระเด้งตัวขึ้นพร้อมในท่าเตรียมวิ่ง เพราะถ้าขืนช้าอยู่แค่ศูนย์จุดสิบแปดวิ อาจารย์ฝ่ายปกครองที่มักจะเตร่อยู่หน้าโรงเรียนอาจแวบมาดูรั้วด้านหลัง แล้วเห็นเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักน่าชังกำลังปีนข้ามรั้วใหญ่ยักษ์และใส่เกียร์วิ่งชัวร์ป้าบ!

“เดี๋ยวๆ นักเรียนคนนั้นน่ะ หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ”

ผมสะดุ้งเฮือก หันไปมองที่มาของเสียง และพบผู้ชายท่าทางง่วงเหงาหาวนอนกำลังเสยผมสีดำสนิทของตัวเองลวกๆ นัยน์ตาดุของเขาจ้องมองผมนิ่ง

“ใครวะ” ปากเจ้ากรรมทำงานก่อนสมองจะทันเรียบเรียงคำพูด

“อาจารย์เองว่ะ” ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตผูกไทเท้าเอวนิ่ง คิดว่าหล่อมากดิ!

“บอกมาว่าทำไมต้องมาหลบๆซ่อนๆเข้าหลังโรงเรียน หนีการลงโทษใช่ไหม”

“อาจารย์ที่ไหน มั่วรึเปล่า ไม่เคยเห็นหน้าเห็นตา” ผมโต้กลับอย่างไม่กลัวเกรง เล่นเอาเขาคิ้วกระตุกหน่อยๆ

“ก็มาใหม่ จะเคยเห็นหน้าได้ยังไง หรือเจอกันในฝันครับ?”

กวน กวนตีนโคตร! ใบหน้าหวานกว่าชายทั่วไปของผมเริ่มเดาะลิ้น และตอกกลับอย่างร้อนแรงตามอารมณ์

“มาใหม่ก็ซ่าเลยนะคร้าบบบ ถ้ารู้ว่าผมคือใครล่ะจะไม่กล้าหือ...ผมเนี่ย...”

“เออๆ จะเป็นลูกนายกฯหรือเอเย่นต์ค้าปลาทูก็เรื่องของคุณเถอะ มานี่เดี๋ยวนี้”

อ๊ากกกกก ยังไม่ทันพูดจบอาจารย์ใหม่หน้านิ่งก็ตรงเข้ามาดึงหูคนหล่ออย่างไม่ปรานี แถมยังออกแรงทั้งลากทั้งถูลู่ถูกังผมไปใกล้สวนหลังโรงเรียนอีกต่างหาก รู้ไหมว่ามันเจ็บโว้ย!

“เฮ้ย! มันเจ็บนะ’จารย์ ระ ระวัง! หูข้างนั้นเพิ่งเจาะรูที่สอง อั้ก!”

ผมโวยวายไปตลอดทาง ก็มันเล่นใช้มือขยำตั้งแต่โคนหูไปถึงติ่ง มือใหญ่ๆนุ่มๆประทุษร้ายหูลูกศิษย์อย่างเมามันส์มะดันเปรี้ยว ผมจะฟ้องปวีณาในฐานะที่ถูกพราก(หู)ผู้เยาว์!

“เอาล่ะ ชอบปีนนักใช่ไหม นี่บทลงโทษจัดมาให้คุณโดยเฉพาะ” นํ้าเสียงเข้มของเขาฟังดูรื่นเริงกับอะไรบางอย่างที่ทำให้ลางสังหรณ์ในตัวผมกรีดร้อง

“อะไรของ’จารย์วะ”

“ไปสอยมะม่วงมาซะ”

ฮะ?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Episode 1 : สอยมะม่วงกันเถิดเรา

 

สวัสดีครับ

ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่ควรมายืนสวัสดีเลยแม้แต่น้อย

เบื้องบนเป็นพวงมะม่วงออกเหลืองหวานที่ชวนให้น้ำลายสอ ข้างล่างสูงจากพื้นดินขึ้นมาราวเมตรกว่า และมีผู้ชายร่างสูงโปร่งเฉียดร้อยเก้าสิบเซนต์ยืนเกาะอกอยู่ สายตาอยู่ระดับก้นผม แต่เลือกที่จะมองเลยขึ้นไปถึงมะม่วงแทน ดีเท่าไหร่ที่ ‘อาจารย์ใหม่’ หน้าหล่อนี่ไม่ได้พิศวาสก้นผม แค่คิดก็ขนลุก!

สภาพตอนนี้พูดได้ว่าผมกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงต้นมะม่วงซะแนบแน่น (เพราะถ้าปล่อยมือคงได้โชว์สกิลร่วงแบบหล่อๆ) โดยมีมนุษย์เพศผู้รอคอยอยู่เบื้องล่างอย่างแสนจะกดดัน

“เร็วๆเข้าสิ นึกว่าจะปีนเร็วกว่านี้ซะอีก” น้ำเสียงทุ้มเจือความผิดหวัง

“นักเรียนโว้ยไม่ใช่ตาแป๊ะขายมะม่วงแรด จะได้สอยเอาๆ” ผมโต้กลับ หงุดหงิดเว้ย! คนกำลังจะรีบหนีฝ่ายปกครอง ดันมาเจออาจารย์ฝ่ายไหนไม่รู้ที่สั่งเด็กมาสอยมะม่วง!

“เอ้า เป็นนักเรียนเหรอ นี่นึกว่าสไปเดอร์แมนภาคแปดถึงได้ไต่รั้วโรงเรียนซะคล่อง” เขาก็ไม่น้อยหน้าครับ ตอบกลับเรียบๆทั้งที่ยังจ้องแต่มะม่วงบนต้น สงสัยว่าถ้าส่งโทรจิตให้มันหล่นเข้าปากได้คงทำไปแล้ว

“’จาร์ยแม่ง อยากกินก็สอยเองดิวะ” ผมบ่นอุบอิบ แต่คนถูกนินทาเขารู้ตัวครับ ตวัดตาคมๆใส่

“หรือจะให้เขียนใส่สมุดดำว่า ‘เข้าสาย หนีครูฝ่ายปกครอง และโดดเรียนคาบแรก”

“ก็ถ้าไม่โดน‘จารย์กักไว้ก็ได้เข้าไปนานแล้ว!”

“ครูจะเขียนเพิ่มว่าคุณโดดเรียนมาสอยมะม่วง”

โธ่เว้ย ไม่เถียงแล้วก็ได้

ผมชื่อศรุตครับ แต่จำแค่ชื่อเล่นว่า ‘โซเมท’ ก็พอ ฟังดูหวานน่าจะเป็นชื่อผู้หญิงใช่ไหมล่ะ หน้าผมเลยโคตรหวานตามไปด้วยเลย หล่อ ขาว ตาโต จมูกโด่งสวย ริมฝีปากแดงจิ้มลิ้ม ส่วนผมสีดำสนิทก็ถูกไฮไลต์เงินจนโดนครูจดสมุดดำทุกครั้งที่เห็นหน้า... สมุดดำก็คือสมุดบันทึกพฤติกรรมนั่นแหละครับ เอาไว้บันทึกความเลวของนักเรียน และผมมีชื่อในนั้นพร้อมวีรกรรมเป็นหางว่าวยาวชิบหายวายวอดเลยล่ะ

ก็ช่วยไม่ได้อะนะที่เกิดมาทั้งหล่อและรวย เป็นลูกชายคนเล็กของผู้อำนวยการโรงเรียน ถึงผมจะโดนหักคะแนนจนเหี้ยน ก็ยังลอยหน้าลอยตาอยู่ในโรงเรียนของพ่อผมได้สบายๆ การรงการเรียนก็ไม่ได้ต้องสนใจมาก ขอแค่ไม่เอาเกรด 0 มาให้แม่ผมเป็นลมคาใบเกรดก็พอแล้ว

มาถึงตรงนี้ทุกคนคงมองว่าผมมันโคตรสำอางเลยใช่ไหม...ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย เห็นผมหน้าหวานๆ ผมก็อันธพาลตัวพ่อเลยนะ ฉายา ‘อสูรหลังห้อง’ ไม่ได้ได้มาเพราะนั่งหลังห้องอย่างเดียวนะครับ จะสูบบุหรี่ กินเหล้า ฟันผู้หญิง ชกต่อย ผมก็เคยทำมาหมด แต่ก็แค่พอประมาณเท่านั้นแหละ ไม่ถึงกับติดเที่ยว ติดเหล้าติดบุหรี่

ไม่แปลกที่อาจารย์ทุกคนจะเข็ดขยาดนักเรียนอย่างพวกผมจนพยายามไม่เข้าใกล้ ก็มีแต่ไอ้อาจารย์ใหม่หน้าละอ่อนคนนี้แหละที่กล้าหือ และสั่งผมมาสอยมะม่วง เพียงเพราะเหตุผลสั้นๆ...เขาอยากกิน

ไม่ทำตามก็ไม่ได้ ขู่จะเขียนลงสมุดดำลูกเดียว ไม่ใช่ว่าผมกลัว แต่ไม่อยากโดนหักคะแนนเพราะเรื่องโง่ๆแบบนี้ต่างหาก มีอย่างที่ไหน โดนจดพฤติกรรมเพราะไม่ยอมสอยมะม่วง ถุย!

ผมหันไปมองหน้าคนข้างล่างอีกครั้ง หน้าตาเขาเรียกได้ว่าหล่อจัด นัยน์ตาเรียวคมเหมือนอินทรี ปากรูปกระจับ หน้าใสปิ๊งๆเหมือนใช้สมูทอีโฟมสามเวลาหลังอาหาร เส้นผมปัดไปปัดมาดูติสท์พิลึก ต้องยอมรับว่าตัวสูงและหุ่นดีมาก คนเตี้ยอิจฉาเว้ย!

 “’จารย์ มะม่วงอยู่สูงไป ผมเอื้อมไม่ถึงว่ะ” ผมพยายามใช้ไม้สอยที่อาจารย์หนุ่มลงทุนหามาให้โดยเฉพาะ แต่มันก็ทำได้มากสุดแค่แตะๆติ่งปลายของมะม่วง

“เอื้อมไม่ถึงก็ปีนไปคาบเลยสิ”

พูดงี้มาทำเองดีไหม! ผมค้อนขวับ อย่าให้ผมอารมณ์เสียเชียวนะ แค่นี้กรุ่นๆแล้ว ถ้าระเบิดขึ้นมาอย่าหาว่าไม่เตือน

ผมพยายามอีกครั้ง คราวนี้ใช้ไม้สอยแทงไปสุดแรง สามง่ามของมันจ้วงเอามะม่วงมาได้ลูกนึง แต่ก่อนจะได้ดีใจมะม่วงลูกนั้นก็ตกลงมา...

โป๊ก!

โขกหัวผมเต็มๆ! โอ๊ยยย เจ็บโคตรรรรร

“หึๆ” เสียง เสียงมาจากไหน ใครบังอาจมาหัวเราะ และไม่ต้องสงสัย เป็นผู้ชายร่างสูงนั่นแหละที่กลั้นขำสุดชีวิต แต่หลุดเสียงออกมาสะกิดต่อมโมโห

’จารย์ ขำแบบนี้หมายความว่าไง!”       

“ก็ดีใจที่คุณสอยมะม่วงได้...ท่วงท่าลีลาเด็ด ให้เต็มสิบ”

ไม่ไหวแล้วโว้ย!

ผมเปลี่ยนท่าจากโอบต้นมะม่วงเต็มรักเป็นหันออก ขาข้างนึงแตะกิ่งไม้จนมันสั่นไหว เสียวโว้ย แต่อีกแป๊บก็จะต้องลงแล้ว ทำใจกล้าๆไว้หน่อยไอ้โซ

ผมมองเป้าหมายที่ยังหัวเราะไม่หยุดด้วยสายตาเย็นยะเยือก

ล็อก เรดี้ โก!

ชูวั้บบบบ ท่าดิ่งพสุธามะม่วงพาวเวอร์!

สมมุติว่ามีเสียงเอฟเฟ็กต์ดังเฟี้ยวฟ้าวประหนึ่งฮีโร่พุ่งหลาว ผมกระโดดลงจากต้นมะม่วงกะทันหัน ทันเห็นหน้าง่วงๆนั้นเบิกตากว้างเหมือนเป็นภาพสโลว์โมชั่น และทันใดนั้น!

โครม!

“อั้ก!”

ผมพุ่งเข้าใส่อาจารย์หน้าใหม่เต็มแรง เขาหล่นก้มจ้ำม่ำไปกับพื้นเพราะรองรับร่างหนัก 54 กิโลกรัมของผมเอาไว้ สภาพตอนนี้คือผมนั่งคร่อมหนุ่มหล่อด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสอย่างไม่รู้สึกรู้สากับการตกลงมาจากต้นมะม่วง จ้องหน้าที่บิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวดของครูตัวสูงอย่างสมน้ำหน้า

“ไอ้เด็กบ้า ทิ้งดิ่งลงมาได้” เขาไม่มีแรงแม้แต่จะบ่นแล้วมั้ง หน้าตาทรมานเหลือหลาย แทบจะแลบลิ้นหอบแฮกๆระหว่างที่ฝืนลุกขึ้นและทำท่าจะผลักผมออก

“ก็ไหน’จารย์บอกว่าผมสอยมะม่วงลีลาเด็ดไง อันนี้ของแถม” ผมยักคิ้วกวนๆ เตรียมตัวจะลุกขึ้นจากตัวเขา แต่กลับโดนมือหนารั้งไว้

ไม่จับเปล่านะ ดึงผมเข้าไปปะทะอกซะแทบจะรวมร่าง สายตาคมกริบมองผมขึ้นลงเหมือนสำรวจ แต่ระยะห่างที่ไม่ถึงคืบระหว่างใบหน้าเราทำให้ผมถึงกับกลั้นหายใจ ก็นัยน์ตาเขาดุเหมือนจะกินหัวผมได้ แล้วไหนจะสภาพตอนนี้อีก... ผมนั่งอ้าขาอยู่บนตักอาจารย์หน้าโหด  ตัวถูกล็อกชิดกับเขา ส่วนมือหนาก็ขยุ้มเสื้อด้านหลังผมแน่น ท่าล่อแหลมสุดๆ

ซึ่งรอยยิ้มมุมปากร้ายๆของเขาก็ยิ่งทำให้ทุกอย่างดูล่อแหลมเข้าไปอีก

“เด็ดจริงด้วย” ริมฝีปากบางเฉียบกระซิบ แล้วเลื่อนมือขึ้นมาจับหลังคอผม ชวนให้รู้สึกวูบวาบไปหมด

“น…แน่นอน มาเล่นกับผมอะผิดแล้ว เดี๋ยว’จารย์ได้เจอแอนตี้ตั้งแต่ยังไม่เข้าสอน” ผมยังปากเก่งขู่ได้อีกเนอะ แค่สายตาเขาก็ร้อนๆหนาวๆไปหมดแล้วไอ้โซเอ๊ย

“งั้นคอยดูว่าใครจะเด็ดกว่ากัน”

จู่ๆอาจารย์หนุ่มก็ผลักผมออกอย่างแรงจนล้มลงบนพื้น โอ๊ย แรงคนหรือแรงควายทำไมแม่งเฮฟวี่เวทมาก ส่วนตัวเขาเองลุกขึ้นยืน ปัดเสื้อจัดเนกไทให้ดูเนี้ยบขึ้นซึ่งทำให้น่าหมั่นไส้กว่าเดิม แต่สายตาเขายังจับจ้องที่ผมนิ่งๆ ไม่รู้ว่าใต้หน้าง่วงซึมเหมือนนอนไม่พอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เขากระตุกยิ้มแปลก

เป็นรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจ

“ส่วนเข็มกลัดของคุณ ครูขอ”

อาจารย์หน้าใหม่ชูเข็มกลัดสีทองที่เอาไปจากปกเสื้อผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ชิบหาย! ต้องเป็นจังหวะที่เขาดึงผมเข้าไปใกล้ๆชัวร์ มิน่ารู้สึกเสียววาบที่อกแปลบๆ บรรลัยแล้วไง!

“เฮ้ย! ‘จารย์เอาไปได้ไง ไม่มีเข็มกลัดผมก็เข้าเรียนไม่ได้ดิ!” ผมโวยวาย

ใช่ครับ โรงเรียนนี้มีกฎพิลึกๆอย่างบังคับให้นักเรียนทุกคนใส่เข็มขัดสีทองที่มีขีดตามชั้นปี หากไม่ติดมันไว้ที่ปกจะถือว่าผิดระเบียบ และไม่มีสิทธิ์เข้าชั้นเรียน อาจารย์บ้านี่กำลังจะทำให้ผมมีปัญหาใช่ไหม

“ไหนๆก็โดดคาบแรกแล้ว คาบที่สองก็คงเรียนไม่รู้เรื่องหรอกมั้ง”

ร่างสูงพูดเองเออเอง และยัดเข็มกลัดผมลงกระเป๋ากางเกงด้วยสีหน้ากวนบาทาเป็นที่สุด...โธ่เว้ย ผมกัดฟันกรอด จะเข้าไปแย่งคืนก็ไม่ได้เพราะแค่เขาก้าวขาไวๆก็จะไปถึงบันไดแล้ว คนตัวเตี้ยขาสั้นก็ต้องทำใจเป็นธรรมดา ได้แต่ฮึดฮัดเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาอยู่คนเดียว

“อาจารย์ภาษาอะไรวะ! เอาเข็มกลัดคืนมานะ จำไว้ ผมจะเอาคืน”

เอ๊ะ คนเดินเร็วเหมือนจะได้ยินนะ เขาชะงักและหันกลับมา ใช้มือลูบหน้าตาที่ยังสะลึมสะลือ แล้วโบกมือกลับมาให้อย่างเริงร่า

“รชต (ระ-ชะ-ตะ) อายุ 25 อยู่ห้องพักครูชั้นหก มาเอาคืนได้ตลอดยกเว้นหลังสี่ทุ่ม เวลานอนยิ่งไม่ค่อยมีอยู่”

ผมอ้าปากค้าง อีโปรไฟล์ฉบับสมบูรณ์ที่เขาพูดมาผมไม่ได้อยากรู้สักนิดดดด แต่ก็พูดอะไรไม่ออกเพราะมัวแต่อึ้ง

ผมยืนมองจนเขาเดินอ้อมไปหลังบันได...เพื่อกดลิฟต์ (ก็แหม่ มีอาจารย์โรงเรียนไหนขึ้นบันไดบ้างครับ เขาใช้ลิฟต์กันทั้งนั้นแหละโธ่) จนกระทั่งร่างโปร่งหายไปจากคลองสายตา ถ้าหากคุณผู้อ่านพอมองภาพออก ตอนนี้ตาสองข้างของผมกำลังมีสายฟ้าแล่นปราดเปรี๊ยะๆเหมือนฝนฟ้าคะนอง

โกรธ! โกรธสิครับ! ผมไม่เคยเจอใครมากวนประสาทซะเส้นเลือดแทบปลิ้นแบบนี้มาก่อน!

ผมก้มลงหยิบมะม่วงที่หัวผมได้ปูดเพราะมันไปแล้วเรียบร้อยขึ้นมาดู จ้องมันอยู่อย่างนั้น ริมฝีปากเม้มแน่น

ให้มะม่วงนี่เป็นพยาน (?) ก็ได้ ไอ้โซเมทคนนี้ไม่ปล่อยให้ใครมากวนประสาทแล้วหลุดรอดไปแน่ๆ