บทที่ 1

มิสเตอร์โจนส์แห่งฟาร์มแมเนอร์ปิดล็อกประตูเล้าไก่เพื่อการป้องกันในยามค่ำคืน ทว่าเขาเมามากเกินกว่าจะนึกถึงช่องประตูเล็กสำหรับสัตว์ลอดผ่าน ด้วยวงแสงริบหรี่จากตะเกียงในมือที่แกว่งไปมาราวกับเต้นระบำ เขาโซซัดโซเซเดินผ่านลานบ้าน สลัดรองเท้าบู๊ตทิ้ง
ไว้ที่ประตูหลัง เข้าไปดื่มเบียร์แก้วสุดท้ายที่เทจากถังในห้องครัว แล้วพาตัวเองไปขึ้นเตียงนอน ซึ่งมีมิสซิสโจนส์นอนกรนส่งเสียงสนั่นหวั่นไหวไปเรียบร้อยแล้ว

ทันทีที่แสงสว่างในห้องนอนดับลง ความโกลาหลและเสียงกระพือปีกก็ดังอื้ออึงไปทั้งโรงนา ข่าวแพร่สะพัดไปทั่วฟาร์มตั้งแต่ช่วงกลางวันแล้วว่า เฒ่าเมเจอร์ สุกรพันธ์มิดเดิลไวท์ตัวผู้เจ้าของรางวัลประกวดเกิดฝันประหลาดเมื่อคืนก่อนหน้านี้ และปรารถนาจะบอกกล่าวให้สัตว์อื่นๆ ได้รับรู้ ทุกตัวจึงตกลงกันว่าจะมาประชุมร่วมกันที่โรงนาใหญ่ในทันทีที่ปลอดจากมิสเตอร์โจนส์ เฒ่าเมเจอร์ (เขามักถูกเรียกขานเช่นนี้ แม้ว่าชื่อจริงที่ใช้ในการอวดโฉมเพื่อการประกวดของเขาจะเป็น วิลลิงดัน บิวตี้ ก็ตาม) เป็นผู้ได้รับความเคารพนับถืออย่างสูงในฟาร์ม กระทั่งสัตว์ทุกตัวพร้อมยอมสละชั่วโมงการนอนเพื่อมาฟังสิ่งที่เขาจะพูด

ณ บริเวณริมสุดด้านหนึ่งของโรงนา บนอะไรสักอย่างที่ยกพื้นขึ้นมาเหมือนแท่นปราศรัย เมเจอร์ยึดที่มั่นนั่งรออยู่บนเตียงกองฟางเรียบร้อยแล้ว ภายใต้ตะเกียงซึ่งห้อยลงมาจากคาน เขาอายุสิบสองปี และล่าสุดนี้เติบโตขึ้นจนค่อนข้างอ้วนพี แต่ยังคงเป็นหมูที่งามสง่าน่าเกรงขาม ด้วยไหวพริบอันชาญฉลาดและท่าทางใจดีมีเมตตา แม้ว่าเขี้ยวของเขาจะยาวเพราะไม่เคยได้รับการตัดเลยก็ตาม ก่อนที่เวลาจะล่วงเลย สัตว์อื่นๆ ที่เริ่มทยอยมาถึงก็หาที่นั่งตามสบายในแบบต่างๆ กันไปของแต่ละตัว กลุ่มแรกคือสุนัขสามตัว บลูเบลล์ เจสซี และพินเชอร์ จากนั้นก็เป็นฝูงสุกรที่มาปักหลักลงบนกองฟางหน้าแท่นปราศรัย ฝูงแม่ไก่พากันเกาะอยู่บนขอบหน้าต่าง ฝูงนกพิราบบินขึ้นไปเกาะบนขื่อ ฝูงแกะและวัวทอดตัวลงด้านหลังพวกหมูและเริ่มเคี้ยวเอื้อง บ็อกเซอร์กับโคลเวอร์ ม้าเทียมเกวียนสองตัวมาพร้อมกัน ทั้งสองเดินเข้ามาอย่างเชื่องช้ามากๆ กีบเท้าที่มีขนดกฟูหยุดยืนอย่างระมัดระวังด้วยเกรงว่าจะมีสัตว์เล็กๆ บางชนิดซ่อนตัวอยู่ในกองฟาง โคลเวอร์เป็นแม่ม้าอ้วน อยู่มาใกล้จะครึ่งชีวิต เธอไม่มีโอกาสกลับไปมีรูปร่างงดงามเหมือนก่อนอีกเลยหลังจากคลอดลูกตัวที่สี่ ส่วนบ็อกเซอร์เป็นม้าป่าตัวโตมาก สูงเกือบสิบแปดคืบ แข็งแรงเท่ากับม้าทั่วๆ ไปสองตัวรวมกัน แถบสีขาวที่ทาบลงมาตามจมูกทำให้ท่าทางเขาดูโง่ และในความเป็นจริงเขาก็ไม่ใช่ผู้มีสติปัญญาในลำดับต้นๆ นัก หากแต่เขาเป็นที่ยอมรับนับถืออย่างกว้างขวาง ด้วยบุคลิกภาพอันแน่วแน่ และพลังอันมหาศาลในการทำงาน หลังจากพวกม้าก็เป็นมิวเรียล แพะสีขาว กับเจ้าลาเบ็นจามิน เบ็นจามินเป็นสัตว์ที่แก่ที่สุดในฟาร์ม และเป็นตัวที่มีอารมณ์ร้ายที่สุด เขาไม่ค่อยพูด แต่เมื่อใดที่เขาเอ่ยปากก็มักเป็นคำเย้ยหยันประชดประชัน เช่น เขาเคยบอกว่าพระเจ้าให้หางแก่เขาเพื่อใช้ปัดแมลงวัน แต่อีกไม่ช้าไม่นานเขาก็จะไม่มีหางและจะไม่มีแมลงวันให้ปัด เขาเป็นตัวเดียวในหมู่สัตว์ทั้งมวลในฟาร์มที่ไม่เคยหัวเราะ หากถามว่าเพราะเหตุใด เขาก็จะตอบว่าเพราะเขาไม่เห็นว่ามีอะไรที่น่าหัวเราะ อย่างไรก็ดี เห็นได้ชัดและเป็นที่รู้กันว่าเขายกย่องบ็อกเซอร์ เขาทั้งสองมักใช้เวลาด้วยกันในคอกเล็กหลังสวนผลไม้ เล็มหญ้าเคียงข้างกันโดยไร้คำสนทนา

ม้าสองตัวเพิ่งจะเอนกายลง เมื่อฝูงลูกเป็ดผู้สูญเสียแม่ไปแล้วเรียงแถวกันเข้ามาในโรงนา พร้อมกับส่งเสียงร้องอย่างอ่อนแรง ขณะพากันเดินฝ่าโรงนาจากฝั่งหนึ่งไปอีกฝั่งหนึ่ง เพื่อหาที่ที่พวกเขาจะนั่งนอนได้โดยไม่ถูกเหยียบย่ำ โคลเวอร์ทำกำแพงล้อมรอบพวกเขาไว้ด้วยขาหน้าอันแข็งแรงของเธอ พวกลูกเป็ดจึงเข้าไปนั่งอยู่ภายในนั้นและผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว ในนาทีสุดท้ายมอลลี ม้าตัวเมียสีขาวที่สวยแต่โง่ผู้มีบรรดาศักดิ์เป็นม้าเทียมรถของมิสเตอร์โจนส์ ก็เดินปั้นหน้าสวยกรีดกรายเข้ามาพร้อมกับเคี้ยวก้อนน้ำตาลในปาก เธอเลือกที่นั่งใกล้กับทางด้านหน้า และชูคออวดขนแผงคอสีขาวด้วยท่าทาง โปรยเสน่ห์ หวังจะดึงดูดความสนใจด้วยริบบิ้นสีแดงที่ถักเป็นเปียแทรกไปกับขนแผงคอของเธอ และที่มาถึงเป็นตัวสุดท้ายคือเจ้าแมว ซึ่งสอดส่ายสายตาไปทั่วเพื่อหาบริเวณอันอบอุ่นที่สุดตามวิสัย ในที่สุดเธอก็เบียดตัวเองลงระหว่างบ็อกเซอร์กับโคลเวอร์ แล้วนอนส่งเสียงครางฟิ้วๆ สม่ำเสมอตลอดการปราศรัยของเมเจอร์ โดยไม่ได้ฟังสิ่งที่เขาพูดแม้แต่คำเดียว

ขณะนี้สัตว์ทุกตัวมาอยู่ที่นี่หมดแล้ว ยกเว้นโมเสซ อีกาแสนเชื่องซึ่งหลับอยู่บนคอนนอกประตูหลังของโรงนา เมื่อเมเจอร์เห็นว่าทุกตัวได้ที่ที่เหมาะสมสบายดีแล้ว และกำลังรอคอยอย่างตั้งอกตั้งใจ เขาก็กระแอมให้ลำคอโล่ง และเริ่มเอ่ยขึ้น:

“สหายทั้งหลาย พวกเจ้าคงได้ยินแล้วเกี่ยวกับความฝันอันแปลกประหลาดที่ฉันฝันเมื่อคืนที่ผ่านมา แต่ฉันจะพูดถึงเรื่องความฝันนี้ทีหลัง ฉันมีอย่างอื่นจะพูดก่อนเป็นอันดับแรก ฉันคิดว่า...สหายเอ๋ย ฉันคงจะอยู่กับพวกเจ้าต่อไปได้อีกไม่กี่เดือนหรอก และก่อนที่ฉันจะตาย ฉันรู้สึกว่าเป็นหน้าที่ที่ฉันจะต้องถ่ายทอดภูมิปัญญาซึ่งได้รับมาทั้งหมดแก่พวกเจ้า ฉันมีชีวิตมายาวนาน ฉันมีเวลามากมายที่จะคิดขณะนอนอยู่ลำพังในคอกของฉัน และฉันคิดว่า...อาจพูดได้ว่าฉันเข้าใจธรรมชาติของชีวิตบนโลกใบนี้ดีเท่าๆ กับที่รู้จักบรรดาสัตว์ที่อาศัยอยู่บนโลกนั่นแหละ และในวันนี้ นี่คือสิ่งที่ฉันอยากจะบอกแก่พวกเจ้า

“ถึงเวลาแล้วสหาย...ที่เราจะต้องตระหนักว่าธรรมชาติที่แท้จริงแห่งชีวิตของพวกเรานี้คืออะไร พวกเราต้องหันมาเผชิญหน้ากับมันชีวิตของพวกเรายากแค้นแสนเข็ญและแสนสั้น พวกเราได้เกิดมา พวกเราได้รับอาหารในปริมาณที่เพียงพอแค่รักษาลมหายใจไว้กับร่างกาย และพวกเราตัวไหนที่พอจะสามารถใช้แรงงานจากอาหารเหล่านั้น จะถูกบังคับใช้งานจนอณูสุดท้ายของแรงกำลังในร่างกาย และในทันที...ทันทีที่ประโยชน์ของพวกเราหมดสิ้นลง พวกเราก็จะถูกเชือดอย่างโหดเหี้ยมอำมหิต ไม่มีสัตว์ตัวใดในประเทศอังกฤษจะได้รับรู้ถึงความหมายของคำว่าความสุข หรือการพักผ่อนในบั้นปลายของชีวิตหลังจากล่วงสู่วัยชรา ไม่มีสัตว์ตัวใดในอังกฤษได้มีอิสระเสรี ชีวิตของสัตว์คือความทุกข์ยากและการถูกกดขี่ นี่คือความจริงแท้แน่นอน

“หากแต่นี่คือส่วนหนึ่งของกฎเกณฑ์แห่งธรรมชาติเช่นนั้นหรือ เป็นเพราะดินแดนแห่งนี้ของพวกเราอัตคัดขัดสน ไม่อาจจุนเจือชีวิตแก่ผู้ที่อยู่อาศัยบนผืนแผ่นดินให้ได้รับความรุ่งเรืองเช่นนั้นหรือ ไม่เลย สหายเอ๋ย ร้อยไม่ใช่ พันไม่ใช่! ผืนแผ่นดินอังกฤษนั้นอุดมด้วยแร่ธาตุ ภูมิอากาศดี สามารถผลิตอาหารได้อย่างอุดมสมบูรณ์ พอที่จะเลี้ยงสัตว์ได้มากมายมหาศาลกว่าจำนวนสัตว์ที่อาศัยอยู่ในขณะนี้ เสียอีก ฟาร์มของพวกเราแห่งนี้แห่งเดียวสามารถเลี้ยงม้าได้เกินกว่าสิบตัว เลี้ยงวัวได้ถึงยี่สิบตัว เลี้ยงแกะได้อีกนับร้อย โดยที่ทุกตัวจะอยู่ได้อย่างสบายและมีศักดิ์ศรี ทว่าขณะนี้สิ่งเหล่านั้นอยู่ไกลเกินกว่า
จินตนาการของพวกเรา แล้วทำไมพวกเราจึงต้องทนอยู่ในสภาพอันน่าสังเวชเช่นนี้ต่อไปเล่า ก็เพราะผลผลิตจากแรงงานของพวกเราเกือบทั้งหมดถูกปล้นไปโดยมนุษย์ไงล่ะ สหายเอ๋ย มีคำตอบสำหรับปัญหาทั้งมวลของพวกเรา มันรวมอยู่ในถ้อยคำเพียงคำเดียว นั่นคือ มนุษย์ มนุษย์คือศัตรูที่แท้จริงเพียงสิ่งเดียวที่พวกเรามี เพียงกำจัดมนุษย์ออกไปจากฉากชีวิตของพวกเรา มูลเหตุของความหิวโหยและการทำงานหนักเกินกำลังก็จะมลายหายสิ้นไปตลอดกาล

“มนุษย์คือสิ่งมีชีวิตเพียงชนิดเดียวที่บริโภคอย่างสิ้นเปลืองโดยไม่เป็นผู้ผลิต เขาไม่ให้นม ไม่ออกไข่ เขาอ่อนแอเกินกว่าจะดึงคันไถ เขาไม่สามารถวิ่งได้เร็วพอที่จะจับกระต่าย แต่เขาก็ยังได้เป็นนายเหนือสัตว์ทั้งปวง เขากำหนดให้สัตว์ทั้งหลายทำงานแล้วตอบแทนด้วยส่วนปันอาหารอันน้อยนิดเพียงแค่พอประทังไม่ให้พวกเราอดตาย แล้วส่วนที่เหลือทั้งหมดมนุษย์ก็เก็บไว้ให้ตัวเขาเอง แรงงานของพวกเราไถพรวนลงไปในดิน มูลของพวกเราเป็นปุ๋ยให้ความอุดมสมบูรณ์ ทว่ายังไม่มีตัวใดในพวกเราที่จะได้เป็นเจ้าของสิ่งใดมากไปกว่าผิวหนังอันเปลือยเปล่าของเราเอง เจ้าแม่วัวทั้งหลายที่ฉันเห็นอยู่ตรงหน้านี้ น้ำนมมากมายกี่พันแกลลอนที่พวกเจ้าผลิตได้ตลอดทั้งปีที่ผ่านมา แล้วเกิดอะไรขึ้นกับน้ำนมเหล่านั้น

น้ำนมซึ่งควรจะได้ใช้เลี้ยงลูกๆ ของพวกเจ้าให้แข็งแรงเพื่อการสืบสายพันธุ์ที่ดียิ่งๆ ขึ้นไป ทุกหยาดหยดต้องหายไปในลำคอของศัตรูของพวกเรา แม่ไก่ทั้งหลาย พวกเจ้าต้องวางไข่กี่ฟองแล้วในปีนี้ และมีไข่สักกี่ฟองที่ได้ฟักเป็นลูกๆ ของพวกเจ้า ส่วนที่เหลือทั้งหมดถูกส่งไปที่ตลาดเพื่อแลกเปลี่ยนเป็นเงินกลับมาให้โจนส์และคนงานของเขา แล้วเจ้าเล่า โคลเวอร์ ลูกสี่ตัวที่เจ้าต้องอุ้มท้องและคลอดออกมานั้นอยู่ที่ไหน ลูกที่ควรจะได้ดูแลและสร้างความชื่นใจแก่เจ้าในวัยชรานั้นอยู่ที่ไหน แต่ละตัวถูกขายเมื่ออายุหนึ่งปี นั่นหมายความว่าเจ้าจะไม่มีวันได้เห็นพวกเขาอีกเลย และเพื่อตอบแทนการคลอดลูกทั้งสี่ครั้งกับแรงงานทั้งหมดของเจ้าในท้องไร่ เจ้าได้รับอะไรกลับมาบ้าง นอกจากส่วนปันอาหารอันน้อยนิดกับคอกเล็กๆ คอกหนึ่ง”

“และแม้ว่าจะถูกนำพามาให้มีชีวิตอันทุกข์เข็ญเช่นนี้แล้ว พวกเราก็ไม่เคยได้รับอนุญาตให้ดำเนินชีวิตไปจนถึงอายุขัยตามธรรมชาติ ฉันมิได้โอดครวญเพื่อตัวฉันเอง เพราะฉันเป็นผู้หนึ่งที่นับว่าโชคดี ฉันอายุสิบสอง มีลูกมาแล้วมากกว่าสี่ร้อยตัว อันเป็นไปตามวิถีธรรมชาติของชีวิตหมู ทว่าไม่มีสัตว์ตัวไหนเลยที่จะหนีพ้นคมมีดอันโหดร้ายได้ในท้ายที่สุด เจ้าหมูขุนทั้งหลายที่นั่งอยู่ตรงหน้าฉันนี้ เจ้าทุกตัวจะต้องกรีดร้องขอชีวิตบนเขียงภายในอีกไม่ถึงปี ความน่าสะพรึงนี้จะต้องมาถึงพวกเราทุกตัว ไม่ว่าจะเป็นแม่วัว หมู แม่ไก่ แกะ พวกเราทุกตัวแม้แต่ม้าและสุนัขก็มิได้มีชะตากรรมที่ดีไปกว่านี้ เจ้าบ็อกเซอร์ ในวันที่กล้ามเนื้ออันแข็งแกร่งเป็นเลิศของเจ้าสูญเสียพละกำลัง โจนส์จะขายเจ้าให้คนรับซื้อสัตว์ที่หมดประโยชน์ เขาจะเชือดคอเจ้าแล้วต้มเนื้อเจ้าให้หมาล่าเนื้อกิน สำหรับพวกสุนัข เมื่อพวกเขาแก่ชรา ฟันร่วงจนหมดปาก โจนส์จะเอาก้อนอิฐมามัดรอบคอพวกเขา แล้วจับถ่วงน้ำลงในบ่อที่อยู่ใกล้ที่สุด

“นี่ยังไม่เป็นที่กระจ่างชัดสำหรับพวกเจ้าอีกหรือสหาย ว่าความชั่วร้ายทั้งหมดทั้งมวลในชีวิตของพวกเราเป็นผลมาจากการกดขี่ของมนุษย์ เพียงแค่กำจัดมนุษย์เสีย ผลผลิตจากแรงงานของพวกเราก็จะเป็นของพวกเราเอง เพียงชั่วข้ามคืนพวกเราจะมั่งคั่งและเป็นอิสระ แล้วพวกเราต้องทำอย่างไร ทำไมเล่า...ไม่ยากเลย พวกเราก็ต้องอุทิศตนทำงานทั้งกลางวันกลางคืน ทุ่มเทร่างกายและจิตวิญญาณเพื่อการโค่นล้มอำนาจเผ่าพันธุ์มนุษย์! มีถ้อยคำหนึ่งที่ฉันอยากจะบอกแก่พวกเจ้า...สหาย...นั่นคือ การปฏิวัติ! ฉันไม่รู้หรอก
ว่าการปฏิวัติจะเกิดขึ้นเมื่อไร อาจภายในหนึ่งสัปดาห์นี้ หรือในอีกร้อยปีข้างหน้า แต่ว่าฉันรู้เหมือนอย่างที่ฉันรู้จักฟ่อนฟางใต้เท้าฉันดี ไม่ช้าไม่นานหรอก ความยุติธรรมจะต้องบังเกิด จับตามองไว้เถิดสหาย ตลอดชั่วเวลาอันแสนสั้นที่เหลืออยู่ในชีวิตของพวกเจ้า! และเหนือกว่าสิ่งใด จงถ่ายทอดถ้อยคำของฉันไปสู่ลูกหลานรุ่นต่อๆ ไปของพวกเจ้า เพื่อให้สัตว์รุ่นหลังได้ต่อสู้ต่อไปจนกว่าจะประสบซึ่งชัยชนะ

“และจงจำไว้สหาย อุดมการณ์ของพวกเจ้าจะต้องไม่แกว่ง ต้องไม่มีความโต้แย้งอันจะนำไปสู่การหลงทาง อย่าได้ฟัง หากพวกเขาจะมาบอกพวกเจ้าว่า มนุษย์กับสัตว์นั้นมีผลประโยชน์ร่วมกัน โดยที่ความมั่งคั่งรุ่งเรืองของฝ่ายหนึ่งคือความมั่งคั่งรุ่งเรืองของอีกฝ่ายหนึ่ง นั่นเป็นคำโกหกทั้งสิ้น มนุษย์ไม่เคยสร้างผลประโยชน์ให้กับสิ่งมีชีวิตอื่นใดนอกจากตัวเขาเอง และในหมู่สัตว์อย่างพวกเราจะต้องสร้างสามัคคีให้เป็นหนึ่งเดียว และกลมเกลียวกันในสัมพันธภาพอย่างที่สุดในการต่อสู้ จงจำไว้ว่า มนุษย์ทุกคนคือศัตรู สัตว์ทุกผู้คือสหาย”

แล้วในนาทีนี้เองความโกลาหลอลหม่านก็บังเกิด ด้วยว่าขณะที่เมเจอร์กำลังกล่าวปราศรัยอยู่นั้น หนูตัวโตสี่ตัวได้ย่องออกจากรูมานั่งฟังเขาอย่างเรียบร้อย แต่ในทันทีที่พวกสุนัขมองเห็นก็กระโจนเข้าใส่ เจ้าหนูมีเพียงโอกาสเดียวคือพุ่งตัวอย่างรวดเร็วกลับเข้าไปในรูของตนเพื่อรักษาชีวิต เมเจอร์ยกขาหน้าขึ้นโบกเพื่อให้ทุกตัวอยู่ในความสงบ

“สหายเอ๋ย” เขากล่าว “เวลานี้คงมาถึงจุดที่ต้องมีการตัดสินชี้ชัดในประเด็นหนึ่ง นั่นคือ สัตว์ป่าทั้งหลาย เช่น หนูและกระต่าย พวกเขาเป็นมิตรหรือว่าเป็นศัตรูของพวกเรา เราต้องนำประเด็นนี้มาลงคะแนนเสียง ฉันขอเสนอคำถามนี้ต่อที่ประชุม: หนูคือสหายของพวกเราหรือไม่”

การลงคะแนนออกเสียงเกิดขึ้นในทันที และได้มติตามเสียงส่วนใหญ่ว่าหนูถือเป็นสหาย มีเพียงสี่เสียงที่เห็นต่าง นั่นคือ สุนัขสามเสียงและแมวหนึ่งเสียง สำหรับแมวนั้นมาพบภายหลังว่าได้ออกเสียงให้ทั้งสองข้าง จากนั้นเมเจอร์ก็กล่าวต่อไป:

“ฉันมีสิ่งที่อยากพูดอีกเล็กน้อย ฉันเพียงแค่อยากย้ำเตือนอีกครั้งว่าจงจดจำไว้เสมอถึงภาระหน้าที่ของพวกเจ้าในการเป็นศัตรูต่อมนุษย์และวิถีทางของเขา สิ่งใดก็ตามที่ดำเนินด้วยสองขาคือศัตรู สิ่งใดก็ตามดำเนินด้วยสี่ขาหรือด้วยปีกคือมิตร และจดจำไว้ด้วยว่า ในการต่อสู้กับมนุษย์ พวกเราจะต้องไม่เหมือนหรือคล้ายคลึงพวกเขา แม้แต่เมื่อพวกเจ้าได้ชัยชนะเหนือพวกเขา ก็จงอย่าได้นำเอาความชั่วร้ายเฉกเช่นพวกเขามาใช้ ต้องไม่มีสัตว์ตัวใดอาศัยอยู่ในบ้าน หรือนอนบนเตียง หรือสวมเสื้อผ้า หรือดื่มแอลกอฮอล์ หรือสูบบุหรี่ หรือสัมผัสเงินตรา หรือมีส่วนร่วมในการค้า พฤติกรรมของมนุษย์ทุกอย่างล้วนเป็นความชั่วร้าย และเหนือกว่าอื่นใด สัตว์ต้องไม่ปกครองอย่างเผด็จการเหนือสัตว์ด้วยกันเอง ไม่ว่าจะอ่อนแอหรือแข็งแกร่ง ฉลาดหรือซื่อเซ่อ พวกเราทุกตัวล้วนพี่น้อง ต้องไม่มีสัตว์ตัวใดฆ่าสัตว์ตัวอื่น
สัตว์ทุกตัวล้วนเสมอภาคกัน

“และถึงตอนนี้สหาย ฉันจะเล่าถึงความฝันของฉันเมื่อคืนก่อนให้พวกเจ้าฟัง ฉันไม่สามารถบรรยายรายละเอียดของความฝันได้หรอก แต่มันเป็นความฝันถึงความเป็นไปของโลกที่ควรจะเป็นเมื่อมนุษย์อันตรธานหายไป และมันเตือนให้ฉันนึกถึงบางสิ่งที่ฉันได้หลงลืมมายาวนาน หลายปีมาแล้วเมื่อฉันยังเป็นหมูน้อย แม่ของฉันกับแม่หมูตัวอื่นๆ เคยร้องเพลงเก่าแก่เพลงหนึ่ง ซึ่งพวกแม่ๆ รู้จักเพียงทำนองและเนื้อร้องสามคำแรกเท่านั้น ฉันเคยร้องทำนองได้ในสมัยวัยเด็ก และมันเลือนรางจากความทรงจำของฉันไปนานแล้ว ทว่าเมื่อคืนนี้มันกลับคืนมาในความฝันของฉัน และยิ่งไปกว่านั้น ถ้อยคำของเนื้อร้องก็ได้กลับคืนมาด้วย ฉันแน่ใจทีเดียว ถ้อยคำที่ร้องโดยบรรดาสรรพสัตว์เมื่อนานมาแล้ว และเลือนหายจากความทรงจำของพวกเรารุ่นแล้วรุ่นเล่า ฉันจะร้องเพลงนั้นให้พวกเจ้าฟังเดี๋ยวนี้ สหายเอ๋ย ฉันแก่และเสียงก็แหบแห้ง แต่เมื่อฉันได้สอนให้พวกเจ้ารู้จักท่วงทำนองแล้ว พวกเจ้าจะร้องเองได้ดีกว่าที่ฉันร้อง เพลงนี้ชื่อว่า ‘สรรพสัตว์แห่งอังกฤษ’ ”

เฒ่าเมเจอร์กระแอมให้ลำคอโล่ง แล้วเริ่มต้นบทเพลง ขณะที่เขาเปล่งถ้อยคำออกมานั้น น้ำเสียงเขาแหบพร่า ทว่าเขาร้องได้ดี มันเป็นท่วงทำนองของเพลงปลุกใจ มีส่วนคล้ายคลึงระหว่างเพลง[1] ‘เคลเมนไทน์’ กับเพลง[2] ‘ลา คูคูราช่า’ เนื้อเพลงร้องว่า:

สัตว์แห่งอังกฤษ สัตว์แห่งไอร์แลนด์

สัตว์แห่งทุกแดนดินและถิ่นฐาน

จงสดับสาส์นแห่งปีติของข้า

เรื่องว่าด้วยอนาคตแห่งยุคทอง

ไม่ว่าช้าหรือเร็วก็จะถึงวันที่

มนุษย์ผู้กดขี่จะถูกโค่นล้ม

ท้องทุ่งอันอุดมพืชผลแห่งอังกฤษ

จะตรึงติดเพียงรอยเท้าสรรพสัตว์

ห่วงคล้องจูงจะหายไปจากจมูก

แอกจะถูกปลดพ้นจากหลัง

เหล็กปากม้าสเปอร์จะขึ้นสนิมชั่วกาล

แส้อันพร่าผลาญมิอาจฟาดเรา

ความมั่งคั่งจะมากเกินกว่าจินตภาพ

ข้าวสาลี ข้าวโอ๊ต และข้าวบาร์เลย์

ฟาง ถั่ว ใบโคลเวอร์ หัวผักกาดหวาน

จะเป็นของเราวันนั้นอย่างสมบูรณ์

เปล่งประกายสดใสทั่วท้องทุ่ง

น้ำบริสุทธิ์กว่าครั้งไหน

สายลมหอมหวานพลิ้วผ่านพัดไกว

ในวันแห่งอิสรภาพผองเรา

ณ วันนั้นเราจะพลีแรงพลัง

มิยอมหยุดยั้งแม้ชีพสลาย

ห่าน ไก่งวง วัว ม้า และทุกร่างกาย

มิเหนื่อยหน่ายถวายเพื่อเสรี

สัตว์แห่งอังกฤษ สัตว์แห่งไอร์แลนด์

สัตว์แห่งทุกแดนดินและถิ่นฐาน

จงสดับแลป่าวประกาศสาส์น

เรื่องว่าด้วยอนาคตแห่งยุคทอง

การได้ร้องเพลงนี้ทำให้สัตว์ทั้งหลายเกิดความรู้สึกฮึกเหิมอย่างที่สุด พวกเขาเริ่มเปล่งเสียงร้องด้วยตนเองก่อนที่เมเจอร์จะร้องจบเที่ยวแรกด้วยซ้ำ แม้แต่ตัวที่โง่ที่สุดก็สามารถจับท่วงทำนองและเนื้อร้องบางคำได้ และสำหรับพวกที่ฉลาดปราดเปรื่องอย่างพวกหมูและสุนัขนั้น พวกเขาร้องได้อย่างขึ้นใจภายในไม่กี่นาที และแล้วหลังจากความพยายามในเบื้องต้นไม่เท่าไร ฟาร์มทั้งฟาร์มก็กระหึ่มไปด้วยเสียงเพลง ‘สรรพสัตว์แห่งอังกฤษ’ อย่างพร้อมเพรียงประสานเป็นเสียงเดียวกัน วัวร้องเสียงต่ำ สุนัขหอนเสียงสูง แกะร้องอย่างแกะ ม้าร้องอย่างปลื้มเปรม เป็ดร้องเสียงระงม พวกเขาปีติยินดีกับเพลงที่ร้อง จึงร้องซ้ำต่อเนื่องกันถึห้าเที่ยว และอาจร้องไปเรื่อยๆ ทั้งคืน หากไม่ถูกขัดจังหวะเสียก่อน

น่าเสียดายที่เสียงดังกระหึ่มนั้นไปปลุกมิสเตอร์โจนส์ให้กระโดดผลุงออกจากเตียงนอน ด้วยความรู้สึกแน่ใจว่ามีสุนัขจิ้งจอกเข้ามาที่ลานบ้าน เขาจึงคว้าปืนซึ่งมักจะวางอยู่ตรงมุมห้องนอนยิงรัวออกไปในความมืดหกนัดซ้อน แต่ละนัดเข้าไปฝังตัวอยู่ในผนังโรงนา และการชุมนุมก็ได้สิ้นสุดลงอย่างรีบเร่ง ทุกตัวหนีกระเจิงไปยังที่นอนของตน ฝูงนกโผขึ้นไปบนคอนของพวกเขา สัตว์อื่นๆ ต่างหาที่หมอบนอนบนกองฟาง แล้วฟาร์มทั้งฟาร์มก็หลับใหลลงในฉับพลัน

[1]เพลง เคลเมนไทน์ (Clementine) เป็นเพลงเด็กเก่าแก่ของอังกฤษ ชื่อเต็มๆ ว่า ‘โอ มายดาลิง เคลเมนไทน์’ (Oh My Darling Clementine)

[2]เพลง ลา คูคูราช่า (La Cucuracha) เป็นเพลงพื้นบ้านกล่อมเด็กของเม็กซิกัน