เกมพิฆาตใจ (ณารา)

หกเดือนก่อนเกิดเหตุ

“ลูกค้าจากประเทศจีนมาถึงหรือยัง” กตัญญูถามเลขาฯ ส่วนตัวเมื่อเดินเข้า มาในเขตโรงงานตอนเที่ยงวันศุกร์

“กำลังเดินทางค่ะ” นุชนาถตอบค่าถามเจ้านายสาว ก้าวยาวๆ ตามกตัญญู

ขึ้นไปบนห้องทำงานส่วนตัวบนตึก ซึ่งเป็นส่วนของอาคารสำนักงานภายในโรงงาน

                กตัญญูพยักหน้ารับรู้ เธอก้าวยาวๆ ขึ้นบันได เพราะต้องรีบกลับมาตรวจดู ความเรียบร้อยของสำนักงานก่อนกลุ่มลูกค้าจากประเทศจีนจะมาถึง ส่วนความ

พร้อมของโรงงานเป็นหน้าที่ของวัชรภูรินทร์ ลูกผู้พี่ของเธอ

บริษัทแห่งนี้เป็นกิจการของครอบครัวซึ่งก่อตั้งมาตั้งแต่สมัยอากงของเธอ ท่านอพยพมาจากประเทศจีนในสมัยสงครามกลางเมือง และเนื่องจากต้นตระกูล ของเธอมีสูตรหมักซีอิ๊วที่พิเศษ ดังนั้นเมื่ออากงอพยพมาจากประเทศจีน ก็ได้นำ ความรู้ความสามารถที่ติดตัวมาไข้ให้เกิดประโยชน์ด้วยการเปิดร้านขายซีอิ๊วเล็ก ๆ ขึ้นในย่านคนจีน จนมีฐานะอยู่ในระดับพอมีพอกินในสมัยนั้น

แต่หลังจากอากงเสียชีวิต ลุงและพ่อของเธอก็เข้ารับช่วงงานบริหารต่อ

ลุงมงคลซึ่งมีหัวทันสมัยทางการค้า มองเห็นช่องทางขยับขยายธุรกิจให้เป็นที่รู้จัก

ไปทั่วประเทศ จึงตั้งบริษัทไป่หงขึ้น โดยใช้สัญลักษณ์ตรา ‘เด็กถือลูกห้อเหยียบหลังหงส์’ โดยมีคุณลุงทำหน้าที่บริหาร และนายมนตริ พ่อของเธอ เป็นผู้ควบคุมการผลิตทั้งหมด

สองพี่น้องช่วยกันเจาะตลาดมานานหลายปี จนเป็นที่รู้จักกันอย่างกว้างขวาง ไม่กี่ปีหลังจากนั้น สินค้าอื่นๆ ก็ทยอยออกสู่ตลาด และได้รับการตอบรับเป็นอย่าง ดี เพราะเชื่อมั่นในรสชาติและคุณภาพ

ลุงมงคลยังคงมองเห็นช่องทางขยับขยายต่อไป บริษัทฯ เล็กเริ่มผลิต

ไม่เพียงพอกับปริมาณความต้องการของลูกค้าทั่วประเทศ จึงกู้เงินหลายร้อยล้าน

ซื้อที่ดินผืนใหญ่ในจังหวัดอยุธยา แล้วสร้างโรงงานขนาดใหญ่ซึ่งสามารถหมักซีอิ๊ว

ได้หลายล้านลิตร พร้อมด้วยโรงงานบรรจุหีบห่ออันทันสมัย ย่นระยะเวลาการผลิต

และมีสินค้าเพียงพอกับความต้องการของตลาด อีกทั้งยังมีห้องแล็บที่คอยตรวจ

สอบคุณภาพของสินค้าทุกชนิด เพี่อให้ลูกค้ามั่นใจได้ว่าสินค้าของบริษัทได้คัดสรร

เป็นอย่างดีก่อนออกสู่ตลาด

กตัญญูและวัชรภูรินทร์อยู่ฝ่ายการตลาด จึงมีหน้าที่รับรองลูกค้าจากทั่ว สารทิศ โดยเฉพาะจากต่างประเทศ วันนี้นับเป็นงานใหญ่งานหนึ่ง ป่านนี้วัชร-

ภูรินทร์คงเตรียมตัวเรียบร้อยแล้ว

“กำหนดการเป็นอย่างไรบ้าง” เธอถามเลขาฯ

“เข้าชมโรงงานจนถึงเย็น และมีงานเลี้ยงรับรองในตอนคํ่าค่ะ”

“เหมือนเดิม” กตัญญูพึมพำ เธอต้องทำหน้าที่แบบนี้หลายต่อหลายครั้ง

จนแทบเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว “วันนี้มีกี่คน”

“ห้าสิบค่ะ เป็นตัวแทนจากบริษัทฯ ที่ติดต่อมา หลังจากงานแฟร์ที่เราไป

เปิดบูทที่เซี่ยงไฮ้เมื่อปลายเดือนก่อน พวกเขาแสดงเจตนาเป็นตัวแทนจำหน่าย

สินค้าให้เราในประเทศจีน”

“เห็นทีต้องเลือกบริษัทที่อยู่ต่างโซนกันไป แต่ก็ไม่แน่ ขึ้นอยู่กับคุณมงคล ว่าจะตัดสินใจอย่างไร” กตัญญูบอก

เธอเดินไปทั่วสำนักงาน ตรวจตราจนเป็นที่พอใจแล้วก็เข้าห้องทำงาน วาง กระเป๋าสะพายบนโต๊ะ ก่อนจะเดินไปสำรวจความเรียบร้อยของตนที่หน้ากระจก

บานใหญ่ ชุดสูทของเธอตัดเข้ารูปร่างของเธอได้อย่างพอเหมาะพอดี ไม่เข้า

เอวคอดจนเกินไปนัก เพี่อปิดบังรูปร่างไม่ทำให้เธอดูยั่วยวนเหมือน มาริลีน มอนโร เพราะทรวงอกอวบเอวคอดและสะโพกผายของเธอนั้น มักทำให้ผู้พบเห็น หวนคิดไปถึงภาพดาวยั่วในอดีต ที่สมัยก่อนนิยมแบบนั้น

แต่สมัยนี้เขากลับชื่นชอบผู้หญิงเรือนร่างโปร่งบางราวนางแบบเหมือนรวินท์- วรกานต์ ญาติสาวของเธอ ผู้'ซึ่งเป็น'น้องสาว'ของ'วัช'รภูรืนทร์ ซึ่งไม่เคยมืปัญหาใน การเลือกซื้อเสื้อผ้า ไม่ว่าจะสวมอะไรก็สวยไปหมด ไม่เหม่อนเธอ ซึ่งต้องพิถีพิถัน

เลือกแบบที่ไม่ทำให้เธอดูเตี้ยม่อต้อ แม้เธอจะไม่ได้ตํ่ากว่ามาตรฐาน แต่ด้วยรูป

ร่างอวบอัด จึงทำให้เสือกเสื้อผ้ายาก แค่เสือกกระโปรงยาวไปนิด ก็จะทำให้ดูอ้วนเป็นหมูไปเลย

เธอแขม่วพุงที่มีอยู่เล็กน้อย ตะแคงมองร่างตัวเองในกระจกจนเป็นที่พอใจ

แล้วก็เติมแป้งและลิปสติกที่จางลงไปหลังกินอาหารกลางวัน

เสียงโทรศัพท์ภายในดังขึ้น กตัญญูขยุ้มผมดัดให้ลอนฟูขึ้นเป็นทรงเป็น

อันดับสุดท้าย แล้วจึงเดินไปรับโทรศัพท์ “ศัลโหล”

“ฉันนิกว่าแกจะรอลูกค้ากลับก่อนแล้วค่อยมา”

กตัญญูย่นจมูก ในบริษัทนี้ไม่มีใครปากจัดเกินวัชรภูรินทร์

“ตูนก็ว่าจะทำอย่างนั้นเหม่อนกัน ห่วงแต่ว่าจะโดนตัดโบนัส จึงต้องรีบมา”

“นี่รีบแล้วเหรอ” ปลายสายเยาะ

“อย่างนี้แหละเรียกว่ารีบ ถ้าไม่รีบ เอาไว้ไปเจอกันในงานเลี้ยงเลย” กตัญญู

ไม่เคยพ่ายแพ้ต่อการต่อปากต่อค่ากับวัชรภูรินทร์

“ลองแกทำแบบนั้นสิ ฉันจะให้พ่อไล่แกออก” เขาขู่

“แต่ตอนนี้เฮียเพชรทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะตูนมาก่อนเวลา” เธอท้าทาย

“คุณตูนคะ!” นุชนาถร้อนรนมองนาฬิกา หากปล่อยให้สองพี่น้องลับฝีปาก

กัน เห็นทีไม่ต้องรับรองแขกกันพอดี “แขกจะมาถึงแล้วนะคะ”

กตัญญูพยักหน้าให้เลขาฯ สาว “พักยกก่อนนะเฮีย ลูกค้ามาแล้ว เดี๋ยว

ค่อยมาต่อใหม่ อีกสองนาทีเจอกันที่ห้องประชุมใหญ่” ว่าแล้วเธอก็วางสายไป จัด

ผมให้เข้าที่อีกครั้ง แล้วมุ่งหน้าไปรอแขกที่ห้องรับรองทันที

ไม่ถึงห้านาที คณะทัวร์ก็มาถึงห้องรับรองขนาดใหญ่ กตัญญูและวัชร-

ภูรินทร์ก็ออกมายืนต้อนรับ แขกชาวจีนเดินเรียงกันเข้ามา โดยมีวัชรภูรินทร์เป็น

ด่านแรก เขาทักทายด้วยภาษาจีนกลางอย่างคล่องแคล่ว กตัญญูเองก็ไม่น้อยหน้า เพราะลูกหลานทุกคนในตระกูลถูกส่งไปเรียนภาษาที่ประเทศจีนทุกปิดภาคฤดู ร้อนตั้งแต่อายุหกขวบ ด้งนั้นถือได้ว่า ภาษาจีนเป็นภาษาที่สองของเธอ ตามมา

ด้วยอังกฤษและฝรั่งเศส

แขกที่เรียงรายเข้ามา ทุกคนเป็นชายสูงวัยร่างท้วม ซึ่งเป็นเรื่องปกติ เมื่อ อายุมากขึ้น ฐานะดี ก็เริ่มปล่อยเนื้อปล่อยตัวจนพุงพลุ้ย กตัญญูจับมือทักทาย แขกคนแล้วคนเล่า จนถึงสองคนสุดท้าย กตัญญูถึงกับตะลึงงัน

ชายสองคนมีใบหน้าคล้ายคลึงกัน อายุน่าจะประมาณสามสิบต้นๆ คน

หนึ่งยิ้มละไมเข้ามาทักทายวัชรภูรินทร์ และเมื่อเดินมาถึงเธอ สายตาที่เขาใช้มอง เธอนั้นถึงกับทำให้กตัญญูขนลุกซู่ไปทั้งตัว

เธอจับมือเขา กล่าวทักทายอย่างสุภาพ อุ้งมือของเขาใหญ่โตอบอุ่นเหมือน รอยยิ้ม หัวใจของกตัญญูเต้นโครมครามอยู่ในอก เธอปล่อยมือด้วยความเสียดาย

และต้องหันมาจับมือชายคนกัดมา

ความอบอุ่นเมื่อครู่นั้นเลือนหายไปทันทีที่ประสานสายตากับดวงตาเย็นชา

สีน้ำตาลยาวรีคู่หนึ่ง ซึ่งอยู่บนใบหน้ากระด้างชาพอกัน รอยยิ้มของกตัญญูค่อยๆจางลง

ไม่รู้ว่าแขกของเธอตั้งใจจัดแถวเดินเรียงเข้ามาตามลำดับไหล่หรืออย่างไร

ชายคนสุดท้ายนั้นสูงกว่าคนก่อนหน้าหลายนิ้ว กตัญญูแหงนคอตั้งบ่ามองร่างสูง

ใหญ่ในชุดสูทสีน้ำเงินเข้มและเนกไทสีพื้นโทนเดียวกัน

อย่างกับเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้กลับชาติมาเกิด กตัญญูวิจารณ์ชายหนุ่มเบื้องหน้า

ในใจ ทำทางเย็นชาแข็งกระด้างราวกับอยู่หน้ากล้อง ผมเผ้าเรียบแต้ไม่กระดิก

สักเส้น สงสัยภายใต้เสื้อสูทคงมีเข็มขัดคาดปีนซุกซ่อนอยู่ด้วยแน่

เขาไม่ปล่อยให้เธอคิดฟุ้งซ่านไปกว่านั้น เมื่อยื่นมือออกมา กตัญญูรีบจับ

มือพร้อมกล่าวทักทาย ไม่มีความอบอุ่นซาบซ่านเหมือนชายคนก่อนหน้า มือของ

เขาแข็งกระด้าง บีบมือของเธอเล็กน้อยก่อนปล่อย แล้วเดินจากไปรวมกลุ่มกับ

แขกที่เหลือในห้องประชุม

คราวนี้ไม่มีความเสียดายเมื่อปล่อยมือ กลับรู้สึกโล่งใจ โชคดีที่ไม่ถูกเขา

จับกินเป็นอาหารมื้อเย็น เพราะสายตาของเขานั้นแทบจะฆ่าคนได้

วัชรภูรินทร์ขึ้นไปยืนบนแท่นเล็กหน้าห้อง แนะนำตัวเองและกตัญญู พร้อม

กับกล่าวต้อนรับสั้นๆ จาก'นั้นไฟในห้องก็หรี่ลง พร้อมกับเปิดสไลด์แนะนำโรงงาน บรรดาแขกชาวจีนต่างเงียบเสียง ตั้งใจฟังการบรรยายตั้งแต่เริ่มก่อตั้งโรงงานจนถึงปัจจุบัน

กตัญญูกวาดสายตาไปทางชายหนุ่มสองคนที่นั่งเคียงข้างกันด้วยความสงสัย

เธอจึงพยักหน้าเรียกเลขาฯ เข้ามากระซิบถาม “สองคนนั่นใครกัน”

“ไหนคะ” นุชนาถถาม ก่อนมองตามสายตาของเจ้านายสาว

“อ๋อ จากบริษัทกัง โฮลดิ้ง จำกัดค่ะ” นุชนาถพลิกแฟ้มในมืออย่างรวดเร็ว

ตามแบบฉบับเลขาฯ ทรงประสิทธิภาพที่พร้อมจะให้ค่าตอบได้ทันที “คนสูงๆ นั่น

ชื่อเหว่ยหลง ส่วนอีกคนชื่อเหว่ยฟ่ง เป็นพี่น้องกันค่ะ”

“อ๋อ” กตัญญูรับรู้ พยายามทำหน้าเคร่งขรึมที่สุด ไม่อยากให้เลขาฯ ล่วงรู้

สิ่งที่เธอกำลังคิดในใจ

พี่น้องสองบุคลิก คนหนึ่งอบอุ่นและขี้เล่น มองจากสายตาแพรวพราวก็รู้

ส่วนอีกคนแข็งราวกับท่อนไม้ สายตาอย่างกับใบมีดโกน แค่มองก็เลือดซิบๆ

“คนพี่นั่นเป็นกรรมการบริหารของบริษัท กำลังจะเปิดบริษัทในเครือ นำเข้า สินค้าจากประเทศในแถบเอเชียอาคเนย์ เห็นระบุในเอกสารว่าคนน้องเป็นผู้บริหาร คราวนี้คงมาเยี่ยมชมบริษัทพร้อมกับน้องชายมังคะ” ผู้เป็นเลขาฯ คาดเดา

“อ้อ” กตัญญูยังคงตอบรับสั้นๆ แต่ไม่แสดงความคิดเห็นใดๆ

นุชนาถเงียบไปเมื่อเจ้านายสาวไม่ซักถามอะไรเพิ่มเติม ทั้งๆ ที่อยากแสดง ความคิดเห็นใจจะขาด สองหนุ่มนั่นก็หน้าตาดีเหลือเกิน บดบังรัศมีอาเสี่ยของ

บรรดาแขกอื่นแทบหมดสิ้น

สิบนาทีต่อมา สไลด์และวิดีโอก็จบลง วัชรภูรินทร์เชื้อเชิญให้แขกรับ-

ประทานกาแฟและขนมเค้กก่อนจะออกเดินชมโรงงาน ขบวนเล็ก ๆ เคลื่อนตัว

กตัญญูเดินรั้งท้าย เผื่อแขกคนไหนฟังวัชรภูรินทร์ไม่ชัดเจน และมีข้อสงสัยก็

สามารถสอบถามเธอไค้ สายตาของกตัญญูวนเวียนไปยังหนุ่มหน้ามน ซึ่งหน้าตาดี

และท่าทางภูมิฐานเกินมาตรฐานชายจีนทั่วไป เธอสนใจคนน้องมากกว่า เพราะดู

เป็นมนุษย์มนามากกว่าพี่ชายตั้งเยอะ

อืม น่าสนใจ คืนนี้เห็นทีจะต้องเล่าให้บัวฟังเสียแล้ว หัวใจดวงน้อยๆ ของ

เธอหวั่นไหวเพียงแค่ไค้สบตากับเขา กตัญญูยิ้มกริ่ม เห็นทีต้องเริ่มจีบ เพราะ

ไม่บ่อยนักที่จะได้พบผู้ชายที่หน้าตาถูกใจจริงๆ

แต่เธอไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น เมื่อเหว่ยฟังค่อยๆ เดินรั้งท้ายขบวน และ

อยู่เยื้องไปข้างหน้าเธอเพียงนิดเดียว

“ถังบ่มซีอิ๊วของโรงงานทันสมัยมาก” เขาหันมาชวนกตัญญูคุย

“ค่ะ บริษัทลงทุนซื้อกังบ่มที่ทันสมัยที่สุดจากประเทศญี่ปุ่นราคาหลาย

สิบล้านบาท เพี่อจะผลิตซีอิ๊วที่มีรสชาติกลมกล่อมและไค้มาตรฐานเดียวกัน”

กตัญญูตอบอย่างเป็นงานเป็นการ

“ผมจำไม่ได้ว่าพบคุณในงานแฟร์ที่เซี่ยงไฮ้เมื่อเดือนก่อน” เขาชวนคุย

“อ้อ สงสัยคงจะคลาดกัน ดิฉันคงไปเดินเที่ยวงาน” กตัญญูตอบ ยิ้มหวาน ภูมิใจที่เขาสนใจ ยังจำได้ด้วยว่าไม่เคยพบเธอ

“น่าเสียดาย ไม่อย่างนั้นผมคงได้มิโอกาสเลี้ยงต้อนรับคุณในฐานะเจ้าบ้าน ที่ดี” เหว่ยฟ่งกล่าว นัยน์ตาวาวระยับ ทำให้หัวใจดวงน้อยของกตัญญูเต้นโครมครามไปหมด

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ วันนี้ดิฉันเป็นเจ้าบ้าน ก็ถือโอกาสนี้เลี้ยงต้อนรับคุณและคณะแทนก็แล้วกัน”

“ยินดีครับ คืนนี้ผมจะตั้งตารอเชียวละครับ” ชายหนุ่มปากหวาน

“ค่ะ” กตัญญูยิ้ม ผู้ชายคนนี้ช่างมิเสน่ห์ถูกใจจริงๆ

ขบวนเล็กๆ เดินไปตามทางเดินที่ทางโรงงานจัดไว้ เดินผ่านกังบ่มขนาดใหญ่ ที่ตั้งเรียงกันนับสิบกัง ไปจนถึงขั้นตอนการตรวจสอบคุณภาพในห้องแล็บ เมื่อ

ซีอิ๊วได้รสชาติกลมกล่อมตามมาตรฐานของบริษัทแล้วก็จะน่าล่งไปตามท่อเพื่อ

บรรจุลงขวด และแพ็กลงกล่องตามขั้นตอนที่ทันสมัย

ระบบทุกอย่างสอดคล้องกัน พนักงานตั้งใจทำงานอย่างแข็งขัน สร้างความ ประทับใจให้แก่แขกที่เข้าเยี่ยมชม

“บริษัทของผมจะเปิดตัวต้นปีหน้า ตอนนี้กำลังมองหาสินค้าที่จะนำเข้าไป จำหน่าย ผมมั่นใจว่าเราต้องได้ร่วมงานกันในอนาคต” เหว่ยฟ่งชะลอฝีเท้าให้

กตัญญูเดินเข้ามาเคียงข้าง

“ยินดีค่ะ เราก็ต้องการพันธมิตรใหม่ ๆ เช่นกัน”

“พอบริษัทฯ เปิดตัว ผมจะต้องเชิญคุณไปร่วมงานอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้

แค่รอคอยสินค้าที่บริษัทฯ จะเป็นตัวแทนจำหน่าย ผมกับพี่ชายจะต้องเดินทางไป

อีกหลายประเทศ จนลงตัวแล้วเราก็จะมิขอบเขตสินค้าที่ชัดเจน และผมยอมรับว่า บริษัทฯ ของคุณนั้นประทับใจพี่ชายผมเหลือเกิน เขาตื่นเต้นมากที่ได้มาวันนี้”

เหว่ยฟ่งบุ้ยหน้าไปทางเจ้าพ่อเซี่ยงไส้ ที่เดินน่าหน้าราวกับท่อนไม้ ไหล่กว้างของเขา เหยียดตรงด้วยความมั่นใจ ไม่โค้งงอเหมือนคนร่างสูงส่วนใหญ่

“ขอบคุณมากค่ะ”

“เขาพูดว่าถ้าได้เป็นตัวแทนจำหน่ายสินค้าของบริษัทฯ คุณ รับรองจะต้อง มิรายได้มหาศาลแน่” เหว่ยฟ่งหัวเราะ

กตัญญูเคลิบเคลิ้มไปกับเสียงหัวเราะที่ช่างอบอุ่นและเซ็กซี่ที่สุด

“พี่ผมมักจะคำนวณเรื่องเงินๆ ทองๆ ได้อย่างรวดเร็ว สมองของเขาจะคิด

เรื่องเงินวันละลิบสี่ชั่วโมง อีกสองชั่วโมงที่เหลือก็สำหรับออกกำลังกายและให้แฟน”

เธอซึมซาบข้อมูลอย่างรวดเร็ว อ้อ ! อีตาเจ้าพ่อนี่แต่งงานแล้ว และไม่ต้อง สงสัย ว่าเวลาหนึ่งชั่วโมงที่มอบให้ภรรยานั้นทำอะไรกัน กตัญญูนึกขำในใจ ไม่รู้ว่า

แฟนอีตานี่จะรู้สึกอย่างไร ไม¹รู้ว่าเวลาอยู่บนเตียงจะเก๊กเป็นเจ้าพ่ออย่างนี้อีกหรือ เปล่า หนึ่งวันเจอหน้าเมียแค่หนึ่งชั่วโมงแล้วก็นอน เป็นเมียคงเบื่อพิลึก

คิดแล้วเธอก็รีบเบือนหน้าออกไปอีกทาง ซ่อนรอยยิ้มทะเล้นของตัวเอง

จากเหว่ยฟ่ง การพบกันวันแรก เธออยากให้เขาประทับใจทำทางสุภาพของเธอมากกว่า

“ผมอยากเก่งได้สักครึ่งหนึ่งของพี่ชาย” เหว่ยฟ่งเล่า น้ำเสียงของเขาชื่นชม พี่ชายเหลือเกิน “แต่ผมคิดว่าชีวิตมันสั้นเกินกว่าจะมาเคร่งเครียดเรื่องงานวันละสิบสี่ชั่วโมงแบบนี้”

“จริงค่ะ” กตัญญูคล้อยตาม “ต้องพักผ่อนให้เพียงพอ” แต่ไม่กล้าวิจารณ์

มากไปกว่านั้น

“ครับ” เหว่ยฟ่งตอบ

ตอนนี้ขบวนไปหยุดตรงสุดระเบียงสูงตรงมุมหนึ่งของโรงงานที่สร้างขึ้น

เป็นพิเศษล่าหรับแขกที่มาเยี่ยมชม เพี่อให้มองเห็นโรงงานได้อย่างชัดเจน ภายใน

มีขนาดใหญ่และแบ่งออกเป็นสัดส่วน ดูสะอาดสะอ้าน เครื่องจักรทันสมัยทำงาน ครอบคลุมตั้งแต่การบรรจุน้ำซอสสีดำลงในขวด ปิดฝา และล่งไปตามสายพาน

จากนั้นก็จะมีมือกลจัดขวดลงกล่อง

จากนั้นก็มีขั้นตอนที่ต้องใช้คน จัดเรียงกล่องบนฐานพลาสติกก่อนจะพัน

ด้วยแผ่นพลาสติกโดยรอบเพี่อตรึงให้มั่นคง ก่อนรถโฟล์กลิฟต์จะยกไปเก็บใน

โกดังซึ่งรักษาอุณหภูมิที่เหมาะล่าหรับสินค้า

“น่าประทับใจมากครับ” เหว่ยฟ่งพูดกับกตัญญู โดยไม่สนใจพิงค่าบรรยาย

ของวัชรภูรินทร์ที่ยืนอยู่เบื้องหน้ากลุ่มและชี้ไปตามจุดต่างๆ

“ขอบคุณค่ะ” กตัญญูกระซิบตอบเพียงเท่านั้น ก่อนจะเงียบลงทันทีเมื่อเสียงแหบห้าวด้งขึ้น

“ผมสังเกตว่าที่นี่ใช้แรงงานคนน้อยมาก” เสียงนั้นด้งมาจากด้านหลังกลุ่ม ผู้บริหารหลายคนช้างหน้าหันกลับมา เจ้าพ่อเซี่ยงไอ้ถามขึ้นเป็นครั้งแรก

                                    (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)