รักสุดใจผู้ชายของฉัน Sexy Guy My Sexy Love

กุมภาพันธ์

ดมิทรีมองภาพสะท้อนของตนบนกระจกเงาด้วยหัวใจเต้นรัว นี่จะเป็น การเดินแบบครั้งแรกในชีวิตของเขา และต่อหน้าผู้ชมนับร้อย

ผมสีทองของเขาถูกซอยสั้นชี้โด่เด่เป็นทรงสมัยนิยม ช่างทำผมลงนํ้ามัน หลายชนิดและยีจนฟูฟ่อง ใบหน้าและลำตัวซึ่งกร้านแดดอยู่แล้วก็ถูกทาด้วยแป้ง สีเข้มกว่าผิวจริง จนทำให้ผิวแทบจะกลายเป็นสีทองสัมฤทธิ์

ช่างแต่งหน้าลากเส้นขอบตาชายหนุ่มให้เป็นเส้นหนา ขับดวงตาสีเชียว เข้มราวกับนํ้าทะเลลึกของเขาให้คมเข้มโดดเด่นยิ่งขึ้น

“เอาละ แต่งหน้าเสร็จละ ลุกขึ้นสิฮะ” เปรียว ช่างแต่งหน้าสาวประเภท สองเอียงหัวซ้ายขวา มองฝีมือการแต่งหน้าของตนอย่างพอใจ “แสตนด์อัปฮ่า” หล่อนเปลี่ยนเป็นภาษาอังกฤษ เพราะดูชายหนุ่มผมทองตาสวยยังมองหล่อน

ด้วยสายตาบ้องแบ๊ว

ดมิทรีลุกขึ้นยีนทันที แล้วก็รีบตะครุบปมผ้าขนหนูที่เอว เมื่อช่างแต่งหน้า กระตุกออก

ดมีทรีจำใจปล่อยปมผ้าขนหนู และรีบเมินหน้าไปทางอื่น ใบหน้าร้อน วูบวาบเมื่อช่างแต่งหน้าสาวประเภทสองค่อยๆ แตะแป้งลงบนต้นฃาที่เต็มไปด้วย มัดกล้าม

มันไม่ใช่การเดินแบบธรรมดา...แต่เป็นการเดินแบบชุดว่ายน้ำคอลเลก- ชันใหม่ของบริษัทผลิตชุดว่ายนํ้าจากประเทศทางแถบยุโรป เพี่อต้อนรับฤดูร้อน ที่กำลังจะมาถึงในประเทศไทย และกางเกงที่เขากำลังสวมอยู่นี้มันก็เล็กจิ๋วยิ่งกว่าฝ่ามือของเขาเสียอีก

ตั้งแต่โตเป็นหนุ่มมาจนอายุจะยี่สิบเจ็ดอยู่แล้ว เขายังไม่เคยสวมกางเกง ว่ายนํ้าแบบนี้กระโดดลงสระ หรือว่าไปโชว์ทีไหนทั้งนั้น แต่เขาจำเป็นต้องใส่ เพราะ ไหนๆ เขาก็ได้ตัดสินใจแล้วว่าจะลองเสี่ยงโชคที่เมืองไทยนี่ดีกว่ากลับไปหาเช้า กินคํ่าที่ประเทศของเขา

ดมีทรีไม่เหลือใครรอคอยเขาแล้วที่รัสเชีย ตั้งแต่แม่ของเขาเสียชีวิตไปเมื่อปลายปีก่อน

เขาเกิดที่เมืองเล็กๆ แห่งหนึ่งทางตอนใต้ของนครเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก ซึ่ง เป็นเมืองอุตสาหกรรมเหล็ก พ่อของเขาเป็นกรรมกรในเหมืองและเสียชีวิตไป ด้วยอุบัติเหตุเหมืองถล่มตั้งแต่ก่อนรัสเชียจะแตก ตอนนั้นเขาเพิ่งอายุได้เพียง สิบขวบ

เมื่อประเทศเปลี่ยนระบอบการปกครองไปเป็นแบบเสรีนิยม รายได้จาก การเย็บผ้าในโรงงานของแม่ก็ไม่พอจะล่งเสียเขาและนาตาชา พี่สาว ซึ่งขณะนั้น กำลังเรียนมัธยมปลายให้เรียนพร้อมกันได้ พี่สาวของเขาจึงตัดสินใจลาออกจาก โรงเรียนและหางานท่า

นาตาชาท่างานเป็นสาวโรงงานอยู่หลายปี แต่รายได้ของเธอกับแม่ก็ยัง ไม่เพียงพอกับค่าใช้จ่ายของครอบครัว เมื่อภาวะเศรษฐกิจในประเทศตกตํ่า ค่าเงินรูเบิลอ่อนค่าลง และค่าครองชีพก็เพิ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว

เธอจึงตัดสินใจตามเพื่อนไปลักลอบทำงานในประเทศเยอรมนี และส่ง เงินจำนวนมากให้เขากับแม่หลายปี จนกระทั่งเขาเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปีสองข่าว คราวของเธอก็เงียบหายไป เขากับแม่พยายามติดต่อเพื่อนๆ ของเธอ แต่ไร้ร่อง รอยราวกับว่าจู่ๆ เธอก็หายตัวไปได้เสียอย่างนั้น จนเขากับแม่เริ่มทำใจ และคิดว่าเธอเสียชีวิตไปแล้ว

แม่ของเขาตรอมใจ สุขภาพร่างกายอ่อนแอลง ป่วยกระเสาะกระแสะจน ไม่สามารถทำงานได้ เขาจำเป็นต้องออกจากมหาวิทยาลัยกลางคัน และความรู้ ขนาดเขาคงไม่มีโอกาสจะได้ไปนั่งเชิดหน้าชูคอในสำนักงาน ซึ่งต้องการพนักงาน ที่เรียนจบระดับมหาวิทยาลัย และการแข่งขันก็สูงลิ่วในยุคที่แรงงานล้นตลาดแบบนี้

งานในเหมืองจึงเป็นทางเสือกเดียวของเขา เขาจำต้องเดินตามรอยเท้าพ่อ ซึ่งแม่ก็คอยสวดมนต์ภาวนาเพี่อขอให้เขาปลอดภัยทุกวัน

จนกระทั่งฤดูหนาวอันแสนหฤโหดมาเยือนเมื่อปีกลาย แม่ของเขาล้ม ป่วยหนักด้วยอาการของโรคปอดบวม และทรุดหนักลงเรื่อยๆ จนความหนาว เหน็บได้คร่าชีวิตของท่านไปเพราะไร้กำลังใจต่อสู้กับโรคร้าย ไร้กำลังใจจะสู้กับ ชีวิตอีกต่อไป

ดมิทรีรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้งให้อยู่ตามลำพังบนโลกอันแสนโหดร้ายใบนี้ เขามองไม่เห็นอนาคตมองไม่เห็นช่องทางที่จะหลุดพันไปจากชีวิตกรรมกรเหมืองแร่ มีชีวิตหาเช้ากินคํ่า มีครอบครัวและต้องกระเหม็ดกระแหม่รายได้ทุกรูเบิลเพื่อ เป็นทุนค่าเล่าเรียนของลูก ชีวิตต้องอยู่ในวัฏจักรอันโหดร้าย และหากเกิดอะไร ขึ้นกับเขา ครอบครัวของเขาก็ต้องเดือดร้อน อย่างที่เคยเกิดกับเขาในรัยเด็ก

ในช่วงที่เขากำลังทดท้อต่อชะตาชีวิตนั้นเอง มิคาอิล เพื่อนสนิทที่เรียน ด้วยกันที่มหาวิทยาลัย ก็โทร. มาชวนเขาออกไปกินเลี้ยงกับเพื่อนเก่า เมื่อเขาเล่า เรื่องแม่และพี่สาวให้เพื่อนรักฟัง มิคาอิลจึงชวนเขาไปเสี่ยงโชคที่เมืองไทย เพราะ เพื่อนรักของเขาแต่งงานกับผู้หญิงไทยขณะไปท่องเที่ยวเมื่อปีกลาย และตอนนี้ กำลังลงทุนเปิดบริษัทนายหน้าชื้อขายอลังหารีมทรัพย์ให้แก่ชาวต่างชาติในเมืองไทย และธุรกิจก็ดำเนินไปได้ด้วยดีพอสมควร

นั่นเป็นจุดแรกที่เขาอยากเดินทางออกจากบ้านเกิดเมืองนอนไปสู่เมืองที่มีอากาศอบอุ่นตลอดทั้งปี แทนอากาศหนาวเหน็บ แทนการเห็นหิมะสีขาว โพลนกองเต็มบ้านเต็มเมืองที่เห็นจนชินตา อยากออกไปจากประเทศที่อึมครึม หดหู่ มัวซัวไปสู่ประเทศที่เต็มไปด้วยแสงสว่างจากดวงอาทิตย์ และเมืองใหม่ที่น่าสนใจ ที่เพื่อนเขาเรียกว่า แบงค็อก

เขาเก็บรวบรวมเงินที่มือยู่ทั้งหมดและข้าวของที่มีไม่กี่ชิ้นออกจากรัสเชีย มา แทบจะไม่มีคำว่าอาลัยอาวรณ์ บินตามเพื่อนรักมาที่กรุงเทพฯ ตั้งแต่เดือน มกราคม

ในช่วงแรกมิคาอิลพยายามให้เขาช่วยงานที่บริษัท แต่เขาเห็นว่ารายได้ ของเพื่อนรักนั้นยังไม่แน่นอนจึงปฏิเสธ มิคาอิลไม่ดูดาย ยังฝากเพื่อนๆ ที่รู้จัก หางานให้กับเขา

ระหว่างที่พักอยู่กับมิคาอิลที่คอนโดมิเนียมย่านสุขุมวิทนั้นเอง เขาก็ใช้ เวลาว่างเดินเที่ยวบนถนนที่คลาคลํ่าด้วยนักท่องเที่ยวเกือบตลอดทั้งรัน เขาเดิน เข้าออกเกือบทุกซอย รู้จักร้านค้าและบาร์ในย่านนั้นจนทะลุปรุโปร่ง รวมถึงห้างดังสองสามห้างที่อยู่ใกล้กัน

และที่นั้นเอง พิสิษฐ์ แมวมองของบริษัทโมเดลลิ่งก็มาพบตัวเขาเข้า และ ชักชวนให้มาเป็นนายแบบในสังกัด เขายังไม่ได้ตอบรับในทันที และเดินกลับ

ที่พักอย่างงงๆ พร้อมกับ'นามบัตรของพิสิษฐฺในกระเป๋า

มิคาอิลหัวเราะก๊ากเมื่อรู้ว่าเขาถูกทาบทามให้ไปทำงานอะไร ตอนที่อยู่ รัสเซียเขาไม่เคยคิดว่ารูปร่างหน้าตาแบบเขาจะโดดเด่นกว่าคนอื่น เพราะเห็นคน ผมสีทองตาสีเขียวกันเกลื่อนบ้านเกลื่อนเมือง แต่ในดินนั้นเขาใช้เวลายืนจ้อง หน้าตัวเองในกระจกอยู่นานสองนาน และเขาก็เริ่มมองเห็นลสิ่งที่เรียกว่าความ มี เสน่ห์ในตัว เขา เป็นครั้ง แรก

เขาเป็นคนรูปร่างสูงเพรียว แต่เต็มไปด้วยมัดกล้ามจากการทำงานอย่าง หนักในเหมืองแร่ ใบหน้าของเขาไม่ถือว่าหล่อเหลาราวเทพบุตร แตกคมคายด้วย คิ้วสีน้ำตาลอมทองหนาเป็นปีน เหนือดวงตาสีเขียวเข้มราวกับสีของมรกตเนื้อดี จมูกโด่งเป็นลันรับกับริมฝีปากหยักเต็มอิ่ม และคางเหลี่ยมบึกบึน

มันเป็นงานที่น่าสนใจ เขาคิด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อต้องตกอยู่ในสภาวะ ไร้ทางเสือกเช่นนี้ เขาไม่อยากพึ่งพามิคาอิลนานเกินความจำเป็น และเขาตั้งใจแล้วว่าหากภายในสามเดือนเขายังไม่ได้งาน เขาก็จะกลับไปทำงานเดิมที่บ้านเกิด ทางเลือกอื่นก็พอจะมีเหมือนกัน มิคาอิลเคยเล่าให้ฟังถึงแก๊งมาเพีเย ชาวรัสเชีย และหากเขาสนใจ ก็คงได้เป็นหนึ่งในสมาชิกของกลุ่มนั้น แต่แม่ของ เขาคงจะเสียใจหากรู้ว่าลูกชายของท่านเข้าร่วมกับกลุ่มอิทธิพล

เขาตัดสินใจเลือกทางเดินอันถูกต้องด้วยการเข้าไปแคสติ้งในวันกัดไป

พิสิษฐ์ตอบรับด้วยความดีอกดีใจ และทันทีที่เขาทราบรายละเอียดของงาน เขา แทบอยากจะเดินหนีออกจากบริษัทด้วยความอับอาย แต่พิสิษฐ์รั้งเขาไว้ พาไปดู รูปภาพงานเดินแบบของบริษัทและภาพนายแบบในสังกัดบนปกนิตยสาร

มันเป็นงานสุจริตก็จริง แต่เขาคิดภาพตัวเองสวมกางเกงในตัวจ้อยเดิน

ไปบนเวทีให้ใครต่อใครได้ยลแทบไม่ไหว พิสิษฐ์อธิบายว่างานเดินแบบเสื้อผ้าก็มี เช่นกัน แต่จะเฉลี่ยๆ กันไป

เขากลับมานอนคิดอีกสองวัน เมื่อไม่เห็นทางออกที่ดิกว่านี้จึงกลับไป เซ็นสัญญา และเริ่มฝึกซ้อมพร้อมกับนางแบบและนายแบบในสังกัดอีกหลายสิบ คน

และงานแรกของเขาก็ บิงโก! เจอกับงานเดินแบบชุดว่ายน้ำทันที

“หมุนตัวสิฮ้า ข้างหน้าเสร็จแล้วอ่า” เสียงช่างแต่งหน้าดังขึ้น ปลุกดมิทรี ให้ตื่นจากภวังค์ เขาก้มมองชายหนุ่มใบหน้าหวาน ทำมือวนๆ เขาก็หมุนตัวตาม คำสั่ง ปล่อยให้ช่างแต่งหน้าจบๆ กระบวนการทาสีผิวเขาเสียที

ดมิทรีสะดุ้งเฮือก เมื่อนิ้วมือของชายร่างเล็กสอดเข้าใต้ขอบกางเกง

ว่ายน้ำตัวจ้อย เขารีบหันขวับไปมองตาขวาง แต่ก็ได้รอยยิ้มขี้เล่นตอบกลับมา

เมื่อสาวประเภทสองสอดพัฟในมือไล้ไปบนผิวบริเวณขอบกางเกงทั้งด้านหน้า และด้านหลัง

“ขี้อายจัง” เปรียวหัวเราะกับทำทางตื่นๆ ของนายแบบใหม่ “เดินสองสาม ทีเดี๋ยวก็ชิน”

ดมิทรีฟังไม่รู้เรื่อง ภาษาอังกฤษของเขานั้นนับว่าแย่ แต่ภาษาไทยกลับแย่กว่า

“เอาละเสร็จแล้ว” เปรียวบอก ลุกขึ้นยืน หมุนตัวนายแบบร่างสูงไปรอบๆ แล้วก็พยักหน้าด้วยความพอใจ “หล่อแล้ว” หล่อนบอก “แฮนด์ซัมน่ะ รู้จักไหม”

ดมิทรีกระตุกยิ้มมุมปาก แล้วก็พยักหน้าตอบรับ “แท้งกิ้ว”

“ยูวิว ดัง...เอ่อ...” เปรียวพยายามนึกถึงภาษาอังกฤษ “ซูเปอร์โมเดล” เขา บอก พร้อมกับยกไม้ยกมือประกอบ “ยูโนว์”

แม้ไม่เข้าใจทั้งหมด แต่เขาก็รู้ว่าซูเปอร์โมเดลคืออะไร อีกครั้งที่เขากล่าว ขอบคุณ

“เฮอ เกือบตาย” เปรียวตบหน้าอกหน้าใจที่เสริมเติมแต่งเรียบร้อยแล้ว เบาๆ “แล้วเมื่อไหร่จะคุยกับกูรู้เรื่องวะเนี่ย ว่าจะจีบเสียหน่อย ขืนโบ้ๆ เบ้ๆ อย่างงี้ มีหวังอด”

“เสร็จหรือยังเปรียว”

เสียงหวานแต่วางอำนาจดังขึ้นด้านหลังช่างแต่งหน้า เขารีบหมุนตัวไปก็ พบกับพิสิษฐ์ ผู้จัดการบริษัทโมเดลสิ่งแห่งนี้ ซึ่งเดินมาพร้อมกับปาริฉัตรเจ้าของ บริษัท

“เสร็จแล้วฮ่ะ” เปรียวตอบ “ดูสิฮะ หล่อได้ใจไหมอ้า”

ปาริฉัตรมองนายแบบใหม่ของหล่อนด้วยสายตาพึงพอใจ “หล่อมาก คนนี้ ใช่ไหมที่เธอไปง้อเขาอยู่ตั้งนาน” ปาริฉัตรถามผู้จัดการบริษัท

“ใช่จ้ ะ คนนี้แหละ กว่าจะยอมเซ็นสัญญา ชั้นต้องลุ้นจนตัวโก่ง” พิสิษฐ์ตอบ เวลาอยู่ต่อหน้าคนกันเอง เขาจะตุ้งติ้งขึ้นมาทันที

“หล่อใช้ได้ รูปร่างก็ดี” ปาริฉัตรมองไปทั่วร่างชายหนุ่ม

ดมิทริยืนบื้ออยู่ตรงนั้นเมื่อฟังไม่เข้าใจ แต่พอเห็นสายตาของทั้งสาม เขา

ก็อยากหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาปิดบัง'ร่างกาย เพราะรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็น

สินค้าที่กำลังถูกประเมินราคา

“เธอบอกว่าคุณรูปร่างดี” พิสิษฐ์หันไปบอกนายแบบหนุ่มซึ่งกำลังยืนทำ หน้าอิหลักอิเหลื่อข้างตัว “อ้อ ขอโทษที ฉันลืมแนะนำคุณไป นี่คุณปาริฉัตร เจ้าของ บริษัทปาริโมเดลสิ่งของเรา เธอเพิ่งกลับจากเยี่ยมครอบครัวสามีที่อเมริกา” พิสิษฐ์ ผายมือไปทางสาวใหญ่

“ยินดีที่รู้จักครับมาดาม” ดมิทริยื่นมือออกไปจับมือสาวใหญ่ “ยินดีที่ได้ร่วมงานกันค่ะ” ปาริฉัตรตอบเป็นภาษาอังกฤษ “เช่นกันครับ” เขาตอบเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงแปร่ง

เสียงผู้จัดคิวตะโกนบอกนางแบบและนายแบบให้เรียงแถวออกมายืน

ตามคิวที่ฝึกซ้อม ดมิทรีก้มหัวขอตัวจากทั้งสามแล้วก็เข้าไปยืนอยู่ในกลุ่ม

นางแบบและนายแบบ แล้วเขาก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาหน่อยเมื่อเห็นนายแบบหนุ่มทั้ง ฝรั่งและเอเชียต่างก็อยู่ในกางเกงว่ายนํ้าขึ้นจ้อยเช่นก้น บางคนออกจะโป๊กว่าเขา ด้วยซ้ำ เมื่อด้านหลังเป็นเนื้อผ้าตาข่ายโปร่งบางสีดำ มองเห็นด้านในร่าไร

ส่วนนางแบบสาวๆ ก็อยู่ในชุดว่ายน้ำสองขึ้นสีสันแสบตา เรือนร่างของ แต่ละคนนั้นสะโอดสะอง สวยงามในชุดว่ายน้ำขึ้นน้อย

ดมิทรีหลับตา สวดมนต์เหมือนที่แม่ของเขาเคยสวด อย่าให้เขาต้อง

อับอายขายหน้าประชาชีเลย เขามองนายแบบที่ยืนเบื้องหน้าทยอยเดินออกไป ด้านหน้าเวที เขาก้าวขึ้นเวทีแข้งขาสั่น สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด แล้วก็ก้าวตาม ชายข้างหน้าออกไป...

“ดูซินั่น น่าเกลียดจริงๆ” ปูรณ์วิจารณ์ภาพนางแบบและนายแบบเดิน

บนแคตวอล์กในห้างสรรพสินค้าหรู จากรายการชุบซิบคนดัง ซึ่งเสนอในช่วง

หลังข่าวเพื่อรายงานข่าวคราวของคนในวงการบันเทิงและวงการไฮโชของเมืองไทย “ใส่เข้าไปได้ยังไง หน้าไม่อาย” เขายังบ่นไม่หยุด

เปมนีย์เงยหน้าขึ้นจากกองสมุดการบ้านของเด็กชั้นอนุบาลสาม มองภาพ บนจอโทรทัศน์ที่ผู้เป็นตากำลังวิจารณ์ เธอยิ้มบางๆ เมื่อตอบ “เปิดตัวชุดว่ายน้ำคอลเลกชันใหม่น่ะค่ะ”

“จะใหม่หรือไม่ใหม่ก็ช่าง แต่จับคนมาแก้ผ้าเดินโทงๆ แบบนั้นมันน่าเกลียดจะตาย แล้วดูสิคนนั่งดูเป็นร้อย” ปูรณ์บอก

“เขาไม่ได้แก้ผ้าเสียหน่อย ตาก็” สาวิตรีหัวเราะเบาๆ ขัดสามีผู้เข้มงวดของหล่อน

“อย่างงี้ก็เรียกว่าแก้ผ้าแล้ว ใส่กางเกงในตัวเดียวเดินว่อนไปทั่ว” เสียง ปูรณ์พูดขึ้นอย่างมีอารมณ์

“ถ้าตาไม่ชอบก็เปลี่ยนไปดูช่องอื่นสิคะ” เปมนีย์บอก

“ฉันจะดูความอุบาทว์ของมัน ดูสิ เดินเสร็จยังจะมายืนให้พวกเจ๊ๆ พวก

นั้นถ่ายรูปด้วยอีก ไม่รู้จักอับจักอายจริงๆ”

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)