สุดที่รัก (SUGAR BEAT)

                                เซียนปราบเซียน

 

               

                การพบกันครั้งแรกของสองหนุ่มสาวแบบนัดบอดที่บุพการี

ของคนทั้งคู่จัดให้ มีขึ้นในสวนสาธารณะกลางกรุงเทพฯ ก่อนหน้านี้ทั้งคู่

บ่ายเบี่ยงเกี่ยงงอนเรื่องสถานที่มาโดยตลอด และเมื่อไม่มีทางเลือกเพราะ

ทั้งโดนบังคับและข่มขู่ สถานที่นี้ฝ่ายหญิงสาวจึงเป็นคนเลือกด้วยอยู่ใกล้

บริษัทมากที่สุด เธอไม่ต้องการพบเขาในร้านอาหารที่จะต้องนั่งประจัน-

หน้ากับคนที่เธอไม่ต้องการเสวนาด้วยนานนัก หรือที่บ้านของฝ่ายใดฝ่าย

หนึ่งตามที่ผู้ใหญ่เสนอ เพราะเธอมีนัดและยังไม่ต้องการกลับเข้าบ้าน

                บรรยากาศยามบ่ายอันร่มรื่นด้วยต้นไม้ใบหญ้า น้ำในบึงเป็น

ระลอกด้วยลมพัดพลิ้วแผ่วบางๆ แต่ไม่ได้ช่วยให้ทั้งคู่มีอารมณ์เบิกบาน

ขึ้นแม้แต่น้อย

                ศรัณพัฒน์ หรือเกรท หนุ่มเซเลบมาดเท่ เริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ

เขาพ่นลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เมื่อสุทธิรักษ์ หรือที่คนใกล้ชิดมักจะ

เรียกเธอสั้นๆ ว่าธิรักษ์ จนฟังเพี้ยนเป็น ‘ที่รัก’ เสียมากกว่า หญิงสาว

จอมกวนมาดเซอร์หน้าสวยคนนี้ยังไม่มีทีท่ารับข้อเสนอที่เขาร่ายยาวมา

เกือบสิบนาที แถมปฏิเสธอย่างไม่มีเยื่อใย

                “ไม่ต้องมาหว่านล้อมอะไรอีก ฉันไม่แต่ง! ที่ฉันจำใจมาพบนาย

ก็เพราะต้องการจะบอกนายว่า ฉันไม่ชอบผู้ชาย ฟังชัดมั้ย”

            คำยืนยันอีกครั้งพร้อมสีหน้ากวนๆ ทำให้อารมณ์ชายหนุ่มเดือด

พล่านด้วยความหมั่นไส้อย่างที่สุด หนุ่มร่างสมาร์ตมองเธอด้วยสายตา

เหยียดเย้ย เขายักไหล่น้อยๆ เผยอริมฝีปากยิ้มเยือน ก่อนเอ่ยตอบน้ำเสียง

เยาะหยัน

                “หึๆ แล้วเธอนึกว่าฉันอยากจะแต่งงานกับทอมงั้นเหรอ มีเมียเป็น

กะเทยเสียยังดีกว่าทอมอย่างเธอ แต่อย่างว่าน่ะแหละ เซอร์ๆ อย่างเธอ

น่ะ ถ้าได้แต่งงานกับฉัน ก็ถือว่าโชคดีสุดๆ แล้วนะ”

                ริมฝีปากอิ่มสวยเม้มเข้าหากัน ก่อนจะกัดริมฝีปากตนเอง ดวงตา

คมหวานระริก ด้วยเพลิงโทสะที่ลุกโชน โกรธจนควันแทบออกหู นึกอยาก

จะกรากเข้าไปฉีกทึ้งชายหนุ่มตรงหน้าเป็นชิ้นๆ แต่ก็พยายามเก็บอาการ

ไว้ด้วยการลอยหน้าลอยตา แสยะยิ้มโต้กลับ

                “เชอะนายเกรท นายคิดว่าตัวเองหล่อสมาร์ตมาดแมนนักเหรอ

กลับไปดูกระจกเสียอีกทีก็ได้นะ หลงตัวเองสิไม่ว่า ถ้าฉันต้องแต่งงานกับ

ผู้ชายหน้าตารูปร่างเห่ยๆ อย่างนาย ฉันขอขึ้นคานดีกว่า และฉันก็ไม่สน

ผู้ชาย โดยเฉพาะผู้ชายปากเสีย หลงตัวเองอย่างนาย”

                “เฮ้ เข้าใจผิดอะไรรึเปล่า ฉันก็ยังไม่อยากมีเมียหรอกนะ หล่อๆ

อย่างฉันถ้าลองอยากได้ใครสักคนมาทำเมียละก็ไม่เห็นจะยาก กระดิกนิ้ว

ทีรับรองสาวๆ แห่มากันเป็นร้อย และการันตีได้เลยว่าสาวๆ ของฉันดูดี

กว่าเธอหลายร้อยเท่า” เขาเย้ยหยันกลับทันทีเช่นกัน

                “ก็เชิญไปขอสาวๆ ของนายแต่งงานสิ เสนอหน้ามาอ้อนวอนฉัน

ทำไมมิทราบ” หญิงสาวตอกกลับด้วยสีหน้าหมั่นไส้เต็มที่ ริมฝีปากสวย

เหยียดน้อยๆ เธอเชิดหน้าขึ้นพร้อมยักไหล่อย่างไม่ยี่หระในคำโอ้อวดของ

เขา

                “เธอก็รู้ดีนี่ว่าฉันถูกคุณแม่บังคับให้มาพบเธอ เอาอย่างนี้มั้ย เรา

แกล้งแต่งงานกันไปก่อนก็แล้วกัน จะได้จบๆ เสียที ฉันเบื่อเรื่องบ้าๆ นี่

เต็มทนแล้ว” เขาเอ่ยตัดบทพร้อมทั้งพ่นลมหายใจเหนื่อยหน่าย

            “นายอย่ามาพูดเกรียนๆ นะ ฉันไม่แต่ง เรื่องอะไรฉันจะต้องเอา

ความสาวความสวยของฉันไปเสี่ยงกับผู้ชายหน้ามึนอย่างนาย เรื่องของ

ผู้ใหญ่ก็ให้ผู้ใหญ่แต่งกันเองสิ นายไปบอกผู้ใหญ่ฝ่ายนายได้เลย ว่าฉัน

ไม่แต่ง!” เธอยื่นหน้าพลางกระแทกเสียงยืนยัน

                “เธอก็พูดง่ายนี่ เธอก็รู้ว่าฉันถูกบังคับ เอาอย่างนี้เรามาพูดกันดีๆ

ดีกว่า ในเมื่อเราสองคนถูกบังคับ เพราะเรื่องที่ดินมรดกเจ้าปัญหานั่น

ทำให้พ่อแม่เราจัดการจับเราแต่งงานกัน เพื่อจะได้เป็นทองแผ่นเดียวกัน

ไม่ต้องมาแบ่งสันปันส่วนให้ยุ่งยากวุ่นวาย เธอก็น่าจะรู้นะว่า โรงแรมของ

เรามีกำไรปีหนึ่งตั้งมากมาย” ชายหนุ่มเอ่ยเป็นการเป็นงานขึ้น

                “แต่ฉันว่าผู้ใหญ่กำลังเล่นเกมอะไรบางอย่างเพื่อให้เราแต่งงานกัน

ไอ้ที่ดินนั่นก็แค่เหตุผลบังหน้า ถ้าจะแก้ปัญหาก็ง่ายนิดเดียว แค่ขาย

ทอดตลาดแล้วเอาเงินมาแบ่งกันก็จบ ทำไมจะต้องจับลูกให้แต่งงานกัน

ด้วยล่ะ”

                “แต่ที่ดินและสิ่งปลูกสร้างเป็นมรดกที่ผู้ใหญ่ของเราต่างคนต่างก็ได้

รับมาจากรุ่นคุณปู่คุณย่าที่ทำสัญญากันไว้ตั้งแต่ดึกดำบรรพ์ ว่าการลงทุน

ร่วมหุ้นใดๆ บนที่ดินผืนนั้นจะต้องแบ่งกำไรกันระหว่างผู้ได้รับมรดก เพราะ

ที่ดินนั่นแม้จะมีสองโฉนด แต่ดันมีสิ่งปลูกสร้างร่วมกัน และในพินัยกรรม

ที่คุณปู่ของเธอและคุณตาของฉันทำไว้ ยังระบุไว้ว่าห้ามถ่ายโอนซื้อขาย

กรรมสิทธิ์ที่ดินทั้งสองผืนนั้นจนกว่าจะถึงเวลาที่กำหนดไว้ คุณพ่อเธอ

ไม่ได้อธิบายให้ฟังเลยเหรอ” ศรัณพัฒน์ร่ายยาวอย่างใจเย็น

                “เป็นมรดกห่วยแตกที่สุด ฉันไม่สนไม่อยากได้ และก็ไม่ได้ฟังที่

คุณพ่ออธิบายอะไรทั้งนั้น บอกตามตรงนะฉันรับไม่ได้” สุทธิรักษ์เอ่ย

พลางส่ายหน้าไม่ยอมรับ

                “นี่เธอหัดฟังอะไรซะบ้างสิ บ้องตื้นชะมัดเลย” ชายหนุ่มเอ่ยอย่าง

หงุดหงิด

                “พูดงี้อยากโดนชกเหรอ ขอย้ำว่าฉันไม่อยากได้สมบัติบ้าอะไรนั่น

แต่งงานกับเธอ ท่านจะให้เงินจากส่วนแบ่งรายได้ของกิจการในส่วนของ

ท่านยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์แก่ฉันทุกเดือน มันน่าสนใจตรงข้อเสนอนี้แหละ”

                “อืมแฮะ พูดเหมือนพ่อฉันเด๊ะเลย”

                “แล้วเธอรู้มั้ยว่าแต่ละเดือน เราจะได้เงินจากการนี้หลายล้านเชียว

นะ”

                “นายก็เลยเห็นแก่เงินอยากแต่งงานสินะ เชอะหน้าเงิน! วันๆ ไม่

ทำมาหากินเป็นชิ้นเป็นอันได้แต่ทำเท่แข่งรถ เล่นพนันทุกแมตช์ ทำตัวเป็น

แคซาโนวามีผู้หญิงห้อมล้อม ก็เลยอยากได้เงินง่ายๆ สบายๆ เชอะ ถ้าฉัน

ต้องแต่งงานกับนาย ฉันคงต้องยกขาขึ้นก่ายหน้าผากเลยมั้ง” เธอเอ่ย

พลางเหยียดมุมปากน้อยๆ

                “รู้ประวัติฉันดีนี่ แสดงว่าเธอเองก็สนใจฉันละสิ” เขาเอ่ยด้วย

รอยยิ้มกริ่มบางๆ

                “แหวะ จำใส่กะโหลกหนาๆ ของนายไว้ด้วย ว่าฉันไม่ชอบผู้ชาย

และที่ฉันรู้เรื่องนาย ก็เพราะมันจำเป็น ที่ฉันควรหาข้อมูลของนายเท่านั้น

แหละ” เธอโต้กลับด้วยสีหน้าบึ้งตึง แก้มร้อนขึ้นเมื่อเขาส่งสายตากรุ้มกริ่ม

มาให้

                “ตกลงแต่งก็แล้วกันนะ เห็นใจฉันนิดหนึ่ง เพราะฉันกำลังขอเงิน

คุณแม่ไปทำรถคันใหม่ ฉันจะไปแข่งรถที่ต่างประเทศน่ะ ยังไงๆ เราก็หลีก

เลี่ยงไม่ได้หรอกน่า เพราะถ้าเราไม่แต่ง ส่วนแบ่งยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ที่เรา

สองคนจะได้น่ะ จะถูกกันเข้าไปไว้ในบัญชี เป็นเงินกองกลาง แล้วใน

อนาคต เราก็จะต้องมาแบ่งมรดกกันยุ่งยากอีก หรือเธอไม่เสียดายเงิน

รายเดือนที่เราควรจะได้ล่ะ” เขาจำต้องเอ่ยจุดประสงค์หลักของตนเอง

ก่อนเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่รอคำตอบ

                “ยิ่งฟังยิ่งมึน นี่นายไม่คิดถึงอนาคตอย่างมีเหตุผลบ้างเหรอไง นาย

คิดบ้างสิ ว่าถ้าเราต้องแต่งงานกัน เราสองคนจะเสียโอกาสที่จะได้พบ

คนที่เรารักจริงๆ ฉันแคร์เรื่องชีวิตแต่งงานและเรื่องความรักนะ เพราะ

ครอบครัวฉันไม่ได้แฮปปี เพราะฉะนั้นเราไม่ควรผูกพันกันด้วยเงื่อนไข

อย่างนี้” เธออธิบายความในใจเสียงห้วน

                “นี่เธอ คุณสุดที่รักขอรับ” เขายื่นหน้ามาล้อชื่อเธอด้วยสีหน้ากวนๆ

ก่อนบอกเหตุผลง่ายๆ “กระผมไม่มีเวลาคิดมากนักหรอกนะ ยิ่งเรื่องความ

รักความผูกพันนี่ ไม่เคยอยู่ในหัวเลย ตอนนี้ฉันแค่ต้องการเงินไปใช้แข่งรถ

ที่อเมริกา ถ้าฉันไม่แต่งงานกับเธอ ฉันก็ไม่มีทางได้ไป ฉันโดนบังคับน่ะ

แต่งๆ เถอะน่า ฉันไม่แตะต้องเธอหรอก เธอไม่ใช่สเปกฉัน พอถึงเวลา

เราก็หย่ากัน แล้วก็ขายมรดกเอาเงินมาแบ่งกัน ไม่เห็นจะยากนี่”

                “นายเป็นผู้ชายก็พูดได้นี่ แต่ฉันเป็นผู้หญิง ฉันต้องคิดให้รอบคอบ

ก่อน ฉันไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นม่าย เพียงแค่อยากได้เงินเหมือนนายหรอก

เข้าใจมั้ย” หญิงสาวลอยหน้า พลางชำเลืองมองเขาด้วยหางตา

                “จะคิดกี่วันกันล่ะแม่คุณแม่ทูนหัว เธอน่าจะเข้าใจนะว่าฉันไม่มี

เวลา” เขาทำสีหน้ายุ่งยากใจ จนหญิงสาวต้องตวัดสายตาเขม้นมอง

                “มันเรื่องของนายนี่ ไม่ใช่เรื่องของฉัน ฉันจะนอนคิดนั่งคิดจนกว่า

ฉันจะพอใจ แล้วถึงจะบอก” เธอเอ่ยพร้อมทั้งยักคิ้วให้อย่างเป็นต่อ

                ชายหนุ่มพ่นลมหายใจเบาๆ คิดในใจว่าคงจะคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว

เพราะเธอไม่อยากได้เงิน จะทำยังไงกับแม่ทอมคนนี้ดีน้า เขานิ่งคิดอยู่

ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อน

                “งั้นเราไปหาอะไรกินกันก่อนดีกว่า ฉันหิวและอยากคุยกับเธอ

เป็นเรื่องเป็นราว คนเราพออิ่มท้องแล้ว อาจจะคิดอะไรที่ดีกว่านี้ก็ได้นี่ เรา

จะได้หาทางออกด้วยกันไงล่ะ”

                “เหรอ แต่ฉันไม่หิวนี่ และฉันก็หมดเรื่องคุยแล้วด้วย” สุทธิรักษ์เอ่ย

พลางปรายตามองเขาอย่างหมั่นไส้

                เชอะ นายศรัณพัฒน์ นึกว่าตัวเองหล่อตายละสิ หน้าเรียวมีเครา

เขียวข้างแก้ม ตาคม ริมฝีปากหยักสวย สวมเสื้อผ้าแบรนด์ดัง นึกว่าเท่

นักรึไง ฉันรู้หรอกว่าตั้งแต่นายกลับมาจากอเมริกา ก็ไม่เคยทำอะไรเป็น

โล้เป็นพาย ได้แต่อยู่ตามสนามแข่งรถ มีผู้หญิงห้อมล้อมตามเป็นพรวน

ถ้าฉันยอมแต่งงานกับแคซาโนวาอย่างนาย ฉันก็บ้าน่ะสิ...

                ชายหนุ่มเพ่งพินิจหญิงสาวตรงหน้า...ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ตผูก

เนกไทเส้นเล็กไว้หลวมๆ กางเกงยีนและรองเท้าบูตหนังหุ้มข้อ แม้ใบหน้า

จะคมหวาน จัดว่าสวยทีเดียว แต่เสื้อผ้าหน้าผม บวกกับท่าทางกวนๆ นั่น

ทำให้เธอดูคล้ายเด็กหนุ่มมาดเซอร์มากกว่า ยิ่งเวลาเธอยืนคุยกับเขา

ตอนนี้ ดูทำเชิดหน้า ซุกมือไว้ในกระเป๋ากางเกง ถึงกระนั้นเธอก็ดูสวย

มีเสน่ห์ เป็นสาวเท่ไปอีกแบบ จนเขามองเพลิน ถ้าไม่ติดว่าสายตาเธอที่

มองมาที่เขานั้นช่างยั่วโมโหที่สุด

                “นี่เธอ อย่าโอ้เอ้น่ะ เคยเห็นคนโมโหหิวรึเปล่า” เขาเอ่ยเสียง

หงุดหงิด

                “ถ้านายหิวนายก็ไปหาอะไรกินเองสิ ปากไม่ได้ติดกันนี่ ฉันมีนัด

กับเพื่อน ไม่มีเวลาไปนั่งกินข้าวเสวนากับนายหรอก นี่ก็ได้เวลานัดของฉัน

แล้วด้วย เอางี้ คืนนี้ฉันจะกลับไปนอนคิด แล้วถ้าได้คำตอบจะโทร. บอก

นายก็แล้วกัน” เธอตอบพร้อมยักคิ้วให้เล็กน้อยอย่างไม่ใส่ใจอะไรนัก แต่

ชายหนุ่มถึงกับพ่นลมหายใจพรืดแทบจะเก็บกลั้นอารมณ์ไว้ไม่ได้

                “นี่แม่คุณแม่ทูนหัว ฉันขอร้องละ ฉันไม่มีเวลาสำหรับการตัดสินใจ

นานเป็นชาติของเธอหรอกนะ การไปแข่งรถของฉันต้องเตรียมตัว เตรียม

รถ เตรียมอะไรหลายอย่าง และถ้าฉันไม่แต่งงานกับเธอ ฉันก็ไม่มีทางได้

ไป ฉันโดนบีบบังคับทุกทางน่ะ แต่งๆ เถอะน่า แต่งให้พ่อแม่สบายใจ

หายห่วงเรื่องมรดกเท่านั้นแหละ แล้วเราก็แยกห้องกันนอนก็ได้นี่ เพราะ

ฉันก็คงไม่ค่อยได้นอนบ้านหรอก” เขาทอดเสียงอ่อนวิงวอน

                “ฉันไม่ได้กำลังเล่นขายของกับนายนะ นายคิดจะแต่งงานเพราะ

เงิน เพียงเพื่อจะได้ไปแข่งรถ ช่างเป็นเหตุผลที่ทุเรศสิ้นดี คนอย่างฉันน่ะ

จะแต่งงานกับคนที่ฉันรักเท่านั้น นี่เป็นคำตอบ และไม่ต้องมารบเร้าเอา

คำตอบจากฉันอีก น่ารำคาญ...” เธอยื่นหน้าบึ้งๆ เอ่ยฉอดๆ ใส่เขาอย่าง

 

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)