เสน่หานิรันดร์กาล (ดาราพิณ)

   เธอ...ถูกดวงตาปีศาจสะกด

เจนไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นในเมืองเล็กๆ บนเกาะใต้ชายฝังตะวันตก

ซึ่งมีฝนตกชุกตลอดทั้งปีในประเทศนิวซีแลนด์ ที่เธออาศัยอยู่มาตั้งแต่

จำความได้ จริงอยู่มันไม่เคยเงียบสงบนัก เมื่อเทียบกับเมืองอื่นๆ ด้วยเมืองนี้

ขึ้นชื่อว่ามีอาชญากรรมมากที่สุดก็ว่าได้ อาจเพราะเป็นเมืองท่องเที่ยวที่มีผู้คน หลากหลาย

การฆาตกรรม ปล้น ชิงทรัพย์ หรือข่มขืน...มีเกิดขึ้นค่อนข้างบ่อย แต่ไม่มีครั้งไหนที่น่าสยดสยองได้เท่ากับครั้งนี้ เมื่ออยู่ๆ ผู้ชายคนหนึ่ง อาศัย

อยู่ไม่ไกลจากบ้านชองเธอ ถูกฆ่าตายโดยไม่ทราบสาเหตุ เปล่าหรอกเขาไม่ได้

ถูกท่าร้ายร่างกายอย่างทารุณเหมือนการฆาตกรรมที่เคยเกิดขึ้น แต่ร่างของเขา ซีดจัดแทบจะเป็นสีชาว ราวกับเลือดในร่างกายแห้งเหือดไม่เหลือสักหยด

และที่น่าพรั่นพรึงสุดขีดก็คือบาดแผลชองเขา มีเพียงรอยเขี้ยวบริเวณลำคอ

เท่านั้น

ชั้นแรกตำรวจสันนิษฐานว่าเขาถูกสัตว์ร้ายกัด ทิ้งรอยแผลไว้ลึกจน

เลือดไหลออกจากร่างแทบไม่เหลือสักหยด มันเป็นข้อสันนิษฐานที่ดูเลื่อนลอย

 

เหลือเกิน เพราะหากเลือดของเขาไหลหยดออกจากร่างเอง มันคงท่วมตัวของ

เขาแล้ว ไม่ใช่สิ้นใจด้วยเนื้อตัวแห้งซีดบนพื้นคอนกรีตอันเย็นเฉียบแบบนี้

เจนไม่รู้ว่าจะเวทนาหรือสมน้ำหน้าหมอนั่นดี...เพราะพอตำรวจเซ็ก ประวัติของเขา พบว่าแดเนียล คือผู้ชายสารเลวคนหนึ่ง เป็นตัวอันตรายของ สังคม มันเคยฆ่าข่มขืนผู้หญิงมาแล้วหลายราย และตอนที่แดเนียลกลายเป็น

ศพ มันอยู่ในระหว่างการหลบหนีคดี

เจนเกลียดผู้ชายที่ชอบรังแก ข่มเหงเพศแม่ของตัวเอง เธอจึงสรุป ความคิดของตัวเองว่าแดเนียลสมควรไปลงนรก!

“เจน...นั่นเธอจะนั่งเหม่ออยู่นั่นอีกนานไหม แขกเข้ามาในร้านเยอะ
แล้วนะ!” ทอม...ผู้ชายที่สมควรไปลงนรกอีกคนตะโกนเสียงดังลั่น ปลุกให้

เจนหลุดจากภวังค์

เด็กสาวสะบัดศีรษะแรงๆ ไล่ภาพความตายของผู้ชายสารเลว

ออกจากหัว แล้วลุกจากโซฟาในมุมพักผ่อนของผับ แหวกม่านสีทึบออกไป

พบเหล่าหนุ่มสาวนักท่องราตรีทยอยเข้ามาในร้านและจับจองโต๊ะนั่งจนเกือบ

เต็ม

เจนเข้าไปรับออร์เดอร์อย่างเชื่องข้า ไม่ต่างจากหุ่นยนต์ ไร้ชีวิตและ

จิตวิญญาณ หรือไม่ก็เป็นเพียงตุ๊กตาซอมบี้ ที่ถูกทอมปลุกเสกขึ้นมาจาก

ความตาย แล้วเลี้ยงไว้เพื่อใช้งานเพียงอย่างเดียว นั่นเป็นสิ่งที่เจนยอมรับมัน

ได้ ล้าเพียงแต่ว่าทอมจะไม่ต้องการอย่างอื่นจากเธออีก ซึ่งเขาพยายามอยู่

ทุกเมื่อเชื่อวัน และเจนเองก็พยายามปกป้องตัวเองจากความอยากของทอม

อยู่ทุกเมื่อเชื่อวันเข่นกัน เจนรู้ว่าหากวันใดตัวเองพลาด เธอก็จะกลายเป็น

ซอมบี้ที่รับใช้ของทอมจนกว่าจะหมดลมหายใจ

เธอเป็นเพียงเด็กผู้หญิงที่โชคร้ายคนหนึ่งในโลกเบี้ยวๆ ใบนี้ เกิดมา

โดยไม่รู้ว่าใครคือพ่อแม่ จำความได้ก็รับรู้เพียงว่าตัวเองเป็นเด็กกำพร้าที่

เจสสิกากับไมค์รับมาเป็นบุตรบุญธรรม เท่านั้นยังไม่พอ เจนยังมีหน้าตา

ผิวพรรณและรูปร่างต่างจากชาวนิวซีแลนด์

เจนเป็นเด็กผิวสีน้ำตาลอ่อน เรือนผมสีดำขลับไม่ต่างจากดวงตา เรียวกว้างของเธอ รูปร่างเล็กบอบบาง ตอนนี้เธออายุยี่สิบปีแล้ว แต่สูงแค่ ๑๕๘ เซนติเมตร และน้ำหนักเพียงแค่สี่สิบสองกิโลกรัมเท่านั้น ต่างจากเด็ก สาวในวัยเดียวกันมาก ทุกคนคาดเดาว่าหนุ่มสาวชาวเอเชีย ไม่ชาติใดก็ชาติ

หนึ่งระหว่างไทยกับฟิลิปปินส์ ไม่พร้อมจะเป็นพ่อแม่คน จึงทิ้งเจนไว้ใน โรงพยาบาลตั้งแต่วันลืมตามาดูโลก...ก่อนหนีกลับบ้านเกิด หรือไม่ก็หลบหนี

ออกนอกเมืองไปอย่างไม่เหลียวแล

เจนเติบโตมาด้วยความรักของเจสลิกากับไมค์อย่างมีความสุขแบบ

เรียบง่าย และเธอเองก็พอใจกับวิถีเช่นนั้น กระทั่งหกเดือนก่อน ไมค์กับ

เจสลิกาได้ทอดทิ้งเจน ไม่ต่างจากคนที่ท่าให้เธอลืมตามาดูโลก ทั้งสองเกิด อุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิต ทิ้งเธอไว้กับทอม...ซึ่งเป็นพี่ชายของไมค์ ที่มี

นิสัยต่างกันราวสวรรค์กับนรก เพราะทอมเปรียบเสมือนญาติเพียงคนเดียว

ของเจนที่เหลืออยู่ในโลกใบนี้

และนี่คือความโชคร้ายอีกอย่างของเจน เพราะเธอเกลียดทอมตั้งแต่

จำความได้ เจนจำตอนที่เธออายุลิบสองปี ทอมพยายามสอดมือเข้าไปใน กระโปรงของเธอ พอเจนกรีดร้องเขาก็ผละออกห่าง มองเธออย่างคาดโทษ

เจนเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ เธอไม่อยากให้ไมค์กับเจสสิกาไม่สบายใจ

หลังจากวันนั้นทอมก็ไม่เคยเหยียบย่างเข้ามาในบ้านของเธออีกเลย แต่วันนี้

เจนกลับต้องเป็นฝายไปอาศัยอยู่กับทอมและภรรยาของเขาอย่างไม่มีทาง

เลี่ยง

เพราะไมค์กับเจสสิกา นอกจากจะไม่ทิ้งมรดกอะไรให้เจนลักชิ้น ทั้ง

สองยังมีหนี้สินมากมาย แม้แต่บ้านก็ยังโดนยึด เจนจึงได้รับมรดกหนี้จาก

ทิ้งสอง และทอมยื่นมือเข้าช่วย ด้วยข้อแลกเปลี่ยนที่เธอต้องท่างานชดใช้เขา ตลอดชีวิตนั่นเอง

“เอาละทุกท่าน วันนี้วงซอมบี้ของเรามีมือกีตาร์ใหม่คนหนึ่งมาร่วมวง

ด้วย อยากแนะนำให้รู้จัก เขาคือ...เดวิด หนุ่มหล่อผู้แสนเงียบขรึม ผู้ที่มี

ดวงตาสีเขียวลึกลํ้าชวนหลงใหล” สิ้นเสียงของหัวหน้าวงดนตรีประจำผับ

เสียงกลองก็ด้งกระหึ่ม ตามด้วยเสียงกีตาร์รีดด้งโหยหวน ไม่นานเสียงเพลง

ในจังหวะกระแทกกระทั้นก็ดังขึ้น เรียกความสนใจจากเจนให้หันไปมอง

เวทีเล็กๆ ยกสูงจากพื้นเพียงเล็กน้อย มีแสงไฟสลัวล่องผ่าน นำ

สายตาของเจนให้พุ่งตรงไปยังร่างสูงโปร่งของชายหนุ่ม กำลังบรรเลงกีตาร์

ด้วยท่าทีนึ่งเรียบ ต่างจากมือกีตาร์คนอื่นๆ ที่เจนเคยพบเจอมาก่อน ซึ่งส่วน

ใหญ่จะมีรอยยิ้มแต้มหน้า ร่างกายจะโยกย้ายไปกับจังหวะของเสียงเพลง

แต่ชายหนุ่มผู้นี้กลับยืน'นิ่งแข็งทื่อเป็นซอมบี้ หน้าตาเข้มขรึมราวกับ ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ขณะที่ปลายนิ้วของเขายังบรรเลงสายกีตาร์ทั้งหก

สายอย่างบาดอารมณ์ แต่ให้ตายสิ...ใบหน้าเขาภายใต้แสงสลัวนั้นดูราวกับ ประติมากรรมหินอ่อน ทั้งหล่อเหลาและเย็นชา ดวงตาที่หัวหน้าวงบอกว่าเป็น

สีเขียวลํ้าลึกชวนหลงใหล ดูเหม่อลอยราวกับยืนอยู่คนเดียวในโลกนี้ ขณะนั้น

เจนรู้สึกเหมือนเห็นตัวเองซ่อนอยู่ในดวงตาของเขา

หญิงสาวเผลอมองสำรวจเขาอย่างสนใจไม่ต่างจากสาวๆ ทั้งหมดในผับ ตั้งแต่เรือนผมสีทองยาวหยักระต้นคอ ไหล¹กว้าง สะโพกเพรียวสอบภายใต้ กางเกงยืนรัดรูป แผงอกกว้างโผล่พ้นกระดุมเสื้อเชิ้ตที่เปิดทั้งไว้สองเม็ดมอง

เห็นขนสีอ่อนรำไร ขณะที่เจนกำลังจะมองกวาดไปทั่วเรือนร่างของเขา อยู่ๆ

ก็รู้สึกร้อนวูบไปทั่วร่างราวกับมีกองไฟลามเสียเนื้อตัว เจนสะดุ้งน้อยๆ คล้าย

ถูกบางสิ่งบางอย่างบังคับให้เงยหน้าขึ้น ทันใดหัวใจเธอก็เต้นถี่รัวเร็วไม่ต่าง

จากเสียงกลองที่กำลังถูกตีกระหนํ่าอย่างเมามัน

เมื่อดวงตาสีเขียวลํ้าลึกนั้นจ้องมองมายังเธอ ราวกับตรึงให้นิ่งงัน ไม่มี แม้แต่แรงขยับเขยื้อนร่างกาย รู้สึกเหมือนลมหายใจสะดุด เมื่อสัมผัสเห็น

ความเกรี้ยวกราดในดวงตาของเขา ดวงตาที่บ่งบอกว่าเขาอยากจะกระโจนเข้า

มาหักคอเธอเสียให้ได้!

“เจน...เป็นบ้าอะไรอีกล่ะ ทำไมไม่ไปดูแลแขก มายืนเซ่ออยู่ตรงนี้

ทำไม!” เสียงของทอมที่ดังอยู่ใกล้หู กระชากเจนออกมาจากรังสีอำมหิตของ ดวงตาสีเขียวคู่นั้น

“ขอโทษ...” เจนพูดสั้นๆ ก่อนเดินไปรินเบียร์ให้แขกที่เธอดูแลอยู่

พยายามจะไม่หันไปมองมือกีตาร์คนใหม่ของวงซอมบี้อีกเลย แต่กระนั้นเธอ

ก็ยังรู้สึกถึงกองไฟที่ลามเสียผิวกายให้ร้อนวูบวาบอย่างแปลกๆ

 

เจนตื่นขึ้นมาในเวลาเกือบเที่ยงวัน หลังอาบนํ้าแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว

จึงรีบออกจากบ้านไปกินมื้อกลางวันข้างนอกอย่างเช่นปกติ ตั้งแต่ย้ายมาอยู่

บ้านทอม เธอเคยกินมื้อกลางวันกับเขาและภรรยาในวันแรกที่ย้ายมาอยู่

เท่านั้น บรรยากาศช่างน่าอึดอัด รีน่า...ภรรยาวัยห้าสิบของเขาเอาแต่พล่าม นินทาเพื่อนบ้าน ในขณะที่ทอมเอาแต่กิน และยามภรรยาเผลอเขาก็เอาแต่

จ้องมองเธอด้วยสายตาหื่นๆ จนเจนรู้สึกขนลุกขนพองด้วยความขยะแขยง จากนั้นในวันต่อๆ มาเจนจึงเลือกที่จะกินข้าวข้างนอกมาตลอด

วันนี้เธอเลือกที่จะซื้ออาหารกล่องไปนั่งกินในสวนสาธารณะไม่ไกล

จากบ้านของทอม เจนชอบสีเขียวครึ้มภายในสวน รวมทั้งดอกไม้หลากสีสัน

ตามฤดูกาล ที่เจนชอบที่สุดก็คือการได้เฝ้ามองภาพครอบครัวคนอื่น ที่ปูผ้า

นั่งกินกลางวันและพูดคุยกันอย่างมีความสุข ตอนนี้สายตาเศร้าสร้อยของเจน กำลังทอดมองครอบครัวเล็กๆ ครอบครัวหนึ่ง ที่มีลูกสาววัยสองหรือสามขวบ กำลังเล่นลูกบอลอยู่ข้างๆ ในขณะที่พ่อแม่ที่ยังดูหนุ่มสาวคลอเคลียพูดคุยกัน

ทว่าสายตาของคนทั้งคู่ไม่ได้ละจากเด็กหญิงตัวน้อย

เจนฝันอยากมีครอบครัวที่น่ารักแบบนี้ แต่นั่นแหละเธอได้แค่ฝันอย่าง เลื่อนลอย เพราะความโชคร้ายที่เกิดขึ้นกับชีวิตหลายต่อหลายครั้ง ทำให้เจน

ไม่มีความเชื่อมั่นใดๆ ว่าตัวเองจะมีโอกาสพบเจอเรื่องราวความรัก และ

สามารถสร้างครอบครัวได้ อาจเพราะเดือนก่อนเจนเพิ่งถูกผู้ชายที่คบมาตั้งแต่ เรียนไฮสกูลบอกเลิก เขาหันไปคบเพื่อนสนิทเธอแทน ด้วยเหตุผลที่ว่า...

หมดรักเธอแล้ว

ง่ายดายและไร้เยื่อใย...เจนร้องไห้จนนํ้าตาแทบเป็นสายเลือด ปวดร้าว กับความรักที่สูญเสีย เจ็บแค้นกับความทรยศของเพื่อนสนิท เพื่อนที่เธอมีอยู่ เพียงคนเดียวในชีวิต

เจนรู้จักกับอสิชมาตั้งแต่ยังเด็ก อลิซเป็นเพียงคนเดียวที่ยอมคบกับ

เจน ในขณะที่เด็กคนอื่นมองเจนเป็นตัวประหลาดที่มีหน้าตาและผิวพรรณ แตกต่างจากพวกเขา เจนยอมรับว่าตัวเธอเองก็เข้ากับคนอื่นได้ยากอยู่แล้ว

ทำให้เธอแทบไม่มีเพื่อนเลย ทว่าอสิซหยิบยื่นไมตรีให้เธออย่างไม่รังเกียจ

แต่ตอนนี้สิ...อสิซกลับหยิบยื่นความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสให้เจนแทน

เจนเป็นไข้ใจไร้เรี่ยวแรงอยู่หลายวัน ทำให้ร่างกายเจ็บป่วยนอนซม

ด้วยพิษความรักอยู่นับสัปดาห์กว่าจะฟืนคืนสติ แม้จะไม่ปกตินัก แต่เจนก็ยัง ดำเนินชีวิตแบบซอมบี้ต่อไปได้ จริงๆ แล้ว ณ ตอนนั้น เจนเองก็อยากจะ

ตายๆ ไปซะ ชีวิตเจนไม่เหลือคนที่เธอรักสักคน ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่บุญธรรม

ที่เลี้ยงดูตั้งแต่เด็ก ผู้ชายที่เธอรัก และเพื่อนเพียงคนเดียวที่มีอยู่

แต่ทอมก็แหกปากด่าเธอด้วยถ้อยคำหยาบคาย บางครั้งเขาก็ลุกขึ้น

มากระซากเจนลงจากเตียง แม้รีน่าจะเข้ามาห้ามปรามก็ไม่ฟัง

‘เธอจะตายตอนนี้ไม่ได้หรอกนะเจน เธอยัง'ไม่'ได้'ทำงานชดใช้ที่ฉัน

ใช้หนี้ให้พ่อแม่เธอ!’

ประโยคของทอมปลุกเธอให้สำนึกว่าตัวเองยังตายไม่ได้ เจนจะต้อง

อยู่เพื่อชดใช้ในสิ่งที่ทอมหยิบยื่นช่วยเหลือเจนไว้ เธอไม่ควรตายในขณะที่ยัง

ติดหนี้ทอมอยู่ เจนกลัวว่าทอมจะตามไปทวงเงินจากเธอในนรก นั่นคือ

เหตุผลที่เจนยังต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป

 

เธอละสายตาจากครอบครัวเล็กๆ นั้นทันที เมื่อรู้สึกร้อนวูบที่ผิวกาย

เจนหันขวับไปทางด้านข้างราวกับรับรู้ว่ามีใครบางคนจับจ้องเธออยู่ แล้วเจน

ก็รู้สึกเหมือนถูกเปลวเพลิงโลมไล้เนื้อตัว เมื่อเจอเข้ากับดวงตาสีเขียวของ