เจ้าหญิงในนิยาย เจ้าชายในฝัน

บรรยากาศในยามนี้ช่างหนาวเหน็บจนเกินทานทน แต่ถึงกระนั้นร่างบางอรชร

นางหนึ่งกลับมาปีนอยู่กลางเนินเขาซึ่งบัดนี้ปกคลุมด้วยหิมะจนหมดสิ้น สายตาของ

นางกำลังจับจ้องไปที่ปราสาทตรงหน้า ปราสาทแห่งราชวงศ์ตามที่ถูกกล่าวขาน

เธอรู้สึกร่า ตัวปราสาทช่างโอฬารและองอาจยิ่งนัก เงาของมันทอดแผ่มาถึง

หมู่ปาน ราวกับจะโอบล้อมหมู่บ้านเล็ก ๆ ของเธอเอาไว้มันประกาศตนได้สมทับที่เป็น

สมบัติซึ่งสืบทอดมาแต่โบราณของราชวงศ์ผู้ครองนครอันกว้างใหญ่ไพศาลแห่งนี้

ขณะหยุดปีนอยู่ตรงนี้ เธอได้สัมผัสกับลมหนาวที่พัดมาอย่างแผ่วเบาทว่าไม่

ขาดสาย หิมะสีขาวบริสุทธิ์สะอาดตาค่อย ๆ โปรยปรายลงสู่สิ้นดิน หญิงสาวยื่นมืออัน

เรียวงามออกไปรับเกล็ดละอองเล็ก ๆ นี้นอย่างเชื่องช้า ก่อนจะถอนหายใจ เธอกำลัง ติดกง...

 

“พี่ครับ มีเรื่อง นักสืบน้อยคอยนาน ให้เช่าหรือเปล่า”

คนถูกถามถึงกับสะดุ้งกับคำถามที่มาโดยไม่ทันตั้งตัว ความคิดหยุดชะงักลง

ชั่วขณะ ก่อนพาฝันจะเงยหน้ามองต้นเสียง และพบว่าคนพูดคือเด็กนักเรียนชายชั้น

ประถมศึกษาที่มาเป็นประจำทุกวันหลังเลิกเรียนจนกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของ

เด็กชาย ลูกค้าประจำของร้านเช่าหนังสือ ‘พาฝัน’

แม้จะรู้ว่าเด็กชายยืนคอยอยู่ แต่คำถามที่ออกจากปากเขาเมื่อครู่กลับไม่ไค้

 

ซึมซาบเข้าสมองของเธอเลยแม้แต่น้อย ราวกับมันลอยพ้นผ่านตัวไปอย่างง่ายดาย

สีหน้าของเธอคงส่อแววไม่เข้าใจ เด็กชายจึงอดรนทนไม่ไหว ต้องเอ่ยทวนขึ้นอีกครั้ง

อย่าง เร่งร้อนแกมหงุดหงิด “ฟังผมอยู่หรือเปล่า”

“น้องว่าอะไรนะ” ในที่สุด คล้ายวิญญาณที่หลุดลอยไปไกลโพ้นกลับเข้าร่าง

เจ้าของ หญิงสาวจึงสามารถรับรู้ความเป็นไปตรงหน้าได้ เธอถามเด็กชายกลับ

“ผมถามว่า ที่ร้านมีเรื่องนักสืบน้อยคอยนานไหม”

“อยู่ที่ชั้นด้านในทางขวานั่นแหละ”พูดพลางชี้มีอประกอบ

“ขอบคุณครับ กว่าจะตอบได้ นึกว่าไม่รู้จักเรื่องวัยรุ่นซะแล้ว” เด็กชาย

ขอบคุณแกมประชด

พาฝันถอนหายใจ เธอไม่ได้โกรธอีกฝ่ายแม้แต่น้อย มันฟังดูน่าขันมากกว่าจะ

เอามาเป็นอารมณ์โกรธเคือง เธอรู้จักเด็กชายขาประจำคนนี้มาตั้งแต่เพิ่งเริ่มเปิดร้าน

เช่าหนังสือใหม่ ๆ เลยรู้ดีว่าเด็กชายทำเป็นพูดกวนไปอย่างนั้นเอง

เธอมองตามร่างเล็กของเด็กชายที่บัดนี้กำลังเดินไปตามทิศทางที่ได้รับการ

บอกเพื่อหาหนังสือที่ต้องการแล้ว จึงก้มลงมองสมุดเล่มหนาสีดำสนิทที่กางเปิดอยู่บน

โต๊ะตรงหน้า ก่อนหน้านี้เธอกำลังใจจดใจจ่ออยู่กับมันจนไม่ทันได้สนใจความเป็นไป รอบตัว

หากหยิบสมุดเล่มนี้มาพินิจพิจารณาเพียงหน้าปกคงไม่มีทางบอกเรื่องราว

ภายในของมันได้ ปกแข็งสีดำไม่มีแม้ชื่อเรื่อง หรือตัวอักษรใดๆ คล้ายจะสื่อถึงความ

ลับที่ซ่อนเร้นไม่ให้ผู้ใดรับรู้ นอกจากผู้เป็นเจ้าของ หรือผู้ได้รับอนุญาตเท่านั้น ช่าง

เป็นการเลือกใช้งานที่เหมาะเจาะสำหรับเธอนัก

หน้ากระดาษสีขาวที่กางหราอยู่นั้นไม่ได้เป็นเพียงกระดาษว่างเปล่า แต่ปรากฏ

ลายมือบรรจงอยู่เกือบค่อนหน้า หาใช่ลายมือใคร นอกจากพาฝันเอง เธอนึกเสียดายที่

กำลังเขียนได้อย่างลื่นไหล จินตนาการที่นานครั้งจะมาเยือนกำลังทักทายอยู่แล้วแท้ๆ

ไม่น่ามีคนมาขัดจังหวะเลย

จะเขียนต่อดีไหม เธอชั่งใจชั่วครู่ก่อนจะตกลงใจว่า อย่าเลยดิกว่า ตอนนี้

อารมณ์ขาดตอนเสียแล้ว คงต้องรอให้อยู่คนเดียวเงียบ ๆ มีสมาธิเสียก่อน ถึงจะสาน

ต่อได้อีก คิดเช่นนั้นพาฝันจึงปิดสมุดเก็บเข้าลิ้นชัก และลั่นกุญแจ

หญิงสาวถอนหายใจอีกครั้ง น่าตลกที่ระยะนี้เธอถอนหายใจบ่อยครั้งจนแทบ

จะติดเป็นนิสัยไปแล้ว คงเพราะการเขียนหนังสือนี่เองที่ทำให้เธอเป็นเช่นนี้ เดี๋ยวก็คิด

เรื่องไม่ออก เดี๋ยวก็มีคนขัดจังหวะ พอเขียนต่อไม่ได้ทีไรเป็นต้องถอนหายใจทุกที

การเป็นนักเขียนยากกว่าที่เคยคิดไว้เยอะเชียว เธอนึกบ่นกับตัวเอง

 

เมื่อไม่มีอะไรให้ทำนอกจากรอให้เด็กชายเลือกหนังสือเสร็จ พาฝันจึงถือ

โอกาสเอนหลังแล้วยืดแขนจนสุดเพื่อคลายความเมื่อยล้าที่เกิดจากการนั่งมาทั้งวัน

บิดแขนไปพลางหันมองนอกร้านผ่านหน้าต่างกระจกใสเพลินๆ แลเห็นเงาสะท้อนของ

ตัวเองเป็นภาพจาง

พาฝันมักคิดอยู่เสมอว่า เธอเป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ไดโดดเด่นกว่าใคร

และไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ใบหน้าเกลี้ยงเกลาโอบล้อมด้วยเส้นผมสีน้ำตาลเข้มตาม

ธรรมชาติ นอกจากแก้มปองที่ทำให้หน้าเธอดูอ่อนเยาว์กว่าอายุจริงแล้ว ก็ไม่มีจุดไหน

บนใบหน้าที่พอจะเรียกได้ว่าเป็น ‘จุดเด่น^,

แต่ถึงกระนั้น ความธรรมดาที่ว่าก็ถูกทดแทนด้วยบุคลิกที่เต็มเปี่ยมด้วยความ

สดใส มีชีวิตชีวา เธอมักจะร่าเริงอยู่เสมอ ทั้งยังยิ้มง่ายเป็นที่สุด จนใครๆ ที่ได้อยู่ใกล้

เป็นต้องยิ้มตามไปทุกที

ขณะสายตากำลังจ้องมองภาพสะท้อนของตนผ่านบานกระจกนั้น นิ้วมือของ

เธอกลับเผลอไล่ไปบนโต๊ะซึ่งเคยวางสมุดเล่มนั้นเมื่อชั่วครู่ที่ผ่านมา สมุดที่เธอตั้งใจ

จะใช้เขียนนิยายเล่มแรกของตัวเองให้สำเร็จ จะเรียกว่ามันเป็นสมุดความลับก็คง

ไม่ผิดนัก เพราะเธอเก็บง่ามันไว้จากสายตาคนอื่นมาตลอด

ตั้งแต่จำความได้ พาฝันก็ออดอ้อนให้พ่อกับแม่สรรหาหนังสือให้เธออ่าน

ไม่เว้นแต่ละวันจนมีหนังสือสารพัดชนิดในห้องนอนของเด็กสาวมากกว่าตุ๊กตาหรือ

ของเล่นอื่นตามประสาเด็กเสียอีก ความชอบอ่านหนังสือติดตัวเธอมาตลอดไม่เคย

เสื่อมคลาย ราวกับมันได้ผูกติดอยู่กับตัวเธอจนไม่อาจแยก จากความชอบส่วนตัว

นี้เองมีอิทธิพลให้เธอเสือกสอบเช้าเรียนในคณะอักษรศาสตร์ และยิ่งอ่านหนังสือ

มากเท่าไร เธอก็ยิ่งปรารถนาที่จะมีผลงานของตนเองมากขึ้นเท่านั้น

เพราะเหตุนี้ พอมีเวลาว่างจากการเรียนและการทำงานเมื่อใด

เธอจึงต้องหยิบ สมุดสีดำประจำตัวขึ้นมาเขียนทุกครั้ง หญิงสาวค่อยๆ แต่งเติมเรื่องราวทีละนิด

ละน้อย จนผ่านมาได้ราวหนึ่งเดือนแล้ว...

หากมีใครถามพาฝันว่า ทำไมเธอจึงเสือกเขียนมันลงสมุดแทนที่จะใช้

คอมพิวเตอร์อย่างคนอื่น เธอก็จะตอบว่า เป็นเพราะจะได้พกมันติดตัวไปทุกที่ และ

เขียนไดโดยไม่ขาดตอน แต่เธอคงไม่จำเป็นต้องตอบคำถามนี้ เนื่องด้วยเธอไม่เคย

แย้มพรายให้ใครรับรู้เรื่องงานเขียนชิ้นนี้เลยแม้แต่คนเดียว

ฉันยังคงอายอยู่ พาฝันให้คำตอบแก่ตนเอง การบอกเล่าความฝันให้ใครรู้เป็น

สิ่งที่เธอไม่ถนัดเอาเสียเลย และคงไม่มีวันจะถนัดเป็นแน่

หากทำใจเป็นกลางตัดสินเรื่องของตัวเอง พาฝันคิดว่าเธอทำไดไม่เลวทีเดียว

เสียแต่ขาดแรงบันดาลใจที่จะเขียนเรื่องได้อย่างต่อเนื่อง ทั้งยังไร้ชีวิตชีวาชอบกล

นางเอกของเรื่องในตอนต้นนั้นเป็นแค่เพียงหญิงสาวเปลี่ยวเหงาที่รอคอยรักแท้ โดย

ไม่อาจล่วงรู้เลยว่าเนื้อคู่ที่ถูกกำหนดมาคู่กับเธอนั้นอยู่แห่งหนใด

อย่าว่าแต่ตัวละครจะยังไม่รู้ชะตากรรมของตนเองเลย แม้แต่คนเขียนแท้ๆ

ยังจนความคิดที่จะสานต่อเรื่องราว

เธอวาดภาพพระเอกของเรื่องว่าต้องเป็นผู้ชายแสนดี เป็นผู้ชายในฝันของหญิง

สาวทุกคน เขาต้องมีเสน่ห์อย่างเหลือลํ้า ทว่าอ่อนโยนและพร้อมจะปกป้องคนที่รักให้

พ้นภัย

หากแต่ไม่ว่ากี่ครั้งกี่หนที่พยายามเขียนบทบาทของชายหนุ่มในฝัน ปลาย

ปากกาของเธอกลับไม่ยอมขยับเอาเสียเลย ราวกับจะรับรู้ถึงความไม่แน่ใจที่ส่งผ่านมา

ทำให้เธอต้องตั้งคำถามกับตัวเองซํ้าแล้วซํ้าเล่าว่าพระเอกของเธอควรเป็นเช่นไร

ความอ่อนโยน ความมีเสน่ห์ ความเข้มแข็ง สิ่งเหล่านี้เป็นแค่ถ้อยคำที่

จินตนาการออกมาได้อย่างง่ายดาย หากแต่การทำให้ ‘บุคลิก^, เหล่านั้นโลดแล่นอย่าง

สมจริงบนหน้ากระดาษกลับยากยิ่งกว่าอะไร

นั่งคิดเพลิน ๆ เด็กชายก็เดินกลับมาหน้าร้านพร้อมกับกองหนังสือที่ต้องการ

พาฝันจัดการกรอกรายละเอียดสมาชิกและชื่อเรื่องโดยใช้เวลาแค่ไม่นานเพราะความ

คุ้นชินที่ทำเป็นประจำ เด็กชายก็เดินออกจากร้านพร้อมกับหนังสือที่เลือกไว้อย่าง พอใจ

ทั้งร้านเหลือเพียงพาฝันอีกครั้ง เมื่อไม่มีคนบรรยากาศก็เงียบเหงาลงถนัดใจ

แม้จะได้อยู่คนเดียวตามตั้งใจโดยไม่ถูกรบกวนแล้ว แต่เธอก็ยังคิดเรื่องที่ดำเนิน

ต่อไปไม่ออกอยู่นั่นเอง ท้ายสุดจึงตัดสินใจลุกไปหาเครื่องดื่มแก้กระหายในห้องครัว

หลังร้าน

ร้านเช่าหนังสือที่พาฝันทำงานอยู่นั้นเป็นกิจการครอบครัว ซึ่งแบ่งพื้นที่ด้าน

ล่างของตึกแถวสามชั้นมาทำร้าน ชั้นบนเป็นส่วนของที่พักอาศัย ตัวร้านนั้นแทบจะ

เรียกได้ว่าเป็นกิจการของพาฝันเอง เพราะเธอเป็นคนเสนอให้เปิดบริการ แน่ละ พาฝัน

รักหนังสืออยู่แล้ว ย่อมอยากทำงานที่ห้อมล้อมด้วยหนังสือ แถมกำไรจากร้านก็เอามา

ใช้จ่ายได้อย่างไม่ขัดสน เผลอ ๆ จะมากเกินความต้องการเสียด้วยซํ้า

พ่อกับแม่ของพาฝันอาศัยอยู่ต่างจังหวัดเสียมากกว่า นานครั้งจึงจะขึ้นมา

เยี่ยมลูกสาวเสียครั้งหนึ่ง แต่พาฝันไม่มีปัญหากับการที่ต้องอยู่คนเดียวในเมืองหลวง

เธอดูแลตัวเองได้ดีเสมอ และงานในร้านนั้น เธอก็ทำงานสลับกับญาติสาวอายุมากกว่า

คนหนึ่งที่มาทำงานพิเศษซึ่งสนิทสนมกันดี ได้คุยเล่นกันบ้างบางคราว เธอก็ไม่รู้สึก

เหงาแล้ว

พาฝันเดินตรงเช้าไปในครัวอย่างคุ้นเคย ภายในครัวไม่มีข้าวของอะไรมากนัก

เพราะเธอไม่เคยทำกับข้าวสักครั้ง ได้แต่ซื้อหาอะไรมาอุ่นกินง่าย ๆ หากใครจะว่าเธอ

ไม่เป็นแม่ศรีเรือน เห็นทีพาฝันคงต้องยอมรับอย่างยอมจำนน แต่ถึงอย่างนั้น หญิง

สาวก็อาจแย้งกลับไปว่า เป็นธรรมดาของสาวยุคใหม่ไม่ใช่หรืออย่างไร

เสียงกระดิ่งหน้าร้านบ่งบอกว่ามีลูกค้าเดินเช้ามาในเวลาเดียวกับที่เธอเพิ่งเปิด

ตู้เย็นหยิบเอาน้ำผลไม้ออกมาพอดี พาฝันรีบปิดตู้เย็นแล้วเดินกลับออกมาหน้าร้าน

สายตาเหลือบมองนาฬิกาติดผนังระหว่างเดินผ่าน ห้าโมงเย็นแล้ว เวลานี้ของวันนับ

เป็นช่วงที่มีลูกค้าเช้ามาในร้านมากที่สุด

ช่วงเย็นๆ ที่ผู้คนเพิ่งเสร็จสิ้นจากภารกิจประจำวัน ทั้งเรียนหรือทำงาน หลาย

คนเลือกผ่อนคลายด้วยการหาหนังสืออ่าน ทำให้ร้านเล็ก ๆ ของพาฝันคึกคักขึ้นช่วง

หนึ่ง หลังจากลูกค้ารายแรกเช้ามาในร้านก็มีลูกค้าทยอยตามเช้ามาอีกหลายราย บาง

ครั้งก็วุ่นวายพอดู เพราะพาฝันมักถูกตามตัวให้ช่วยหาหนังสืออยู่บ่อย ๆ แต่กระนั้น

พาฝันก็ไม่เคยเบื่อหน่ายที่ต้องทำงานนี้ เธอถือโอกาสคอยสังเกตพฤติกรรมการอ่าน

ของผู้คนหลากหลายที่เข้ามาในร้านเสีย เลย

เธอได้เรียนรู้ว่า ช่วงวัยที่ต่างกันทำให้รสนิยมของคนอ่านแตกต่างกันไปด้วย

เด็กนักเรียนหรือนักศึกษาจะเช่าหนังสือการ์ตูนหรือเรื่องเบาสมองไปอ่านเล่น

ส่วนคนวัยทำงานมักถามหานิตยสารหรือนิยายรักเสียมากกว่า

บางคนเช่าหนังสือกองใหญ่ จนพาฝันแอบนึกสงสัยอยู่ไม่น้อยว่าจะอ่านทันได้

อย่างไร แต่วันรุ่งขึ้นกลับเอามาคืนได้ทันตามกำหนด เธอเลยสรุปเอาว่า คนนั้นคงเป็น

นักอ่านตัวยง พอมาคราวต่อไปเธอก็จำลูกค้าคนนั้นได้ หรือกับบางคนที่คุ้นหน้าคุ้นตา

กันบ่อย หากพาฝันจำได้ว่าชอบเรื่องแนวไหน พอมีเล่มใหม่เข้ามาเธอก็จะรีบแนะนำให้

อ่านตามประสาคนชอบหนังสือเหมือนกัน

สิ่งเหล่านี้ถือเป็นความสุขใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ของพาฝัน หากวันใดเธอต้องเลิก

กิจการร้านลง คงเศร้าใจไม่น้อย

ช่วงยุ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว พอพ้นเวลาหนึ่งทุ่มไปแล้วลูกค้าก็ค่อยบางตาลง

มีเวลาให้พาฝันได้พักบ้าง แม้ร้านเธอจะเปิดถึงสามทุ่มตรง แต่พอใกล้เวลาปิดจริง ๆ

บางครั้งก็ไม่มีลูกค้าเข้ามาใช้บริการจนสามารถปิดร้านก่อนเวลาได้ด้วยซํ้า

ถึงอย่างไรก็ตาม หากพาฝันไม่ติดธุระหรือรีบร้อนไปไหน เธอก็จะจงใจเปิด

ร้านให้นานกว่านั้นเล็กน้อย เผื่อคนที่ต้องการหาหนังสือไว้เป็นเพื่อนแก้เหงายามดึก

หรือช่วยกล่อมให้นอนหลับได้ก็ตามแต่

ใกล้เวลาปิดร้าน ขณะที่พาฝันกำลังเอนหลังอ่านหนังสือเล่มใหม่ กระดิ่งหน้า

ประตูร้านก็ล่งเสียงด้งก้อง แสดงว่าลูกค้าเข้ามาในร้านเธอค่อยๆ เงยหน้าชื้นมองเลย

ทันได้เห็นแค่แผ่นหลังของคนที่เดินเข้าร้านมาเท่านั้น พอเห็นลูกค้าเดินมุ่งไปที่ชั้น

หนังสือโดยไม่หยุดถาม จึงคาดว่าเขาคงคุ้นกับหมวดหมู่หนังสือในร้านดี เลยก้มหน้า

อ่านหนังสือต่ออย่างไม่ใส่ใจ

สักพักใหญ่นั่นเอง กว่าลูกค้าคนนั้นจะยื่นหนังสือให้พาฝันที่โต๊ะ เธอจัดการ

ข้อมูลการเช่าหนังสือให้เขาเหม่อนที่เคยทำมาทุกครั้ง ก่อนจะเลื่อนหนังสือให้ลูกค้า

“เรียบร้อยแล้วค่ะ”

“ขอบคุณครับ”

เธอเงยหน้าชื้นมองและประสานสายตากับเขาเข้าพอดี ชายหนุ่มล่งยิ้มตอบ

เป็นรอยยิ้มที่สร้างความรู้สึกอันบรรยายไม่ถูกให้แก่พาฝัน รู้เพียงว่าไม่เคยรู้สึกเช่นนี้

มาก่อน

ชายหนุ่มแปลกหน้ายังคงยิ้มไม่หุบ พาฝันรู้สึกราวกับว่าใบหน้าของตนกำลัง

ค่อยๆ ถูกฉาบด้วยสีแดง ความร้อนฉ่าทั่วใบหน้าที่เกิดชื้นทำให้เธอต้องริบก้มหน้า

หลบเพราะกลัวเขาจะเห็น และเมื่อพบว่าตัวเองยังถือหนังสือเล่มที่ถูกยืมอยู่ จึงริบดัน

ไปให้ลูกค้าคนนี้อย่างเงอะงะ

เขาเป็นใครกัน เธอนึกฉงนใบหน้าคมคาย จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาสวยหวานที่

ผู้หญิงยังไม่อาจเทียบ รูปร่างสูงโปร่งที่เรียกได้ว่า ‘เท่^, หน้าตาอย่างเขาเป็นดาราได้

สบาย ทำเอาพาฝันถึงกับตะลึงงันทั้งที่ตัวเธอเองก็ไม่เคยปลื้มใครง่าย ๆ

ธารไส

โชคดีที่อีกฝ่ายจับสังเกตพฤติกรรมอันน่าอายนี้ไม่ได้ เขาเพียงแค่รับหนังสือ

แล้วเดินออกจากร้าน พาฝันลอบมองจนแน่ใจว่าชายหนุ่มไม่ได้หันกลับมาหัวเราะเยาะ

จึงร้องเบาๆ พร้อมกับซบหน้าลงบนฝ่ามือน้อยๆใบหน้ายังคงร้อนไม่หาย นึกโกรธ

ร่างกายและความรู้สึกของตนเองที่เผลอแสดงท่าทางให้น่าชายหน้าถึงขนาดนี้ เธออาย

จนแทบแทรกแผ่นดินหนี

แต่แม้จะอับอายแค่ไหน สึก ๆ พาฝันก็รู้สึกถึงสิ่งที่เกิดชื้นภายในจิตใจ หัวใจ

ของเธอเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ดูเอาเถอะ ผู้ชายที่พบกันแค่เสี้ยวนาทีท่าให้

เธอรู้สึกได้ถึงขนาดนี้

เธอประทับใจในตัวเขา รักแรกพบ?ไม่หรอก หญิงสาวปฏิเสธความรู้สึกใน

หัวใจ เธอไม่เคยเชื่อเรื่องแบบนั้นมาก่อนไม่เคยแม้แต่จะคิดสักนิดว่าจะเกิดชื้นกับตัวเอง

แต่หากไม่ใช่รัก เหตุใดจึงไม่อาจถอนความคิดเรื่องเขาออกจากใจได้

กว่าจะรู้ตัว พาฝันก็ด้นข้อมูลสมาชิกของชายหนุ่มมาเรียบร้อย เธอได้รู้ว่าเขา

ชื่อ ดนัย อายุเท่ากับเธอนี่เอง แสดงว่าเขายังเป็นนักศึกษาสินะ เพิ่งเป็นสมาชิกร้านของ

เธอได้เมื่อวาน

หญิงสาวนึกย้อน เมื่อวานเป็นเวรของจุ๋ม หรือพรรษา ญาติสาวของเธอเป็นคน

เฝ้าร้าน มิน่า เธอถึงไม่เคยเจอเขามาก่อน

ถึงเจ้าตัวจะปฏิเสธเรื่องรักแรกพบ แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าอยากพบเขาอีกครั้ง

จนเฝ้าคิดวนเวียนซํ้าซากไปมาอยู่ในหัว เธอต้องท่าอะไรสักอย่าง

พรุ่งนี้เขาคงเอาหนังสือมาคืนที่ร้าน แม้ยังเกรงว่าจะท่าตัวประหลาดให้เป็นที่

อับอาย แต่ความใคร่รู้และความสนใจในตัวเขากลับมีมากกว่า เธอตัดสินใจแล้วว่าจะ

แลกเวรกับญาติสาวเพื่อดักรอตอนเขามาคืนหนังสือ

พาฝันนึกถึงใบหน้าของเขา รอยยิ้มนั้นที่เธอบอกกับตัวเองภายหลังว่ามันสื่อ

ถึงความอบอุ่นของเจ้าของ พลันเธอก็ตื่นเต้นเป็นที่สุด เขานั่นเอง! พระเอกในนิยาย

ของฉัน ช่างพอเหมาะพอเจาะเสียเหลือเกิน จะหาใครเหมาะสมได้มากกว่านี้อีก

เธอรีบพลิกหน้ากระดาษและบรรจงจดปลายปากกาในทันที

 

ชายหนุ่มรูปงามจ้องมองหญิงสาวไม่วางตา เขาคงตกหลุมรักนางเข้าแล้ว! ใน

แววตาอันคมกริบของเขาฉายชัดถึงความพึงใจที่มีต่อนาง หญิงชาวบ้านที่เขาเพิ่งได้

พบเห็นเป็นคราแรก หากอีกฝายได้มองสบตาก็คงรับรู้ได้ถึงความรู้สึกลึกลํ้าที่ก่อ

 

 

                (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)